Το μόνο που θυμάμαι από την ταινία μου είναι η κλιμάκωση του τζινγκλ που την έντυσε, αλλά προφανώς όλες οι ταινίες είχαν το ίδιο τζινγκλ, άρα δεν έχω τίποτα να θυμάμαι από την ταινία μου.
Όπως είπε και ένας γνωστός άγνωστος FB φίλος, αν στην Καλιφόρνια είχαν χιούμορ, θα γέμιζαν την ταινία με προσωπικές μας συνομιλίες. Θα έπεφτε το Facebook. Τι λέω; Θα έπεφτε το ίντερνετ. Αντί για χιούμορ, η ιστορία έχει δείξει ότι το μέσο που επιλέγουμε για να ενημερώνουμε το αφηρημένο Όλον για το τι μουσική ακούμε, τι άρθρα διαβάζουμε, τι άρθρα γράφουμε, πόσους αόρατους φίλους έχουμε και πόσο ωραίες φωτογραφίες τραβήξαμε στους Παξούς, έχει να αντιπαρατάξει μερικές ξεχωριστά κακές ιδέες.
Να σημειωθεί τουλάχιστον ότι εδώ δεν θα κάνουμε κριτική στους χρήστες. Δεν θα γκρινιάξουμε για στάτους με γατάκια, ζωάκια, παιδάκια (αν και θα 'πρεπε), αλλά περισσότερο για τεχνικά χαρακτηριστικά. Με τον Zuckerberg τα έχουμε, όχι αναμεταξύ μας.
Ας γκρινιάξουμε λοιπόν στο αυτί του μονομανή τύπου που κυκλoφορούσε με πλαστικές παντόφλες στο campus του Χάρβαρντ.
(Χολή, η πρώτη ξαδέρφη της γκρίνιας).
1. Το βελάκι με το 'seen'
Και να που μια μέρα χωρίς καμία προειδοποίηση, το Facebook μας στέρησε το δικαίωμα στο image making. Άσε μας να το παίξουμε δύσκολοι ρε Μάρκο. Δηλαδή, πρέπει να δει ότι διαβάσαμε το μήνυμα και δεν της απαντήσαμε; Πού πήγε το μυστήριο; Πού πήγε το φλερτ;
Για να τα λέμε όλα, το 'seen' είναι ένας αναίμακτος τρόπος να καταλάβεις ότι μια γκόμενα δεν σε γουστάρει. Σκέφτηκες τη θεωρία σου, την έγραψες, της την έστειλες, τη διάβασε, βγήκε το 'seen' από κάτω, δεν σου απάντησε ποτέ. Δε σε γουστάρει, καλή συνέχεια.
2. Το chat που ξαφνικά ανοίγει κάτω δεξιά
"Τι να κάνουμε σήμερα για να μπερδέψουμε τους χρήστες μας;”, αναρωτήθηκαν στα κεντρικά του κολοσσού στο Menlo Park, και το τεχνικό επιτελείο του Facebook αποφάσισε να πατάς το φακελάκι του inbox και να ανοίγει ο διάλογος σ' ένα μικρό παράθυρο κάτω δεξιά. Την πρώτη φορά νόμιζες ότι φταίει ο φίλος που θέλει να σου μιλήσει πριβέ κι έχει φάει κάποιου είδους ban από τις Αρχές. Τη δεύτερη φορά είδες ότι συμβαίνει με όλους που σου μιλάνε πριβέ.Την τρίτη φορά, ρώτησες και είδες ότι ο κόσμος του FB άλλαξε για όλους τους χρήστες.
Ο δικηγόρος του διαβόλου θα έλεγε ότι 'είναι πιο βολικά έτσι'. Ο δικηγόρος του διαβόλου θα είχε εν μέρει δίκιο. Αλλά οι μικρές αλλαγές στην καθημερινότητα ΜΑΣ ΤΗ ΣΠΑΝΕ ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ.
3. Οι φορές που ποστάρεις ένα βίντεο στο timeline σου, αλλά φαίνεται μόνο το λινκ
#failΌ,τι πιο σπαστικό συνέβη στη ζωή σου μετά από εκείνον τον εμετό που έκανες πάνω σου στο δημοτικό. Αλλά υπάρχει λύση σε αυτό το first world problem.
4. Πόσο καιρό θα κάνουμε ότι δεν βλέπουμε το poke που υπάρχει ακόμα σαν επιλογή;
Δεν ξέρω αν υπάρχουν ζωντανοί οργανισμοί που το κάνουν ακόμα. Αν υπάρχουν, δεν ξέρω γιατί δεν τους έχουν ήδη κλείσει σε ένα σκοτεινό κελί και γιατί δεν τους κουρεύουν σαν την Portman στο 'V for Vendetta'. Κατανοώ το νοσταλγικό του θέματος, φαντάζομαι ότι λειτουργεί κάτι σαν trademark της φίρμας, αλλά είναι κάπως φαιδρό να υφίσταται ακόμα σαν επιλογή. Ας φτιάξουν ένα μουσείο του ίντερνετ να το βάλουν μέσα να βγάζουμε φωτογραφίες δίπλα του.
5. H απάτη με τους mutual friends
Δεν τρώμε κουτόχορτο. Δεν ξέρω ποιες ρυθμίσεις και ποια νομικά πλαίσια έχουν μπει στη μέση, αλλά ο αριθμός των mutual που έχεις με έναν άλλο χρήστη έχει πάψει να είναι πραγματικός εδώ και μήνες. Με μια παλιά φίλη (πρώην δηλαδή) εγώ έβλεπα 44 mutual με εκείνη, αυτή 62 με μένα. Μετά το κλικ πάνω τους, το FB εμφάνιζε μόνο τους 28 σε μένα και μόνο τους 33 σ' εκείνη.6. Το Vaguebooking
Υποσχεθήκαμε να μην πατήσουμε την μπανανόφλουδα του εκνευρισμού για τα γυναικωτά στάτους, είπαμε να γκρινιάξουμε κυρίως για το τεχνικό κομμάτι, αλλά ας κάνουμε και την αυτοκριτική μας.Τι είναι το vaguebooking; Είναι τα στάτους που γράφεις και που κερδίζουν σε αοριστία ακόμη και την ποίηση του Κωνσταντίνου Μπογδάνου. Οι φίλοι σου δεν καταλαβαίνουν ΤΙΠΟΤΑ, άρα πρέπει να ρωτήσουν, άρα να ανησυχήσουν, άρα ΣΤΟΠ, δεν είμαστε 12 χρονών.
Κλασικά παραδείγματα vaguebooking
“..............................................”
“Κουράστηκα πια με αυτήν την κατάσταση”
“Φτάνει”
“Τα κατάφερες”
“Άραγε αξίζει όλο αυτό;”
ΠΟΙΟ άνθρωπέ μου; ΠΟΙΟ; Ένα dislike στο παιδί.
7. Πού είναι το dislike κύριοι;
Αέναο dislike μέχρι να εγκαταστήσετε το σχετικό κουμπί. Στην χειρότερη, ας είναι ανώνυμα (αν και έτσι χάνεται όλη η μαγεία ενός πιθανού ξεκατανιάσματος θα μου πεις).
8. Το δικαίωμα στους γονείς να κάνουν Facebook
Το γράφω για να δεσμευτώ. Όταν το παιδί μου γίνεται 12 ετών, εγώ και το Facebook θα τελειώσουμε. Ευχαριστώ.
9. Οι διαφημίσεις
Καταλαβαίνω, καταλαβαίνω. Τι κι αν έχεις 1.2 δισεκατομμύρια χρήστες στην πλατφόρμα σου; Άμα δε βάλεις ένα πληρωμένο like σε μάρκα αυτοκινήτων ανά τρία-τέσσερα σκρολ στο news feed, δεν τη ζεις την οικογένεια.10. Τα requests για παιχνίδια
Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων στον κόσμο. Αυτοί που παίζουν παιχνίδια στο Facebook κι αυτοί που δεν παίζουν παιχνίδια στο Facebook. Αυτές οι ομάδες ανθρώπων είναι πολύ διακριτές μεταξύ τους. Αυτοί που δεν παίζουν έχουν συνήθως σοβαρούς λόγους που δεν το κάνουν. Αυτό έχει σαν συνέπεια κάθε request από φίλο (τις περισσότερες φορές φίλο που δεν λέτε 'γεια' στο δρόμο) να σε απομακρύνει ακόμα πιο πολύ από την πιθανότητα να παίξεις κάτι, κάποτε.
Εννοείται ότι τα requests για παιχνίδια είναι θέμα από μόνο του. 2.000 λέξεις χωρίς ανάσα. Μάστιγα.
