Δρόμος Πάτρα – Πύργος - Διαρκές το «έγκλημα» στο δρόμο του Θανάτου.

Του Γιώργου Παναγιωτόπουλου
Επικ. Καθηγητή Πανεπιστημίου Πατρών
Δημοτικού Συμβούλου Ανδραβίδας - Κυλλήνης

Κάθε φορά που διέρχεται κανείς την αιματοβαμμένη άσφαλτο του δρόμου Πάτρα – Πύργος, νιώθει ένα σφίξιμο αγωνίας, θλίψης αλλά και θυμού για τις τόσες αδικοχαμένες ζωές.

Άλλο ένα πολύνεκρο τροχαίο ήρθε να προστεθεί και να αυξήσει τον μακρύ κατάλογο των νεκρών.

Ένα διαρκές έγκλημα που επιβεβαιώνει ότι, τίποτα δεν αλλάζει την αδιαφορία, την ανικανότητα, τα ψέματα αλλά και την εγκληματική ευθύνη όλων, ούτε καν το προσκλητήριο των νεκρών που κατά τακτά διαστήματα, ως τραγικό άκουσμα, ηχεί.

Ο χρόνος κυλάει. Οι φωτογραφίες των αδικοχαμένων συνανθρώπων μας, με γρήγορο ρυθμό «ξεθωριάζουν» στην μνήμη των υπευθύνων. Τα «εικονοστάσια» όμως στέκουν εκεί για να μας θυμίζουν το «διαρκές έγκλημα».

Ναι, δυστυχώς είναι αλήθεια. Άλλοι δύο νέοι άνθρωποι , δύο συνάδελφοι εκπαιδευτικοί θα λείψουν από τις οικογένειές τους, θα λείψουν από τους μαθητές τους, θα λείψουν από την κοινωνία. Ένα τραγικό γεγονός που «στοιχειώνει» την ζωή όλων, εκτός από των υπευθύνων.

Παρά τις κατά καιρούς, κυβερνητικές υποσχέσεις και δήθεν δεσμεύσεις, τα έργα στην «Οδό του θανάτου» δεν προχώρησαν.

Παρά το γεγονός ότι σκοτώνονται ή μένουν ανάπηροι, σχεδόν καθημερινά, συνάνθρωποί μας, η, κατόπιν εορτής, επανάληψη των ίδιων υποσχέσεων, όχι μόνο δεν πείθει, αλλά δημιουργεί αισθήματα οργής και αγανάκτησης.

Είναι γνωστό σε όλους ότι, για δεκαετίες ολόκληρες η Ηλεία παραμένει σε ένα ιδιότυπο περιθώριο, σε σχέση με έργα υποδομής και ανάπτυξης, αποτελώντας ουσιαστικά ουραγό των εξελίξεων στη χώρα. Όμως τώρα μιλάμε για την ίδια μας την ζωή. Μιλάμε για την οδό του θανάτου.

Οι ευθύνες διαπερνούν οριζόντια το σύνολο του πολιτικού δυναμικού του Νομού μας , με βάση την ευθύνη συμμετοχής του καθενός .

Δεκαετίες η Ηλειακή κοινωνία ακούει βαρύγδουπες δηλώσεις περί στρατηγικής και σχεδίων ανάπτυξης από συμμετέχοντες στην πολιτική ζωή του τόπου.

Όλα αυτά όμως, αποτελούν ένα πολυειπωμένο παραμύθι.

Παρέμεινε να αποτελεί ένα διαρκές ζητούμενο ο δρόμος Πάτρα – Πύργος, που διατηρεί την επικαιρότητά του με τον θάνατο, στο διάβα των γενεών. Οι ευθύνες , όπως ανάφερα, βαραίνουν λιγότερο ή περισσότερο , όλους.

Στέκομαι όμως σήμερα αφοριστικά, ισοπεδώνοντας ακόμα και τις όποιες καλές προθέσεις που χωρίς αποτέλεσμα υπήρξαν, ως σεβασμό στην μνήμη όλων όσων χάθηκαν.

Στέκομαι κριτικά και τοποθετώ στο κάδρο της ευθύνης, όλους.

Στέκομαι με προβληματισμό και με αγωνία για το μέλλον του καθενός μας, που σε συνθήκες «ρωσικής ρουλέτας» βάζει την ζωή του.

Το να συντάξει κάποιος επιχειρήματα για την αναγκαιότητα της υλοποίησης του δρόμου Πάτρα - Πύργος είναι πλέον περιττό. Το να επισημάνει το φόρο αίματος που σχεδόν καθημερινά πληρώνουν αθώοι άνθρωποι , νομίζω ότι επιβάλλεται.

Λόγια όπως,

«Ο δρόμος Πάτρα – Πύργος ξεκινάει το φθινόπωρο»

«Πατάει γκάζι ο δρόμος Πάτρα – Πύργος»

«Πράσινο φως για την κατασκευή του οδικού άξονα Πάτρα – Πύργος»

«Το 2022 ολοκληρώνεται ο αυτοκινητόδρομος Πάτρα – Πύργος»

«Εντός του Καλοκαιριού οι μπουλντόζες στην Πατρών-Πύργου», κ ά

αποτελούσαν και αποτελούν, μέρος μιας επικοινωνιακής ημερήσιας διάταξης, τροφοδοτώντας με ψευδαισθήσεις την αναμονή των Ηλείων πολιτών .

Λόγια που ντύθηκαν κατά καιρούς και με λογικοφανή επιχειρήματα περί μείωσης του κόστους , διαφάνεια , προσαρμογή στις ευρωπαϊκές οδηγίες κ ά .

Λόγια που επανεκκινούν την προσδοκία αλλά και τη εποχή του «φαίνεσθαι».

Δηλώσεις, προτάσεις, δεσμεύσεις και νέοι μύθοι στην επικοινωνιακή ατζέντα των πολιτικών. Για την δικαιοσύνη ούτε λόγος. Αυτή είναι τυφλή. Δεν βλέπει την εικόνα του θανάτου. Είναι κωφή. Δεν ακούει τον θρήνο των οικογενειών. Δυστυχώς.

Η Ηλεία παραμένει σταθερά στο ιδιότυπο περιθώριο και ο θάνατος παραμονεύει για όλους μας . Δεν εξαιρεί κανέναν. Μέχρι πότε;