Ήταν κάπου μετά τον πόλεμο, το 1947, όταν ο Βασίλης και ο Απόστολος Αποστολόπουλος, αποφάσιζαν να ανοίξουν ένα ζαχαροπλαστείο στο κέντρο του Πύργου. Εποχές δύσκολες, σε μια χώρα ρημαγμένη μετά την κατοχή και στην διάρκεια του εμφυλίου... Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι, αποφάσισαν να γλυκάνουν τον κόσμο. Το όνομα που έδωσαν συνέδεε τον Πύργο με την ομογένεια, μιας και η «Αστόρια» αποτελούσε την μεγάλη ελληνική γειτονιά της Νέας Υόρκης...
Του Γιάννη Σπυρούνη
Τα χρόνια πέρασαν και η Αστόρια δημιούργησε πάμπολλες γεύσεις όπου δοκίμασαν οι κάτοικοι του Πύργου και της Ηλείας, αλλά και πολλοί επισκέπτες, αφού το ζαχαρολαστείο ήταν από τα κορυφαία στην περιοχή. Άλλωστε η θέση που βρισκόταν στην συμβολή των οδών Ερμού και Συλλαϊδοπούλου (μετέπειτα Εμπορική Τράπεζα), δεν άφηνε πολλά περιθώρια να προσπεράσεις και να μείνεις αδιάφορος στις ευωδιές και τις γεύσεις…
Έχοντας συμπληρώσει τρεις δεκαετίες οι ιδιοκτήτες αποφασίζουν να παραδώσουν τη σκυτάλη στο Γιάννη, τον Παναγιώτη και τον Βασίλη Αλεξανδρόπουλο. Το 1978, τα τρία νέα τότε σε ηλικία αδέρφια, αναλαμβάνουν τις τύχες του ιστορικού ζαχαροπλαστείου και γίνονται οι συνεχιστές μιας μακριάς διαδρομής. Θα παραμείνουν στον ίδιο χώρο για 12 χρόνια και το 1990, πλέον μετακομίζουν σε ιδιόκτητο χώρο στην οδό Μανωλοπούλου 8… Εκεί που θα κλείσει αυτή η μεγάλη πορεία μετά απο συνολικά 70 χρόνια. Οι τρεις αδερφοί Αλεξανδρόπουλοι συνταξιοδοτούνται μετά από 40 χρόνια… και χέρια για να πάρουν ξανά τη σκυτάλη δεν υπάρχουν… Έτσι σήμερα κλείνουν οι πόρτες της επιχείρησης που μας γλύκανε τόσες δεκαετίες…
«Ξεκινήσαμε τη δική μας προσπάθεια σε χρόνια δημιουργικά. Ο χρόνος κύλησε με πολλές ευχάριστες στιγμές. Ήταν ένα γλυκό ταξίδι, ανεπανάληπτο. Ήταν κάτι που αγκάλιασε όλος ο Πύργος» μας λέει εμφανώς συγκινημένος ο Γιάννης Αλεξανδρόπουλος. Σε αυτά τα χρόνια τα τρία αδέρφια, δημιούργησαν τις οικογένειές τους και τις είδαν να μεγαλώνουν σε αυτό το χώρο. Μαζί με τις συζύγους τους, ακούραστες συμπαραστάτριες σε αυτό τον αγώνα της ζωής, δούλεψαν σκληρά και είδαν τους κοπους τους να ανταμοίβονται..
Το εργαστήριο στο υπόγειο της οδού Μανωλοπούλου, δεν γνώρισε μόνο τα μυστικά που έκρυβαν μέσα τους οι γλυκές συνταγές, αλλά και στιγμές μέσα απο την οικογενειακή ευτυχία, τους φίλους, τις χαρές τις ζωής...
Εκεί στήθηκαν γλέντια, στην αυλή γιόρτασαν Πάσχα και άλλες περιστάσεις, αυτό το μέρος, το στήριξαν και τους στήριξε. Ήταν ο γλυκός τόπος που είδαν να έρχονται στον κόσμο τα παιδιά τους, να γεμιζουν με τις αυθόρμητες φωνές τους το χώρο, που μεγάλωσαν, παντρεύτηκαν και έφεραν στον κόσμο τα δικά τους παιδιά. Τέσσερις δεκαετίες, γεμάτες ζωή...
Από την Αστόρια, πέρασε όλος ο Πύργος, όλοι δοκίμασαν τα γλυκά. Ο κόσμος που έπαιρνε για το σπίτι του, τούρτες, πάστες, σιροπιαστά, κουλούρια, γλυκά για τις γιορτινές στιγμές ή και για την καθημερινότητα, οι σύλλογοι και οι φορείς για τις εκδηλώσεις τους.
Ήταν όμως και ο κόσμος που ερχόταν ως επισκέπτης στον Πύργο και ήθελε να δοκιμάσει, αυτά που δημιουργούσε η Αστόρια και που οι κάτοικοι της περιοχής είχαν χιλιοπενέψει...
Όταν έρχονταν στην περιοχή μεγάλοι θεατρικοί θίασοι των Αθηνών, μια στάση ήταν απαραίτητη στην Αστόρια. “Περνούσαν απο εδώ ο Ρίζος, ο Σταυρίδης, ο Γκιωνάκης, κατέβαιναν στο εργαστήριο και έκαναν τα ωραία τους... Το βράδυ ακόμα και στην παράσταση το μνημόνευαν... Ήταν μεγάλες οι στιγμές, ανεπανάλληπτες, σε άλλες καλές εποχές. Εποχές που μπορούσες να δημιουργήσεις. Σήμερα φτάνουμε στο τέλος, καθώς δεν υπάρχει διάδοχη κατάσταση. Προσπαθήσουμε να βρούμε λύση, επειδή αγαπάμε τον κόσμο και μας αγαπά, για να παραμείνει ζωντανή η επιχείρηση, αλλά δεν μπορέσαμε. Είναι δύσκολες οι εποχές σήμερα...” σχολίασε ο Γιάννης Αλεξανδρόπουλος.
“Το γλυκό σίγουρα περνά και αυτό την κρίση του, αλλά από τη στιγμή που ο άλλος το έχει ανάγκη θα το πάρει. Είτε για την γιορτή, είτε για τα γενέθλια, τους γάμους, τις βαφτίσεις θα το πάρει”... συμπλήρωσε.
Η Αστόρια διακρίθηκε σε αυτή την πορεία για την ποιότητα των γλυκών της. “Προσπαθήσαμε συνεχώς να ανανεωνόμαστε. Δημιουργήσαμε δικές μας συνταγές σε πολλά είδη, φέραμε νέες γεύσεις στον Πύργο, ενώ παράλληλα διατηρήσαμε και τις παραδοσιακές γεύσεις. Όπως το γαλακτομπούρεκο της Αστόρια ήταν φημισμένο. Έρχονταν ξενιτεμένοι απο τη Γερμανία και εφευγαν απο εδώ με αμυγδαλωτά και γαλακτομπούρεκα...” μας είπε.
“Πλέον είμαστε συνταξιούχοι. Ευχόμαστε στον κόσμο να έχει υγεία και χαρές. Θέλουμε να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσοι πέρασαν από αυτό το ζαχαροπλαστείο. Ευχαριστούμε τις Αρχές του τόπου, το Σεβασμιότατο Μητροπολίτη, την Αστυνομική Διεύθυνση, τον εκάστοτε δήμαρχο της πόλης, τους φορείς και τις υπηρεσίες που μας στήριξαν και αυτοί σε ότι κάναμε εδώ” ανέφερε στον επίλογο ο Γιάννης Αλεξανδρόπουλος....
