Συνέντευξη στη Βίκυ Γκουγκουστάμου
Τι γίνεται όταν ένας πιτσιρικάς συναντά ένα άλογο που δεν είναι «πρώτης κούρσας»| γιατί το ένα του πόδι είναι πιο αδύναμο και κοντό από τα άλλα; Πώς θα το βοηθήσει να ξεπεράσει τα αισθήματα κατωτερότητας που το διακατέχουν εξ’ αιτίας των κοροϊδευτικών σχολίων και του μπούλινγκ που δέχεται; Πώς θα πείσει τα υπόλοιπα άλογα να το αποδεχτούν και να το αγαπήσουν; Όλα αυτά διαδραματίζονται στο παιδικό βιβλίο της Νέλλης Φωτοπούλου «Ο Άργος και ο Λαέρτης» (εκδόσεις Ηλιαχτίδα) σε εικονογράφηση Βάσιας Παπαδοπούλου. Η κοινωνική λειτουργός από την Αρχαία Ολυμπία ξεχωρίζει με μια συγγραφική δουλειά που κρύβει μέσα της όλη τη γνώση και την εμπειρία 19 ετών στο κέντρο αποκατάστασης Ανάπλαση από την επαφή της με άτομα με αναπηρία: Ν’ αγαπάμε και να στηρίζουμε το διαφορετικό.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Κλαδέο της Αρχαίας Ολυμπίας. Έφυγε με τις σπουδές της και πλέον η ζωή της-οικογενειακή και επαγγελματική-είναι στην Αθήνα. Μητέρα δύο παιδιών, της Αλκμήνης και του Λαέρτη (ο οποίος έδωσε και το όνομά του στον ήρωα του βιβλίου), μοιράζει το χρόνο της όσο πιο ποιοτικά γίνεται ανάμεσα στην οικογένεια τις επαγγελματικές της υποχρεώσεις και μια σειρά δράσεων με παρονομαστή την αλληλεγγύη, την ισοτιμία, την ελευθερία αλλά και την απόκτηση γνώσεων. Είναι πτυχιούχος της νοηματικής γλώσσας και αυτή την περίοδο μαθαίνει Φαρσί!
Η Νέλλη Φωτοπούλου μας μιλά για τα παιδικά της χρόνια στην Αρχαία Ολυμπία, τα «όπλα» που πήρε από την οικογένειά της, το πώς διαχειρίζεται η κοινωνία μας την διαφορετικότητα και φυσικά για το βιβλίο της «Ο Άργος και ο Λαέρτης», που ήδη έχει ξεκινήσει παρουσιάσεις σε σχολεία και ΚΔΑΠ, ενώ στον άμεσο προγραμματισμό της είναι ο Πύργος και η Αρχαία Ολυμπία.
»Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Κλαδέο της Αρχ.Ολυμπίας, ένα μικρό αλλά πανέμορφο χωριό. «Το χωριό των λουλουδιών» όπως το λέω. Δεν υπάρχει σπίτι που να μην έχει λουλούδια. Η μαμά μου ασχολείται με τα οικιακά και ο μπαμπάς μου είναι χασάπης-είμαι κόρη χασάπη!(γέλια). Από τους γονείς μου κληρονόμησα την αγάπη για τον συνάνθρωπο, την δοτικότητα, την αλληλεγγύη. Δεν υπήρχε ούτε υπάρχει περίπτωση να έρθει κάποιος στο σπίτι μας και να μην φύγει με κάτι στα χέρια. Πάντοτε έτρεχαν να βοηθήσουν όποιον είχε ανάγκη. Μεγάλωσα με αυτά τα γνωρίσματα, οπότε να το σπουδάσω ένα επάγγελμα με προσφορά στον συνάνθρωπο φάνταζε μονόδρομος.
»Διάβαζα παραμύθια στο γιο μου από τότε που ήταν στην κοιλιά μου. Δεν μου άρεσαν τα κλασικά που μιλάνε για πρίγκιπες, βασίλισσες κ.α. Ήθελα να του μάθω να αγαπάει, να δίνει, να προσφέρει…. Να μάθει τί σημαίνει αναπηρία και ότι ο κόσμος μας δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Οπότε επινόησα τον Άργο. Ο Άργος είναι ένα άλογο -δεν είναι τυχαίο η επιλογή του ζώου, ο γιος μου κάνει ιππασία και λατρεύει τα άλογα- που γεννήθηκε με έλλειμμα ανεξαρτησίας. Το ένα του πόδι είναι πιο κοντό από το άλλο. Βιώνει την κοροϊδία, την απαξίωση, το μπούλινγκ , γιατί είναι διαφορετικός. Δεν ανήκει στα πρότυπα του ιππικού που όλα τα άλογα είναι ψηλά, όμορφα, αρτιμελή. Μέχρι που αναπτύσσει φιλία με τον Λαέρτη και καταφέρνει εκτός του να αγαπήσει τον εαυτό του ,να τον αποδεχτούν και τα υπόλοιπα άλογα.
»Ο «Αργος» νομίζω ότι θα βοηθήσει τα πιτσιρίκια μέχρι 6 χρονών να κατανοήσουν ότι κάποιος μπορεί να γεννιέται διαφορετικός αλλά είμαστε όλοι ίσοι, με ίσες ευκαιρίες και δικαιώματα. Και γι’ αυτό καλούμαστε να παλέψουμε όλοι μας.
»Εργάζομαι 19χρόνια στην Ανάπλαση, το πρώτο Κέντρο Αποκατάστασης που φτιάχτηκε στην Ελλάδα. Όταν ξεκίνησε, ήταν τόση η άγνοια για τα ΑΜΕΑ που η γειτονιά θεωρούσε ότι ήμασταν κέντρο αποτοξίνωσης. Στα τόσα χρόνια δεν έχουν αλλάξει πολλά.
Τα άτομα με έλλειμμα ανεξαρτησίας εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν πολλές δυσκολίες. Δεν υπάρχουν υποδομές, κοινωνική πολιτική, δεν υπάρχει μέριμνα. Το πιο απλό, δεν υπάρχουν δρόμοι. Το βιώνω καθημερινά ως επαγγελματίας. Είπα σε έναν παραπληγικό ασθενή μου κάποτε, «άντε βρε Γιάννη ξεκίνα να βγαίνεις, να πας για ένα καφεδάκι…» και θυμάμαι χαρακτηριστικά να μου λέει: «έλα να κάτσεις σε ένα αμαξίδιο για μία μέρα εσύ και θα μου πεις μετά αν μπορείς να βγεις». Τότε συνειδητοποίησα ότι το πιο απλό για εμάς είναι Γολγοθάς για άλλους.
Έψαχνα να βρω θέατρα να πάω με τους ασθενείς για μία παράσταση, τα μισά ίσως και παραπάνω δεν διαθέτουν ράμπες ή τουαλέτα ΑΜΕΑ. Πώς θα βγουν; Ποια τα κίνητρα; Συνοδεύω ασθενή μου στην αστυνομία για γνήσιο υπογραφής και κατεβαίνει ο αστυνομικός στον δρόμο με τις σφραγίδες γιατί δεν μπορεί να ανέβει.
»Όλα είναι θέμα παιδείας και ξεκινά πρώτα από το σπίτι και μετά από το σχολείο να μάθουμε στα παιδιά μας να αγαπάνε, να προσφέρουν και να βοηθάνε τον συνάνθρωπο.
