Στην Αρχαία Ολυμπία, στην γκαλερί «ΟΡΦΕΥΣ» του Αποστόλη Κοσμόπουλου, αυτήν την περίοδο φιλοξενούνται δύο έργα της εικαστικού Γιώτας Αποστολοπούλου, η οποία και κατάγεται από την Αρχαία Ολυμπία. Τα έργα που εκθέτει στην γκαλερί, έχουν μια ιδιαίτερη αισθητική, είναι έργα ραμμένα, φτιαγμένα σε ραπτομηχανή. Η δουλειά της επιδιώκει να προσεγγίσει τον άνθρωπο, αλλά μέσα από την απουσία του και μέσα από τα αντικείμενα που αυτός χρησιμοποιεί αφήνοντας πάνω τους το ίχνος της ύπαρξής του.
Κείμενο - Φωτογραφίες: Δημήτρης Παπαϊωάννου
Τα πρώτα έργα αυτής της ενότητας με αυτή την τεχνοτροπία είχαν θέμα τους την πολυθρόνα – «οίκου θρόνος» - ένα θέμα το οποίο την απασχόλησε για αρκετό καιρό και το οποίο προσέγγισε με διάφορους τρόπους και μέσα.
Αυτή τη φορά το θέμα είναι τα γυναικεία εσώρουχα κρεμασμένα στο σύρμα με μανταλάκια, ρούχα που η φύση τους είναι να κρύβονται ανάμεσα στην επιδερμίδα και την ένδυση, εκτίθενται σε δημόσια θέα φέροντας πάνω τους το αποτύπωμα του ανθρώπου που το έχει χρησιμοποιήσει.
Επέλεξε την ραπτομηχανή ως σχεδιαστικό μέσο λόγω της βαθιάς και στενής σχέσης μαζί της, μιας και κατάγεται από οικογένεια μοδιστρών. Η ραπτομηχανή του ’30 στην οποία δημιουργεί, ανήκε στη γιαγιά της , κατόπιν στη μητέρα της και τώρα αποτελεί το κυρίαρχο εκφραστικό της μέσο αντικαθιστώντας το μολύβι με την κλωστή και το χαρτί με το ύφασμα.
« Η ραπτομηχανή είναι ένα προσωπικό κομμάτι της ιστορίας μου και λειτουργεί μέσα μου ως ένα εσωτερικό ρολόι » μας δηλώνει , «είναι ένας χρονομέτρης μέσα στο μυαλό μου, την οποία κάποια στιγμή την έκανα το εκφραστικό μου μέσο, προσαρμόζοντάς την στα δικά μου μέτρα και σταθμά και επιδιώκοντας ίσως υποσυνείδητα μια σύνδεση με την οικογενειακή μου ιστορία».
Τα δύο αυτά έργα σχεδιάστηκαν και εντάχθηκαν στη θεατρική παράσταση « Οι γάτες έχουν 7 ζωές» της Jenny Erpenbeck από το γερμανόφωνο θέατρο Maerz Buehne και από τον σκηνοθέτη Martin Schamhorst στον πολυχώρο ΡΟΜΑΝΤΖΟ στην Αθήνα με την υποστήριξη του ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ.
Όσον αφορά την τέχνη στην Ελλάδα, θεωρεί ότι σημειώνεται έντονη δημιουργική κινητικότητα κάτι το οποίο συνήθως συμβαίνει σε δύσκολες περιόδους κρίσης.
«Στην περίοδο της κρίσης, η τέχνη λειτουργεί ως διέξοδος. Οι άνθρωποι επισκέπτονται εικαστικές εκθέσεις, προσεγγίζουν τη σύγχρονη δημιουργία, παρακολουθούν τα φεστιβάλ και τη θεατρική σκηνή και αυτό αποδεικνύει τη σημαντικότητα της τέχνης στη ζωή της σύγχρονης κοινωνίας».
Αρκετά πίσω από την πρωτεύουσα – εκεί που κυρίως δραστηριοποιείται – βρίσκεται ο τόπος μας και ο νομός μας ο οποίος κατά την άποψή της θα χρειαζόταν πρωτοβουλίες και κινήσεις ενίσχυσης της σύγχρονης τέχνης έτσι ώστε οι άνθρωποι να εξοικειωθούν και να συνδεθούν με κάποιο τρόπο και με τη σύγχρονη εικαστική δημιουργία και όχι μόνο.
«Πιστεύω ότι οι ισχυροί δεσμοί του τόπου με την αρχαία ελληνική τέχνη από τη μία και η όχι και τόσο συχνή επαφή του με τη σύγχρονη τέχνη από την άλλη, δεν ευνοεί τη δημιουργία ουσιαστικής σχέσης του τόπου με τις διάφορες μορφές έκφρασης. Από την άλλη , η μονόωρη φύση του μαθήματος στην εκπαίδευση και η καθόλου δεδομένη ύπαρξή του με οργανωμένη μορφή σε όλα τα σχολεία δεν επαρκούν έτσι ώστε οι νέοι να αγαπήσουν την τέχνη, να εκπαιδευτούν και να κατακτήσουν ανώτερα επίπεδα γνώσης και επαφής τα οποία θα επιτρέψουν και σε κάποιους να καλλιεργήσουν το ταλέντο τους και ενδεχομένως να το ακολουθήσουν. Όλα τα παραπάνω δημιουργούν και μια δυσκολία στην οικογένεια να εκτιμήσει και έτσι να στηρίξει και να προωθήσει το παιδί της προς μια τέτοια κατεύθυνση, καθώς το πεδίο είναι κάπως άγνωστο γι αυτήν. Έτσι , μοιραία, πολλά ταλέντα στον τόπο μας , μετά τη διέλευσή τους από το σχολείο χάνονται, καθώς δεν βρίσκουν διεξόδους. Και από την εκπαιδευτική μου εμπειρία για 10 χρόνια στα σχολεία της περιοχής, έχω να πω ότι ο τόπος κάθε άλλο παρά στερείται ταλέντου».
Εκτός από τα δύο αυτά έργα στην Γκαλερί «ΟΡΦΕΥΣ», άλλα δύο έργα της Γιώτας Αποστολοπούλου κοσμούν χώρους στην Αθήνα στα πλαίσια πρότζεκτ το οποίο τρέχει η ομάδα εικαστικών καλλιτεχνών που είναι μέλος. Το ένα δε από τα δύο βρίσκεται σε ένα από τα παλαιότερα χρωματοπωλεία της Αθήνας στην οδό Βύσσης και δημιουργήθηκε στο πλαίσιο της έκθεσης «Athens intersection - Σημεία τομής” για την ανάπλαση του ιστορικού κέντρου της Αθήνας που βρίσκεται κυρίως πέριξ της οδού Αθηνάς.
