Γράφει η Δήμητρα Βέλμαχου
Εικόνα κλασική: γράμματα στον Άγιο Βασίλη (με λίστα επιθυμιών μακρύτερη κι από το μνημόνιο), αντίστροφη μέτρηση στο ημερολόγιο, και συνεχείς ερωτήσεις στους γονείς: "Πόσες μέρες έμειναν για τις διακοπές;". Η ανυπομονησία χτυπάει κόκκινο και το σπίτι γεμίζει λάμψη, γκλίτερ και φυσικά υποσχέσεις για την "καλύτερη εποχή του χρόνου".
Αλλά... τι γίνεται όταν επιτέλους έρχονται οι διακοπές;
Στάδιο 1: Η απόλυτη ευφορία
Η τελευταία μέρα του σχολείου είναι σαν εθνική εορτή. Τα παιδιά βγαίνουν από την τάξη με τέτοιο ενθουσιασμό που μοιάζουν έτοιμα να κατακτήσουν τον κόσμο. Στο μυαλό τους παίζει soundtrack επικού χριστουγεννιάτικου τραγουδιού και όλα δείχνουν τέλεια. Το σχέδιο είναι έτοιμο: άφθονο παιχνίδι μέχρι τελικής πτώσεως, χριστουγεννιάτικες ταινίες, γλυκά, πολλά δώρα, μεγάλες βόλτες, η σχολική τσάντα καταχωνιασμένη σε σημείο τέτοιο που να μην είναι φυσικά ορατό και όλα βαίνουν καλώς…
Όλα δείχνουν τέλεια και τίποτα δεν διαφαίνεται να μπορεί να διαταράξει αυτή την ιδανική ατμόσφαιρα.
Μόνο που...
Στάδιο 2: "Μαμά, τι να κάνω;"
Μέσα σε δύο μέρες, οι προσεκτικά καταστρωμένες φαντασιώσεις διακοπών καταρρέουν σαν χιονάνθρωπος στον ήλιο. Το παιδί αρχίζει να περιπλανιέται μέσα στο σπίτι, κρατώντας το τηλεκοντρόλ σαν τρόπαιο και ρωτώντας συνεχώς:
- "Τι να κάνω τώρα;"
- "Να παίξω κάτι;"
- "Πότε θα πάρω τα δώρα μου;"
- "Να φάω κι άλλα μπισκότα;"
- "Ο Κωστάκης έχει πάει για γιορτές στη Βιέννη εμείς που θα πάμε;"
- "βαριέμαι πολύ…"
- "Τελικά αλλιώς τις περίμενα τις γιορτές…"
Στάδιο 3: Εφευρετικότητα γονέων σε επίπεδο... Νόμπελ
Η απάντηση "Βρες κάτι μόνος σου!" δεν λειτουργεί όπως όλοι οι γονείς γνωρίζουμε. Η βαρεμάρα μετατρέπεται σε κραυγή αγωνίας και το παιδί μοιάζει έτοιμο να βυθιστεί στον καναπέ για πάντα με αυτό το χαρακτηριστικό ύφος του μαλωμένου κουταβιού. Ο γονιός, λοιπόν, αναλαμβάνει δράση:
- Μαραθώνιο ταινιών: Ξεκινάει με "HomeAlone" και καταλήγει σε... ντοκιμαντέρ για πιγκουίνους. Και κάπου εκεί όταν τα παιδιά αρχίζουν να χασμουριούνται το παίρνεις το μήνυμα και κλείνεις την τηλεόραση. Άντε να κάνεις και μια παραχώρηση να παίξουν λίγο παραπάνω playstationστις γιορτές αλλά πόσο ακόμα θα βρίσκονται καθηλωμένα μπροστά από τις οθόνες; Οπότε τους κρύβεις το τηλεχειριστήριο… και τώρα τι;
- Δημιουργικές δραστηριότητες: "Πάμε να φτιάξουμε μπισκότα!", λέει η μαμά. Στην πραγματικότητα, η κουζίνα καταλήγει να μοιάζει με πεδίο μάχης. Τα παιδιά χαίρονται λίγο, μετά τσακώνονται για το ποιος θα ψήσει πρώτος τα μπισκότα του, μέχρι και πάλι να βαρεθούν και η έρμη η μάνα καθαρίζει και … καθαρίζει.
Για να έρθει η στιγμή που τα μπισκότα θα βγουν από τον φούρνο, θα καούν για να προλάβουν να δοκιμάσουν, θα γκρινιάξουν ότι εσύ φταις που δεν τους είπες ότι καίνε, για να ακούσεις το κλασσικό“Της γιαγιάς τα μπισκότα είναι πιο νόστιμα”.
- Χειροτεχνίες: "Φτιάξε αυτό το χριστουγεννιάτικο στολίδι!" Βρίσκεις εκείνον τον ξεχασμένο πηλό στο συρτάρι, χρώματα, κοπίδια, κορδέλες, στολίδια και ελπίζεις ότι έδωσες μια λύση στην Χριστουγεννιάτικη πλήξη. Το παιδί φτιάχνει κάτι που μοιάζει περισσότερο με... εξωγήινη κατασκευή και η μαμά κοιτάζοντάς το αναφωνεί “Μα πόσο περήφανη είμαι για σένα. Τελικά έχεις μεγάλο ταλέντο” και άλλα τέτοια οσκαρικά, που συνήθως πιάνουν…
Στάδιο 4: Η κορύφωση της βαρεμάρας
Λίγο πριν την Πρωτοχρονιά, τα παιδιά βρίσκονται σε φάση υπαρξιακής κρίσης:
- "Πότε ανοίγουν τα σχολεία;" (Ναι, το λένε κι αυτό πραγματικά!)
- "Δεν έχει τίποτα να κάνουμε σε αυτές τις διακοπές."
- "Μαμά, το σπίτι είναι βαρετό. Να πάμε κάπου;"
Ο γονιός κοιτάζει τον προϋπολογισμό των γιορτών και σίγουρα δεν πέφτει στην παγίδα να ρωτήσει, τι θα ήθελες να κάνουμε…;
Προβαίνει σε προτάσεις που το μόνο που λαμβάνει είναι αρνητικές αντιδράσεις και …. γκρίνια και άλλη γκρίνια…
Και κάπου εκεί καταλήγεις ότι τα Χριστούγεννα είναι μια υπέροχη περίοδος για παιδιά και γονείς, γεμάτη ζάχαρη, λάμψη και... ανισόρροπες συναισθηματικές διακυμάνσεις.
Αν κάτι μας διδάσκουν οι γιορτές, είναι ότι η αληθινή μαγεία βρίσκεται στις μικρές, καθημερινές στιγμές: στις χριστουγεννιάτικες κάλτσες που δεν ταιριάζουν με τα ρούχα μας αλλά τις φοράμε, στις μάχες με χιονόμπαλες που δεν συνέβησαν ποτέ (γιατί "πού να βρεις χιόνι φέτος;") και… στις χαριτωμένες μουρμούρες που γεμίζουν το σπίτι.
Απλά, την επόμενη φορά που το παιδί σας πει "Μαμά, βαριέμαι!", μετρήστε πόσα Χριστούγεννα ακόμα θα έχετε την τύχη να ακούτε αυτή την ερώτηση. Γιατί τα Χριστούγεννα με τα παιδιά είναι μόνο 18 και περνούν πολύ γρήγορα. Μετά ενηλικιώνονται και δεν μας έχουν και τόσο ανάγκη για να περάσουν καλά…
Μπορούν και μόνοι τους καλύτερα…!!!
