Ήταν 23 του Απρίλη το 2010, τότε που ο Γιώργος Παπανδρέου από το Καστελόριζο με τη μωβ γραβάτα και με κατεβασμένα τα μανίκια, έβαλε τη ζωή μας στον «πάγο», αναγκάζοντάς μας να αναθεωρήσουμε τα όσα πιστεύαμε μέχρι εκείνη τη μέρα και να το πάμε ξανά από την αρχή!!!
Αυτή όμως η νέα αρχή, είχε όνομα: μνημόνιο! Ένα πολιτικό συμβόλαιο δηλαδή, που από τη φύση του επιβάλλει και δεσμεύει, τα πάντα… σε όποιον αποφασίσει να το «ασπαστεί» και να το θεωρήσει κομμάτι της ζωής του.
Δεκατέσσερα χρόνια μετά και κάτι μήνες από εκείνη την ημέρα, πολλά έχουν αλλάξει, πολλά έχουν χαθεί και άλλα τόσα έχουν χάσει την αξία και τη σημασία τους.
Τίποτα πλέον δεν είναι όπως πριν και τίποτα σε λίγα χρόνια δεν θα είναι όπως τώρα, καθώς κάποιοι κατάφεραν με ψέματα και λόγια μεγάλα να μας εξαπατήσουν, οδηγώντας μας πρώτα στην οικονομική κρίση και τον κοινωνικό εξευτελισμό, για ν’ ακολουθήσει αμέσως μετά, σε υπερβολικά σύντομο χρονικό διάστημα, η κρίση των θεσμών.
Έτσι, σ’ ένα βαρέλι που δεν έχει πάτο, προσπαθούμε να επιβιώσουμε, την ίδια ώρα που εκείνοι παίζουν παιχνίδια στην πλάτη μας, τιμωρώντας δήθεν κάποιους επικοινωνιακά και μόνο, σήμερα το ακούσαμε, αύριο το ξεχάσαμε και όσο επιμένουν πως ότι κάνουν, το κάνουν για το καλό μας, απατώμεθα οικτρά και συνεχίζουμε να τους χειροκροτούμε… αν και ξέροντας πως εμείς στο τέλος θα πληρώσεις τη ζημιά.
Και να ήταν μόνο αυτό! Άλαλους μας θέλουν και μαλθακούς, να χρωστάμε πάντα και παντού, χαμηλόφωνα να μιλάμε, γιατί τα ντεσιμπέλ τους ενοχλούν, σταυρό να μην κάνουμε γιατί δημιουργούμε πρόβλημα στους αλλόθρησκους, άποψη να μην εκφράζουμε γιατί πληγώνουμε τους προοδευτικούς και τους διαφορετικούς… και πάει λέγοντας.
Με άλλα λόγια κάποτε προσπάθησε να μας περάσει το μήνυμα και ο Ντομινίκ Στρος Καν, αν τον θυμάστε… με την ιστορία της «Σουίτας 2806», πως θα έρθει πείνα, αρρώστιες και τα λοιπά, αλλά εμείς τότε το γνωρίζαμε καλά, πως υπήρχαν λεφτά!!!
Τα λεφτόδεντρα όμως ξαφνικά μαράθηκαν, όπως και οι ελπίδες μας για κάτι καλό, εκείνο το δημοψήφισμα που δεν καταλάβαμε ποτέ το πλαίσιο του το ερμηνευτικό, με το «ΝΑΙ ή ΟΧΙ» μας κάθισε στο λαιμό και όσο δεν μας δίνει κανείς σημασία, η ζωή μας θα συνεχίσει να βάλλεται από παντού. Βλέπεις, για όλους είμαστε ένας ασθενής, που γιατριά δεν πρόκειται να δει…
Το τι θα φέρει η επόμενη ημέρα, έχω την αίσθηση πως κανείς δεν είναι σε θέση να μας το πει!
Αυτό όμως που ίσως μπορεί να ανατραπεί, είναι το πλαίσιο δράσης της κοινωνίας, αυτό που έχει χαθεί με την τεχνολογική επικοινωνία που μας έχει υπνωτίσει και μας έχει κάνει ν’ ασχολούμαστε με τις στιγμές των άλλων!
Ίσως είναι καιρός να πάρουμε εμείς οι ίδιοι τη ζωή μας από την αρχή, βάζοντας το είναι μας στην κορυφή… θυμίζοντάς του πως με αξιοπρέπεια και σεβασμό στον διπλανό μας, μπορούμε να καταφέρουμε πολλά και να πετύχουμε ακόμα περισσότερα.
Ας το τολμήσουμε και ας τα θεωρούν κάποια όλα αυτά, μια ουτοπία…
* Ο Παύλος Ανδριάς είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.
