Όσοι έμειναν πίσω, τους βρίσκει το ξημέρωμα μέσα στα αυτοκίνητα και τα αντίσκηνα. Τα σπίτια είναι κλειστά, ο φόβος του πλιάτσικου έχει θέσει σε συναγερμό την αστυνομία, η οποία εντείνει τη νύχτα τις περιπολίες σε όλες τις γειτονιές και τα χωριά, που έχουν πληγεί.
"Κοιμόμαστε δέκα μέρες στο αυτοκίνητο"
«Είναι ο φόβος, ο χειρότερος ο εχθρός. Δεν ξέρω τώρα, αν θα κάνει, ή όχι, κάποιο μεγαλύτερο σεισμό» λέει ο Παναγιώτης Μπουρμπούλης από τα Χαβδάτα Ληξουρίου.
Το Αθηναϊκό Πρακτορείο τον συνάντησε με την σύζυγό του, μέσα στο πλοίο όπου φιλοξενούνται οι σεισμοπαθείς, στο λιμάνι του Αργοστολίου. Ο σεισμός, λέει, τον έπιασε και τις δύο φορές στον ύπνο. Η στατικότατα του σπιτιού του, δεν έχει ακόμη ελεγχθεί. «Κοιμόμαστε δέκα μέρες στο αυτοκίνητο. Σήμερα ήρθαμε στο πλοίο. Μέσα στο αυτοκίνητο ακούγαμε έναν υπόκωφο θόρυβο, μία βοή σαν να σκάνε δυναμίτες. Ακόμη και μέσα στο σπίτι ακούγεται κάθε δέκα λεπτά. Δεν μπορούμε να μείνουμε στο Ληξούρι».
Μέσα στο ίδιο καράβι φιλοξενούνται 1.000 άτομα, οικογένειες με παιδάκια, ηλικιωμένοι και νέοι, είτε επειδή τα σπίτια τους κρίθηκαν ακατάλληλα, είτε για τον φόβο ενός μεγαλύτερου σεισμού. Στο πλοίο υπάρχει ιδιαίτερη φροντίδα για όλους, καθώς καλύπτονται οι ανάγκες τους για φαγητό, θέρμανση και ύπνο. Τα θέμα που απασχολεί όλους, είναι η επόμενη μέρα.
Οι ηλικιωμένοι μοιράζονται και τις μνήμες του 1953
Εκείνες οι στιγμές, της 12ης Αυγούστου του 1953, ζωντανεύουν σε μία παρέα ηλικιωμένων. Τότε φυσικά ήταν νεαροί. Η συζήτηση φέρνει στην επιφάνεια εικόνες φρίκης.
«Είδαμε, τότε, τον χάρο με τα μάτια μας. Πριν τον μεγάλο σεισμό, έγιναν δύο μικρότεροι, αλλά ισχυροί. Είχαμε βγει σε ένα χωράφι και κατασκηνώσαμε, εκεί όπου είναι σήμερα το νοσοκομείο». Ο Γιώργος Πετινάτος, 20 χρόνων παλικάρι τότε. «Ήταν Τετάρτη μεσημέρι. Αυτό, που μας έμεινε, οι εικόνες που έρχονται ακόμη είναι, ότι σαν παιδιά περνάγαμε μέσα από τα ερείπια και μας κούναγαν το χέρι και ζήταγαν βοήθεια, αλλά δεν μπορούσες να δώσεις, διότι από πάνω κρέμονταν κομμάτια τοίχων και ξύλα» θυμάται.
Ο Παναγιώτης Μπουρμπούλης, το 1953 ήταν 12 χρόνων. Συμπληρώνει: «Έφτανε μια βοή από τη θάλασσα, σαν να έρχονταν άρματα μάχης. Ήμουν στο χωράφι και άπλωνα με τον πατέρα μου σταφίδα. Όρθιος ήμουν, κάτω με πέταξε».
Όλοι τους τονίζουν ότι το 1953 ήταν μία εποχή που ο κόσμος της Κεφαλονιάς δεν φοβόνταν τους σεισμούς, λόγω άγνοιας κινδύνου. «Δεν ξέραμε από σεισμούς και δεν φοβόμαστε. Τα σπίτια ήταν από χώμα. Ερχόταν ο σεισμός και έφευγε, μέχρι που έγινε η καταστροφή και θρηνήσαμε θύματα».
Αλληλεγγύη και εθελοντισμός
Βοήθεια σε όσους επλήγησαν από τον σεισμό προσφέρουν πολλές κεφαλονίτικες επιχειρήσεις, σύλλογοι και πολιτιστικά Σωματεία από άλλες περιοχές του νησιού. Επιπλεόν, μέρα με τη μέρα πολίτες οργανώνονται σε εθελοντικές ομάδες για να προσφέρουν βοήθεια σε τρόφιμα και άλλα αναγκαία είδη.
Το 1953 δίδαξε τους Κεφαλονίτες, ότι πρέπει να θωρακίζουν τα σπίτια και τις επιχειρήσεις τους. Το 2014, που το νησί άντεξε, έδειξε ότι πρέπει να θωρακίζουν και την ψυχή τους.
Πηγή: φωτ. ΑΠΕ
