Ο Δημήτρης Βεριώνης δεν ανήκει στην γενιά του Πολυτεχνείου. Ανήκει όμως στη γενιά εκείνη που ξεκίνησε να γιορτάζεται η επέτειος κάθε χρόνο στα σχολεία. Τότε άρχισε να μαθαίνει, όλα όσα γνωρίζει η πλειοψηφία σήμερα. Και συνέχιζε να μαθαίνει από ιστορικό ενδιαφέρον μέχρι τη στιγμή που επισκέφθηκε το χώρο του ΣΦΕΑ (Σύνδεσμος Φυλακισθένων & Εξορισθένων Αντιστασιακών). Εκεί, μια σειρά φωτογραφιών και στοιχείων τον οδήγησαν σε κάθε γεωγραφικό σημείο της Ελλάδας για να καταγράψει, μετά από δεκαετή έρευνα, 247 θύματα της δικτατορικής περιόδου και να μας τα παρουσιάσει στο πολυσέλιδο βιβλίο του «Θάνατοι στη Χούντα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Τόπος».
Ο συγγραφέας βρέθηκε την Παρασκευή στον Πύργο, όπου παρουσίασε στο Λάτσειο Δημοτικό Μέγαρο το βιβλίο του, σε συνεργασία με το βιβλιοπωλείο «Κορκολής». Ένας άνθρωπος με έντονη καλλιτεχνική φυσιογνωμία, χαμογελαστός με πηγαία ευγένεια, μας μίλησε για το βιβλίο, τη έρευνά του και την επαφή με τις οικογένειες των θυμάτων για να καταλήξει λέγοντας πως αν δεν γνωρίζουμε καλά την ιστορία, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να επιστρέψει με πιο δυσάρεστο τρόπο.
Ο Δημήτρης Βεριώνης είναι απόφοιτος των τμημάτων «Ελληνικός Πολιτισμός και Ευρωπαϊκός Πολιτισμός» του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου, όπως και της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης Αυτοδιοίκησης. Αρθρογράφος και πρώην αρχισυντάκτης περιοδικού, και τραγουδοποιός καταπιάστηκε με ένα δύσκολο και ιδιαίτερα βαρύ ψυχολογικά αντικείμενο προσηλωμένος στο δίπολο «συγκίνηση και μνήμη».
«Το ιστορικό ενδιαφέρον πάντα υπήρχε. Και βέβαια μπορεί να μην ανήκω στη γενιά του Πολυτεχνείου αλλά ανήκω στη γενιά κατά της οποίας έγιναν οι πρώτες γιορτές στα σχολεία» λέει στο ilialive.gr ο Δημήτρης Βεριώνης. «Σε κάποια προηγούμενη επέτειο του Πολυτεχνείου, συγκεκριμένα το 2013 επισκέφθηκα το χώρο του ΣΦΕΑ. Εκεί είδα πάρα πολλές φωτογραφίες προσώπων για τους οποίους δεν γνώριζα τίποτα. Ανάμεσα δηλαδή στα γνωστά θύματα της περιόδου της χούντας όπως οι: Μανδηλαράς, Τσαρουχάς, Χαλκίδης… τους νεκρούς του Πολυτεχνείου, υπήρχαν και άλλα πρόσωπα που δεν μου θύμιζαν τίποτα. Στο σπίτι προσπάθησα να βρω κάποια στοιχεία στο διαδίκτυο. Το μόνο που έβρισκα ήταν κάποιες, απλές ονομαστικές καταγραφές. Έτσι ξεκίνησε η έρευνα. Και πίσω απ’ όλο αυτό βρίσκεται το δίπολο «συγκίνηση και μνήμη». Είναι κρίσιμο, και να τιμηθούν οι νεκροί και να δικαιωθούν έστω και ελάχιστα, συμβολικά και ηθικά οι οικογένειές τους. Γιατί αυτό που ζουν οι οικογένειες, είναι κάτι που δεν καταγράφεται ποτέ στην ιστορία. Για όλους εμάς η ιστορία έχει δύναμη, αλλά σε προσωπικό και οικογενειακό επίπεδο είναι τελείως διαφορετικά τα πράγματα. Είναι ένας πόνος που δεν περνάει….
»Κάθε περίπτωση είχε τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και πάρα πολλές από αυτές είναι πραγματικά ανατριχιαστικές ιστορίες. Δεν ένιωσα όμως σε καμία στιγμή ότι θέλω να σταματήσω την έρευνα. Αντιθέτως επιδίωκα να την εντείνω και να βρω όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχεία και θύματα.
Τα 247 θύματα
»Στο βιβλίο κατέγραψα όλε τις περιπτώσεις επίσημων αναγνωρισμένων θυμάτων της δικτατορίας, τους θανάτους στις εξορίες, τις εξαφανίσεις, θανάτους για την αντιδικτατορική δράση των θυμάτων. Μέσα σε αυτά συμπεριλαμβάνονται και οι ύποπτοι θάνατοι. Δηλαδή θάνατοι που επισήμως αποδόθηκαν σε διάφορα αίτια όπως αυτοκτονία, τροχαίο, ασθένεια κλπ και οι οικογένειες των θανόντων κατήγγειλαν το γεγονός ως δολοφονία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και εκεί ακριβώς υπάρχει ο ρόλος της δικηγόρου, με καταγωγή από την Ηλεία, της Φιλάνθης Ψυρρή, η οποία κατά τη μεταπολίτευση έδωσε τον πολύ μεγάλο και μοναχικό αγώνα για να προχωρήσουν αυτές οι υποθέσεις.
»Είναι ίσως παράξενο αλλά γράφοντας ή ασχολούμενος κάθε φορά με κάποιο πρόσωπο είχα μέσα μου το χαζό συναίσθημα ότι, μακάρι μέχρι να τελειώσω να μην είναι έτσι…Να έχει αλλάξει κάτι. Και επίσης όταν σταματούσα να γράφω για ένα πρόσωπο ένιωθα ότι τον αφήνω στην άκρη. Και με στεναχωρούσε αυτό. Γενικότερα, επειδή το θέμα ήταν τόσο βαρύ και τόσο δύσκολο αυτό που με «κράτησε» και με πήγαινε παρακάτω ήταν το πάθος που είχα για να βρεθούν όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχεία. Και βέβαια στη συνέχεια, η αγάπη και η βοήθεια που εισέπραξα από τους συγγενείς.
«Δεν μιλάμε για αριθμούς αλλά ζωές»
»Έχει μεγάλη σημασία να καταλάβουμε είναι ότι, αν η ιστορία δεν είναι γνωστή, αν παραμένει ως μουσειακό έκθεμα τότε επιστρέφει με δυσάρεστο τρόπο. Η ιστορία του χθες πάντα εξηγεί το σήμερα και προβλέπει ή μπορεί να μας αποτρέψει από το αύριο.
» Σήμερα, σίγουρα κάποιοι νέοι άνθρωποι ενδιαφέρονται για το Πολυτεχνείο και σίγουρα κάποιοι άλλοι αδιαφορούν. Είναι όμως πολύ σημαντικό και οφείλουμε να το τονίσουμε πως, όταν αναφερόμαστε σε νεκρούς δεν μιλάμε για αριθμούς αλλά για τον Γιώργο, τον Θανάση, τον Αλέκο, τον Βασίλη …. Μιλάμε για ανθρώπους με ζωές, με οικογένειες, με όνειρα, σχέδια… Έναν μικρόκοσμο που διαλύθηκε λόγω του δικτατορικού καθεστώτος.
