Αναδημοσίευση από το Βηματοδότη
Ιδού τι αλίευσα από τη Βουλή: Κατά τη διαδικασία της 2ης ψηφοφορίας για την αναθεώρηση του Συντάγματος, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ και βουλευτής Ηλείας Κώστας Τζαβάρας καυτηρίασε την άνεση, με την οποία ο κ. Τσίπρας μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε δύσκολη καμπή της προεκλογικής πορείας τους προβάλουν και ένα καινούργιο ιδεολογικό πρόσωπο, που κάθε φορά νομίζουν ότι είναι πιο ελκυστικό από το προηγούμενο. Αδιαφορούν όμως εάν τα πρόσωπα αυτά επί της ουσίας αναιρούν το ένα το άλλο.
Αρχικά ξεκίνησε ο κ. Τσίπρας ως επικεφαλής μιας Ριζοσπαστικής Αριστεράς με νεοκομμουνιστικές αναφορές, εξελίχθηκε γρήγορα σε σοσιαλιστή, στη συνέχεια έχτισε καλές σχέσεις με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και σήμερα ερωτοτροπεί ασύστολα με κάποιους θύλακες της ελληνικής κεντροαριστεράς. Πάντοτε όμως απέναντι στον φιλελευθερισμό της Νέας Δημοκρατίας συμπεριφέρεται ως ιδεολογικός εκπρόσωπος του παραδοσιακού αριστερού κρατισμού. Υπάρχει όμως και συνέχεια…
Προχθές, στην ομιλία του ενώπιον της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ ξεπέρασε κάθε προηγούμενη μεταμόρφωση. Εξήγγειλε την ίδρυση ενός νέου ανταγωνιστικού μετώπου απέναντι στη ΝΔ, ενός μετώπου ανάμεσα στους πολλούς, που πιστεύει ότι εκφράζονται από τον ΣΥΡΙΖΑ και στις οικονομικές ελίτ, που τις ταυτίζει με τη ΝΔ. Δεν υπάρχει λοιπόν αμφιβολία, εγεννήθη ημίν ηγέτης του αριστερού λαϊκισμού και μάλιστα με τη βούλα των γνωστών θεωρητικών του πολιτικού αυτού ρεύματος Ερνέστο Λακλάου και Σαντάλ Μουφ, που τυχαίνει, όπως κι αυτός, να υπήρξαν θαυμαστές του Τσάβες.
Και κατέληξε ο κ. Τζαβάρας, πόση άραγε αναλογία υπάρχει μεταξύ της συρροής των πολλών ιδεολογικών μορφών στο ίδιο πολιτικό πρόσωπο και της στιχομυθίας του Ιησού με τον δαιμονιζόμενο στη χώρα των Γαδαρηνών: «Τι σοι εστίν όνομα, (σ.σ. ποιο είναι το όνομα σου)», ερωτά ο Ιησούς, «ο δε είπε · Λεγεών · ότι δαιμόνια πολλὰ εισήλθεν εις αυτόν».
