Όλα όσα είπε η κυρία Μπέτυ Παυλοπούλου για τον αγαπημένο τραγουδιστή
Συντετριμμένη είναι η σύζυγος του Γιάννη Πουλόπουλου, που έφυγε από τη ζωή στις 23 Αυγούστου στο νοσοκομείο «Αττικόν» που νοσηλευόταν τις τελευταίες μέρες.
Η κυρία Μπέτυ Πουλοπούλου μίλησε σε τηλεοπτική εκπομπή για τον άνδρα της ζωής της: «Δεν μπορώ ακόμη να τον αποχαιρετήσω. Απλώς σκέφτομαι τη ζωή μου χωρίς αυτόν. Τη ζωή μου χωρίς τον Γιάννη. Δεν μπορώ να τον αποχαιρετήσω, δυσκολεύομαι ακόμη. Είχε ταλαιπωρηθεί με το πρόβλημα με τα μάτια του. Του έφερε κατάθλιψη αυτή η κατάσταση και όταν ήρθαν κάποια άλλα προβληματάκια στην υγεία του, δεν είχε το κουράγιο να τα πολεμήσει όσο έπρεπε. Έφυγε ήσυχα και λεβέντικα, όπως ήθελε εκείνος. Τα έκανε όπως ήθελε εκείνος. Είχε μια αγνότητα καλοσύνης. Δεν έκανε ποτέ κακό σε άνθρωπο. Στον μόνο άνθρωπο που έκανε κακό ήταν στον εαυτό του. Ήταν ένας καλός άνθρωπος, κάλος πατέρας. Ήταν αγνός για αυτό που ήταν. Τεράστιος τραγουδιστής».
Πηγή: Protothema.gr
Τελευταία τροποποίηση στις Τρίτη, 25 Αυγούστου 2020 12:53
Από νωρίς το μεσημέρι, στο κοιμητήριο Κηφισιάς είχαν ξεκινήσει να καταφθάνουν στεφάνια στη μνήμη του από ανθρώπους που τον αγαπούσαν και τον θαύμαζαν. Ανάμεσά τους και ένα από τον διάσημο συνθέτη Μίμη Πλέσσα και τη σύζυγό του, Λουκίλα.
Η τελετή άρχισε στις 18.00. Η σύζυγός του, Μπέτυ Πουλοπούλου, και η κόρης του Άντα, βρέθηκαν από νωρίς στην εκκλησία, προκειμένου να τον αποχαιρετήσουν και να δεχτούν τα συλλυπητήρια στενών φίλων και συνεργατών του σπουδαίου ερμηνευτή. Τηρώντας τα απαραίτητα μέτρα προστασίας και φορώντας μάσκες λόγω του κορονοϊού, βρέθηκαν όλοι εκεί για να τιμήσουν την σπουδαία φωνή που σίγησε για πάντα.
Πολλοί ήταν οι καλλιτέχνες που θέλησαν να τον αποχαιρετήσουν μέσω των social media κάνοντας συγκινητικές αναρτήσεις. Ανάμεσά τους και η Μελίνα Ασλανίδου, η οποία είπε το δικό της "αντίο" αποκαλύπτοντας παράλληλα πως η κηδεία του θα τελεστεί αύριο, Τετάρτη (26/08).
Τι έγραψε η Μελίνα Ασλανίδου
"Καλό ταξίδι …..Γιάννης Πουλόπουλος …#Ήταν ο έρωτας μου όταν ήμουν παιδί, αγάπησα βαθιά την φωνή του, μάλιστα τον είδα και να τραγουδάει ζωντανά κάπου στην Θεσσαλονίκη …. πρόλαβα … γιατί σταμάτησε νωρίς να τραγουδά … κάποια στιγμή τυχαία τον συνάντησα σε ένα μαγαζί και πήγα του μίλησα να του εκφράσω τον θαυμασμό μου, μας κέρασε να πιούμε μαζί ένα ποτηράκι μας μιλούσε ώρες για τον καλό του φίλο Γιάννη Πάρι , έφυγα γεμάτη από χαρά γιατί γνώρισα έναν μύθο για Μένα … οι καλλιτέχνες που έβλεπα μικρή στις ταινίες ήταν σαν ψεύτικοι στα παιδικά μου μάτια ….. Αργότερα γνώρισα την κόρη του και την γυναίκα του υπέροχα πλάσματα … καλό ταξίδι Γιάννη Πουλόπουλε … δύναμη στην οικογένεια σου εύχομαι …θα τα πούμε την Τετάρτη για το τελευταίο αντίο αφού δεν προλάβαμε να πούμε και άλλες κουβέντες …. Σ ευχαριστούμε που μοιράστηκες το δώρο της καλής σου φωνής … και μας έδειξες έναν δρόμο …. τον δικό σου το δρόμο στην μουσική …. Ευχαριστούμε …. Αντίο" έγραψε χαρακτηριστικά η Μελίνα Ασλανίδου.
Είναι απόγευμα Σεπτέμβρη, μια γλυκιά φθινοπωρινή μέρα και στα «Αστέρια» της Γλυφάδας μουσικοί και τραγουδιστές κάνουν πρόβα για το σχήμα που ετοιμάζει τότε στο μαγαζί του ο Αργύρης Παπαργυρόπουλος. Κάποια στιγμή ο τελευταίος εμφανίζεται συνοδευόμενος από έναν φίλο του, όταν η Στέλλα Γεωργιάδου «περνάει» τα τραγούδια της με την ορχήστρα.
Η νεαρή ερμηνεύτρια δεν μπορεί να διακρίνει τον φίλο του επιχειρηματία και εξακολουθεί να τραγουδάει όταν ξαφνικά οι μουσικοί σταματάνε να παίζουν και αρχίζουν να ψιθυρίζουν μεταξύ τους.
«Ρε σεις, ο Πουλόπουλος…» είναι η φράση που ακούγεται, η οποία ακολουθείται από μια αμήχανη σιωπή, μπροστά σε έναν ερμηνευτή που μάλλον ένοιωθε άβολα.
Έχοντας ήδη αφήσει τις πίστες πριν από οχτώ χρόνια ο Γιάννης Πουλόπουλος δεν ένιωσε πολύ άνετα μέσα στα «Αστέρια», ίσως επειδή πάντα θεωρούσε την πρόβα «ιερή» και δεν ήθελε να την διακόψει. Ο μαέστρος του σχήματος αφήνει τις παρτιτούρες και σπεύδει να τον αγκαλιάσει και να τα πουν για λίγο αφού γνωριζόντουσαν από παλιά.
Όταν ανεβαίνει στην σκηνή λέει στην μπάντα «Ντο μινόρε» και αμέσως ακούγεται η εισαγωγή από το «Άγαλμα» μπροστά σε έναν αμήχανο Πουλόπουλο.
Η Στέλλα Γεωργιάδου ξέροντας πολύ καλά ποιον έχει απέναντι της προσφέρει αμέσως το μικρόφωνο στον Πουλόπουλο, όμως αυτός αρνείται ευγενικά να το πάρει.
Θέλοντας να τον κάνει να νιώσει οικεία λέει αυτή το πρώτο κουπλέ, ενώ ο Παπαργυρόπουλος τον τσιγκλάει: «Έλα ρε Γιάννη, μόνο εμείς είμαστε, μεταξύ μας. Κάντο για μας».
Παίρνει το μικρόφωνο, αυτό που είχε αφήσει για πάντα πριν από οχτώ χρόνια, το φέρνει κοντά στο στόμα του αλλά διστάζει ενώ ο επιχειρηματίας του λέει: «Κάντο για μένα ρε Γιάννη…».
Θα το κάνει αφού πρώτα ρίχνει μια βρισιά και θα πει τρεις μόλις στροφές από το τραγούδι που σημάδεψε την διαδρομή του, πριν πετάξει το μικρόφωνο στο τραπέζι.
Το τσιγάρο και η 16ωρη πρόβα
«Πάμε να φύγουμε ρε Αργύρη. Σου είπα δεν θέλω…» είναι οι λέξεις που αφήνει να αιωρούνται στον αέρα, έχοντας κάνει μεταβολή προς την έξοδο.
Κάποιοι τραγουδιστές και μουσικοί βουρκώνουν, όλοι τον χειροκροτούν όρθιοι, αλλά ο Πουλόπουλος έχει ήδη φύγει μαζί με τον φίλο του και δεν γυρίζει πίσω.
Τους ακούει που τον επευφημούν αλλά το τραγούδι γι’ αυτόν είχε τελειώσει από το 1998, όταν πήρε την απόφαση να σταματήσει τόσο την δισκογραφία, όσο και τις εμφανίσεις του σε νυχτερινά κέντρα.
Αυτά που τον παρακαλάγανε να δουλέψει με τους δικούς του όρους, όσο θέλει και με όποια αμοιβή θέλει, γιατί ήταν ο Πουλόπουλος.
Αυτός που γέμιζε την «Πύλη Αξιού» στην Θεσσαλονίκη με 3.000 άτομα που σιγοτραγούδαγαν το «Ξημερώνει Κυριακή», το «Αυτοί που μένουν…», το «Μέθυσε απόψε το κορίτσι μου» και πολλά, πάρα πολλά τραγούδια του.
Ήταν τα τραγούδια του Γιάννη, που στεκόταν πίσω από τις κουρτίνες κατά την εισαγωγή της ορχήστρας και παρακάλαγε τον μαέστρο του Σπύρο Μπρίφα- που συνεργάστηκε μαζί του 15 χρόνια-να την «τραβήξει λίγο πιο πολύ.
«Έπαιζε ο κιθαρίστας και μου ζήταγε να κρατήσει παραπάνω την εισαγωγή για να καπνίσει ένα τσιγάρο ακόμη πριν βγει να τραγουδήσει» μου λέει συγκινημένος από την απώλεια του Πουλόπουλου, αυτός ο εξαιρετικός μουσικός.
Αυτός που έχει να θυμάται πολλά από την συνεργασία του με αυτόν τον αισθαντικό ερμηνευτή, τον γητευτή των στίχων του Παπαδόπουλου και των μελωδιών του Πλέσσα, ο οποίος δεν ήθελε να εμφανίζεται για μεγάλα διαστήματα, πρωτίστως για να μην αναλώνεται.
«Μπρίφα τέλος. Δουλέψαμε αρκετά, πάμε τώρα να ξεκουραστούμε μου έλεγε όταν τελείωναν οι εμφανίσεις σε ένα κέντρο».
Εκεί που ο Πουλόπουλος ήθελε να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε ό,τι αφορούσε το πρόγραμμα του, αλλά και τον χρόνο εμφάνισής του, ο οποίος τα τελευταία χρόνια της καριέρας του περιοριζόταν σε δύο προγράμματα της μισής ώρας ή ένα των σαράντα πέντε λεπτών.
«Θυμάμαι μια φορά που δεν είχαμε κάνει καθόλου πρόβα γιατί ήταν λίγο άρρωστος» λέει ο Σπύρος Μπρίφας «και όταν ήρθε για πρόβα στο μαγαζί, ξεκινήσαμε στις δώδεκα το μεσημέρι και τελειώσαμε στις τέσσερις το πρωί. Διάλειμμα δεν κάναμε, μόνο σταματάγαμε για να μας πει ο Γιάννης ότι θέλει κάτι άλλο σε κάποια τραγούδια του».
Το βράδυ που δεν μπήκε κανείς στο μαγαζί
Τραγούδια σαν το «Φίλε έλα απόψε που πονάω», «Θα πιω απόψε το φεγγάρι» και «Όλα δικά σου μάτια μου» τα οποία όταν έμπαινε στο στούντιο τα έλεγε συνήθως μια κι έξω.
Το ειδικό του ερμηνευτικό βάρος; Τεράστιο, τόσο ώστε ένα βράδυ που προέκυψε κάτι απρόβλεπτο διαπίστωσαν όλοι στο κέντρο που τραγούδαγε πόσο μέτραγε, όπως θυμάται ο μαέστρος του.
«Δουλεύαμε στο Caramella και εκτός από τον Γιάννη υπήρχαν και άλλοι πολύ καλοί τραγουδιστές στο σχήμα. Μια νύχτα με ειδοποίησε ότι δεν ήταν καλά και δεν θα εμφανιζόταν στο μαγαζί. Όπως ήταν φυσικό, βάλαμε άνθρωπο στην πόρτα να ενημερώνει τον κόσμο ότι ο Πουλόπουλος ήταν άρρωστος και δεν θα τραγουδούσε. Δεν μπήκε μέσα ούτε ένας πελάτης».
Στα χρόνια που ακολούθησαν την αποχώρηση του, ο Γιάννης Πουλόπουλος έγινε αυτός κάποιες φορές «πελάτης» όταν ένας καλός φίλος του, τον έπειθε να πάνε στα μπουζούκια.
Τον Μάιο του 2014 βλέπει το πρόγραμμα στο «ΘΕΑ» και αρχικά η Πέγκυ Ζήνα κατεβαίνει και του δίνει το μικρόφωνο για να πει ό,τι θέλει.
Ο κόσμος φωνάζει «Το άγαλμα, Το άγαλμα…» και ο 73χρονος τότε Πουλόπουλος το λέει μέσα σε αποθέωση καπνίζοντας ένα τσιγάρο.
Λίγο αργότερα θα ερμηνεύσει εκπληκτικά το «Φίλε έλα απόψε που πονάω», όρθιος κουνώντας τα χέρια στην ορχήστρα και με το κορμί του να πάλλεται από ένταση, καθώς ζούσε την στιγμή.
Δεν έβγαινε πολύ πλέον, ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του, αφού ταλαιπωριόταν από διάφορα προβλήματα.
Το τσιγάρο και η παγωμένη μπύρα ήταν δύο συνήθειες που δεν θα έκοβε με τίποτε αν δεν είχε ταλαιπωρηθεί τόσο πολύ με την υγεία του.
Εκτός από την καρδιά του, τα μάτια του, αυτά τα μπλε μάτια που γοήτευαν όποιον τα αντίκριζε, έπασχαν από γλαύκωμα και παρά τις επεμβάσεις που έκανε το πρόβλημα της όρασης του εξακολουθούσε να υπάρχει και να τον ταλαιπωρεί.
«Λες και ο Θεός τα έβαλε μαζί μου» θα πει σε μια τηλεφωνική του συνέντευξη τον περασμένο Απρίλιο, όταν πλέον είχε αποτραβηχτεί για τα καλά.
Την Δευτέρα το βράδυ, στις έντεκα και δέκα ο Γιάννης Πουλόπουλος ταξίδεψε για πάντα με αυτούς που φεύγουν και άφησε πίσω του την οικογένεια του που λάτρευε και τραγούδια που έμειναν.
Έμειναν κουβαλώντας μια «λάμψη» που δεν θα ξεθωριάσει ποτέ από την φωνή που μέθυσε ένα κορίτσι και «ήπιε» το φεγγάρι...
Σε ηλικία 79 ετών και με χρόνια προβλήματα υγείας ο ερμηνευτής του πιο εμπορικού δίσκου όλων των εποχών προδόθηκε από την καρδιά του
Σε ιδιωτικό θεραπευτήριο λίγο μετά τις έντεκα το βράδυ χθες πέθανε ο Γιάννης Πουλόπουλος, ένας από τους μεγαλύτερους ερμηνευτές της ελληνικής μουσικής και απόλυτα ταυτισμένος με το Νέο Κύμα.
Η καρδιά του σύμφωνα με πληροφορίες δεν άντεξε άλλο, επιβαρυμένη και αυτή από τα χρόνια προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε αυτή η εμβληματική φωνή.
Φωνή που απογείωσε τα τραγούδια του Μίμη Πλέσσα και του Λευτέρη Παπαδόπουλου στον περίφημο «Δρόμο», τον εμπορικότερο δίσκο όλων των εποχών, με πωλήσεις που έχουν ξεπεράσει το1.500.000 αντίτυπα, αν και δημοσιεύματα λένε ότι ο αριθμός είναι διπλάσιος.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι αν ο ελληνικός κινηματογράφος είχε φωνή αυτή ήταν σίγουρα η δική του, η φωνή ενός παιδιού που γεννήθηκε στην Χίο και έμελλε να μεγαλουργήσει.
Ήταν ένας καλλιτέχνης προικισμένος με μια φωνή που «σημάδευε» τα τραγούδια, προικισμένη με βαθιά συναισθηματικά ηχοχρώματα, που έμπαινε στο στούντιο και τα έλεγε με την μία.
Ο «Δρόμος» στον οποίο είπε τα δέκα από τα δώδεκα τραγούδια του δίσκου ηχογραφήθηκε όλος μέσα σε δέκα ώρες κι αυτό εν πολλοίς οφείλεται στον Πουλόπουλο.
Έναν άνθρωπο χαμηλών τόνων που τα τελευταία χρόνια είχε αποτραβηχτεί από την δημοσιότητα-δεν ήταν και ποτέ φανατικός της οπαδός-και ζούσε μια ήσυχη ζωή μαζί με την σύζυγό του Μπέτυ και την κόρη του Άντα.
Μίλαγε σπάνια και όταν το έκανε τα έλεγε έξω από τα δόντια για την κατάσταση στον χώρο του τραγουδιού: «Δισκογραφικές εταιρείες δεν υπάρχουν, μαγαζιά δουλεύουν δύο φορές την εβδομάδα. Πως, λοιπόν, να αναδειχθούν οι νέοι καλλιτέχνες; Κατέστρεψαν το τραγούδι, όπως κατέστρεψαν και την Ελλάδα! Είναι δυνατόν να περνούν οι Έλληνες όλα αυτά τα δεινά; Τους έχουν εξοντώσει και δεν ντρέπομαι να το πω και το θέμα δεν είναι οι μεγάλοι, είναι τα νέα παιδιά που δεν τους δίνεται το δικαίωμα να κάνουν πολλά πράγματα για να καταξιωθούν επαγγελματικά!…»
Έχοντας διαπιστώσει ότι η δισκογραφία μεταλλάσσεται και ότι η νύχτα ευτελίζεται αποφασίζει το 1999 να σταματήσει την μουσική του διαδρομή.
Έκτοτε δεν επέστρεψε ποτέ πίσω, ασχολήθηκε με την οικογένειά του και μια ζωή μακριά από φλας και άσκοπες δημόσιες εμφανίσεις.
Ταλαιπωρήθηκε πολύ τα τελευταία χρόνια από ένα τροχαίο ατύχημα και το γλαύκωμα στα μάτια του, αυτά τα μελαγχολικά μάτια που αποτύπωσε η κάμερα του Γιάννη Δαλιανίδη να ερμηνεύουν τραγούδια που έμειναν για πάντα.
Όπως το «Πάμε για ύπνο Κατερίνα» στο οποίο ο Γιάννης Πουλόπουλος με την συγκλονιστική ερμηνεία του αποτυπώνει ανάγλυφα την Ελλάδα που έζησε, την Ελλάδα που ονειρεύεται: «Πάμε για ύπνο Κατερίνα, πάμε να αλλάξουμε ζωή, να βρούμε όνειρα από κείνα που τελειώνουν το πρωί…».
Copyright © 2011 - 2024 Ηλεία Live!.