Του Κώστα Τζαβάρα - Βουλευτή Ηλείας της Νέας Δημοκρατίας
Η οικονομική κρίση ως γνωστόν ξεκίνησε το 2009 στην Ελλάδα και προκάλεσε κοινωνικές και πολιτικές αναστατώσεις που συντάραξαν συθέμελα το κοινοβουλευτικό σύστημα δημοκρατικής διακυβέρνησης της χώρας. Ιδιαίτερα κατά την περίοδο 2012-2015, που οι κοινωνικές και πολιτικές εντάσεις κορυφώθηκαν, τα αντιπολιτικά επεισόδια πήραν εκρηκτικές διαστάσεις. Καθημερινά οργισμένοι πολίτες κατελάμβαναν τους δρόμους και τις πλατείες για να διαμαρτυρηθούν εναντίον της λιτότητας που επέβαλαν τα μνημόνια, διαδηλώνοντας ταυτόχρονα και την καταφρόνησή τους εναντίον του πολιτικού κόσμου της χώρας.
Κλέφτες και προδότες αποκαλούσε το οργισμένο πλήθος συλλήβδην τους πολιτικούς στις πλατείες και στις διαδηλώσεις. Ήταν η περίοδος του Μεγάλου Θυμού, που ακολούθησε μια περίοδο ευημερίας. Την περίοδο του Μεγάλου Ύπνου. Από την ευμάρεια με τα δανεικά, ο λαός πέρασε κατά τρόπο βίαιο και απρόβλεπτο στον εφιάλτη της στέρησης και της ανέχειας. Από το βασίλειο του Κρόνου (για να θυμηθούμε τον μύθο του Πλάτωνα στον «Πολιτικό»), όπου όλες τις ανάγκες των ανθρώπων τις ικανοποιούσε ο Μέγιστος Δαίμων, βρέθηκε ξαφνικά στο βασίλειο του Δία, στο έλεος της ανάγκης, της ανασφάλειας, όπου βλέποντας να γύριζουν τα πάνω κάτω, «κατελήφθη από το της παλαιάς αναρμοστείας πάθος».
Την κρίσιμη εκείνη ώρα, αντί ο ελληνικός λαός να εμπιστευθεί έναν υπεύθυνο πολιτικό ηγέτη ικανό να αναλάβει το πηδάλιο της διακυβέρνησης της χειμαζόμενης χώρας, αφέθηκε στη γοητεία πλάνων δημαγωγών που του υποσχέθηκαν την επάνοδο στην απολεσθείσα Εδέμ. Καρπός αυτής της άφρονος ευπιστίας υπήρξε η είσοδος -για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινοβούλιο- νεοναζιστών βουλευτών, που για επτά χρόνια δηλητηρίαζαν με τη νεοβάρβαρη λαλιά τους τις συζητήσεις στον ναό της Δημοκρατίας.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει το ιταμό και μονίμως εξοργισμένο με την κοινοβουλευτική δημοκρατία ύφος εμβληματικών μορφών της νεοναζιστικής ιδεολογίας, που δυστυχώς στην Ελλάδα τούς ξαναζωντάνεψε η οργή του θυμωμένου λαού; Έπρεπε να έρθει η κυβέρνηση του κ.Τσίπρα και να υπογράψει το τρίτο πλην αχρείαστο μνημόνιό της, για να κατακάτσει ο κουρνιαχτός των κινητοποιήσεων και να ηρεμήσει το αγριεμένο πλήθος, αφού αναγκάστηκε να αντιληφθεί ότι ούτε άλλος δρόμος διακυβέρνησης του τόπου υπήρχε, εκτός από αυτόν που πορευόταν η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, ούτε και δυνατότητα για συγκρότηση αριστερής πολιτικής εξουσίας. Και όμως, «τόσος πόνος, τόση ζωή πῆγαν στὴν ἄβυσσο» για την προσμονή μιας καλύτερης μέρας που δεν ήρθε ποτέ.
Και η Κύπρος πέρασε από τις ίδιες μυλόπετρες της Ιστορίας, αλλά δεν συνθλίφτηκε. Έδειξε εμπιστοσύνη στην πολιτική και στους πολιτικούς της και τελικά κατάφερε εγκαίρως να βγει στο ξέφωτο, να επουλώσει τις πληγές της και να επιστρέψει γρήγορα στον δρόμο της ανάπτυξης. Πόσος ιστορικός χρόνος θα είχε εξοικονομηθεί και από ποια μεγάλη περιπέτεια θα είχαμε γλιτώσει, αν τότε που έπρεπε, την κρίσιμη δηλαδή στιγμή, είχαμε αφομοιώσει ότι άλλος τρόπος διοίκησης και διαχείρισης των δημοσίων υποθέσεων δεν υπάρχει, από την Πολιτική. Αυτό το μάθημα άφησαν ως κληρονομιά στον πολιτισμένο δυτικό κόσμο οι αρχαίοι Έλληνες. Το πεπρωμένο του κοινού βίου δεν μπορεί να είναι άλλο παρά η φρόνιμη Πολιτική.
