Το πάθημα της Ινδονησίας, μάθημα για την Ελλάδα. Γάλλοι και Αμερικανοί, Γερμανοί και Ολλανδοί ερίζουν για το πρόγραμμα των φρεγατών.Το «δαχτυλίδι» σε εκείνον που βοηθήσει εμπράκτως για την κατασκευή των φρεγατών στα ελληνικά ναυπηγεία. Γράφει ο Δήμος Βερύκιος.
Η επιτελική ομάδα του Μεγάρου Μαξίμου αναμένεται το προσεχές Σάββατο να ασχοληθεί με τα αποτελέσματα της έρευνας αγοράς που αφορά το πρόγραμμα μαμούθ κατασκευής τεσσάρων νέων φρεγατών πολλαπλών χρήσεων και την αναβάθμιση των 4 φρεγατών MEKO του Ελληνικού Ναυτικού.
Όπως ήδη έχει αποκαλύψει το iEidiseis, όλες οι αποφάσεις για τα μελλοντικά εξοπλιστικά προγράμματα περνούν από την επιτελική ομάδα του Μεγάρου Μαξίμου.
Σε ότι αφορά το πρόγραμμα των φρεγατών εξετάζεται υπό το πρίσμα των αναγκών του Ελληνικού Στόλου σε πλοία επιφανείας. Μετά από δεκαετίες χαμηλού προϋπολογισμού, το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό λειτουργεί με έναν στόλο γηραιών φρεγατών για να αντιμετωπίσει την Τουρκία, καθώς η ναυτική παρουσία της αυξάνεται όλο και πιο δυναμικά στη Μεσόγειο.
Το μεγάλο ζητούμενο είναι ότι η συγκεκριμένη αγορά νέων φρεγατών είναι συνδεδεμένη με την τύχη των ελληνικών ναυπηγείων καθ´ ότι το 70% του προγράμματος θα πρέπει να είναι εγχώρια κατασκευή!
Όλοι οι επίδοξοι προμηθευτές πιπιλάνε την εύγευστη καραμέλα περί κατασκευής των φρεγατών σε ελληνικά ναυπηγεία παρ ότι γνωρίζουν ότι ναυπηγεία με αυτές τις δυνατότητες ΔΕΝ υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα και είναι αδύνατον να υπάρξουν τα προσεχή χρόνια.
Η ελληνική κυβέρνηση για καθαρά πολιτικούς λόγους επιδιώκει να εμφανίσει το συγκεκριμένο ναυτικό πρόγραμμα ως τον θεμέλιο λίθο για την «αναγέννηση της ελληνικής ναυπηγικής βιομηχανίας».
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η ελληνική κυβέρνηση θέτει μια θεμελιώδη προϋπόθεση για την απόκτηση νέων φρεγατών: Τα περισσότερα από τα νέα πλοία να κατασκευαστούν σε Ελληνικά ναυπηγεία, με τη συνεισφορά των εγχώριων εταιρειών. Επίσης οι φρεγάτες MEKO πρέπει να αναβαθμιστούν στην Ελλάδα.
Για την επίτευξη του συγκεκριμένου στόχου η ελληνική ναυπηγική θα πρέπει να αποκτήσει σύγχρονες τεχνογνωσίες και δεξιότητες ώστε να επωφεληθεί από σημαντικές επενδύσεις προκειμένου να εκσυγχρονίσει τα ναυπηγεία της χώρας.
Ένα τέτοιο φιλόδοξο σχέδιο απαιτεί:
- Συμπαγή , καλοπροαίρετο και αποτελεσματικό ξένο εταίρο.
- Ξένο ναυπηγείο με εμπειρία στη μεταφορά τεχνολογίας και με βαθιά κατανόηση για το πως να βοηθήσει τις εγχώριες εταιρείες ώστε να είναι ανταγωνιστικές.
Και εδώ βρίσκεται το μεγάλο ζητούμενο.
Το ξένο ναυπηγείο του κατασκευαστή θα πρέπει να προωθεί ενεργά την ικανότητά του να βοηθά τους Έλληνες εταίρους. Αναζητώντας την εμπειρία άλλων χωρών ισοδύναμων με την Ελλάδα διαπιστώνει κανείς ότι στην πορεία εξέλιξης ενός προγράμματος συμπαραγωγής μεγάλων πλοίων επιφανείας (πχ φρεγατών) προκύπτουν πλείστα προβλήματα. Χαρακτηριστική περίπτωση το πρόγραμμα συμπαραγωγής των φρεγατών SIGMA 10514 από τον Ολλανδικό Όμιλο Damen με τα ναυπηγεία PT PAL της Ινδονησίας.
Όταν τα ναυπηγεία της Ινδονησίας PT PAL αντιμετώπισαν δυσκολίες στο πρόγραμμα, όπως ίσως αναμένονταν σε τόσο περίπλοκα έργα, η Ολλανδική Damen παραγκώνισε τον τοπικό «εταίρο» της.
Πριν την έναρξη του προγράμματος η ολλανδική Damen υπόσχονταν στην Ινδονησία ότι θα την βοηθήσει να αποκτήσει σύγχρονη και αυτόνομη ναυπηγική βιομηχανία, ικανή να εξάγει στο εξωτερικό τις φρεγάτες της.
Στην πράξη όμως η Ολλανδική Damen επέβαλε τόσο υψηλά ποσοστά παραγωγής που ο τοπικός «εταίρος» (ναυπηγείο Ινδονησίας) συχνά δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του προγράμματος, κάνοντας δύσκολη αν όχι αδύνατη την αποτελεσματική μεταφορά δεξιοτήτων. Για παράδειγμα, περίπου μόνο 75 Ινδονήσιοι εργαζόμενοι από την PT PAL εκπαιδεύτηκαν από την Ολλανδική Damen στις Κάτω Χώρες– ένας πολύ μικρός αριθμός σε σύγκριση με τους 350 εργαζόμενους στην Ινδονησία που η Damen είχε υποσχεθεί να εκπαιδεύσει. Με τον ίδιο τρόπο, η Ολλανδική Damen προτίμησε να καταφύγει στη δική της καλά αποδεδειγμένη αλυσίδα εφοδιασμού, κυρίως με έδρα την Ολλανδία, αντί να προμηθεύεται υλικά από ινδονησιακές εταιρείες, μειώνοντας περαιτέρω τον θετικό αντίκτυπο που ήλπιζε να έχει η Ινδονησία από αυτό το πρόγραμμα φρεγατών στη δική της βιομηχανία.
Στην Ινδονησία, το τοπικό περιεχόμενο της σύμβασης των δύο φρεγατών εκτιμάται σε μόλις 25%.
Συνολικά, μετά την παράδοση της δεύτερης και τελευταίας φρεγάτας Sigma 10514 στο Πολεμικό Ναυτικό της Ινδονησίας, το 2017, η PT PAL απέμεινε πολύ μακριά από το να είναι το πλήρως αυτόνομο ναυπηγείο που είχε υποσχεθεί η Damen – και αυτός είναι ο λόγος που η κυβέρνηση της Ινδονησίας αναζητά και πάλι σήμερα , για πολλοστή φορά, ξένο εταίρο για να βοηθήσει τον εγχώριο ναυπηγείο για να κατασκευάσει νεες φρεγάτες.
Το παράδειγμα της Ινδονησίας και η τραυματική εμπειρία που αποκόμισε το τοπικό ναυπηγείο PT PAL από την συνεργασία που είχε με τον Ολλανδικό ναυπηγοκατασκευαστικό όμιλο Damen, ίσως θα πρέπει να αναλυθεί διεξοδικά και με την δέουσα προσοχή να εξαχθούν τα αναγκαία συμπεράσματα στη προσεχή σύσκεψη του ερχόμενου Σαββάτου.
Φρεγάτες καλείται να αγοράσει η Ελλάδα και όχι «γουρούνι στο σακί»…
Πηγή: iEidiseis.gr
