Με αφορμή τις παρελάσεις σε όλη τη χώρα στο πλαίσιο του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου του 1940 και τις καταθέσεις στεφάνων και αποδόσεις τιμών στα ηρώα των ελληνικών πόλεων, σκέφτηκα ότι μια χώρα, την κάθε χώρα, δεν την κρατούν όρθια μόνο οι γνωστοί και άγνωστοι στρατιώτες που θυσίασαν την ζωή τους κάποτε σε κάποιο μέτωπο ή έφτασαν κοντά στο θάνατο, αντιμετωπίζοντας έναν εξωτερικό εχθρό, ή έναν εσωτερικό τύραννο ή δυνάστη...
Ανέκαθεν, κυρίως όμως τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, με τα όσα συνταρακτικά γεγονότα και καταστάσεις έχουν πλήξει τη χώρα και έχουν σαρώσει τις ζωές των περισσοτέρων εξ ημών (μνημόνια, πανδημία, θεομηνίες κ.α.) διαπιστώνω ότι έχει αναδυθεί ένας άλλος τύπος ήρωα, αφανούς βεβαίως, του πολίτη της άλλοτε μεσαίας τάξης, πλέον όλο και περισσότερο εξομοιωμένης με την κατώτερη, αυτή των φτωχών.
Του αγνώστου, απλού πολίτη, του άντρα ή της γυναίκας, νέου ή ηλικιωμένου, που παλεύει να ανταποκριθεί καθημερινά στις δεκάδες υποχρεώσεις της ζωής, που μάχεται με τα καρτέλ και την απληστία των ολιγοπωλίων, που αγωνίζεται να ανταποκριθεί στις εξωφρενικές φορολογικές απαιτήσεις του κράτους χωρίς να λαμβάνει πίσω σε ποσότητα και ποιότητα τις παροχές που αναλογούν σε αυτούς τους φόρους, που βλέπει εφιάλτες όταν καλείται να πληρώσει υπέρογκα ενοίκια, λογαριασμούς ηλεκτρικού ρεύματος, σούπερ μάρκετ, δόσεις δανείων, που καλείται να αντιμετωπίσει απανωτές θεομηνίες και που τρέχει από το πρωί μέχρι το βράδυ απνευστί, απλώς για να επιβιώσει, να δώσει μια ακόμα ευκαιρία στον εαυτό του και σε όσους εξαρτώνται από αυτόν να σταθούν όρθιοι για μια ακόμα μάχη την αμέσως επόμενη ημέρα και την επόμενη και την επόμενη, μέχρι επιτέλους να βγεί η ελληνική κοινωνία στο ξέφωτο..
Αν ήμουν δήμαρχος μιας οποιασδήποτε ελληνικής πόλης, θα φρόντιζα σε κατάλληλο δημόσιο χώρο, κάπου κοντά στο ηρώο όπου γιορτάζονται οι εθνικές μας επέτειοι, να ανεγερθεί, να φιλοτεχνηθεί ένα μνημείο υπέρ του "Αγνώστου Πολίτη", αυτού που επιμένει να αγωνίζεται με αυταπάρνηση, με ήθος και τιμιότητα, που σέβεται τον ρόλο του, που συμμετέχει στα κοινά, που αντιστέκεται και δεν ολισθαίνει στον φασισμό, την μισαλλοδοξία και τον εξτρεμισμό, που δεν αφήνει το παιδί του να μεγαλώνει στον αυτόματο πιλότο, δεν ξεχνά και δεν πετά τον γέρο γονιό ή πρόγονό του και παρεμβαίνει όπου τα πράγματα “εκτροχιάζονται”, προσπαθώντας να τα διορθώσει.
Θα φρόντιζα επίσης να καθιέρωνα μια επίσημη αργία για να γιορτάζεται η ημέρα του πολίτη, του σύγχρονου ήρωα, με εκδηλώσεις ανάλογες των εθνικών μας επετείων στις οποίες θα συμμετέχει όλη η κοινωνία.
Επίσης θα μεριμνούσα κάθε μήνα να γίνεται στο μνημείο μια σεμνή τελετή όπου θα αποδίδονται τιμές και σεβασμός στον πολίτη και έτσι θα θύμιζα στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης μου ποιον έχουμε κληθεί όλοι οι αιρετοί να υπηρετούμε.
Θα τολμήσει η ελληνική κοινωνία μέσω των θεσμικών οργάνων και εκπροσώπων της να δει το πραγματικό σύγχρονο πρόσωπό της στον καθρέπτη;
Να διακρίνει ποιοι πραγματικά την υπηρετούν και ποιοι την καθαιμάσσουν, σε ποιούς χρωστά τιμές και σε ποιούς ποινές;
* O Κωνσταντίνος Β. Αντωνόπουλος είναι Αρχαιολόγος, Μέλος της Διοίκησης του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων - Παράρτημα Δυτικής Ελλάδας, Κάτοχος Mεταπτυχιακού Διπλώματος στις Ολυμπιακές Σπουδές της Σχολής Επιστημών Ανθρώπινης Κίνησης και Ποιότητας Ζωής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.
