Του Γιάννη Σπυρούνη
Έχουν περάσει σαράντα χρόνια από το πρώτο δημοψήφισμα της Μεταπολίτευσης στην Ελλάδα. Και το δεύτερο, έρχεται σε μια στιγμή που φαίνεται να κλείνει ο κύκλος αυτός της Μεταπολίτευσης με την Ελλάδα να αναζητά το δρόμο της. Θα μπορούσε κανείς ερμηνεύοντας την ιστορία να δώσει πολλές ερμηνείες στο δημοψήφισμα αυτό. Θέλοντας να ξεπεράσουμε τις ταμπέλες του “ΝΑΙ” και του “ΟΧΙ” αναζητούμε την πραγματική ουσία για τον Έλληνα. Τι περιμένει, τι προσδοκά, τι θέλει να σημαίνει για τον ίδιο και τη χώρα του το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Πέρα από πολιτικές θέλει να αναζητήσει την ουσία… Τα μέτρα λιτότητας, η ευρωπαϊκή προοπτική, η πολιτική σύγκρουση μεταξύ των κομμάτων, ο διχασμός είναι μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά των όσων ζούμε την τελευταία εβδομάδα.
Το 1974, οι Έλληνες κλήθηκαν να επιλέξουν κάτι πολύ πιο εύκολο από το σημερινό. Αν θα έχουν Βασιλιά ή Πρόεδρο ως αρχηγό του Κράτους, στη νέα εποχή της δημοκρατίας που ξεκινούσε τότε στη χώρα. Ένα δίλημμα που πολύ λιγότερο απασχολούσε τους μεγάλους του κόσμου εκείνη την εποχή, ώστε να αναμειχθούν τόσο ενεργά σε αυτό…
Σήμερα ο λαός καλείται κατά τη γνώμη μας να αποφασίσει για το βιοτικό του επίπεδο. Σε κάθε άλλη λογική χώρα η απάντηση θα ήταν αυτονόητη… Να επιλέξουν όλοι ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο για τους ίδιους, τα παιδιά τους και τις μελλοντικές γενεές.
Όμως αντ’ αυτής μια σειρά από διλήμματα και παρεμβάσεις, περιπλέκουν τα πράγματα, παραπλανούν και μπερδεύουν την ελληνική κοινωνία. Ίσως το ερώτημα να μη διατυπώνεται σωστά και οι ερμηνείες να οδηγούν σε λάθος κατεύθυνση.
Κι όμως είναι ξεκάθαρο πως ο Έλληνας μετά από πέντε χρόνια σκληρής λιτότητας εκείνο που ζητά είναι να πάρει ανάσα. Ζητά να ζήσει καλύτερα, να βρεθεί στο σωστό δρόμο της Ευρώπης και να αναβαθμίσει επιτέλους το βιοτικό του επίπεδο…
Δεν είναι το δίλημμα “Ευρώ ή Δραχμή”, “Ευρώπη ή απομόνωση”… Ο Έλληνας ζητά να σταματήσει η τιμωρία της στείρας λιτότητας και να ξεκινήσει ένα νέο κεφάλαιο στη χώρα.
Να ανοίξει ένας δρόμος ορθής ανάπτυξης. Να ξεκινήσει και πάλι η χώρα να παράγει για να σταθεί και η οικονομία στα πόδια της.
Ο λαός θέλει μια δημοκρατική Ευρώπη, σύμμαχο και συνοδοιπόρο, σύμβουλο και συνεργάτη για να δημιουργηθεί η σύγχρονη Ελλάδα που θα αποκτήσει μια άλλη νοοτροπία. Ο λαός δεν θέλει μια Ευρώπη, που δεν συγχωρεί, που στραγγαλίζει, που τιμωρεί τους πολίτες, για τους οποίους υποτίθεται έχει δημιουργήσει ένα νομικό πλαίσιο για την προστασία τους και για την πλήρη εφαρμογή της Ισονομίας και της Δικαιοσύνης.
Ο Έλληνας λέει ΝΑΙ στην Ευρώπη, αλλά ΌΧΙ στην παρατεταμένη λιτότητα. Και η Ευρώπη πρωτίστως πρέπει να ακούσει και να αποδείξει πως λειτουργεί με γνώμονα το κοινό καλό των μελών της και όχι προς όφελος μιας μερίδας ισχυρών….
ΝΑΙ ή ΟΧΙ, ο Έλληνας καλείται να αποφασίσει για το μέλλον του… Και αυτή τη φορά καλείται να αποφασίσει σωστά γιατί περιθώρια για άλλα λάθη δεν υπάρχουν…Μέσα από αυτή την απόφαση, ο λαός πρέπει να βγει ενωμένος την επόμενη ημέρα για να αντιμετωπίσει το μέλλον που επέλεξε δημοκρατικά…
