Αγωνία σε όλο τον κόσμο για το τι θα βγάλει η κάλπη την Τρίτη και τι θα δείξουν οι εκλέκτορες - Γιατί προς το παρόν ο άγαρμπος παχύδερμος ελέφαντας (σύμβολο των Ρεπουμπλικανών) τρώει δημοσκοπικά τη σκόνη του γηραλέου πεισματάρη γαϊδάρου (σύμβολο των Δημοκρατικών)
Ελέφαντας και γάιδαρος
Οι δύο μονομάχοι, εν τω μεταξύ, ακονίζουν ως την τελευταία στιγμή τα ξίφη ή, καλύτερα, τα φωτόσπαθά τους σαν από τον «Πόλεμο των Αστρων». Αμφότεροι πάντως ψήφισαν προκαταβολικά. Μεγάλοι άνθρωποι πού να στέκονται στις ουρές της ταλαιπωρίας των εκλογικών τμημάτων κατά την επίσημη έναρξη της ψηφοφορίας; Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, αφού χόρεψε υπό τους ήχους του «Macho Man», έναν από τους γκέι ύμνους των Village People, προσήλθε σε μια βιβλιοθήκη στο Δυτικό Παλμ Μπιτς της Φλόριντα, κοντά στο ιδιόκτητο πολυτελές θέρετρό του Μαρ-α-Λάγκο, και ψήφισε, όπως δήλωσε κομπάζοντας, «έναν άνδρα με το όνομα Τραμπ».
Ο τυπικός καυχησιάρης Ντόναλντ. Δεν παλεύεται ο τύπος με την πορτοκαλί φράντζα. Είναι ο άνθρωπος που ναρκισσιστικά πιστεύει ότι είναι η μεγαλύτερη προσωπικότητα που έζησε ποτέ στη χώρα του, που έσωσε την αμερικανική οικονομία και έκανε περισσότερα για τους μαύρους, τους ισπανόφωνους, τους λευκούς, τους κίτρινους, τους Εσκιμώους και όλες τις μειονότητες, από τους στρίπερ και τα πολιτικά ζόμπι ως τους εξωγήινους, που λέει ο λόγος, από οποιονδήποτε άλλον ζώντα ή νεκρό πρόεδρο στην Ιστορία των ΗΠΑ.
Και βέβαια θεωρεί ότι, εκτός από αδάμαστος ηγέτης του ελεύθερου κόσμου, είναι πρότυπο εραστή, οικογενειάρχη και επιχειρηματία, ενώ τα Δημοκρατικά τρολ τού φορτώνουν ότι είναι επίσης ο μεγαλύτερος φοροφυγάς, μπερμπάντης και φορέας fake news που πέρασε ποτέ από τον Λευκό Οίκο.
Λογικά, με τέτοιους «μεροληπτικούς» χαρακτηρισμούς από τους πολιτικούς αντιπάλους του, συμπεριλαμβανομένων των «εχθρικών» ΜΜΕ, θα ήθελε να συνεχίσει να κυβερνά χωρίς την ανάγκη ενοχλητικών εκλογών. Μια χαρά νιώθει, άλλωστε, διεκδικώντας με νεποτισμό ανεξέλεγκτη εκτελεστική εξουσία, χειριζόμενος την ομοσπονδιακή κυβέρνηση σαν ιδιωτική βαρονία, αγκαλιάζοντας και εξιδανικεύοντας αυταρχικούς ηγέτες σε όλο τον κόσμο. Γιατί θέλουν να του χαλάσουν το μεθυστικό όνειρο; Ατυχώς για τον ίδιο, τέτοιο προνόμιο εξουσίας άνευ εκλογών κατέχουν μονοπωλιακά οι εμίρηδες. Αλλά για τον ακαταμάχητο, σαν ξεμαλλιασμένο Σούπερμαν χωρίς μπέρτα νικητή, μέσα σε τρεις μέρες, του κορωνοϊού δεν χρειάζονται σαρίκια και κελεμπίες για να δηλώνει επανειλημμένα με έπαρση σουλτάνου ότι θα παραμείνει στη θέση του ακόμα κι αν χάσει τις εκλογές. Εστω και καταπίνοντας κουβάδες χλωρίνη ως φάρμακο κατά του COVID-19.
Από τη μεριά του ο πρώην αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν με υπερμεγέθη μάσκα προστασίας, αντίστοιχη με εκείνες που μοιράστηκαν αρχικά στα ελληνικά σχολεία, που άφηνε σε κοινή θέα τα λευκά μαλλιά του να ανεμίζουν σαν σημαία εμπειρίας, ψήφισε κιόλας σε κρατικό κτίριο στην πατρίδα του, το Γουίλμινγκτον του Ντελάγουεαρ. Συμπλήρωσε το ψηφοδέλτιό του μάλλον σωστά, σφράγισε με επιτυχία τον φάκελο και έφτασε ως την κάλπη όρθιος και πανέτοιμος να κατατροπώσει την επανεκλογή του απερχόμενου Τζορτζ Μπους... εεε, συγγνώμη, του Ντόναλντ Τραμπ. «Δεινόν το γήρας, ου γαρ έρχεται μόνον», με τον υποψήφιο των Δημοκρατικών να έχει ήδη κάνει την γκάφα να μπερδέψει πρώην και τρέχοντες προέδρους, κατά τη διάρκεια διαδικτυακής συναυλίας για τη στήριξη της προεκλογικής του εκστρατείας. Και γλέντια οι Ρεπουμπλικανοί... Αυτή τη φορά, πάντως, στην έξοδο από την ψηφοφορία ήταν συγκρατημένος. Αναλώθηκε σε ένα συμπονετικό λογύδριο που σχεδόν περιελάμβανε από τους αναξιοπαθούντες ψηφοφόρους του Τζίμι Κάρτερ έως τους ναυαγούς του «Τιτανικού» και κατόπιν, ευλόγως, σιώπησε. Το αγαπημένο του τραγούδι «We Take Care of Our Own» (νοιαζόμαστε για τους δικούς μας) του Μπρους Σπρίνγκστιν μιλούσε αντ’ αυτού.
Με τον αέρα του δημοσκοπικού φαβορί, άλλωστε, το εκλογικό επιτελείο του τού έχει συστήσει να μην εκτίθεται καθώς τον προτρέπει: «Μην τον σκοτώσεις τώρα, Τζο. Ασε τον Ντόναλντ να αυτοκτονήσει». Η αλήθεια είναι ότι ο ήπιος, μετριοπαθής, καθολικός και περήφανος για τις ιρλανδικές του ρίζες Μπάιντεν, παρότι μόλις τρία χρόνια μεγαλύτερος από τον Τραμπ, μοιάζει, καθότι βασανισμένος στη ζωή, πολύ γηραιότερος. Γεγονός που τα ρεπουμπλικανικά τρολ εκμεταλλεύονται περιγράφοντάς τον ως υπναρά, ανοϊκό, άφωνο σαν κομπάρσο του βωβού σινεμά και πιο άνοστο από ανάλατη λαχανόσουπα. Ο «ξεχασιάρης» Τζο, όμως, δεν λησμόνησε ποτέ τους παραγκωνισμένους και ξεχασμένους Αμερικανούς που υποφέρουν. Γι’ αυτό και παρά τις προσβολές ο άγαρμπος παχύδερμος ελέφαντας, παραδοσιακό έμβλημα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, τρώει δημοσκοπικά τη σκόνη του γηραλέου πεισματάρη Γαϊδάρου, σύμβολο του Δημοκρατικού Κόμματος.
Οι δημοσκοπήσεις
«Είναι η πανδημία, ηλίθιε!». Η παράφραση του διάσημου προεκλογικού σλόγκαν «Είναι η οικονομία, ηλίθιε» με το οποίο ο Μπιλ Κλίντον έστειλε το 1992 στα αζήτητα της Ιστορίας τον πρώην πρόεδρο Τζορτζ Μπους, πατέρα του ομώνυμου τζούνιορ, αποτυπώνει εμφατικά τις στάσεις και τις συμπεριφορές του αμερικανικού εκλογικού σώματος. Ο ιός είναι πραγματικός, οι νοσηλείες στις Εντατικές και οι 230.000 θάνατοι είναι πραγματικοί, οι μακροχρόνιες οικονομικές και ψυχολογικές συνέπειες είναι υπαρκτές. Πώς να μην είναι αναμενόμενα πραγματικές και οι δημοσκοπήσεις. Στο παρά ένα των εκλογών η Ουάσινγκτον δεν έχει ακόμη εκπονήσει ένα στιβαρό σχέδιο για να βοηθήσει τη χώρα που ζορίζεται. Ο πρόεδρος επιχείρησε με καραγκιοζιλίκια να διαχειριστεί την πανδημία και έφαγε επικοινωνιακά τα μούτρα του προκρίνοντας κομπογιαννίτικα μαντζούνια, ενώ χλεύασε και προσέβαλε την επιστημονική κοινότητα. Το οικονομικό του επιτελείο επέλεξε να ανοιγοκλείνει τη στήριξη στα θύματα της κρίσης σαν αυτόματη γκαραζόπορτα. Η μανέστρα χάλασε. Οι λευκοί πλην ευάλωτοι μεσήλικες που στήριξαν θερμά τον Τραμπ στις προηγούμενες εκλογές απέδρασαν μαζικά από το ρεπουμπλικανικό στρατόπεδο σχεδόν αλαλάζοντας.
Εφτανε η στιγμή της ανάδειξης του Μπάιντεν. Οχι πως είδε στο κενό φως και μπήκε σαν πυροσβέστης στα αποκαΐδια. Χάρη στον συμπονετικό του χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασιακή του ενσυναίσθηση, όμως, κέρδισε πόντους στην κοινωνία. Παρά τις αδυναμίες και τα ελαττώματά του, απευθύνθηκε καθησυχαστικά στη νεολαία, στα μεσαία στρώματα, στις μειονότητες δανειζόμενος στην προεκλογική του πλατφόρμα προοδευτικές ιδέες από την αριστερή πτέρυγα του κόμματός του. Η συνταγή απέδωσε και το κέικ φούσκωσε. Να τον λοιπόν, σήμερα, να έχει προβάδισμα στις εθνικές δημοσκοπήσεις κερδίζοντας, μέχρι στιγμής, την υποστήριξη της πλειοψηφίας των μαύρων, των ισπανόφωνων, των λευκών με πτυχία κολεγίου, των γυναικών, των κατοίκων των πόλεων και των προαστίων, των λευκών συνταξιούχων καθώς και των νέων ψηφοφόρων. Ακόμη, διατηρεί υπεροχή στη λεγόμενη «σκουριασμένη ζώνη» των άλλοτε ισχυρών οικονομικά Βορειοδυτικών Πολιτειών που έχουν υποστεί βιομηχανική παρακμή και αστική συρρίκνωση, ενώ προηγείται τόσο στις Μεσοδυτικές όσο και στις λεγόμενες εκλογικά «αμφίρροπες Πολιτείες». Εχοντας στα συν της εκστρατείας του την ενεργητική αρωγή του Μπαράκ Ομπάμα, που τρέχει σε προεκλογικές συγκεντρώσεις από τη βροχερή Φιλαδέλφεια έως το ηλιόλουστο Μαϊάμι, η αισιοδοξία του Μπάιντεν εκτοξεύτηκε τόσο ώστε επισκέφτηκε την Πολιτεία της Τζόρτζια που έχει να εκλέξει Δημοκρατικό υποψήφιο σχεδόν 30 χρόνια.
Παρότι στο παρά πέντε οι δημοσκοπήσεις που δημοσιεύονται συνεχίζουν να χαμογελούν στον Μπάιντεν και να μουτρώνουν στον Τραμπ, καμιά τους δεν είναι πιο αξιόπιστη από την εκλογική κάλπη. Οι δημοσκόποι, άλλωστε, την πάτησαν χοντρά όταν το 2016 προέβλεπαν νικήτρια τη Χίλαρι Κλίντον, η οποία πήρε μεν περίπου 3 εκατομμύρια ψήφους περισσότερες από τον Τραμπ, αλλά πρόεδρος εξελέγη πανηγυρικά ο τελευταίος. Πόσο μάλλον δείχνουν επιφυλακτικοί τώρα που η προεδρική αναμέτρηση διεξάγεται εν μέσω μαζικής εκστρατείας παραπληροφόρησης και παραπλάνησης που πλημμυρίζει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με θεωρίες συνωμοσίας, ψεύτικες ειδήσεις, υστερόβουλα, δήθεν αντικειμενικά σχόλια, υπονομευτικές φάρσες, χαλκευμένες φωτογραφίες και πλαστά βίντεο... Ηδη οι αμερικανικές αρχές Αντικατασκοπίας και Ασφάλειας έχουν προειδοποιήσει ότι η Ρωσία, η Κίνα, το Ιράν προσπαθούν ενεργά να επηρεάσουν τις εκλογές. Ωστόσο, υπάρχει λύση σε ό,τι φαντάζει ενοχλητικά ως ακραίο σασπένς. Αν ο πρώην αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν μετατρέψει το σταθερό ποσοστιαίο δημοσκοπικό του προβάδισμα σε συντριπτική αριθμητική υπεροχή ψήφων -περίπου 6-7 εκατομμύρια ψήφοι υπέρ του-, η αιχμηρή αβεβαιότητα μάλλον θα αμβλυνθεί. Ειδικότερα, με ένα σαφές προβάδισμα και σε παραδοσιακές ρεπουμπλικανικές Πολιτείες όπως η Βόρεια Καρολίνα, η Φλόριντα ή το Τέξας θα καθαρίσει το παιχνίδι. Αν ο πρόεδρος Τραμπ ψαλιδίσει τη διαφορά, αναμένονται άσχημα ξεμπερδέματα. Εκτιμάται πως αν η νίκη των Δημοκρατικών δεν είναι σαρωτική, ενδέχεται, με το πρόσχημα της απάτης και της νοθείας, ο Τραμπ να αυτοανακηρυχθεί νικητής στις επίμαχες Πολιτείες προτού καταμετρηθούν όλα τα ψηφοδέλτια. Αλλά αυτή η εκδοχή αμφισβήτησης της ακεραιότητας της εκλογικής διαδικασίας, που ανεβάζει την αυλαία μιας ροκαμβολικής παράστασης σε ένα θέατρο παραλόγου, παίζει εδώ και καιρό - πολύ πριν ψηφίσουν 60 εκατομμύρια Αμερικανοί πολίτες, όπως έχει καταγραφεί μέχρι στιγμής.
Η μέρα της κρίσης
Kαι στις πιο ζόρικες εκλογικές περιπτώσεις το ποιος είχε κερδίσει την προεδρία γινόταν συνήθως γνωστό κάποια στιγμή το απόγευμα της 4ης Νοεμβρίου. Σήμερα που το παλιό «φυσιολογικό» έχει ξεφτίσει, η υπομονή καραδοκεί περισσότερο από κάθε έκπληξη. Τα ειδησεογραφικά δίκτυα κάνουν λόγο για μακρά πορεία μέσα σε αδιάβατες κακοτοπιές στα στρέμματα της κόλασης, ενώ ο Τύπος θεωρεί απίθανη την οριστικοποίηση των αποτελεσμάτων στη διάρκεια, τουλάχιστον, μιας εβδομάδας απ’ όταν ανοίξουν οι κάλπες. Ολα τα ΜΜΕ προειδοποιούν αναγνώστες, τηλεθεατές και ακροατές να μη μασήσουν με τα πρώτα αποτελέσματα, καθώς βραχυπρόθεσμα θα απεικονιστεί το φαινόμενο της «κόκκινης ψευδαίσθησης». Με δυο λόγια, αφού θεωρείται ότι οι «κόκκινοι» Ρεπουμπλικανοί πήγαν μαζικά στις κάλπες σε σχέση με τους «μπλε» Δημοκρατικούς που ψήφισαν στην πλειονότητά τους ταχυδρομικά, τα αποτελέσματα θα αποτυπώσουν άμεσα υπεροχή των πρώτων, καθώς η ψήφος των δεύτερων θα αργήσει να καταμετρηθεί. Εδώ ελλοχεύει ο κίνδυνος να βιαστεί ο Τραμπ να προβληθεί ως ο νικητής και -στοίχημα!- το φιλοτραμπικό κανάλι FOX θα σπεύσει με πρόθυμη πρεμούρα πριν από την «μπλε» μετατόπιση να τον ανακηρύξει πρόεδρο για ακόμη τέσσερα χρόνια. Αν πραγματικά δεν νικήσει, οι συνέπειες θα ισοδυναμούν με ξέσπασμα ολέθριου τυφώνα. Μετά, τα χαλάσματα είναι απλώς προβλέψιμα.
Eφιάλτης
Σε ένα τέτοιο κλίμα ακραίων βαρομετρικών φαινομένων όλα συνηγορούν υπέρ ενός ημι-ελεγχόμενου πανικού. Η αγωνία επικεντρώνεται στο παλιρροϊκό κύμα της επιστολικής ψηφοφορίας -που διευκολύνθηκε εξαιτίας της πανδημίας- και φαντάζει αδύνατο να καταμετρηθεί εγκαίρως. Την όλη διαδικασία επιβαρύνει η δυσπιστία που έχει σπείρει ο Τραμπ για την Ταχυδρομική Υπηρεσία. Ο μεγαλύτερος συλλογικός τρόμος πηγάζει από την υποτιθέμενη, μέχρι στιγμής, απόπειρα του προέδρου να προσκολληθεί παράνομα στην εξουσία επιχειρώντας να χειραγωγήσει την εκλογική διαδικασία. Το ζοφερό σενάριο που θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου προκαλώντας ανεπανόρθωτη ζημιά στο παγκόσμιο κύρος της χώρας προβλέπει τη σκληροπυρηνική άρνηση των αποτελεσμάτων των εκλογών. Να μετατραπούν ενδεχόμενες παρατυπίες σε αιτίες πολέμου και η σχετική σύγχυση σε διαλυτικό χάος. Σε στυλ «έχουμε προβλήματα με τα μηχανήματα ψηφοφορίας. Εχουμε προβλήματα με ανίκανους εκλογικούς αξιωματούχους. Υπάρχει ξένη παρέμβαση. Nα επέμβει η Εθνοφρουρά. Να δράσουν οι πολιτειακοί δικαστές. Να ενεργοποιηθεί το υπουργείο Δικαιοσύνης αρχίζοντας άμεση έρευνα για την “απάτη των ψηφοφόρων” και λαμβάνοντας μέτρα για να σταματήσει η καταμέτρηση των ψηφοφοριών», η κομματική μεροληψία θα οδηγήσει σε απίστευτο μπάχαλο. Η πιο εφιαλτική εκδοχή του ίδιου σεναρίου ξεδιπλώνεται με την έφοδο των ακροδεξιών ένοπλων λευκών πολιτοφυλακών στους δρόμους για να πυροδοτήσουν τη βία. Η αναμενόμενη αριστερή αντίσταση και αντεπίθεση των Αντίφα θα χαρίσει στον Τραμπ το πρόσχημα να επικαλεστεί τον νόμο περί εξέγερσης και να αναπτύξει την ομοσπονδιακή καταστολή με την Εθνοφρουρά ή τον Στρατό των ΗΠΑ για την αποκατάσταση του «νόμου και τάξης», όπως έχει ήδη στο παρελθόν απειλήσει να κάνει σε ό,τι ο ίδιος χαρακτηρίζει «αναρχικό κόμβο». Ολα αυτά υποτίθεται για να κλέψει ο Τραμπ τις εκλογές με τη χρησιμοποίηση ενός ευρύτατου φάσματος εργαλείων που διαθέτει ως πρόεδρος.
Το ερώτημα είναι αν γίνονται όλα αυτά στον πραγματικό κόσμο. Ως ταινία πολιτικού θρίλερ σίγουρα θα έσκιζε στα ταμεία των κινηματογραφικών αιθουσών - σε όσες, τέλος πάντων, είναι ακόμη ανοιχτές. Οσο κι αν είναι εκνευρισμένος ο Τραμπ, η εκπόνηση συνωμοτικών σχεδίων και η εκδήλωση πραξικοπήματος υποδηλώνουν ικανότητες τις οποίες εμφανώς στερείται. Εξαλλου, το πεπειραμένο «βαθύ κράτος» της δημοκρατίας στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν παίζει στα ζάρια την υπονόμευση του συστήματος εξαιτίας των φαντασιώσεων και των ιδεοληψιών ενός αυταρχικού τσούρμου έξαλλων Τραμπιστών. Και βέβαια, οι αξιοπρεπείς Ρεπουμπλικανοί πιστοί οπαδοί του αμερικανικού πλουραλισμού και έντιμοι υποστηρικτές της θεσμικής σταθερότητας δεν έχουν χάσει την ηθική τους πυξίδα. Δεν είναι τίποτε τσαρλατάνοι ή κατσαπλιάδες που θα παρασυρθούν σε μια δόλια λεηλασία της λαϊκής ψήφου στο αντίπαλο κόμμα βεβηλώνοντας τη δημοκρατία. Κρίνεται πως το παλαιό μεγάλο Ρεπουμπλικανικό κόμμα του Αβραάμ Λίνκολν δεν πρόκειται να συμπράξει στην εκδήλωση λαϊκιστικών συμπτωμάτων παρακμής της δημοκρατίας στην οποία οδηγεί ο προεδρικός του υποψήφιος. Αυτά βέβαια μοιάζουν ευχολόγια. Αναγκαστικά, παρ’ όλες τις δικλίδες ασφαλείας του δημοκρατικού πολιτεύματος, μεγάλη μερίδα των Δημοκρατικών είναι επιφυλακτική, αν όχι σε διαρκή επαγρύπνηση. Εικάζουν ότι ένας παροξυσμικά θυμωμένος Τραμπ είναι ικανός για το χειρότερο. Συμπεραίνουν, λόγω της πρότερης διαγωγής του, ότι ακόμη κι αν δεν αμφισβητήσει το αποτέλεσμα επιστρατεύοντας στρατιές δικηγόρων για εκλογικές ενστάσεις σε όλη την επικράτεια -με δεδομένη την πλειοψηφία 6-3 των Ρεπουμπλικανών δικαστών στο Ανώτατο Δικαστήριο- ποτέ δεν πρόκειται να αναλάβει την ευθύνη ούτε να παραδεχτεί μια πιθανή ήττα του.
Η τέλεια καταιγίδα
«Η εξουσία δεν είναι ένα παιχνίδι που χαρίζεται σε καλά παιδιά, είναι ένα όπλο που ο ισχυρότερος το χρησιμοποιεί», λέει μια ατάκα στην αμερικανική πολιτικο-δραματική ταινία του 1964 «The Best Man», που στην Ελλάδα κυκλοφόρησε ως «Δύναμις και πάθος». Ισως ο Τραμπ να είχε αυτή τη φράση ανέκαθεν καρφωμένη στο όσο μυαλό διαθέτει στο κεφάλι. Αλλά τουλάχιστον μέχρι τον περασμένο Μάρτιο που φάνταζε φαβορί για την επανεκλογή του δεν την έθετε σε πρώτη προτεραιότητα για να την υλοποιήσει. Στα χρόνια της προεδρίας του κυριαρχούσε η ρήση του Κίσινγκερ «η εξουσία είναι το υπέρτατο αφροδισιακό». Απολάμβανε, παρά την καταχρηστική του ρητορική, τη σημαντική συγκατάθεση των συμπατριωτών που εκτείνονταν από τους φιλήσυχους συντηρητικούς νοικοκυραίους και τους ευλαβείς χριστιανούς έως τους τσαμπουκαλεμένους «κοκκινόσβερκους» αγρότες. Οταν τα έκανε διαχειριστικά θάλασσα και πάλι δεν ανησύχησε, κολλημένος στην αυτοαναφορική του αλήθεια που τον έκανε να αισθάνεται σαν μεσσιανικός πάστορας μιας αίρεσης που είχε έδρα το φέουδό του στον Λευκό Οίκο.
Με τις πρώτες ρωγμές στον δογματισμό του περισσότερο εκνευρίστηκε παρά τρόμαξε. Και με το ίδιο ύφος χρωμάτισε την προεκλογική καμπάνια του ρίχνοντας κάθε κυβερνητική του «στραβή» στους άλλους και υποτιμώντας τον αντίπαλό του, τον Μπάιντεν. Ας υποτεθεί, λοιπόν, έστω παρακινδυνευμένα, ότι η μπογιά του έχει ακόμη πέραση και με διάφορα τερτίπια καταφέρει να επανεκλεγεί πρόεδρος. Προφανώς τίποτε δεν θα αλλάξει στην πολιτική του ατζέντα και κυρίως στη συμπεριφορά του με την οποία έχει υπογράψει αφόρητη δυσφορία εντός κι εκτός της χώρας του. Σίγουρα ως θριαμβευτής θα υπερηφανευτεί ότι υπό την ηγεσία του το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα απέκτησε ισχυρή σπονδυλική στήλη, ότι κινητοποίησε με ενάργεια τη βάση του και ξύπνησε δυναμικά το ένστικτο πολιτικής του επιβίωσης. Εφόδια με τα οποία θα μακροημερεύσει ξανακάνοντας μεγάλη, και πάλι, την Αμερική, ουάου!
Αν όμως οι μεγάλες προσδοκίες του πάνε στράφι με την ψήφο του ίδιου αδάμαστου και ανεπηρέαστου λαού, τότε μάλλον αρχίζουν τα δύσκολα. Για όλους. Το ταμπεραμέντο του Τραμπ δεν χαρακτηρίζεται από σεβασμό στους θεσμούς, ούτε από την πολιτική ευγένεια ώστε να συγχαρεί τον αντίπαλό του για τη νίκη του. Ταπεινωμένος από μεγαλεία, αλλά περισσότερο μνησίκακος, εκτιμάται ότι θα επιμείνει στους αβάσιμους ισχυρισμούς περί νοθευμένων εκλογών περιμένοντας πυρετωδώς μια μελλοντική απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου. Μάταια ίσως. Ωστόσο, με την εκδικητικότητα που τον διακρίνει και καθώς η σύνεση και η αυτοσυγκράτηση δεν συμπεριλαμβάνονται στο λεξιλόγιό του, δεν είναι διόλου απίθανο να θέλει να δει τον διάδοχό του στο αξίωμα, τον «Geriatric Joe», όπως τον αποκαλεί, να αποτύχει ως πρόεδρος. Οι Δημοκρατικοί τρέμουν στην προοπτική να ξετυλιχτεί ένα σενάριο «τέλειας καταιγίδας» που θα μεσολαβήσει μεταξύ της 3ης Νοεμβρίου, ημέρας των εκλογών, και της 20ής Ιανουαρίου, ημέρας ορκωμοσίας του νέου προέδρου. Σε όλο αυτό το διάστημα που θα ασκεί προεδρική θητεία ο απερχόμενος Τραμπ φοβούνται τον κακό χαμό. Να παραδώσει, για παράδειγμα, στον αντικαταστάτη του στο προεδρικό πόστο ένα τεράστιο οικονομικό χάος με σκοπό να εκδικηθεί τον «αχάριστο» λαό που εγκατέλειψε τον, κατά τη γνώμη του, καλύτερο πρόεδρο που πέρασε ποτέ το κατώφλι του Λευκού Οίκου.
Μπορεί να συμβούν, άραγε, όλα αυτά; Ολα γίνονται ώστε να τρέχει μετά ο εκλεγμένος Μπάιντεν να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Από τα πιο απλά όπως η διακοπή των επιδομάτων ανεργίας και συμπληρωματικών παροχών και η αναστολή του μορατόριουμ ενοικίων που θα οδηγήσει σε χιονοστιβάδα εξώσεων τους οικονομικά ανήμπορους. Μέχρι τα πιο σύνθετα όπως το ρίσκο της πυροδότησης μιας κρίσης με τη Βόρεια Κορέα ή το Ιράν, που θα δοκιμάσουν τις χρηματοπιστωτικές αγορές και το δολάριο σε μια φάση που η οικονομία επιβραδύνεται. Χώρια που μετά από παλινωδίες για την πανδημία μπορεί να αποφασίσει, καθυστερημένα, να δώσει ένα τελειωτικό χτύπημα στην οικονομία κηρύσσοντας γενικό lockdown. Από την άλλη, εκτιμάται ότι όλοι αυτοί οι ζογκλερικοί ισχυρισμοί περί πολιτικής αστάθειας αβαντάρουν την επιδίωξη του εκλογικού επιτελείου Τραμπ να εκφοβίσει και αποσκοπούν εμμέσως στο να ελκύσει όσους αναποφάσιστους ψηφοφόρους της τελευταίας ώρας έχουν απομείνει. Οπως κι αν έχει, πάντως, εκτός απροόπτου, η νύχτα της 3ης Νοεμβρίου θα είναι μακριά. Απέναντι όμως στα μικρονοϊκά σπεκουλαρίσματα, το μόνο διασφαλισμένο αντίδοτο που πιάνει τόπο είναι η άσκηση του πατριωτικού δικαιώματος της ψηφοφορίας με ρεκόρ συμμετοχής. Ειδάλλως, όπως έλεγε ο λογοτεχνικός κριτικός Τζορτζ Ζαν Νέιθαν, «οι κακοί πρόεδροι εκλέγονται από καλούς πολίτες που δεν ψηφίζουν».
