Αντιμέτωπη με μια άνευ προηγουμένου αλλαγή στα οικοσυστήματά της είναι η Μεσόγειος, λόγω των ολοένα και συχνότερων, ολοένα και πιο ανεξέλεγκτων πυρκαγιών.
Η Ελλάδα βρίσκεται στο επίκεντρο αυτών των αλλαγών, μετά από ένα ακόμη εφιαλτικό καλοκαίρι που άφησε πίσω του δεκάδες χιλιάδες στρέμματα γης καμένα, λόγω των εξαιρετικά υψηλών θερμοκρασιών, των ισχυρών ανέμων και των ξηρών καιρικών συνθηκών.
Αντίστοιχες καιρικές συνθήκες φέτος επικράτησαν επίσης στην Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, τη Γαλλία και το Μαρόκο.
Πρόκειται για ένα ακόμη καλοκαίρι που βρέθηκε σε «κλοιό» καύσωνα και σφοδρότατων ανέμων. Το 2023, 334.000 στρέμματα γης κάηκαν στη νότια Ευρώπη μέσα σε μόλις 12 ημέρες, μετά από πυρκαγιές που ξέσπασαν στα μέσα Ιουλίου. Στην απέναντι πλευρά της Μεσογείου, οι καταστροφικές πυρκαγιές ξέσπασαν στην Αλγερία και την Τυνησία στοίχισαν τη ζωή σε δεκάδες ανθρώπους και ανάγκασαν σε εκκένωση πολλούς ακόμη.
Ενώ τα σπίτια και οι ζωές που έχουν καταστραφεί από τις φλόγες θα χρειαστούν χρόνο για να ανακάμψουν, αποτελεί ερώτημα πώς θα αποκατασταθούν οι βιότοποι που έχουν γίνει «στάχτη» την ώρα που η ανθρωπογενής κλιματική κρίση αναμένεται να καταστήσει τις πυρκαγιές κανονικότητα όσο περνούν τα χρόνια.
Όπως αναφέρει μιλώντας στο BBC η χωρική αναλύτρια στο Βασιλικό Βοτανικό Κήπο του Κιου στο Λονδίνο, Τζένι Γουίλιαμς, οι πυρκαγιές στα μεσογειακά οικοσυστήματα αποτελούν μέρος της ζωής τους. «Στην πραγματικότητα, χωρίς πυρκαγιές, ορισμένα είδη θα έπαυαν να υπάρχουν» σημειώνει, για να φέρει ως παράδειγμα ότι «οι σπόροι πολλών ειδών έχουν σκληρό περίβλημα, που απελευθερώνεται μόνο όταν εκδηλωθεί φωτιά». Αυτό οδηγεί σε μια «έκρηξη άνθησης φυτών» σε πληγείσες περιοχές, αναφέρει.
Η Μεσόγειος περιλαμβάνει το 20% της βιοποικιλότητας της Γης
Η Μεσόγειος, και άλλες περιοχές σε όλο τον κόσμο με παρόμοια κλίματα, θεωρούνται εστίες βιοποικιλότητας. Αντιπροσωπεύουν το 5% της επιφάνειας της γης, αλλά περιέχουν το 20% της βιοποικιλότητάς της.
Αυτές οι περιοχές, που μπορούν να βρεθούν όχι μόνο γύρω από τη λεκάνη της Μεσογείου, αλλά και στην Αυστραλία, την Καλιφόρνια, τη Νότια Αφρική και τη Χιλή, έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό, τους ήπιους, υγρούς χειμώνες και τα ζεστά, ξηρά καλοκαίρια που διευκολύνουν την εκδήλωση πυρκαγιών.
Τι είναι η γηγενής πυροποικιλότητα;
Σύμφωνα όμως με μια πρόσφατη έρευνα διαπιστώθηκε πως ότι η έντονη βιοποικιλότητα που παρατηρείται στη Μεσόγειο σχετίζεται με αυτό που ορίζεται ως «γηγενή πυροποικιλότητα» (indigenous pyrodiversity).
Η πυροποικιλότητα εκτιμάται ότι προάγει τη βιοποικιλότητα αυξάνοντας την περιβαλλοντική ετερογένεια και αναπαράγοντας τα γηγενή καθεστώτα πυρκαγιάς, όπως αναφέρεται σε έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Science.
«Η φωτιά αλλάζει τις συνθήκες ύπαρξης ενός οικοσυστήματος» αναφέρει ο αναπληρωτής καθηγητής φυτοβιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ, Άνταμ Πελεγκρίνι. «Ακριβώς μετά από μια πυρκαγιά μπορείς να έχεις περισσότερο φως, το έδαφος μπορεί να είναι πιο ζεστό, η στάχτη μπορεί να κάνει το έδαφος πιο αλκαλικό… Διαφορετικά είδη προσαρμόζονται σε αυτές τις διαφορετικές συνθήκες» εξηγεί.
Το παράδειγμα της Ελλάδας
Φέρνοντας ως παράδειγμα μια πλαγιά στην Ελλάδα, ο ίδιος αναφέρει πως μπορεί κανείς να παρατηρήσει «ένα μωσαϊκό περιοχών με διαφορετικά στάδια ανάκαμψης. Διαφορετικά είδη φυτών αναπτύσσονται με βάση ακριβώς αυτά τα διαφορετικά στάδια, όπου μπορεί να αναπτύσσεται περισσότερη βιοποικιλότητα, επειδή η μεταβλητότητα της φωτιάς επιτρέπει τη συνύπαρξη περισσότερων ειδών».
Σε βάθος εκατομμυρίων ετών, τα μεσογειακά φυτά εκτιμάται πως έχουν «μάθει» να επιβιώνουν από τις πυρκαγιές αναπτύσσοντας χαρακτηριστικά που τα βοηθούν να προσαρμοστούν σε αυτές τις συνθήκες.
Πώς η φύση έχει μάθει να αναγεννάται από τις στάχτες της
Πολλά δέντρα έχουν πυρίμαχο ιστό με τη μορφή ενός παχύτατου φλοιού και μπορούν ακόμη και να αποβάλουν μόνα τους τα νεκρά - καμένα κλαδιά τους, ούτως ώστε να αναγγενηθούν πιο εύκολα νέα. Μερικά φυτά αποθηκεύουν νερό σε χυμώδεις ιστούς, ενώ οι ρίζες κάποιων άλλων παραμένουν ζωντανές κάτω από το έδαφος, βγάζοντας βλαστάρια λόγω της θερμότητας της φωτιάς. Οι ανθεκτικοί στη θερμότητα σπόροι, επίσης, βρίσκονται αποθηκευμένοι στο έδαφος περιμένοντας την ευκαιρία να ξεπροβάλουν. Οι δασικές πυρκαγιές μπορούν να αφαιρέσουν το νεκρό φλοιό, τα ξύλα και τα απορρίμματα φύλλων από το έδαφος, έτσι ώστε νέοι σπόροι να μπορέσουν να δημιουργηθούν και να αναπτυχθούν.
«Τα δάση που παραμένουν ανέπαφα από την ανθρώπινη παρέμβαση προστατεύονται σε μεγάλο βαθμό» επισημαίνει η Γουίλιαμς. «Περιορίζουν τη ροή του αέρα, μειώνοντας τον άνεμο που διέρχεται. Καθίσταται ακόμη πιο εύκολο να σβήσει μια φωτιά επειδή δεν κινείται αρκετά γρήγορα».
Αυτή η συνθήκη αλλάζει από την ανθρώπινη παρέμβαση στη φύση, τη διάνοιξη δρόμων ή μονοπατιών για παράδειγμα.
«Από τη στιγμή που μια φωτιά εκδηλωθεί, μπορεί να καίει και να εξαπλώνεται κατά μήκος αυτών των διαδρόμων που έχουν διανοιχθεί» σχολιάζει η ίδια. «Αυτό συμβαίνει όλο και πιο συχνά, χρόνο με το χρόνο. Τα κενά γίνονται μεγαλύτερα και ο βιότοπος δεν έχει χρόνο να πλουτίσει και να προστατευτεί».
Παρατηρείται, λοιπόν, πως η ίδια η φύση έχει μηχανισμούς προσαρμογής στην και προστασίας από την φωτιά, βοηθώντας την βοιοποικιλότητα να επιβιώσει από πυρκαγιές χαμηλότερης έντασης. Ωστόσο, καθίσταται πιο δύσκολο οι μηχανισμοί αυτοί να λειτουργήσουν όταν έρχονται αντιμέτωποι με ανεξέλεγκτες, μεγάλες φλόγες που πυροδοτούνται από την ξηρασία και τους ανέμους. Να σημειωθεί πως, οι θερμοκρασίες στις δασικές πυρκαγιές μπορεί να ξεπεράσουν τους 1.100 βαθμούς Κελσίου. Όταν, λοιπόν, τα οικοσυστήματα καίγονται ολοσχερώς ή πολύ συχνά, καθίσταται πιο δύσκολη η αναγέννησή τους.
Η υπερθέρμανση του πλανήτη αναδιαμορφώνει τις μεσογειακές περιοχές που άλλοτε ήταν πιο ανθεκτικές στις πυρκαγιές. Για μέρη όπου η φωτιά είναι φυσικό μέρος του οικοσυστήματος, οι πυρκαγιές που προκαλούνται από την κλιματική κρίση μπορεί να διαφέρουν αρκετά από το παρελθόν. Οι εποχές ακραίων πυρκαγιών γίνονται μεγαλύτερες σε διάρκεια, πιο συχνές και όλο και πιο απρόβλεπτες.
Από 25 έως 250 χρόνια ο χρόνος ανάκαμψης της βλάστησης μετά από μια φωτιά
Σύμφωνα με τους επιστήμονες η αύξηση της συχνότητας, της έντασης και της κλίμακας των πυρκαγιών ξεπερνούν την ικανότητα των οικοσυστημάτων να ανακάμψουν. Ανάλογα με το είδος και την ταχύτητα ανάπτυξης, η βλάστηση χρειάζεται από 25 έως 250 χρόνια για να αναγεννηθεί.
Ο βιότοπος της νότιας Καλιφόρνια, για παράδειγμα, μπορεί να πάρει 30-60 χρόνια για να αναγεννηθεί μετά από μια πυρκαγιά. Τα βόρεια και εύκρατα δασικά οικοσυστήματα του Καναδά, από την άλλη πλευρά, φαίνεται να ανακάμπτουν ταχύτερα - σε περίπου 10 χρόνια, σύμφωνα με μια μελέτη. Όταν μια φωτιά εκδηλώνεται εκεί όπου μια περιοχή έχει καεί ξανά πρόσφατα στο παρελθόν, με ποιον τρόπο θα καταφέρει ένα οικοσύστημα να ανακάμψει;
Πηγή: Cnn.gr
