Σημασία δεν έχει ο τρόπος, αλλά ο... κόπος σύμφωνα με νεότερη μελέτη, που διερεύνησε τους λόγους για τους οποίους κάποιοι άνδρες ζουν τελικά περισσότερο
Ασκήσεις αναπνοών, ψυχοθεραπεία, γιόγκα, διαλογισμός… Οι μέθοδοι -συμβατικές και εναλλακτικές- προκειμένου να διαχειριστούμε το στρες είναι πλέον αρκετές και διαφέρουν ανάλογα με τις προτιμήσεις του ατόμου. Ανεξάρτητα όμως από το ποια απ’ όλες αυτές είναι και η πιο αποτελεσματική σε κάθε περίπτωση, μια νεότερη μελέτη προτείνει ακόμα μια παράμετρο, που φαίνεται πως λειτουργεί για τους ηλικιωμένους άνδρες.
Σύμφωνα με νεότερη μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο Journal of Gerontology, το κλειδί στη διαχείριση του άγχους δεν είναι το πόσο καλά το αντιμετωπίζετε ή η μέθοδος που χρησιμοποιείτε, αλλά πόσο μεγάλη προσπάθεια καταβάλλετε για να το αντιμετωπίσετε. Πιο συγκεκριμένα, οι επιστήμονες της Ιατρικής Σχολής Chobanian & Avedisian του Πανεπιστημίου της Βοστώνης αναφέρουν ότι μεταξύ των ηλικιωμένων ανδρών, η συνολική προσπάθεια που καταβάλλεται για την αντιμετώπιση είναι γενικά πιο σημαντική για τη μακροζωία ενός ατόμου από ό,τι οι πραγματικές στρατηγικές αντιμετώπισης.
«Η ποσότητα της προσπάθειας που κατέβαλαν οι ηλικιωμένοι άνδρες ως απάντηση σε στρεσογόνους παράγοντες είχε μεγαλύτερη σημασία για την επιβίωσή τους από τις στρατηγικές αντιμετώπισης που ακολουθούσαν. Η διαπίστωσή μας διατηρήθηκε ακόμη και αφού λάβαμε υπόψη τις ατομικές διαφορές στα δημογραφικά στοιχεία, την οικογενειακή κατάσταση, τις σημαντικές συνθήκες υγείας και τους παράγοντες του τρόπου ζωής κατά την έναρξη της μελέτης. Η μελέτη της αντιμετώπισης είναι σημαντική επειδή αυτή είναι μια πτυχή της εξίσωσης στρες-υγείας που βρίσκεται υπό τον έλεγχό μας, ωστόσο παραβλέπεται σε μεγάλο βαθμό» αναφέρει σχετικά η επικεφαλής και αντίστοιχη συγγραφέας Lewina Lee, PhD, κλινική ψυχολόγος στο Εθνικό Κέντρο για τη Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες στο VA Boston Healthcare System και αναπληρώτρια καθηγήτρια ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή Chobanian & Avedisian.
Η ερευνητική ομάδα παρακολούθησε 743 άνδρες την περίοδο μεταξύ του 1993 και 2002. Καθένας από αυτούς συμπλήρωσε μια αξιολόγηση του στρες και του τρόπου διαχείρισης που περιελάμβανε την αναφορά του πιο στρεσογόνου πράγματος που του είχε συμβεί τον προηγούμενο μήνα, την αξιολόγηση του πόσο στρεσογόνο ήταν το πρόβλημα για τον ίδιο και την περιγραφή των συγκεκριμένων στρατηγικών για να την αντιμετώπιση του στρεσογόνου παράγοντα.
Στη συνέχεια, οι ερευνητές ανέλυσαν όλα τα δεδομένα που συγκεντρώθηκαν προκειμένου να προσδιορίσουν τον βαθμό με τον οποίο η στρεσογόνος φύση των προβλημάτων τους, οι συγκεκριμένοι τύποι στρατηγικών αντιμετώπισης που χρησιμοποιούσαν και η συνολική προσπάθεια που κατέβαλαν για την αντιμετώπισή τους σχετίζονταν τελικά με τον κίνδυνο θανάτου κατά τη διάρκεια της ερευνητικής περιόδου των 27 ετών.
Η επιστημονική ομάδα προσθέτει ότι προηγούμενες μελέτες, που επικεντρώνονται στην ψυχολογική γήρανση, δείχνουν ότι οι άνθρωποι τείνουν να συσσωρεύουν τεράστια εμπειρία στην αντιμετώπιση του στρες κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Επομένως, όταν ένα άτομο φτάνει σε μεγάλη ηλικία, ενδεχομένως να προσπαθεί λιγότερο ως πιο έμπειρο, από ό,τι οι νεότεροι ενήλικες για να πετύχει όμως το ίδιο αποτέλεσμα στη διαχείριση δύσκολων καταστάσεων.
«Τα ευρήματα αυτά μας υποχρεώνουν να δώσουμε μεγαλύτερη προσοχή στο πώς η διαδικασία της γήρανσης μπορεί να θέτει προκλήσεις στα άτομα και στα σημάδια που δείχνουν ότι οι ηλικιωμένοι μπορεί να χρειάζονται πόρους για να διατηρήσουν την υγεία τους, την αίσθηση ανεξαρτησίας και την ευημερία τους» καταλήγει η Δρ Lewina Lee.
