Σε διαρκή απολογία στο debate ο Μητσοτάκης - Οι εκπλήξεις Τσίπρα - Τι έκαναν οι υπόλοιποι αρχηγοί.
Όσοι εκτιμούσαν ότι η πρώτη τηλεοπτική αναμέτρηση πολιτικών εκλογών μετά τις εκλογές του 2015 θα ήταν μία τηλεοπτική σούπα, με ελάχιστες συγκινήσεις, μάλλον δικαιώθηκαν, αλλά με υποσημείωση που ίσως έχει τη σημασία της δέκα μέρες πριν την αναμέτρηση της 21ης Μαΐου.
Ότι σχεδόν όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί κατάφεραν να επικοινωνήσουν στο κοινό τους και ενδεχομένως και ευρύτερα, τα βασικά τους πολιτικά μηνύματα, ευελπιστώντας να διευρύνουν την επιρροή τους, με εξαίρεση τον Κυριάκο Μητσοτάκη που εμφανίστηκε απολογητικός, αμήχανος ορισμένες φορές και σαφώς αμυνόμενος, με έκδηλη την αγωνία να μην υποπέσει σε λάθη.
Οι Αλέξης Τσίπρας και Κυριάκος Βελόπουλος φάνηκαν να έχουν τη μεγαλύτερη άνεση στο γυαλί.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ λόγω του γεγονότος ότι δεν είχε τίποτα να χάσει από την αναμέτρηση αυτή και ενώ διαπίστωνε την αγωνία του κ. Μητσοτάκη για την όλη διαδικασία, ο ίδιος είχε την ευκαιρία να αναλύσει κρίσιμες πτυχές των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ και να παρουσιάσει την πρότασή του για την επομένη των εκλογών.
Ο δε πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης επειδή έχει άνεση μπροστά στον τηλεοπτικό φακό και έδειξε εξαιρετικά προετοιμασμένος να απευθυνθεί στο ακραία συντηρητικό κοινό, που έμεινε «ορφανό» μετά το κόψιμο κομμάτων του ακροδεξιού χώρου από τον Άρειο Πάγο. Οι θερμές αναφορές του στην «πατρίδα», τη θρησκεία και τις παραδόσεις, αποσκοπούσαν ακριβώς σε αυτό το κοινό.
Πολύ προσεκτικός στην πρώτη τηλεοπτική αναμέτρηση του είδους, ήταν ο Νίκος Ανδρουλάκης. Ο οποίος επίσης είχε την αγωνία να μην δείξει ότι είναι πιο κοντά είτε στον Κυριάκο Μητσοτάκη, είτε στον Αλέξη Τσίπρα. Εξ ου και ορισμένες φορές φρόντιζε να στρέφεται εναντίον και των δύο, ανεξάρτητα από το περιεχόμενο της ερώτησης.
Ο Δημήτρης Κουτσούμπας ξεκίνησε με τρακ την αναμέτρηση, παραβιάζοντας τους χρόνους, αλλά η «ανυπακοή» αυτή, ήταν κυρίως αδυναμία προσαρμογής. Στην πορεία της συζήτησης βρήκε ρυθμό και κατάφερε να συμπτύξει τις θέσεις του ώστε να εξυπηρετήσουν τον τηλεοπτικό χρόνο.
Ο Γιάννης Βαρουφάκης θύμισε σε ορισμένες στιγμές χαρισματικό ρήτορα, αλλά σε κάποιες άλλες έμοιαζε να αυτοσχεδιάζει και να μην είναι έτοιμος για τις «γωνίες» ενός debate, που θέλει συγκεκριμένο τρόπο αντιδράσεων και σε μικρό χρόνο. Είχε πάντως στόχευση να κερδίσει τους νεολαίους και τη λεγόμενη αντισυστημική ψήφο. Όταν η συζήτηση πήγαινε σε τέτοια θέματα, ήταν εμφανώς πιο αεράτος.
Το debate ήταν πάνω κάτω όπως αναμενόταν. Οι προκαθορισμένοι αυστηροί κανόνες που δεν επέτρεψαν στο παραμικρό τον απευθείας διάλογο των αρχηγών, η πίεση για τήρηση των χρονικών ορίων, προσδιόρισε σε μεγάλο βαθμό την αναμέτρηση ως μία διαδικασία μονολόγων.
Μόνο κάποιες στιγμές η μονοτονία έσπαγε, με κάποιους εκ των αρχηγών να επιχειρούν να παρέμβουν εκτός «πρωτοκόλλου», αλλά και πάλι δεν υπήρξαν εκπλήξεις. Η κανοναρχία επικράτησε και ο φόβος μήπως κάποιος φανεί «αντιθεσμικός» ή και αγχωμένος, ανάγκασε τους έξι συμμετέχοντες να μην επιχειρήσουν κάποιο είδος τηλεοπτικού ακτιβισμό.
Η τρίωρη αναμέτρηση με τις συνολικά 36 ερωτήσεις (έξι ενότητες θεμάτων με μία ερώτηση στον κάθε ένα από τους έξι αρχηγούς), είναι μάλλον δύσκολο, έτσι όπως εξελίχθηκε να επηρεάσει από μόνη της, την προεκλογική κόντρα, αλλά σε κάθε περίπτωση οι εντυπώσεις μένουν.
Η πρώτη εντύπωση είναι ότι ο κ. Μητσοτάκης δεν κατάφερε να δείξει και να πείσει ότι έχει την πολιτική υπεροχή, που του δίνουν τα γκάλοπ, ούτε κατάφερε να περιγράψει επαρκώς τους λόγους που θέλει άλλη μία λαϊκή εντολή.
Αναγκάστηκε να ακούει επί ένα τρίωρο αυστηρή κριτική για τα όσα έκανε ή δεν έκανε η κυβέρνησή του και σε μάλιστα σε ορισμένες στιγμές να δίνει εξηγήσεις γι’ αυτά. Πρωτίστως για τις υποκλοπές, όταν παραδέχτηκε ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν παρακολουθήθηκε για εθνικούς λόγους, προκαλώντας νέα ερωτήματα για την υπόθεση και κυρίως για τι είδους ενημέρωση έχει ο ίδιος και δηλώνει κάτι τέτοιο.
Εκτέθηκε επίσης όταν όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί επιτέθηκαν στην κυβέρνηση που δεν μερίμνησε ώστε οι νέοι που θα εργάζονται το καλοκαίρι να μπορούν να ψηφίσουν στον τόπο εργασίας τους.
Αλλά και στο θέμα της ακρίβειας, που άφησε αναπάντητη την κριτική προς την κυβέρνηση, μα και στο στεγαστικό για την ελλιπή κάλυψη των αναγκών, ιδίως των νέων.
Μη πειστικές ήταν και οι απαντήσεις του για τις πολιτικές της κυβέρνησης υπέρ της ιδιωτικής υγείας και της ιδιωτικής παιδείας, έναντι των δημόσιων υποδομών και υπηρεσιών.
Από την άλλη, ο Αλέξης Τσίπρας, αν και αναμενόταν πιο επιθετικός, εμφανίστηκε μάλλον ήπιος συγκριτικά με τη γενικότερη προεκλογική όξυνση που επικρατεί. Έδειξε πάντως προετοιμασμένος να δώσει διευκρινίσεις για την κοστολόγηση του κυβερνητικού του προγράμματος, ενώ χρειάστηκε να εξηγήσει πολλές φορές τι εννοεί με τα περί προοδευτικής διακυβέρνησης, απαντώντας όμως με προσεκτικό τρόπο και στην απορριπτική στάση του Νίκου Ανδρουλάκη, Δημήτρη Κουτσούμπα και Γιάνη Βαρουφάκη, που ακολούθησαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την τακτική του διμέτωπου. Ο κ. Τσίπρας απέδωσε τις αρνήσεις στην ανάγκη των κομμάτων να έχουν διακριτό λόγο στην προεκλογική περίοδο, δείχνοντας ότι περιμένει αλλαγή στάσης από κάποιους την επομένη των εκλογών.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, πέρα από την έμφαση που έδωσε στην τήρηση των ίσων αποστάσεων από ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, επένδυσε πολύ στο θέμα των υποκλοπών, προειδοποιώντας ότι θα πάει μέχρι τέλους την υπόθεση, ακόμα και στα ποινικά δικαστήρια, ενώ επέμεινε ουσιαστικά ότι δεν πρόκειται να συμπράξει σε κυβέρνηση συνεργασίας με τον πρωθυπουργό τον κ. Μητσοτάκη ή τον κ. Τσίπρα.
Ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ επίσης ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με κανέναν, χαρακτηρίζοντας μούφα την προοδευτική κυβέρνηση. Απέφυγε πάντως να επιστρατεύσει αυτή τη φορά ακραίους χαρακτηρισμούς για τα κυβερνητικά πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ. Κατά τα άλλα ήταν στο γνωστό μοτίβο που ακολουθεί το ΚΚΕ.
