Η τάση που μπορεί να έχει ένας σκύλος για επιθετικές συμπεριφορές, οφείλεται σε διάφορους λόγους. Είναι, όμως, δυνατόν, να τις ενισχύει, άθελά του, ο ιδιοκτήτης/κηδεμόνας του;
Το θέαμα ενός κουταβιού που γρυλίζει την ώρα που πάμε να του πάρουμε το παιχνίδι, για ορισμένους ιδιοκτήτες/κηδεμόνες σκύλων είναι χαριτωμένο.
Αντίθετα, το θέαμα ενός μεγαλόσωμου σκύλου που επιδεικνύει τα δόντια του, είναι τρομαχτικό. Υπάρχει περίπτωση ωστόσο, ένας κηδεμόνας/ιδιοκτήτης να ενισχύει τις επιθετικές συμπεριφορές του σκύλου του άθελά του;
«Ναι, είναι, και μάλιστα αρκετά σύνηθες. Η τάση για επιθετικές συμπεριφορές είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων, όπως η κληρονομικότητα, η έλλειψη κοινωνικοποίησης ενός σκύλου όταν είναι ακόμα κουτάβι, η εκπαίδευσή του κλπ, συμπεριλαμβανομένων και των συνδέσεων που κάνει το ζώο, οι οποίες προέρχονται από τον ίδιο τον ιδιοκτήτη/χειριστή του», επισημαίνει ο κ. Δημήτρης Πιτσικάλης, επαγγελματίας εκπαιδευτής σκύλων, και αναφέρει το εξής χαρακτηριστικό παράδειγμα που ο ίδιος ο ιδιοκτήτης του σκύλου ενισχύει μία επιθετική συμπεριφορά.
«Πολλές φορές βλέπουμε τα μέλη μίας οικογένειας να παίζουν «θέατρο», κάνοντας πως ο ένας πάει να χτυπήσει τον άλλον, για να δουν πώς θα αντιδράσει ο σκύλος τους. Αν ο σκύλος επιδείξει επιθετική συμπεριφορά, γελούν και το θεωρούν αστείο ως θέαμα. «Κοίτα τι θα κάνει τώρα, που θα κάνω ότι δέρνω το παιδί! Το προστατεύει». Στην εν λόγω περίπτωση, ο ίδιος ο ιδιοκτήτης του σκύλου ενισχύει τη συμπεριφορά».
Επίσης, ο κ. Πιτσικάλης τονίζει ότι, μπορεί να φαίνεται «χαριτωμένο» όταν το κάνει ένα κουτάβι τριών ή τεσσάρων μηνών, αλλά πόσο αστείο θα είναι όταν ο σκύλος μεγαλώσει; Ένας σκύλος, λοιπόν, που επιδεικνύει αυτή τη συμπεριφορά σε μικρή ηλικία, μεγαλώνοντας, όχι μόνο δεν θα τη σταματήσει, αλλά έχοντας αυξηθεί η δύναμή του και όντας ενήλικος, μπορεί να μη μείνει στο γάβγισμα, ή στο γρύλισμα, και να προχωρήσει σε μία επίθεση με σοβαρούς τραυματισμούς.
«Πολλοί σκύλοι αντιδρούν με γρύλισμα, ή/και γάβγισμα, δείχνοντας επιθετικές τάσεις όταν ο ιδιοκτήτης τους, τους πλησιάζει για να πάρει, για παράδειγμα, ένα παιχνίδι, ή ένα κόκκαλο απασχόλησης.
Όταν ο σκύλος επιδεικνύει τη συμπεριφορά, εκείνοι και πάλι γελούν, ή «καυχιούνται» για το πόσο ατρόμητος είναι ο σκύλος τους. Και πάλι, λοιπόν, οι ίδιοι ενισχύουν τη συμπεριφορά! Και κάποια στιγμή, αν συμβεί όντως ένα ατύχημα, επειδή ο σκύλος δεν έμεινε στην απειλητική τάση, αλλά προχώρησε σε δάγκωμα, αναρωτιούνται τι πήγε λάθος», επισημαίνει ο κ. Πιτσικάλης.
Επιπροσθέτως, τονίζει πως οι επιθετικές τάσεις οποιουδήποτε σκύλου δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τυχαίες, μεμονωμένες, αστείες, κοκ. Αλλά, να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη.
Κλείνοντας, υπογραμμίζει πως η αξιολόγηση των ανωτέρω συμπεριφορών, από τις πρώτες, κιόλας, ενδείξεις, από κάποιον επαγγελματία εκπαιδευτή σκύλων είναι απαραίτητη, τόσο για την αρμονική μας συμβίωση με τον σκύλο μας, όσο και για την ασφάλεια όλων μας.
Πηγή: Ygeiamou.gr
