Δυστυχώς, τις τελευταίες εβδομάδες έχουμε ακούσει τα πάντα και τα έχουμε ακούσει από χείλη επίσημα ή από αναλυτές που χαίρουν μικρής ή μεγάλης δημοσιότητας. Και φυσικά, οι αναλύσεις αυτές επηρεάζουν την κρίση των πολιτών, σε σημείο οπαδικής αντιπαλότητας…
Οι Ουκρανοί είναι φιλοναζιστές και οι Ρώσοι φιλοκομμουνιστές…
Οι Ρώσοι κάνουν στους Ουκρανούς, ότι οι Αμερικάνοι στους Σέρβους, τους Ιρακινούς, τους Αφγανούς, τους Βιετναμέζους και ούτω καθ’εξής…
Γενικότητες και αοριστίες που δημιουργούν μια επικίνδυνη νευρικότητα που οδηγεί σε ακόμη πιο επικίνδυνες αποφάσεις. Όμως, μια γεωπολιτική ανάλυση τέτοιου βεληνεκούς απαιτεί ηρεμία, εις βάθος γνώση της ιστορίας κάθε λαού και κατανόηση της συλλογικής του μνήμης.
Στην περίπτωση της Ουκρανίας, η ανάλυση γίνεται ακόμα πιο περίπλοκη, διότι από τους Kievan Rus στις αρχές του μεσαίωνα, μέχρι και σήμερα, έχουν δημιουργηθεί δεσμοί αγάπης και μίσους με τους Μογγόλους, τους Τούρκους, τους Γερμανούς, τους Έλληνες, τους Αυστριακούς και φυσικά τους Ρώσσους. Οι ίδιοι οι Ουκρανοί πολεμούσαν διαχρονικά στο πλευρό της μίας ή της άλλης πλευράς, ακόμη και κατά την ίδια σύρραξη, εν είδει εμφυλίου στο ευρύτερο πολεμικό θέατρο.
Ναι…
Πολλοί Ουκρανοί πολέμησαν στο πλευρό των Ρώσων κατά τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο, όμως πολλοί πολέμησαν στον αυστριακό στρατό.
Κάποιοι ανήκαν στους μπολσεβίκους και κάποιοι στους λευκούς, κατά τον ρωσικό εμφύλιο.
Πολλοί Ουκρανοί δεν ξέχασαν τον μεγάλο λιμό του Στάλιν και πολέμησαν στο πλευρό των Ναζί.
Κάποιοι ήταν δεσμοφύλακες σε στρατόπεδα εξόντωσης και διέπραξαν εγκλήματα.
Πολλοί, όμως, πολέμησαν στον κόκκινο στρατό ή στο Ουκρανικό αντάρτικο και όμως μετά εξορίστηκαν στα γκούλαγκς ως εχθροί του κράτους.
Αργότερα, πολλοί θεωρούσαν εαυτούς Σοβιετικούς και όχι Ουκρανούς.
Τι σημαίνει, όμως, ο,τιδήποτε από αυτά για τη σημερινή κατάσταση;
Η Ουκρανία είναι πλέον ένα δημοκρατικό κράτος και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται.
Ποια νομιμότητα δίνει στον οποιονδήποτε το δικαίωμα για μια πολεμική σύρραξη στο κέντρο της Ευρώπης, με χιλιάδες νεκρούς και εκτοπισμένους αμάχους; Πως γίνεται μια ιστορικά περίπλοκη διαμάχη να αντιμετωπίζεται στην Ελλάδα με γηπεδικούς όρους και εν τέλει πως μπορούμε έτσι αψήφιστα να παραβλέπουμε τον πυρηνικό εφιάλτη είτε τυχαία ή εσκεμμένα;
Διότι αυτού του είδους οι επιφανειακές αναλύσεις έχουν δημιουργήσει νευρικότητα στην Ελληνική κυβέρνηση και έχουν προεκτάσεις στην εξωτερική πολιτική της, κυρίως στην αντιμετώπιση της Τουρκίας.
Σε αυτό το κλίμα, φοβάμαι ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός πηγαίνει σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων υπό τον απόλυτο τρόμο της πολεμικής σύρραξης και συγκρίνοντας εντελώς ανόμοιες καταστάσεις.
Φοβάμαι ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός έχει αναγάγει την εξωτερική πολιτική της χώρας σε προσωπική υπόθεση, νομίζοντας ότι πρεσβεύει την απόλυτη αλήθεια του Ελληνικού λαού.
Φοβάμαι ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν έχει ξεκάθαρες κόκκινες γραμμές, αλλά και τη συναίνεση που θα είχε οικοδομηθεί μέσα από τη σύγκληση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών.
Η χώρα μας έχει πληρώσει πολλές φορές την εμμονική στάση κάποιων κυβερνήσεων της για εν θερμώ αποφάσεις στην εξωτερική πολιτική. Έστω και την ύστατη στιγμή αυτό πρέπει να σταματήσει.
Ήταν και είναι πάγια θέση του ΠΑΣΟΚ, ότι η αμυντική μας στρατηγική οφείλει να είναι εθνική και όχι κομματική!
