Υπήρξαν ενδιαφέρουσες mainstream κυκλοφορίες από μεγάλα στούντιο, εκπλήξεις από μικρότερα στούντιο και πλούσιο υλικό στις πλατφόρμες streaming. Οι συντάκτες της κινηματογραφικής ιστοσελίδας /Film δυσκολεύτηκαν αρκετά για να καταλήξουν στις 10 πιο τρομαχτικές, αφήνοντας έξω επιτυχίες όπως οι «Immaculate» και «Terrifier 3». Ας δούμε τις τελικές τους επιλογές.
10. Alien: Romulus
Το «Alien: Romulus» είναι ουσιαστικά μια συλλογή greatest hits της σειράς ταινιών «Alien». Κι ενώ η ταινία του Φέντε Άλβαρεζ κάνει τις δικές της προσθήκες στον μύθο, τελικά μένει στη μνήμη για το γεγονός ότι προσπαθεί να αναπαράγει όσο το δυνατόν περισσότερες αξιομνημόνευτες στιγμές από τις προηγούμενες ταινίες μπορεί, στα 119 λεπτά διάρκειάς της. Μια βαθιά τρομακτική ταινία επιστημονικής φαντασίας που και κάνει μια τίμια προσπάθεια να επαναφέρει την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του μεγαλειώδους «Alien» του Ρίντλεϊ Σκοτ, που ξεκίνησε το franchise το 1979.
9. Late Night With the Devil
«Είναι καταπληκτικό. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Σας προτρέπω να το παρακολουθήσετε με την πρώτη ευκαιρία». Όταν αυτές οι συστάσεις έρχονται (μέσω των social media) από τον μετρ του τρόμου Στίβεν Κινγκ, κάτι καλό πρέπει να έχουν κάνει οι σκηνοθέτες Κάμερον και Κόλιν Κέανς και οι λοιποί συντελεστές του «Late Night with the Devil». Υποτίθεται ότι, ως θεατές, παρακολουθούμε ένα ντοκιμαντέρ για ένα χαμένο επεισόδιο ενός νυχτερινού talk show, το οποίο καταλήγει σε ένα λουτρό αίματος όταν ο παρουσιαστής του επιχειρεί να συνομιλήσει με τον Διάβολο μέσω μιας δαιμονισμένης νεαρής. Ο τρόμος χτίζεται αργά, σταθερά και μεθοδικά σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, πριν από το τελικό ξέσπασμα.
8. In a Violent Nature
Αν ποτέ ευχηθήκατε ο Γκας Βαν Σαντ του «Gerry», του «Elephant» και του «Last Days», να γυρίσει μια ταινία slasher, το ντεμπούτο του Κρις Νας με τίτλο «In a Violent Nature», είναι για εσάς. Επί 90 λεπτά η κάμερα ακολουθεί έναν δολοφόνο τύπου Τζέισον Βούρχις (του «Παρασκευή και 13») στην καναδική ύπαιθρο καθώς ξεπαστρεύει τα θύματά του με τρόπους που θα ανακατεύουν το στομάχι (ειδικά η σκηνή με την κοπέλα που κάνει γιόγκα είναι το κάτι άλλο…). Και όλα αυτά διατηρώντας μια ποιητικότητα στα πλάνα και μια λεπτή αίσθηση του χιούμορ.
7. Smile 2
Το «Smile 2» δοκιμάζει να χωρέσει πολλά διαφορετικά είδη τρόμου, και το κάνει εξαιρετικά καλά. Υπάρχουν πολλά ξαφνικά jump scares, αλλά και σκηνές όπου ο τρόμος χτίζεται αργά αργά, καθώς και περίτεχνα ξεσπάσματα βίας και αίματος. Η ταινία δεν σταματάει να βρίσκει συνεχώς τρόπους να τρομάξει τον θεατή από εκεί που δεν το περιμένει. Ο χαρακτήρας που υποδύεται η πρωταγωνίστρια Ναόμι Σκοτ δεν έχει ούτε ένα λεπτό ηρεμίας, το ίδιο και εμείς. Και παρόλο που είναι μια εντελώς feel-bad ταινία, καταφέρνει με κάποιον τρόπο να είναι πολύ διασκεδαστική. Ο σεναριογράφος/σκηνοθέτης Πάρκερ Φιν μπορεί να γράψει ιστορία στο είδος αν συνεχίσει έτσι.
6. The First Omen
Βρισκόμαστε στο 1971 όταν η νεαρή Μάργκαρετ, μία Αμερικανίδα δόκιμη μοναχή, φτάνει στη Ρώμη για αφοσιωθεί στην υπηρεσία της Εκκλησίας. Εκεί συναντά ένα σκοτάδι που την κάνει να αμφιβάλει για την πίστη της, ενώ αποκαλύπτει μία τρομαχτική συνωμοσία που στοχεύει στη γέννηση του ενσαρκωμένου Κακού. Πενήντα χρόνια μετά το «The Omen» (H Προφητεία) του Ρίτσαρντ Ντόνερ, προέκυψε αυτό το πρίκουελ για τη γέννηση του μικρού Αντιχρίστου, το οποίο οι περισσότεροι κριτικοί έσπευσαν να χαρακτηρίσουν «αχρείαστο». Οι φαν των ταινιών τρόμου, ωστόσο, το εκτίμησαν ιδιαίτερα καθώς η σκηνοθέτρια Άρκασα Στίβενσον και η πρωταγωνίστρια Νιλ Τάιγκερ Φράι συνεργάστηκαν εξαιρετικά και το αποτέλεσμα επενδύει στον καθαρό τρόμο και όχι στη νοσταλγία για τις παλαιότερες «Προφητείες».
5. Chime
Ο μετρ του ιαπωνικού τρόμου Κιγιόσι Κουροσάβα «χτύπησε» φέτος με μια ταινία μεσαίου μήκους, μόλις 45 λεπτών, που για πολλούς ήταν η πιο τρομαχτική της χρονιάς. Ο εφιάλτης ενός καθηγητή μαγειρικής (και ο δικός μας, ταυτόχρονα) ξεκινά όταν ένας μαθητής του τον πλησιάζει και του λέει ότι ακούει συνεχώς έναν μυστηριώδη ήχο που περιγράφει «σαν κραυγή… αλλά όχι ανθρώπινη». Ο μαθητής στη συνέχεια χώνει στο λαιμό του ένα χασαπομάχαιρο και η υπόλοιπη ταινία κυλάει σαν ένα κακό όνειρο από το οποίο θέλουμε να ξυπνήσουμε. Το περίεργο με το «Chime» είναι ότι δεν πρόκειται για ταινία που μπορούσε κανείς να δει στο σινεμά, αλλά για NFT, το οποίο μπορεί κάποιος να αγοράσει ή να εκοικιάσει εδώ.
