Μελέτη της NASA ανατρέπει τα δεδομένα για το λιώσιμο των πάγων στην Ανταρκτική και κατ’ επέκταση την Κλιματική Αλλαγή.
Μια νέα μελέτη της NASA δεικνύει ότι μια αύξηση στη συσσώρευση χιονιού στην Ανταρκτική που ξεκίνησε πριν από 10.000 χρόνια προσθέτει επί του παρόντος αρκετό πάγο στην ήπειρο για να αντισταθμίσει τις αυξημένες απώλειες από τους λεπτούς παγετώνες της.
Η έρευνα αμφισβητεί τα συμπεράσματα άλλων μελετών, συμπεριλαμβανομένης της έκθεσης του 2013 της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC), η οποία λέει ότι η Ανταρκτική χάνει συνολικά πάγο. Σύμφωνα με τη νέα ανάλυση δορυφορικών δεδομένων, το στρώμα πάγου της Ανταρκτικής έδειξε καθαρό κέρδος 112 δισεκατομμυρίων τόνων πάγου ετησίως από το 1992 έως το 2001. Αυτό το καθαρό κέρδος επιβραδύνθηκε σε 82 δισεκατομμύρια τόνους πάγου ετησίως μεταξύ 2003 και 2008.
«Ουσιαστικά συμφωνούμε με άλλες μελέτες που δείχνουν αύξηση της απώλειας πάγου στη χερσόνησο της Ανταρκτικής και στις περιοχές Thwaites και Pine Island της Δυτικής Ανταρκτικής», δήλωσε ο Jay Zwally, ένας παγετωνολόγος στο Κέντρο Διαστημικών Πτήσεων Goddard της NASA στο Greenbelt του Μέριλαντ και επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, η οποία δημοσιεύτηκε στις 30 Οκτωβρίου στο Journal of Glaciology.
«Η κύρια διαφωνία μας είναι για την Ανατολική Ανταρκτική και το εσωτερικό της Δυτικής Ανταρκτικής - εκεί, βλέπουμε ένα κέρδος πάγου που υπερβαίνει τις απώλειες στις άλλες περιοχές». Ο Zwally πρόσθεσε ότι η ομάδα του «μέτρησε μικρές αλλαγές ύψους σε μεγάλες περιοχές, καθώς και τις μεγάλες αλλαγές που παρατηρήθηκαν σε μικρότερες περιοχές».
Οι επιστήμονες υπολογίζουν πόσο μεγαλώνει ή συρρικνώνεται το στρώμα πάγου από τις αλλαγές στο ύψος της επιφάνειας που μετρούνται από τα δορυφορικά υψόμετρα. Σε τοποθεσίες όπου η ποσότητα της νέας χιονόπτωσης που συσσωρεύεται σε ένα φύλλο πάγου δεν είναι ίση με τη ροή του πάγου προς τα κάτω και προς τα έξω προς τον ωκεανό, το ύψος της επιφάνειας αλλάζει και η μάζα του φύλλου πάγου μεγαλώνει ή συρρικνώνεται.
Αλλά μπορεί να χρειαστούν μόνο μερικές δεκαετίες για να αντιστραφεί η ανάπτυξη της Ανταρκτικής, σύμφωνα με τον Zwally. «Εάν οι απώλειες της Ανταρκτικής Χερσονήσου και τμημάτων της Δυτικής Ανταρκτικής συνεχίσουν να αυξάνονται με τον ίδιο ρυθμό που αυξάνονταν τις τελευταίες δύο δεκαετίες, οι απώλειες θα καλύψουν το μακροπρόθεσμο κέρδος στην Ανατολική Ανταρκτική σε 20 ή 30 χρόνια - δεν νομίζω ότι θα υπάρξει αρκετή αύξηση των χιονοπτώσεων για να αντισταθμιστούν αυτές οι απώλειες».
Η μελέτη ανέλυσε τις αλλαγές στο ύψος της επιφάνειας του στρώματος πάγου της Ανταρκτικής που μετρήθηκαν με αλτιμετρικά ραντάρ από δύο δορυφόρους του τμήματος ERS της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος από το 1992 μέχρι το 2001 και με αλτιμετρικό λέιζερ του ICESat της NASA από το 2003 μέχρι το 2008.
Ο Zwally είπε ότι ενώ άλλοι επιστήμονες υπέθεσαν ότι τα κέρδη σε υψόμετρο που παρατηρήθηκαν στην Ανατολική Ανταρκτική οφείλονται στις πρόσφατες αυξήσεις στη συσσώρευση χιονιού, η ομάδα του χρησιμοποίησε μετεωρολογικά δεδομένα από το 1979 για να δείξει ότι η χιονόπτωση στην Ανατολική Ανταρκτική στην πραγματικότητα μειώθηκε κατά 11 δισεκατομμύρια τόνους ετησίως κατά τις περιόδους ERS και ICESat.
Χρησιμοποίησαν επίσης πληροφορίες για τη συσσώρευση χιονιού για δεκάδες χιλιάδες χρόνια, που προέρχονται από άλλους επιστήμονες που εξειδικεύονται στους πάγους, για να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι η Ανατολική Ανταρκτική πυκνώνεται για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. «Στο τέλος της τελευταίας Εποχής των Παγετώνων, ο αέρας έγινε θερμότερος και μετέφερε περισσότερη υγρασία σε όλη την ήπειρο, διπλασιάζοντας την ποσότητα του χιονιού που έπεσε στο στρώμα πάγου», είπε ο Zwally.
Η επιπλέον χιονόπτωση που ξεκίνησε πριν από 10.000 χρόνια συσσωρεύεται αργά στο στρώμα πάγου και συμπιέζεται σε συμπαγή πάγο για χιλιετίες, πυκνώνοντας τον πάγο στην Ανατολική Ανταρκτική και στο εσωτερικό της Δυτικής Ανταρκτικής κατά μέσο όρο 0,7 ίντσες (1,7 εκατοστά) ετησίως. Αυτή η μικρή πάχυνση, που διατηρήθηκε για χιλιάδες χρόνια και εξαπλώθηκε στην τεράστια έκταση αυτών των τομέων της Ανταρκτικής, αντιστοιχεί σε ένα πολύ μεγάλο κέρδος πάγου - αρκετό για να αντισταθμίσει τις απώλειες από παγετώνες σε άλλα μέρη της ηπείρου και να μειώσει την παγκόσμια άνοδο της θαλάσσιας στάθμης.
Η ομάδα του Zwally υπολόγισε ότι το μαζικό κέρδος από την πάχυνση της Ανατολικής Ανταρκτικής παρέμεινε σταθερό από το 1992 έως το 2008 σε 200 δισεκατομμύρια τόνους ετησίως, ενώ οι απώλειες πάγου από τις παράκτιες περιοχές της Δυτικής Ανταρκτικής και της Ανταρκτικής Χερσονήσου αυξήθηκαν κατά 65 δισεκατομμύρια τόνους ετησίως.
«Τα καλά νέα είναι ότι η Ανταρκτική δεν συμβάλλει επί του παρόντος στην άνοδο της στάθμης της θάλασσας, αλλά αυτό είναι ταυτόχρονα και ένα κακό νέο. Διότι εάν η άνοδος της στάθμης της θάλασσας κατά 0,27 χιλιοστά ανά έτος που αποδίδεται στην Ανταρκτική στην έκθεση της IPCC δεν προέρχεται πραγματικά από την Ανταρκτική, τότε πρέπει να υπάρχει κάποια άλλη συμβολή στην άνοδο της στάθμης της θάλασσας που δεν λαμβάνεται υπόψη».
«Η νέα μελέτη υπογραμμίζει τις δυσκολίες μέτρησης των μικρών αλλαγών στο ύψος του πάγου που συμβαίνουν στην Ανατολική Ανταρκτική», είπε ο Μπεν Σμιθ, ένας παγετωνολόγος στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον στο Σιάτλ που δεν συμμετείχε στη μελέτη του Zwally. «Το να κάνουμε ακριβή υψομετρία για πολύ μεγάλες περιοχές είναι εξαιρετικά δύσκολο και υπάρχουν μετρήσεις της συσσώρευσης χιονιού που πρέπει να γίνουν ανεξάρτητα για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει σε αυτά τα μέρη», είπε ο Smith.
Για να βοηθήσει στην ακριβή μέτρηση των αλλαγών στην Ανταρκτική, η NASA αναπτύσσει τον διάδοχο της αποστολής ICESat, ICESat-2, η οποία έχει προγραμματιστεί να εκτοξευτεί το 2018. «Το ICESat-2 θα μετρήσει τις αλλαγές στο φύλλο πάγου με το πάχος ενός μολυβιού Νο. 2 », είπε ο Tom Neumann, παγετολόγος στο Goddard και αναπληρωτής επιστήμονας του έργου για το ICESat-2. «Θα συμβάλει στην επίλυση του προβλήματος της ισορροπίας μάζας της Ανταρκτικής παρέχοντας ένα μακροπρόθεσμο αρχείο υψομετρικών αλλαγών».
Πηγή: iEidiseis.gr
