«Σε ότι αφορά την ηθική, γνωρίζω μόνο ένα πράμα: είναι ηθικό εκείνο ύστερα από το οποίο νοιώθεις καλύτερα με τον εαυτό σου και είναι ανήθικο, αν νοιώθεις χειρότερα.» Ernest Hemingway
Ο συγγραφέας του «Για ποιον χτυπά η καμπάνα» όρισε, μισό αιώνα πριν, με τον πιο ακριβή τρόπο το τι σημαίνει «ηθική» για τον καθένα μας. Δεν είναι αυτό που πρέπει να κάνεις, αυτό που σου ορίσουν οι νόρμες και οι κανόνες της σύγχρονης κοινωνίας, δεν είναι αυτό που σε επιβάλει ο σύντροφος, οι φίλοι, η οικογένεια σου. Είναι αυτό με το οποίο εσύ νιώθεις καλά με τον εαυτό σου. Και αυτή την αίσθηση πληρότητας που έχεις όταν έχεις κάνει το σωστό κανείς δεν μπορεί να στην «στερήσει». Υπάρχει υποκειμενικότητα δηλαδή; Όχι ακριβώς, υπάρχει όμως προσωπικό σύστημα αξιών, υπάρχουν ευαίσθητες χορδές που δεν αγγίζεις και δεν θες να αγγίζουν και σε εσένα. Όταν η ειλικρίνεια και οι προθέσεις σου φτάνουν σε σημείο να αμφισβητούνται συνεχώς, πρώτη εσύ η ίδια μπαίνεις στη διαδικασία να σκέφτεσαι «τι έχεις κάνεις λάθος» και δεν είναι ανάγκη να είσαι βαθιά ενοχικό άτομο για να σκεφτείς τι είναι αυτό που μπορεί να προβληματίζει τους γύρω σου, τι είναι αυτό που μπορεί να τους κάνει δύσπιστους απέναντι σου όταν εσύ νιώθεις «πως τα έχεις κάνει όλα σωστά».
Το να μπαίνεις όμως συνεχώς σε μία λούπα του να αποδείξεις την αθωότητα σου ή τις προθέσεις σου, δεν κάνει εσένα αδύναμη αλλά αυτόν που σε βάζει σε αυτή, καταπατώντας τα προσωπικά σου όρια και αμφισβητώντας την ηθική σου φερεγγυότητα. Το πιο δύσκολο πράγμα που έχεις να κάνεις απέναντι σε όποιον προσπαθεί να σε «ελέγξει» είναι να βάλεις τα όριά σου. Να του δώσεις να καταλάβει τι του επιτρέπεται και μέχρι που του επιτρέπεται να το κάνει γιατί στις σχέσεις ισχύει ό,τι και στον πόλεμο… οπισθοχωρείς όταν δέχεσαι επίθεση. Αλλά οφείλεις να ανασυντάξεις τις δυνάμεις σου και να «βγεις από την μάχη» ή να «την δώσεις» αν έχεις το ψυχικό σθένος. Το αν θα την «κερδίσεις» είναι μία άλλη κουβέντα.
Έχεις την ευθύνη της επιλογής και των πράξεων σου όμως ότι και να κάνεις και αυτό είναι το πιο δύσκολο στο τέλος της ημέρας. Πώς είτε μείνεις, είτε φύγεις από μία δύσκολη κατάσταση/σχέση/άνθρωπο πρέπει να πάρεις την ευθύνη για αυτό. Δεν είσαι άβουλο ον και στο «κέντρο λήψεως αποφάσεων» της ζωής σου δεν βρίσκεται (δυστυχώς, κάποιες φορές) κανένας άλλος παρά μόνο εσύ. Και το αναλάβεις αυτή την ευθύνη είναι πιο δύσκολο και από το να ξεπεράσεις τις συνέπειες τις απόφασής σου. Το να μπεις στην διαδικασία να μην απαντήσεις στον παραλογισμό, να μην συνεχίσεις την αντιπαλότητα, να μην σηκώσεις το μπαλάκι και να μην παίξεις ένα παιχνίδι που βλέπεις ότι χάνεται μπροστά στα μάτια σου.
Και χάνεται όχι γιατί πραγματικά φταις ή έχεις κάνει κάτι, αλλά γιατί για τον «αντίπαλο» δεν έχει καμία σημασία να αποδείξεις το αντίθετο. Εκεί πρέπει να αντιληφθείς πως έφτασε η ώρα να σηκωθείς από την καρέκλα, να υποκλιθείς και κατέβεις από την σκηνή... η «παράσταση μπορεί να τελείωσε», αλλά η υπόλοιπη ζωή σου τώρα ξεκινά.
Πηγή: Queen.gr
