Άρθρο του Διονύση Καλαματιανού, βουλευτή Ηλείας ΣΥΡΙΖΑ, τ. διοικητή ΙΚΑ-ΕΤΑΜ
Η πρόσφατη διαρροή στον Κυριακάτικο τύπο, για τη δημοσίευση της επικείμενης απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας σε σχέση με τις αναδρομικές διεκδικήσεις περίπου 2.500.000 συνταξιούχων, επαναφέρει στο προσκήνιο ένα ζήτημα, που τους ταλανίζει για σχεδόν μια δεκαετία.
Το ζήτημα είναι εξαιρετικά σοβαρό, όχι μόνο γιατί αφορά την επιβίωση των βετεράνων της εργασίας, που πλήρωσαν περισσότερο από κάθε άλλον τη μνημονιακή κρίση, αλλά και γιατί η απόφαση αυτή θα θέσει σαφή όρια στην εκτελεστική εξουσία, σε σχέση με τη δυνατότητα της να επεμβαίνει στον πυρήνα των κοινωνικό-ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
Στη συζήτηση οφείλουμε να εντάξουμε και τα πεπραγμένα της κυβέρνησης και τη στάση που έχει κρατήσει απέναντι στους συνταξιούχους τους τελευταίους δέκα μήνες.
Αρχικά, ο κ. Βρούτσης, προσπάθησε να πείσει τους συνταξιούχους ότι με το νέο νομοσχέδιο του Φεβρουαρίου θα λάβουν όλοι μεγάλες αυξήσεις. Ο Υπουργός τους μοίραζε στα λόγια χιλιάδες ευρώ, καλλιεργώντας υπερβολικά υψηλές προσδοκίες. Με την παρουσίαση του νομοσχεδίου στη Βουλή, αποκαλύφτηκε το μέγεθος της παραπληροφόρησης και κατέληξε στο γνωστό φιάσκο. Οι συνταξιούχοι, παρά τις εξαγγελίες, περιμένουν ακόμα τα αναδρομικά και τις «μεγάλες αυξήσεις», που ενώ υποτίθεται θα λάμβαναν τον Απρίλιο, τώρα πάνε για το Σεπτέμβριο και... βλέπουμε!
Την ίδια στιγμή, εκδόθηκαν τον Οκτώβριο του 2019 οι αποφάσεις του ΣτΕ (1890 και 1891/2019) και η κυβέρνηση είχε τη δυνατότητα να δώσει πολιτική λύση στο ζήτημα των παλιών αναδρομικών, που εκκρεμούσαν από το 2015. Μάλιστα, λόγω της εξόδου από τα μνημόνια το 2018 και του μαξιλαριού, που έχει συγκεντρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ (37 δις), σε ένα σαφώς ευνοϊκότερο δημοσιονομικό περιβάλλον, ήταν δυνατή έστω και η μερική αποπληρωμή των οφειλόμενων. Αντ’ αυτού, ο Υπουργός, επιλέγει να θέσει ένα ζήτημα, που είχε ήδη κριθεί από το 2015, σε νέα κρίση με τη μορφή της πιλοτικής δίκης στο ΣτΕ. Κατάληξη αυτής της ενέργειας είναι οι σημερινές διαρροές, που αν επιβεβαιωθούν, ενδέχεται να οδηγήσουν στο να λάβουν τελικά αναδρομικά οι συνταξιούχοι μόνο για 11 μήνες και μάλιστα, μόνο όσοι έχουν ασκήσει δικαστικές αγωγές, δηλαδή 1 στους 10!
Επίσης, ο νέος νόμος Βρούτση (4670/2020), σημαδεύτηκε από την κατάργηση της μόνιμης και σταθερά κατ΄ έτος καταβαλλόμενης 13ης σύνταξης, που θα λάμβαναν οι συνταξιούχοι τούτες τις ημέρες, όπως ψηφίστηκε πέρσι με το ν. 4611/2019. Περίπου 800.000 χαμηλοσυνταξιούχοι θα λάμβαναν και φέτος μια πλήρη 13η σύνταξη (500 ευρώ), ενώ οι υπόλοιποι ένα σημαντικό μέρος αυτής. Αντί για αυτό, βρίσκονται κλεισμένοι στα σπίτια τους και στηρίζουν με τις συντάξεις τους τα άνεργα ή εργαζόμενα παιδιά τους, στα οποία η κυβέρνηση δίνει το πενιχρό επίδομα των 533 ευρώ, αποφεύγοντας να επιδοτήσει ολόκληρο ή ένα μεγάλο μέρος του μισθού τους, όπως πράττουν πολλά κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τέλος, το περίφημο επιτελικό-ψηφιακό κράτος της ΝΔ κατάφερε (!) σε λίγους μήνες να αυξήσει τις εκκρεμείς συντάξεις κατά 50% και να εκτοξεύσει τους χρόνους αναμονής.
Ακόμα και σήμερα 100.000 υποψήφιοι συνταξιούχοι έχουν μείνει χωρίς μισθό και χωρίς σύνταξη λόγω της υπολειτουργίας του e-ΕΦΚΑ, δίχως να μπορούν να λάβουν ούτε καν την προσωρινή τους σύνταξη!
Συμπερασματικά, η Νέα Δημοκρατία, ενώ υποσχέθηκε ότι θα φέρει ένα ασφαλιστικό δίκαιο και βιώσιμο με αξιοπρεπείς συντάξεις, κατάφερε σε 10 μήνες διακυβέρνησης, να μειώσει περαιτέρω το εισόδημα των συνταξιούχων, οι οποίοι κλεισμένοι στα σπίτια τους βλέπουν να παρελαύνουν δισεκατομμύρια και αυτοί να βρίσκονται σε κινούμενη άμμο.
Από όλα τα ανωτέρω προκύπτει, ότι ΝΔ και κοινωνικό κράτος είναι έννοιες ασύμβατες μεταξύ τους. Οι συνταξιούχοι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από εκείνους που είναι υπεύθυνοι για την οικονομική καταστροφή τους.
Έστω και τώρα, όμως, ο φυσικός αυτουργός των περικοπών του 2012, κ. Βρούτσης, έχει την ευκαιρία να επανορθώσει και να αποκαταστήσει τις αδικίες που έκανε στα περήφανα γηρατειά το 2012.
Μένει να δούμε αν θα λάβει την πολιτική απόφαση να καλύψει όλους τους συνταξιούχους και να τους δώσει αυτά που δικαιούνται, πριν εκδοθεί η απόφαση.
Μένει να δούμε αν υπάρχει η στοιχειώδης κοινωνική ευαισθησία, αν και πολύ αμφιβάλουμε...
