Του Χρήστου Γιάνναρου*
Τώρα που κατακάθεται ο κουρνιαχτός από τα «μέτρα αποκατάστασης» των πυρόπληκτων που ανακοίνωσε και ψήφισε η κυβέρνηση στη Βουλή, η πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι πρόκειται για μέτρα που δεν ικανοποιούν ούτε τις πιο άμεσες ανάγκες των πληγέντων, πόσο μάλλον το δίκαιο αίτημά τους να συνεχίσουν να ζουν στον τόπο τους.
Εκατοντάδες αγροτοκτηνοτρόφοι δεν βλέπουν καμιά προοπτική με τα ποσά που προβλέπονται για αποζημίωση των καμένων καλλιεργειών, ζώων και εγκαταστάσεων, κι από πάνω πετιούνται εκτός αποζημιώσεων επειδή δεν μπορούν να αποδείξουν το αυτονόητο: Ότι τα κοπάδια τους που κάηκαν και οι στάβλοι που καταστράφηκαν ανήκουν στους ίδιους και ότι είναι αυτά που τους εξασφάλιζαν ένα εισόδημα επιβίωσης όλα αυτά τα χρόνια, για να μένουν και να δουλεύουν στα χωριά τους.
Αυτά είναι που κάνουν τους αγροτοκτηνοτρόφους στα πυρόπληκτα χωριά να λένε πως «τελειώσαμε» και ότι «με αυτές τις αποζημιώσεις δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσεις να ξεκινήσεις από την αρχή».
Για όσους πάλι αποζημιώνονται για τα καμένα σπίτια τους, προβλέπεται τραπεζικός δανεισμός που σημαίνει νέα χρέη, τη στιγμή μάλιστα που για πολύ καιρό ακόμα θα πρέπει να ζουν με μηδενικό εισόδημα. Αλλά και η κουτσουρεμένη απαλλαγή από τον ΕΝΦΙΑ για τρία χρόνια ισχύει μόνο για όσους κάηκε η πρώτη ή κύρια κατοικία, που σημαίνει ότι εκατοντάδες βιοπαλαιστές που έσωσαν τα σπίτια με τα χέρια τους, παλεύοντας με τη φωτιά και τη γύμνια του κράτους, θα συνεχίσουν να πληρώνουν κανονικά, κι ας μην έχουν πια καμιά πηγή εισοδήματος!
Κάθε μέρα που περνάει στα καμένα, επιβεβαιώνει ότι η ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων που διαμόρφωσαν συλλογικά οι πυρόπληκτοι, μέσα από τα σωματεία τους, τους φορείς και τις Επιτροπές Αγώνα, είναι η ελάχιστη προϋπόθεση για να μπορέσουν να ζήσουν στον τόπο τους.
Για παράδειγμα, το αίτημα για 100% αποζημίωση όλων των καταστροφών από το κράτος είναι το ελάχιστο που μπορεί να τους δοθεί για να σταθούν στα πόδια τους και να δώσουν τη μάχη με τις νέες αντιξοότητες που προκάλεσε η πυρκαγιά, καταστρέφοντας τη βασική πηγή των εισοδημάτων στην περιοχή μας.
Το ίδιο ισχύει και με το αίτημα για άμεσα αντιπλημμυρικά έργα και ολοκληρωμένη αντιπυρική προστασία των δασών, αφού οι επερχόμενες βροχές θα αποτελειώσουν ό,τι άφησε όρθιο η πυρκαγιά, ενώ και η όποια αναγέννηση του δάσους θα είναι σε μόνιμο κίνδυνο από μια επόμενη πυρκαγιά.
Το ίδιο κράτος που άφησε τα δάση απροστάτευτα από την πυρκαγιά και τους ίδιους έρμαια της φωτιάς την ώρα της ανάγκης, είναι αυτό που τώρα προσπαθεί να τους ξεγελάσει με μέτρα δήθεν αποκατάστασης πολύ πίσω από τις ανάγκες και με υποσχέσεις για «ανασυγκρότηση» των καμένων με τη συνταγή της «πράσινης ανάπτυξης», που ανοίγει νέους δρόμους στους ιδιώτες να εμπλακούν στη διαχείριση και τελικά στην εκμετάλλευση των δασών, συνολικά του περιβάλλοντος στην περιοχή.
Ο αγώνας των πυρόπληκτων για να ζήσουν στον τόπο τους είναι δίκαιος. Και για να έχει αποτέλεσμα και προοπτική χρειάζεται να βάλει στο στόχαστρο τον πραγματικό ένοχο και την πραγματική αιτία της καταστροφής, την πολιτική όλων των αστικών κομμάτων και του κράτους, που αντιμετωπίζει σαν κόστος τις λαϊκές ανάγκες και θυσιάζει το περιβάλλον, την υγεία, ακόμα και τη ζωή του λαού στο βωμό του κέρδους.
*Γραμματέας της Τ.Ε. Ηλείας του ΚΚΕ, Δημοτικός Σύμβουλος Πύργου
