Σύμφωνα με μια νέα μελέτη, αυτοί πιθανότατα θα εξαλειφθούν ακόμη και αν η υπερθέρμανση του πλανήτη περιοριστεί εντός των κλιματικών στόχων του Παρισιού
Ζοφερές είναι οι προβλέψεις για τη βιωσιμότητα των κοραλλιογενών υφάλων, στους οποίους διαβιούν το ένα τέταρτο της άγριας θαλάσσιας ζωής και οι οποίοι αποτελούν μέσο διαβίωσης για πάνω από μισό δισεκατομμύριο ανθρώπους. Σύμφωνα με μια νέα μελέτη, αυτοί πιθανότατα θα εξαλειφθούν ακόμη και αν η υπερθέρμανση του πλανήτη περιοριστεί εντός των κλιματικών στόχων του Παρισιού.
Με μια μέση αύξηση 1,5 βαθμών Κελσίου πάνω από τα προβιομηχανικά επίπεδα, περισσότερο από το 99% των κοραλλιογενών υφάλων παγκοσμίως δεν θα μπορούσαν να ανακάμψουν από όλο και συχνότερα θαλάσσια κύματα καύσωνα, αναφέρεται στη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό PLOS Climate.
Μια αύξηση δύο βαθμών Κελσίου, θα προκαλούσε πλήρη εξάλειψή τους σύμφωνα με τη μελέτη, η οποία χρησιμοποίησε μια νέα γενιά κλιματικών μοντέλων με πρωτοφανή ανάλυση ενός τετραγωνικού χιλιομέτρου.
«Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι δεν υπάρχει ασφαλές όριο υπερθέρμανσης του πλανήτη για τους κοραλλιογενείς υφάλους», δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο η επικεφαλής συγγραφέας Αντέλ Ντίξον, ερευνήτρια στη Σχολή Βιολογίας του Πανεπιστημίου του Leeds.
«Ο 1,5 βαθμός Κελσίου εξακολουθεί να είναι υπερβολική αύξηση της θερμοκρασίας για τα οικοσυστήματα στην πρώτη γραμμή της κλιματικής αλλαγής» προσέθεσε.
Η Συμφωνία του Παρισιού του 2015 ζητά από σχεδόν 200 κράτη να διατηρήσουν την παγκόσμια θέρμανση «πολύ κάτω από» τους 2 βαθμούς Κελσίου.
Το 2018, η επιτροπή κλιματικής επιστήμης της IPCC του ΟΗΕ προέβλεψε ότι το 70 με 90% των κοραλλιών θα χαθούν στο όριο του 1,5 βαθμού Κελσίου και το 99% εάν οι θερμοκρασίες αυξηθούν ακόμη μισό βαθμό.
Τα νέα ευρήματα υποδηλώνουν ότι αυτές οι ζοφερές προβλέψεις ήταν στην πραγματικότητα αδικαιολόγητα αισιόδοξες.
Θαλάσσιοι καύσωνες
«Η δουλειά μας δείχνει ότι τα κοράλλια σε όλο τον κόσμο θα κινδυνεύουν ακόμη περισσότερο από την κλιματική αλλαγή από όσο πιστεύαμε», είπε η Ντίξον.
Το πρόβλημα είναι οι θαλάσσιοι καύσωνες και ο χρόνος που χρειάζεται για να συνέλθουν τα ζωντανά κοράλλια από αυτούς, μια περίοδος θεραπείας γνωστή ως «θερμική καταφυγή».
Οι κοινότητες κοραλλιών συνήθως χρειάζονται τουλάχιστον 10 χρόνια για να ανακάμψουν, και αυτό προϋποθέτει ότι «όλοι οι άλλοι παράγοντες» -καμία ρύπανση ή ψάρεμα με δυναμίτη, για παράδειγμα- «είναι βέλτιστοι», είπε η συν-συγγραφέας Μαρία Μπέργκερ.
Αλλά η αυξημένη θέρμανση μειώνει την περίοδο θερμικής καταφυγής πέρα από την ικανότητα προσαρμογής των κοραλλιών.
«Προβλέπουμε ότι περισσότερο από το 99% των κοραλλιογενών υφάλων θα εκτεθούν στους 1,5 βαθμούς Κελσίου σε αφόρητη θερμική καταπόνηση και το 100% των κοραλλιογενών υφάλων στους 2 βαθμούς Κελσίου», είπε η Μπέργκερ στο Γαλλικό Πρακτορείο.
Ο Μεγάλος Κοραλλιογενής Ύφαλος της Αυστραλίας, το μεγαλύτερο κοραλλιογενές σύστημα στον κόσμο, έχει δει πέντε γεγονότα μαζικής λεύκανσης τα τελευταία 25 χρόνια.
Οι ωκεανοί απορροφούν περίπου το 93% της περίσσειας θερμότητας από τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, θωρακίζοντας τις επιφάνειες της γης, αλλά δημιουργούν τεράστιους, μακροχρόνιους θαλάσσιους καύσωνες που ήδη ωθούν πολλά είδη κοραλλιών να ξεπεράσουν τα όρια ανοχής τους.
Η υπερθέρμανση του πλανήτη, με τη βοήθεια της ρύπανσης, εξαφάνισε το 14% των κοραλλιογενών υφάλων του κόσμου από το 2009 έως το 2018, αφήνοντας νεκροταφεία λευκασμένων σκελετών όπου κάποτε ευδοκιμούσαν ζωντανά οικοσυστήματα, έδειξε πρόσφατη έρευνα.
Η απώλεια κοραλλιών κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου διέφερε ανά περιοχή, κυμαινόμενη από πέντε τοις εκατό στην Ανατολική Ασία έως 95% στον ανατολικό τροπικό Ειρηνικό.
Πηγή: Cnn.gr
