Η ζωή και τα βιώματά του θα μπορούσαν να αποτελέσουν το περιεχόμενο ενός μεγάλου βιβλίου. Οι γνωριμίες του, οι φίλιες του με τους τελευταίους ένδοξους της “χρυσής εποχής” της Ελλάδας, η δημιουργικότητά του μέσα από τον πολιτισμό, η ξεκάθαρη πολιτική του θέση και άποψη. Ο Γιώργος Μητρόπουλος ξεκίνησε από το μικρό χωριό της Ολυμπίας, Πόθος και δεν σταμάτησε ποτέ να γυρνά εκεί. Ο Πόθος που έγινε αφορμή δημιουργίας για τον φίλο του Μάνο Χατζηδάκι, που εμπνεύστηκε από την ομορφιά του χωριού και τη φιλία του με το Γιώργο και αποτυπώθηκε στον κύκλο πέντε τραγουδιών με τίτλο “Χωρίον ο Πόθος” μαζί με τις “Γειτονιές του Φεγγαριού”. Η φιλία με το Μάνο είναι το βασικότερο κεφάλαιο σε αυτή τη διαδρομή, που θα ανοίξει τις πόρτες της ΕΡΑ, τη μουσική, τον πολιτισμό. Το Δεύτερο, το Τρίτο Πρόγραμμα, το “Τσάι στη Σαχάρα” που άφησε εποχή στην Αθήνα ως μουσική σκηνή, το “Μαύρο” της ΕΡΤ, το Μεταδεύτερο και τη Yafka Records… Ο Γιώργος Μητρόπουλος σε αυτή την πορεία δεν άλλαξε φιλοσοφία, δεν μεταλλάχθηκε σε κάτι άλλο γιατί το επιτάσσει το Lifestyle της εποχής και συνεχίζει με τη δύναμη ενός έφηβου να κάνει πράγματα για τον πολιτισμό…
Ο Γιώργος Μητρόπουλος μιλά σήμερα στο ilialive WKND, σε μια συνέντευξη - ταξίδι ζωής.
Συνέντευξη στο Γιάννη Σπυρούνη
Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή… Τέλη δεκαετίας του 50’. Πόθος Ηλείας… Πρώτες εικόνες, πρώτα βιώματα, εφηβεία και η ώρα για σπουδές και αλλαγή ρότας…
1956, Μάρτης. Γεννήθηκα στο χωριό Πόθος της Ηλείας, οι πρώτες εικόνες είναι ασπρόμαυρες, όπως και η εποχή στη σκυθική επαρχία, οι μνήμες και τα βιώματα από τα γλέντια, τις εμπειρίες και τις παρηγοριές ως τα εγκλήματα τιμής. Πέρασα από όλες τις αγροκτηνοτροφικές εργασίες, Δημοτικό στο χωριό και Γυμνάσιο στο Δούκα, 4 χλμ ποδαρόδρομο πρωί-μεσημέρι. Λύκειο στο Πελόπιο, 20 χλμ μακριά. Νοίκιαζαν τα παιδιά τρεις - τρεις ένα δωμάτιο, και το Σαββατοκύριακο στο χωριό για ανεφοδιασμό. Στάθηκα τυχερός. Ο νονός μου είχε μια ταβέρνα στην Αρχαία Ολυμπία, κάπως έτσι είχα ένα δωμάτιο στο σπίτι του και εργαζόμουν στην ταβέρνα όλο το χρόνο. Εξαντλητική εργασία τον περισσότερο καιρό λόγω τουρισμού, απ’ την άλλη καθοριστική περίοδος, αφού η Ολυμπία στο μικροκλίμα της περιοχής είναι ένας άλλος πλανήτης. Σχολείο κοσμοπολιτισμού κανονικό.
Στην Αθήνα σπουδάζεις Νομική και δουλεύεις στο εστιατόριο - ζαχαροπλαστείο “Φλόκα”. Εκεί κάνεις γνωριμίες και φιλίες ζωής… Νομίζω ότι η στιγμή της γνωριμίας με το Μάνο Χατζιδάκι και το Νίκο Γκάτσο έχει μια ιδιαίτερη αξία.
Το καλοκαίρι του 74, με το απολυτήριο στο χέρι, φτάνω στην Αθήνα για το επιβεβλημένο φροντιστήριο. Πρόλαβα δεν πρόλαβα δύο μήνες και έγινε η εισβολή στην Κύπρο. Το φθινόπωρο έδωσα εξετάσεις στην Πάτρα και πέρασα Νομική Αθηνών. Αθήνα. Φιλοξενούμαι για λίγο στον αδερφό του πατέρα μου στο Χολαργό. Ψάχνω για δουλειά αλλά πού; Ο πατέρας μου είχε έναν ξάδερφο, τον Αγγελή. Έμενε στην Γούβα, στο Παγκράτι. Διανομέας στην κόκα κόλα. Του τηλεφώνησα κι έμεινα στο σπίτι του γιατί ξεκίναγε πολύ πρωί να πάει στην Εθνική στο εργοστάσιο, να φορτώσει και να αρχίσει τη διανομή Πειραιά-δυτικά προάστια. θα με έπαιρνε μαζί του. Ούτε θυμάμαι πόσα καφενεία και εστιατόρια περάσαμε, πουθενά θέση για δουλειά. Πριν το τελευταίο καφενείο δίπλα στο λιμάνι, στον Πειραιά, που σύχναζαν ξέμπαρκοι ναύτες, ο καφετζής ήθελε ένα παιδί για το μαγαζί. Ε, συμφώνησα να δουλεύω εννέα ώρες για εκατό δραχμές. Την άλλη μέρα ξεκίνησα από Χολαργό να πάω για δουλειά. Ανεβαίνοντας την Πανεπιστημίου για να πάω για το “πράσινο”, έπεσε το μάτι μου σε μια ταμπέλα, “εστιατόριο - ζαχαροπλαστείο Φλόκα”. Μέσα από μία απίστευτη διαδικασία απ’ το επόμενο πρωί βρέθηκα να δουλεύω εκεί, βοηθός σερβιτόρου. Οχτώ η ώρα που έπιασα δουλειά ο μετρ μου είπε “Εσύ θα έχεις το τραπέζι του ποιητή. Στάθηκα λοιπόν στη μεγάλη ροτόντα του εστιατορίου και περίμενα τον ποιητή. Κατά τις δώδεκα μπήκε ένα μετέωρο και έκατσε στο τραπέζι του ποιητή. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα εικόνα του, ήταν ο Νίκος Γκάτσος. Παράγγειλε καφέ και πριν αρχίσει η παρέλαση επωνύμων από το τραπέζι του και αφού έχει ρωτήσει πρώτα το όνομά μου, με ρωτάει. “Γιώργο εκτός από αυτό τι άλλο κάνεις στη ζωή σου; Σπουδάζω Νομική”, του απάντησα. “Κι από πού είσαι; Η μάνα είναι απ’ την Αρκαδία, ο πατέρας μου από την Ηλεία”. “Ε”, μου είπε, “να, εμείς θα γίνουμε φίλοι” και την άλλη μέρα μου χάρισε την Υψικάμινο του Εμπειρίκου. Στο τραπέζι του Γκάτσου έρχονταν όλοι: ο Ελύτης, ο Αργυράκης, ο Τσαρούχης, ο Μόραλης, ο Κούνδουρος, ο Ξαρχάκος, ο Λοΐζος, ο Λεοντής, η Μπακοπούλου, ο Κηλαηδόνης, ο Σταθόπουλος, ο Εμιρζάς με την Ειρήνη Βουρλούμη και πολλοί άλλοι. Ο Χατζιδάκις εμφανίστηκε δύο μήνες αργότερα, εκείνο το διάστημα έλειπε στην Αμερική.
Έρχεται το Τρίτο Πρόγραμμα και οι μεγάλες εποχές στην ΕΡΑ, μια διαδρομή στο καλλιτεχνικό στερέωμα, γνωριμίες, φιλίες συνεργασίες, σχέσεις που δοκιμάζονται…
Το Γενάρη του ’75 διάβασα σε μια εφημερίδα ότι ο Χατζιδάκις αναλαμβάνει τη Ραδιοφωνία. Το μεσημέρι που ήρθε να δει τον Γκάτσο τον ρώτησα αν είναι όπως διάβασα, και στην κατάφασή του, ρώτησα αν υπάρχει κάποια δουλειά εκεί. Κάπως έτσι βρέθηκα το Γενάρη του ’75 μαθητευόμενος μάγος της ηχοληψίας στο στούντιο Β με βασικούς ηχολήπτες τον Ιταλό Μπρούνο Σανιτά, και τον Γερμανό Βίχενμπαχ. Δυο φαντάροι των κατοχικών δυνάμεων που όταν έφευγαν από την Αθήνα το ’44 τους έδωσαν τα εκρηκτικά με την εντολή να ανατινάξουν τις εγκαταστάσεις του ΕΙΡ στο Ζάππειο. Παρέβησαν την εντολή και τεχνικοί της ραδιοφωνίας τους έκρυψαν και η πολιτεία τους διόρισε αργότερα μόνιμους ηχολήπτες στη Ραδιοφωνία. Τα πρόσωπα ήταν ηρωικά και σπουδαία, αλλά η ηχοληψία δεν είχε για μένα κανένα ενδιαφέρον. Έτσι για ένα μικρό διάστημα ανέλαβα το φωτογραφικό αρχείο για το ένθετο του Τρίτου στη Ραδιοτηλεόραση. Η πρώτη μου επαφή με το ραδιόφωνο γίνεται στην πρωινή ενημερωτική ζώνη του Πρώτου Προγράμματος, όπου ο Δημήτρης Σαπρανίδης με φωνάζει και κάνω τη μουσική επιμέλεια και η Σοφία Μιχαλίτση με φωνάζει στο Δεύτερο, όπου κάνω ένα ημίωρο τη βδομάδα με ξένο ρεπερτόριο. Ο Χατζιδάκις οργανώνει το καινούριο πρόγραμμα του Τρίτου και μου αναθέτει τη ζώνη “Το ελληνικό τραγούδι στο Τρίτο” δέκα με έντεκα το πρωί, εφτά μέρες τη βδομάδα. Είμαι το νεότερο μέλος μιας ομάδας σημαντικών προσώπων που ο Μάνος έχει καλέσει για να επανδρώσει το - ιστορικό πια - Τρίτο Πρόγραμμα. Ιδανικές συνθήκες για μαθητεία. Ακαδημία Γκάτσου - Φλόκα, Ακαδημία Χατζιδάκι - Μαγεμένος Αυλός, και κυρίως αυτό το σπουδαίο εργαστήρι πολιτισμού, το Τρίτο Πρόγραμμα. Ο Χατζιδάκις διανύει την πιο δημιουργική και συνάμα παρεμβατική περίοδό του και με εμπλέκει σε όλες τις δράσεις εκτός Ραδιοφωνίας - Μουσική Ακαδημία Κρήτης, Γιορτές των Ανωγείων, Μουσικός Αύγουστος. Το Τρίτο κυριαρχεί στον αέρα των ερτζιανών και απ’ ό,τι φαίνεται ο σφοδρός πόλεμος εναντίον του μαίνεται. Για χρόνια δεν ξέραμε αν θα ανέβουμε για εργασία την επομένη, ώσπου αρχές του ’82 η σοσιαλιστική κυβέρνηση θεωρεί πως ο Χατζιδάκις είναι απειλή για τη σοσιαλιστική προοπτική του τόπου και στην κυριολεξία τον εκπαραθυρώνει. Όπως είναι φυσικό αποχωρούμε από το Τρίτο για τα σπίτια μας. Ενώ οι δελφίνοι του Τρίτου μαλλιοτραβιούνται για την καρέκλα του Μάνου, η Μιχαλίτση καλεί αρκετούς από μας και μας προτείνει να συνεχίσουμε την εργασία μας στο Δεύτερο Πρόγραμμα. Εκεί συναντάμε ένα εξαιρετικό δυναμικό και πραγματώνουμε άλλη μια ραδιοφωνική έκρηξη, αυτή του Δεύτερου της δεκαετίας του ’80. Και μετά ήρθε η αγορά. Πολύ γρήγορα η διαχείριση του δημόσιου φορέα δίνεται βορά στην αγορά, μας διοικούν εγκάθετοι μια απ’ το Μέγκα, μια απ’ το Σκαϊ, μια απ’ τον Αντέννα, κλπ. Ένας κατήφορος που βρίσκει τοίχο τον Ιούνιο του ’13 με το αδιανόητο μαύρο της κυβέρνησης Σαμαρά.
11 Ιουνίου 2013 η μέρα του “μαύρου”. Τι σημαίνει, τι συμβαίνει σε έναν άνθρωπο που έχει μάθει να ζει, να εκφράζεται, να σκέφτεται, να πορεύεται ελεύθερα;
Εκείνο το απόγευμα επιστρέφουμε από τον παιδίατρο και το ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο παίζει. Ξαφνικά γεμίζει το αμάξι με το διάγγελμα Κεδίκογλου. Στην αρχή νομίζεις πως το έκαναν τα αυτιά σου. Μετά παραλύεις με το αδιανόητο που συμβαίνει. Φτάνουμε σπίτι, ανεβαίνω στην ΕΡΤ, αφού έχω εκπομπή, αυτό που συμβαίνει στα δύο ρεύματα της Μεσογείων και στο προαύλιο είναι ασύλληπτο. Κατάληψη συνελεύσεις των απολυμένων και παρατράγουδα. Οι επαγγελματίες συνδικαλιστές που αποτελούσαν μέρος του προβλήματος, αποφάσισαν να αναλάβουν και την ηγεσία του αγώνα. Εκ του αποτελέσματος πια, μετά βεβαιότητας μπορούμε να πούμε ότι έκαναν αυτό που ήξεραν να κάνουν πάντα: τα πούλησαν όλα και παρέδωσαν βελούδινα το κτίριο ένα ξημέρωμα το Νοέμβριο του ’13. Ακολούθησαν τρεις συνελεύσεις - χάβρα στην ΕΣΗΕΑ, όπου οι παλαιοερτικές φατρίες σκοτώθηκαν για τα ταμεία των συνδικάτων αλλά και για το ταμείο των απολυμένων. ΠΟΣΠΕΡΤ, ΕΣΗΕΑ, διευθυντικό κατεστημένο και οι εξαρτημένοι του γυαλιού με τα πολλά αποφάσισαν να νοικιάσουν το γνωστό χώρο της ertopen όπου έστησαν μια καλή στουντιακή υποδομή και μας φωνάξαν για ενημέρωση. Ένα στούντιο για το ενημερωτικό με οδηγίες να κάνουμε μουσικές επιμέλειες στους δημοσιογράφους.
Η αντίδραση, για όσους σε ξέρουν, εσένα και τους συνεργάτες σου, αναμενόμενη. Μετάδεύτερο. Web Radio και αυτοδιαχειριζόμενο με την παλιά καλή συνταγή του ραδιοφώνου. Τι εισπράττεις από το κοινό σήμερα;
Οι μουσικοί παραγωγοί διεκδικήσαμε την ανάπτυξη και δεύτερου ραδιοθαλάμου για να ανεβάσουμε στο διαδίκτυο το Δεύτερο Πρόγραμμα που ήταν από το ’82 και μετά η ατμομηχανή της ραδιοφωνίας. Μετά από έντονη πίεση αποδέχθηκαν το αίτημα και δύσθυμα μας διέθεσαν ένα στούντιο εκστρατείας. Έτσι δεκαπέντε μέρες μετά, στις 16/12/2013, ανέβηκε στο διαδίκτυο το Δεύτερο-Μεταδεύτερο. Με είκοσι απολυμένους τεχνικούς και παραγωγούς και ογδόντα με ενενήντα αλληλέγγυους που καλέσαμε. Τα αποτελέσματα αυτής της εξίσου υπήρξαν συγκλονιστικά. Πέντε μέρες μετά, 21 Δεκέμβρη, οι εργατοπατέρες που είχαν τους κωδικούς του σέρβερ, όπως οι ίδιοι ανακοίνωσαν στην κοπή της πίτας, το Μεταδεύτερο είχε 520.000 μοναδικούς επισκέπτες και ο αριθμός ανέβαινε κατά χιλιάδες καθημερινά. 37 χρόνια ραδιοφωνικής διαδρομής τέτοια υποδοχή και σχόλια για το πρόγραμμα δεν είχα ακούσει. Αυτή η εξωστρέφεια με την οποία φροντίσαμε να ενδυθεί ο δικός μας αγώνας, των ανθρώπων του πολιτισμού, αλλά κυρίως τα μετρήσιμα αποτελέσματα της εργασίας μας κινητοποίησαν τις δυνάμεις της αδράνειας, τους επαγγελματίες συνδικαλιστές, κι έφεραν στην επιφάνεια την κομματική καμαρίλα, την ιδιοκτησιακή αντίληψη τόσο του αγώνα όσο και της ΕΡΤ της ίδιας. Απόλυτη εσωστρέφεια - μη χαθεί η δουλίτσα μας, βυζαντινισμοί και ιδιοτελείς στοχεύσεις και διαδρομές. Η συγκατοίκησή μας μέρα με τη μέρα χειροτέρευε. Το Μεταδεύτερο έπρεπε να ελεγχθεί και να αποδομηθεί. Ακολούθησαν θυελλώδεις συνελεύσεις της ομάδας του Μεταδεύτερου και συμφωνήσαμε σε ένα ψήφισμα, όπου συναποφασίζαμε πως την πρώτη μέρα που θα έδιωχναν τον πρώτο αλληλέγγυο, το πρόγραμμα θα εξέπεμπε από άλλη διεύθυνση. Έτσι κι έγινε. 18 Μάρτη του ’14 ανακοινώθηκε στον Κώστα Αδαμόπουλο πως την επόμενη μέρα δεν θα έχει εκπομπή, και αφού τον ευχαρίστησαν για την προσφορά του του ανακοίνωσαν ότι κάποιος άλλος θα τον διαδεχθεί. Έτσι στις 5 το απόγευμα της ίδιας μέρας, χωρίς να διακοπεί ούτε λεπτό η ροή του προγράμματος, το Μεταδεύτερο εξέπεμπε από τις εγκαταστάσεις του press project. Στο μεταξύ μας προσφέρθηκε από τα ξαδέλφια Μπουρζίκου το πατάρι του ιστορικού δισκοπωλείου Μusic Corner Πανεπιστημίου 56 για να αναπτύξουμε τις στουντιακές υποδομές του Μεταδεύτερου χωρίς αντάλλαγμα και επ’ αόριστον. Περάσαμε μία μεγάλη περίοδο επισφάλειας, μέχρι να ετοιμαστούν οι εγκαταστάσεις μας, που τις εγκαινιάσαμε τον Ιούνιο του ’14 με μια συναυλία για τα είκοσι χρόνια από το θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι στην αυλή του συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων στον πεζόδρομο της Ερμού. Το εγχείρημα του Μεταδεύτερου συνιστά το παράδειγμα που έπρεπε να αποδελτιωθεί ή έστω να αποκρυβεί από τις δυνάμεις που απερήμωσαν τη χώρα και που πασχίζουν να επιβιώσουν. Η σύναξη του Μεταδεύτερου αμφισβήτησε όλους τους εσμούς της Μεταπολίτευσης. Διανύει την τέταρτη περίοδό του και την αφετηρία του την κατέγραψε με την κάμερα ο σκηνοθέτης Θανάσης Παπακώστας στο ντοκιμαντέρ Ραδιόφωνο στο πατάρι.
Yafka Records. Αν μας παρακολουθεί η Αντιτρομοκρατική θα μας πάει μέσα μόνο που το λέμε. Κι όμως είναι μια ιδέα και μια προσπάθεια που εμπεριέχει πολιτισμό και ελευθερία. Πως προέκυψε;
H Γιάφκα είναι ένας σταθμός μιας παράλληλης διαδρομής μαζί με την κύρια εργασία μου του πολιτιστικού διαμεσολαβητή. Μιας διαδρομής στην πολιτιστική παραγωγή που ξεκινάει με τις δράσεις του Xατζιδακικού Τρίτου στην Κρήτη και συνεχίζεται πλάι στον κορυφαίο δισκογραφικό παραγωγό Αλέξανδρο Πατσιφά, ιδρυτή και ιδιοκτήτη της Lyra. Ο Πατσιφάς σφραγίζει το διαμονητήριό μου στο χώρο της πολιτιστικής παραγωγής με τον Καρυωτάκη της Λένας Πλάτωνος και της Σαββίνας Γιαννάτου το ’81. Περνάει από την Πανδώρα, ’84-’85, εταιρεία διανομής της ανεξάρτητης σκηνής, και τη δισκογραφική Λαιστρυγόνα, εγχείρημα που το περιβάλλον δεν επέτρεπε, αλλά ήρθε και το ’85 το ξεχασμένο στρατιωτικό να το αποτελειώσει. Το ’91 στήνω στα Ιλίσια με τον Σταύρο τον Κιβωτίδη την πρώτη μουσική σκηνή, το Τσάι στη Σαχάρα. Μεσολαβεί την άνοιξη του 2000 το comeback της Ελένης Βιτάλη στο Αερικό στου Ψυρρή, και το 2008 η διαπίστωση πως εκεί έξω υπάρχει μια γενιά που αρθρώνει το δικό της λόγο, αλλά η κατάσταση πραγμάτων την καθιστά εν τη γενέσει εξόριστη. Έτσι ξεκινάει η περιπέτεια της Yafka Records, σαν μια πολιτιστική ανταρσία με νέους δημιουργούς που σήμερα, δέκα χρόνια μετά, έχουν κερδίσει το δικό τους χώρο στο τοπίο του ελληνικού τραγουδιού. Παυλίνα Κωνσταντοπούλου, Ηλίας Βαμβακούσης, Usurum, Δανάη Παναγιωτοπούλου, Άγγελος Αγγέλου, Παντελής Ραβδάς, Θέμος Σκανδάμης, αλλά και δουλειές αρχείου, Δημήτρης Λέκκας, Σπύρος Σακκάς κ.α
Η φιλία σου και η συνεργασία σου με τον Μάνο Χατζιδάκι, θα λέγαμε υπήρξε μοναδική. Τέτοια που δημιουργήθηκε για σένα το “Χωρίον ο Πόθος”. Πες μας αυτή την ιστορία;
Το 1977 ο Μάνος Χατζιδάκις ζητάει στίχους από τον Αργυράκη, τον Γκάτσο, τη Δημητρούκα για έναν μικρό κύκλο τραγουδιών που θα είναι αφιερωμένο στο πρόσωπό μου. Έτσι προκύπτουν οι Γειτονιές του Φεγγαριού - Χωρίον ο Πόθος.
Κάποιοι άλλοι ίσως έριχναν μαύρη πέτρα πίσω τους. Εσύ επιμένεις να αναγνωρίζεις την αξία του τόπου που γεννήθηκες την ομορφιά του και επιστρέφεις ακόμα εδώ…
Άμα πάρεις μαζί σου το χωριό στην πόλη, ε, τότε, ναι, ρίχνεις μαύρη πέτρα. Εγώ διάλεξα να τα αφήσω εκεί που είναι, κατά συνέπεια είναι ζήτημα υπαρξιακής ανάγκης η αέναη επιστροφή μου. “Ο Πόθος είναι ένα εξαντλητικό τέρμα, ένα ταξίδι επιστροφής” που έλεγε και ο Μάνος.
Αν η Ηλεία μετά τον πόλεμο ακολούθησε μια αντίστροφη πορεία της ένδοξης ιστορίας της, θα περίμενε κανείς στα σύγχρονα χρόνια να βρει κάτι από τα παλιά. Αντιθέτως φθίνει διαρκώς από όλες τις απόψεις. Με κριτική ματιά πως βλέπεις τον τόπο σου; Τι θα μπορούσε να γίνει, να πάρει μπρος;
Το ζήτημα της κρίσης στο πεδίο του πολιτισμού είναι γενικό, αλλά μιας και μιλάμε για τον τόπο μας θα πω πως δεν μπορεί να περιμένει κανείς κάτι ενδιαφέρον σε έναν τόπο που εγκαινιάζει ένα εξαιρετικό θέατρο (Φλόκα) με τον Μπαρίσνικοφ, πχ, και την επομένη να παίζει στον ίδιο χώρο ο Πλούταρχος. Παρόλα αυτά επιχείρησα πολλές φορές μέσα στα χρόνια να δημιουργήσουμε αφορμές πολιτισμού με φίλους από την περιοχή. Το αποτέλεσμα ήταν να μου δώσουν το δικαίωμα να τους λέω παλιανθρώπους, αλλά το χειρότερο με αυτούς είναι ότι την ίδια στιγμή που κόπτονται για τον πολιτισμό, τον αντιλαμβάνονται ως αρπαχτή. Τα χρόνια της κρίσης, πάντως, αναδύονται ενδιαφέρουσες συνέργειες και οι νέες δυνατότητες που κομίζει η τεχνολογία - διαδίκτυο μπορεί να μας κάνει να ελπίζουμε πως είναι ανατάξιμη η καταστροφή που επέφερε η τηλεόραση την περίοδο της μεταπολίτευσης.
Σε ευχαριστώ πολύ για αυτό το όμορφο ταξίδι που μας εμπιστεύτηκες…
Μια φωτογραφία μια ιστορία: 1972 Ολυμπία, ταβέρνα "η Θράκα " του Αγγελή Κωσταριά , όπου ο Γιώργος Μητρόπουλος εργάζεται εκεί. Άλλωστε ο Αγγελής είναι φίλος του πατέρα του και νονός του. Στη φωτογραφία μαζί με τον Δημήτρη Κωσταριά πάτερα του Αγγελή. Ο Γιώργος ανάμεσα στο σερβίρισμα και τις παραγγελίες διαβάζει. “Ήρθε ένα ζευγάρι τους σέρβιρα και κάθισα να συνεχίσω το διάβασμα. Κάποια στιγμή με φωνάζουν και ένα νέο κορίτσι με ρωτάει αν μπορεί να μας φωτογραφίσει για ένα περιοδικό. “Μισό να ρωτήσω τον παππού”… Τον ρωτάω και αυστηρά μου λέει “αν είναι να μας βάλλουν σε τίποτα καραγκιόζηδες, όχι”. Η φωτογραφία τραβήχτηκε και ένα χρόνο μετά η αδερφή ενός συμμαθητή του Γιώργου που ήταν συνδρομήτρια του έδωσε αυτό το τεύχος. Η φωτογράφος ήταν η Έλενα Ακρίτα…
