Άλλη μια 5η Ιούνη ήρθε και πέρασε, η 50η από το 1972 που καθιερώθηκε ημέρα αφιερωμένη στο περιβάλλον, και για ακόμη μια φορά καλούμαστε να αναλογιστούμε τη σχέση μας με αυτό που ονομάζουμε φυσικό περιβάλλον και το διακρίνουμε από το ανθρωπογενές ή τεχνητό. Να αποτιμήσουμε τα θετικά και αρνητικά αυτής της σχέσης στο δικό μας παρόν και ίσως σε σύγκριση με το παρελθόν, ώστε να πάρουμε αναγκαίες πρωτοβουλίες για το μέλλον. Στα θετικά πιστώνεται μια περιρρέουσα τάση συνειδητοποίησης της κρίσιμης έως τραγικής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η φύση του πλανήτη μας εξαιτίας της αλόγιστης εκμετάλλευσης από ένα από τα έμβια είδη που φιλοξενεί, τον άνθρωπο, γι’αυτό και οι ειδικοί επιστήμονες ονόμασαν την εποχή μας ανθρωπόκαινο, για να εκφράσουν δηλαδή την εξέλιξη κατά την οποία το ανθρώπινο είδος με τις γνώσεις που έχει αποκτήσει μπορεί να ελέγξει απόλυτα τη φύση και να την ωθήσει προς τη μια (καταστροφή) ή προς την άλλη (διατήρηση και σωτηρία) κατεύθυνση.
Και είναι λογικό στην εποχή μας να προβληματιζόμαστε σχεδόν όλοι για το Περιβάλλον, όσο κι αν προσπαθούμε την αφιερωμένη σε αυτό ημέρα να το γιορτάσουμε και να το τιμήσουμε. Όλοι ενδόμυχα διαισθανόμαστε ότι μετά τις φιέστες, οργανωμένες συνήθως από όσους με την ψήφο μας έχουν την εξουσία - έρχεται η ώρα της πικρής αλήθειας και του ξεβολέματος.
Και η πικρή αλήθεια είναι ότι σε αυτά τα 50 χρόνια που γιορτάζουμε το Περιβάλλον όλα τα ζωτικά στοιχεία του έχουν υποβαθμιστεί σε βαθμό απειλητικό ακόμα και για τη δική μας επιβίωση, με πρώτο και βασικότερο το κλίμα, που έχει απορρυθμιστεί από τα καυσαέριά μας, προκαλώντας μια μεγάλη αλυσίδα καταστροφικών φαινομένων (καύσωνες και μέγα-πυρκαγιές, μέγα-καταιγίδες και πλημμύρες, ξηρασίες / ερημοποίηση και μείωση της βιοποικιλότητας /χλωρίδας και πανίδας. Στην αλυσίδα αυτή προστέθηκε και η μεταπήδηση ιών από τα ζώα στους ανθρώπους, εφ’όσον οι τελευταίοι χάρην της ανάπτυξης, όπως αυτοί την εννοούν, εισχωρούν όλο και πιο κατακτητικά στα εναπομείναντα παρθένα μέρη του πλανήτη που βρίσκουν καταφύγιο τα άγρια ζώα και φυτά. Δυστυχώς με τη δυσμενή εξέλιξη του κλίματος, ακόμα κι αν βάλουμε τώρα ένα τέλος στην αλλοίωση με σκοπό την εκμετάλλευση όσων φυσικών περιοχών έχουν απομείνει, αυτές κινδυνεύουν πλέον από την κλιματική κρίση, για την οποία οι ειδικοί επιστήμονες έχουν αποφανθεί ότι αν δεν αλλάξουμε εδώ και τώρα τις μεθόδους που παράγουμε την ενέργεια, η κατάσταση στον πλανήτη θα γίνει χαοτική, θα επικρατήσει ο φυσικός νόμος της εντροπίας, της καταστροφικής δίνης δηλαδή, που καμία γνώση και καμία τεχνολογία δεν μπορεί να θεραπεύσει.
Δράση τώρα και σε πολλά επίπεδα ταυτόχρονα ζητά ο ΟΗΕ, ο οργανισμός που έχει ιδρυθεί μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο από την πλειονότητα των κρατών και από τις εισφορές τους χρηματοδοτεί ανεξάρτητες κι αντικειμενικές επιστημονικές μελέτες. Ο ΟΗΕ λοιπόν κρούει ηχηρά εδώ και μια 10ετία τουλάχιστον τον κώδωνα του κινδύνου σχετικά με το κλίμα, αλλά δεν εισακούεται. Οι προτάσεις και οι λύσεις που προτείνει, υλοποιούνται από εθνικές και τοπικές κυβερνήσεις τροποποιημένες και με ρυθμό τόσο αργό όσο χρειάζεται για να μην θιγούν κατεστημένα οικονομικά συμφέροντα και χαθούν ψήφοι. Ας ελπίσουμε ότι αυτή η διαχείριση που τόσο γλαφυρά έχει εκφράσει η λαϊκή σοφία όταν λέει «και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος» δεν θα μας φέρει ακόμα πιο κοντά στο ζοφερό χάος. Ωστόσο με ευχολόγια και σκέτες ελπίδες δεν σώζεται το κλίμα, ο πλανήτης και οι κάτοικοί του. Οι πολλοί απλοί πολίτες πρέπει να πιέσουμε δυναμικά ξεκινώντας από την τοπική εξουσία να υλοποιήσει τις συστάσεις του ΟΗΕ, όπως αυτή που επιτακτικά ζητά να φέρουμε τη φύση εντός των πόλεων, ώστε οι άνθρωποι να βρεθούν ξανά κοντά της, να την αγαπούν βιωματικά και να μην επιζητούν κατασκευή κατοικιών μέσα στα δάση, δίπλα στη θάλασσα, στα ποτάμια και τις λίμνες, ώστε να διασωθεί και να διατηρηθεί όσο φυσικό περιβάλλον έχει απομείνει στον πλανήτη. Μια σειρά από ανακατασκευές και έργα όπως η αντικατάσταση θερμοσυσσωρευτικών υλικών με νέα υλικά που δεν μετατρέπουν τις πόλεις σε θερμονησίδες, οι σοβαρές δενδροφυτεύσεις και οι υιοθεσίες δένδρων από τους πολίτες, οι ποδηλατόδρομοι, οι επαναπλημμυρισμοί αποξηραμένων λιμνών είναι πρώτα στη λίστα όσων χρηματοδοτεί η Ε.Ε. με αυξημένο ποσοστό, επιδιώκοντας να εφαρμοστούν οι συστάσεις του ΟΗΕ για τη βιωσιμότητα των πόλεων που βοηθά και τον πλανήτη ν’ανασάνει.
Ο πλανήτης μας χρειάζεται γιατί μόνο εμείς είμαστε η λύση στο πρόβλημά του, αφού οι ίδιοι το προκαλούμε. Μπορούμε να γίνουμε η λύση, με το να ξεβολευτούμε και να ζητάμε από τους πολιτικούς αυτά που απαιτούν οι καιροί. Είναι πέρα και από λυπηρό η πρωτεύουσα του νομού να είναι τόσο κοντά σε θάλασσα, σε ποτάμι και σε πρώην λίμνη (τί κρίμα που δεν…..) και να μην μπορεί ο Πυργιώτης να τα προσεγγίζει και να τα απολαμβάνει μέσω μιας υγιεινής, καθαρής από καύσιμα και τώρα πια και οικονομικής ποδηλατόβολτας.
Στην Περιβαλλοντική Δράση Ηλείας που η ίδρυσή της ήταν κατ’ουσίαν το αποτέλεσμα του σοκ που δέχθηκαν ορισμένοι άνθρωποι από τις φονικές πυρκαγιές του 2007, ξεπερνούμε τα απανωτά πλέον σοκ με την ενημέρωση για θετικά παραδείγματα άλλων τόπων εντός κι εκτός Ελλάδας, με συνεργασίες για δεντροφυτεύσεις, καθαρισμούς, περιπάτους, παρεμβάσεις στους καθ’ύλην αρμόδιους, ακόμα και προσφυγές στη Δικαιοσύνη, προκειμένου να βάλουμε ένα ακόμα λιθαράκι στην υπόθεση της διάσωσης και διατήρησης της φύσης ώστε να μην καταδικαστούμε στη συνείδηση της επόμενης γενιάς. Θεωρούμε όμως ότι οι νέοι της Ηλείας, προκειμένου να μην βρεθούν προ δυσάρεστων εκπλήξεων και οριακών καταστάσεων από τις οποίες δεν υπάρχει γυρισμός, θα πρέπει να κινητοποιηθούν συλλογικά. Η ΠΕΔΗ αναμένει πάντα νέα μέλη αλλά και επιδιώκει ανελλιπώς τη συσστράτευση με άλλες μονάδες ή ομάδες.
(Δελτίο Τύπου)
