Η κυβέρνηση με το νέο εργασιακό ποντάρει στην κούραση μετά το lockdown, την απουσία προοπτικής, στα αδιέξοδα στην οικονομία.
Όταν για 10-12 χρόνια η χώρα έχει ανεργία 17%-26%, αναμφίβολα ο κόσμος είναι έτοιμος να δοκιμάσει κάθε τι που θα παρουσιαστεί σαν ευκαιρία. Όταν το ασφαλιστικό «αγκομαχά» με ελλείμματα, ενόσω δεν προσφέρει ικανοποιητικές συντάξεις, οι νέοι είναι έτοιμοι να ακούσουν πώς θα φτιάξουν τη ζωή τους…
Έτσι «προσφέρθηκε» και το νέο εργασιακό, το οποίο όμως πρέπει να δούμε αν εξυπηρετεί τέσσερις βασικές επιδιώξεις, όπως εάν:
α)προσφέρει ευκαιρίες απασχόλησης (δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας),
β)ενισχύει την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων,
γ)συμφιλιώνει την οικογένεια με την εργασία (αντιμετωπίζει εν γένει το Δημογραφικό πρόβλημα που αναδεικνύεται σε «υπ’ αριθμόν 1» εθνικό πρόβλημα) και
δ)αν βελτιώνει την θέση των ήδη εργαζομένων. Ειδικά μετά από 30-40 χρόνια που το μερίδιο της εργασίας στον συνολικό εθνικό προϊόν υποχωρεί. Κοντολογίς, οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και ο φτωχοί πάμπτωχοι…
Η κυβέρνηση με το νέο εργασιακό ποντάρει στην κούραση μετά το lockdown, την απουσία προοπτικής, στα αδιέξοδα στην οικονομία. Τώρα πια σχεδόν ξεχάστηκε ότι στα αδιέξοδα φτάσαμε (επί ΝΔ) από τα διπλά ελλείμματα (ισοζυγίου εξωτερικών πληρωμών και δημοσιονομικό), που για να τα ισορροπήσουν προχώρησαν σε μη παραγωγικό-ασύστολο δανεισμό (χαμηλά επιτόκια λόγω ευρώ). Αντί να παραγάγουμε, κάναμε εισαγωγές, αντί για αναμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος (πού είτε αυτό βγάζει επιστήμονες υψηλής εξειδίκευσης που φεύγουν και εργάζονται στο εξωτερικό, είτε αναπαράγουν την θεωρητική-υφισταμένη γνώση), βάζουν περισσότερες εξετάσεις…
Νέες Θέσεις Εργασίας-Δημογραφικό-Ανταγωνιστικότητα
Παράλληλα, στην εποχή της επικοινωνιακής καταιγίδας το υπουργείο Εργασίας και το Μέγαρο Μαξίμου προσπάθησαν να εμφανίσουν το εργασιακό νομοσχέδιο σαν μεταρρύθμιση που προάγει (εάν δεν την προστάτευε κιόλας) την απασχόληση και ότι δεν αντιδρούν οι εργαζόμενοι (με την αυριανή 24ωρη Γενική Απεργία), αλλά οι… συνδικαλιστές. Αποτέλεσμα αυτής της ρητορικής είναι και η προσφυγή των πλοιοκτητών στα δικαστήρια προκείμενου να βγει «παράνομη και καταχρηστική» η αυριανή απεργία της ΓΣΕΕ. Αλλά, μόνο στην ναυτιλία… Είναι πράγματι πρωτάκουστο.
Όπως και τα επιχειρήματα για την 10ωρη εργασία με αμοιβή… ρεπό. ‘Οταν έχουμε εισέλθει στην 4η βιομηχανική επανάσταση, τη ρομποτική και τους αυτοματισμούς, η συνταγή της ΝΔ είναι περισσότερη απλήρωτη εργασία. Ας δούμε τουλάχιστον αν, έστω κι έτσι, δημιουργούνται νέες-πρόσθετες θέσεις εργασίας;
1.Με την καθημερινή 10ωρη εργασία (και εβδομαδιαία εργασία 50 ωρών) με ατομική σύμβαση ο εργαζόμενος, που κυριολεκτικά τρέμει να μην χάσει την δαυλιά του, εξισώνεται με τον επιχειρηματία. Έτσι, με ατομική συμφωνία, ορίζονται οι όροι εργασίας. Πρόκειται περί λεοντείου συμφωνίας!
2.Η επιπλέον (εποχική, έκτακτη) δουλειά βγαίνει με το ίδιο προσωπικά χωρίς μάλιστα επιπλέον κόστος καθώς καταργήθηκαν τα αντικίνητρα πρόσθετης (πέραν του 8ώρου) απασχόλησης (υπερεργασία-υπερωρία).
3.Η επιχείρηση δεν προβαίνει σε προσλήψεις, έστω με μερική απασχόληση ή διαλείπουσα εργασία.
Άρα οι άνεργοι νέοι δεν έχουν ευκαιρίες και οι ήδη απασχολούμενοι δεν βελτιώνουν τις αποδοχές τους.
4.Κοντολογίς, η επιχείρηση με βάσει τις παραγωγικές ανάγκες της διαμορφώνει το ωράριο εργασίας και το κράτος ορίζει τον μισθό (με κυβερνητική απόφαση καθορίζεται ο βασικός μισθός). Ο παράγων εργασία απουσιάζει παντελώς, ο διάλογος είναι υπό διωγμό, οι διαδικασίες κοινωνικής συναπόφασης, οι βαλβίδες εκτόνωσης του συστήματος, όπως ο Οργανισμός Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ), εξοβελίζονται.
«Σπαστή» βάρδια και οικογένεια
5.Με το ακανόνιστο καθημερινό και εβδομαδιαίο ωράριο (που ταυτίζεται εν πολλοίς με τις ανάγκες της επιχείρησης, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τυχόν προτεραιότητες του μισθωτού, καταστρέφεται η οικογενειακή ζωή.
Ειδικά με την «σπαστή» βάρδια πρωί-απόγευμα στην μερική απασχόληση.
Κατά συνέπεια τα ενήλικα μέλη μιας (νέας) οικογένειας εργάζονται σε ακανόνιστες ώρες, με χαμηλές αμοιβές, χωρίς ασφάλεια (διάρκεια) στην εργασία (παράνομες απολύσεις χωρίς υποχρέωση επαναπρόσληψης), οι τράπεζες δεν δανείζουν τη νέα οικογένεια (με απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα) προκειμένου να αποκτήσει στέγη και η πολιτεία δεν προσφέρει εργατική στέγη. Άρα επιδεινώνεται το Δημογραφικό.
6.Το άμεσο εργατικό κόστος («ξερός» μισθός) δεν είναι το πρόβλημα τις επιχείρησης, δεν αποτελεί αρνητικό παράγονται για την παραγωγικότητα. Αντιθέτως, η αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος πυροδοτεί την κατανάλωση και (αυτή) δημιουργεί απασχόληση. Κατά συνέπεια το έμμεσο μισθολογικό κόστος είναι το πρόβλημα για την απροθυμία πρόσληψης νέου προσωπικού (μη επιδότηση ασφαλιστικών εισφορών για την έξοδο από την κρίση), η αδικαιολόγητη διατήρηση των γραφειοκρατικών διατυπώσεων ακόμη και για το ωράριο εργασία καθώς δεν ισχύει η ψηφιακή κάρτα (και πάλι η κυβέρνηση την μεταθέτει για το 2022), η γραφειοκρατία ορθώνουν τείχη εμποδίζοντας τις επενδύσεις. Επίσης λείπει το εξειδικευμένο προσωπικό καθώς εδώ και 30 χρόνια η χώρα έπαψε να βγάζει τεχνίτες, ενώ όπου υπήρχαν (π.χ. Ναυπηγεία) οδηγήθηκαν στην απαξίωση.
Με αποτέλεσμα την απώλεια μιας συσσωρευμένης γνώσης χιλιετιών…
Πηγή: iEidiseis.gr
