Στέλνουν το πιο ηχηρό μήνυμα ανθρωπιάς και εθελοντισμού
της Βίκυς Γκουγκουστάμου
Το μήνυμα που έλαβε ο Πολωνός Μίχαλ έγραφε “Γενετικό δίδυμο”. Ο δότης μυελού των οστών ήταν 100% συμβατός με τον τότε 19χρονο Χρήστο Σοφιανόπουλο απο τον Πύργο. Η ζωή του Χρήστου κρέμονταν κυριολεκτικά απο μια κλωστή...Κάθε μέρα που περνούσε άδειαζε την κλεψύδρα του. Η συμβατότητα των δύο αντρών, του έσωσε τη ζωή. Σήμερα ο Χρήστος καλωσόρισε στον Πύργο τον “φύλακα άγγελό του”. Τον καινούργιο του αδερφό, όπως τον αποκαλεί. Ο Μίχαλ Μίχαλακ ταξίδεψε χιλιάδες χιλιόμετρα, και ήρθε στον Πύργο μόνο για να γνωρίσει τον Χρήστο και την οικογένειά του από κοντά, επτά χρόνια μετά την επιτυχή επέμβαση...
Η ιστορία του Χρήστου είναι από αυτές που σου σφίγγουν το στομάχι. Ένα παιδί γεμάτο όνειρα και σχέδια για τη ζωή, φοιτητής στο δεύτερο έτος της Ανώτατης Σχολής Τουριστικών Επαγγελμάτων στη Ρόδο το 2016. Τότε που ο χρόνος πάγωσε για τον ίδιο και την οικογένειά του στον άκουσμα μόνο μιας λέξης: λευχαιμία! Μόνη λύση, η μεταμόσχευση μυελού των οστών. Όλοι κινητοποιούνται για να βοηθήσουν, αδέρφια, συγγενείς φίλοι...Καμία συμβατότητα με κανέναν. Ο χρόνος γίνεται ο χειρότερος εχθρός και ο Θεός η μόνη παρηγοριά. Οι προσευχές όλων εισακούστηκαν. Βρέθηκε συμβατός δότης!
Την ίδια εποχή στην Γερμανία, όπου ζει πλέον ο Μίχαλ με την οικογένειά του, διαδραματιζόταν μια παράλληλη ιστορία. Ήταν ήδη δότης, καταγεγραμμένος στην Παγκόσμια Τράπεζα Μυελού των Οστών, είχαν περάσει σχεδόν επτά χρόνια και δεν τον είχαν ειδοποιήσει ποτέ. “Μα δεν είμαι συμβατός με κανέναν;” αναρωτιόταν. Ο χρόνος πίεζε και τον ίδιο, καθώς τα ηλικιακά περιθώρια που θα μπορούσε να δώσει το πολύτιμο δώρο του για να σώσει έναν συνάνθρωπο, στένευαν. Όσο και να θέλει κάποιος, δότης δεν μπορεί να γίνει απο μια ηλικία και μετά...Τελικά το πολυπόθητο τηλεφώνημα έγινε. “Είστε συμβατός, θέλετε να προχωρήσουμε τη διαδικασία;” ακούστηκε στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου. Δεύτερες σκέψεις δεν έγιναν για τον Μίχαλ. Πέρασε τις επόμενες εξετάσεις και όλα τα υπόλοιπα πλέον είναι ιστορία....Μια ιστορία που ένωσε για πάντα δύο ανθρώπους, δύο οικογένειες!
Στιγμές συγκίνησης στο κέντρο του Πύργου
Το ραντεβού είχε δοθεί το μεσημέρι του Σαββάτου στο συντριβάνι της πλατείας του Πύργου. Ο Μίχαλ με τη σύζυγό του Κατρίν και ο Χρήστος με τη μητέρα του Ιωάννα και τον πατέρα του Δημήτρη, επιτέλους συναντιούνται! Μόνο οι ίδιοι μπορούν να γνωρίζουν καλά πώς πραγματικά ένιωσαν όταν ο ένας είδε τον άλλον και αγκαλιάστηκαν σαν αδέρφια που είχαν να ιδωθούν χρόνια! Γιατί τέτοια συναισθήματα δεν είναι εύκολο να εκφραστούν με λόγια...
Για τον Μίχαλ είναι η πρώτη φορά που επισκέπτεται τον Πύργο αλλά όχι την Ελλάδα καθώς οι ρίζες του κρατούν απο την Αναγέννηση Σερρών. Οι παππούδες του μετανάστευσαν πριν πολλά χρόνια, μετά τον εμφύλιο, στην Πολωνία. Εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσε η μητέρα του, οπότε και ο ίδιος είναι κατά το ήμισυ Έλληνας. Τα ελληνικά του όμως περιορίζονται σε δυο-τρεις λέξεις, οπότε όλη η επικοινωνία με τον Χρήστο και την οικογένειά του, γίνεται στην αγγλική γλώσσα.
Με σπασμένη, απο τη συγκίνηση, φωνή ο Χρήστος μιλά στο ilialive.gr και μοιράζεται μαζί μας λίγες απο τις στιγμές που σημάδεψαν τη ζωή του. “Όταν διαγνώστηκα με λευχαιμία ξεκίνησα τις χημειοθεραπείες. Και ενώ όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά οι γιατροί μου είπαν ότι υπάρχει κίνδυνος μετάστασης στον εγκέφαλο. Λίγο πριν την τελευταία μου θεραπεία, ένας έντονος πονοκέφαλος μας θορύβησε όλους. Είχε γίνει μετάσταση και η μόνη λύση ήταν η μεταμόσχευση μυελού των οστών...”.
Η κατάσταση της υγείας του είχε επιδεινωθεί ραγδαία και το όνομά του ήταν πρώτο στους πίνακες για μεταμόσχευση. Η ευχάριστη είδηση για τον συμβατό δότη ήρθε λίγους μήνες μετά...
“Ένιωσα μεγάλη χαρά γιατί βρέθηκε κάτι...κάποιος που θα μπορούσε να με σώσει ή έστω να είμαι σε καλύτερη κατάσταση. Μου έφυγε ένα άγχος...Η αιματολόγος μου, κ. Γεωργία Κούρτη μου μίλησε λεπτομερώς για όλη τη διαδικασία και την πορεία μου μετά τη μεταμόσχευση. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά”.
Πως αισθάνεται ο ίδιος για τον Μίχαλ; “Σαν αδέρφια!”.
Βάσει πρωτοκόλλου, έπρεπε να περάσουν δύο χρόνια για να γνωρίσει ο ένας την ταυτότητα του άλλου. Η αλληλογραφία τους όμως είχε ξεκινήσει απο την πρώτη στιγμή, μέσω των ιατρών του Χρήστου.
“Στο πρώτο του γράμμα ο Μίχαλ με αποκάλεσε αδερφό του. “Hello my little brother!”, έτσι ξεκίνησε το γράμμα του”...
Είναι ο ήρωάς μας
“Για εμάς ο Μίχαλ είναι ο άγγελος που έστειλε ο Θεός στη γη, όταν τον παρακαλούσα να πάρει εμένα για να σωθεί το παιδί μου. Παρακαλούσαμε όλοι το Θεό για ένα θαύμα...Είναι ο ήρωάς μας!” μας λέει, εμφανώς συγκινημένη, η μητέρα του Χρήστου, Ιωάννα.
“Ο Χρήστος ζει απο θαύμα! Σαν ασθενής όλο χανόταν η μάχη αλλά τελικά συνερχόταν. Η μεταμόσχευση ήταν πάρα πολύ δύσκολη, ο ίδιος πέρασε από 40 κύματα και πάντα ξεπερνούσε τις δυσκολίες. Όλα διορθώνονταν γιατί ο Χρήστος είναι πάρα πολύ δυνατός και εισακούγονται οι προσευχές μας”.
Δίνεις ένα κομμάτι απο την ψυχή σου και σώζεις έναν άνθρωπο
Δεν χρειάζεται να πει πολλά λόγια ο Μίχαλ για να καταλάβουμε ότι έχουμε απέναντί μας έναν, φύσει και θέσει, δοτικό και αισιόδοξο άνθρωπο. Χαμογελαστό, με χιούμορ και καθαρή ματιά. Ο μόνος του φόβος πριν χρόνια ήταν ότι δεν θα βγει συμβατός δότης. “Περίμενα 7 χρόνια να με ειδοποιήσουν. Έναν χρόνο πριν βγω συμβατός, τηλεφώνησα για να μάθω αν έχουν ακόμη το δείγμα μου, αν χάθηκε, αν παραμένω, λόγω ηλικίας, ακόμη δωρητής. Μου απάντησαν “φυσικά και παραμένετε δωρητής αλλά είναι πολύ δύσκολο να είστε συμβατός με κάποιον. Μπορεί και να μην βρεθεί ποτέ ο κατάλληλος λήπτης”. Λίγους μήνες όμως μετά μου ζήτησαν να πάω για τις επιπλέον εξετάσεις αίματος γιατί βρέθηκα συμβατός”.
“Ήθελα να έρθω να γνωρίσω τον Χρήστο από κοντά χρόνια τώρα. Να του χτυπήσω την πόρτα και να του κάνω έκπληξη. Να με δει ξαφνικά μπροστά του. Πάντα όμως κάτι συνέβαινε και ανέβαλλα το ταξίδι. Φέτος είχα ήδη κλείσει τα εισιτήρια και έκανα όλες τις κρατήσεις, χωρίς να ξέρει κάτι ο ίδιος και η οικογένειά του. Και κάποια στιγμή μου έστειλε μήνυμα η Ιωάννα να με προσκαλέσει, και της απαντώ: έχω ήδη κλείσει τα εισιτήρια!”.
“Το να δώσεις ένα μέρος της ψυχής σου για τον συνάνθρωπο, ίσως και να είναι σωτήριο! Είναι κάτι που το λέω σε όλους τους φίλους μου. Μην περιμένετε πολύ, γιατί δωρητές δεν μπορούμε να είμαστε για πολλά χρόνια. Σήμερα είναι ο Χρήστος, αύριο κάποιος άλλος, μπορεί κάποιος απο την οικογένειά μου ή ακόμη και εγώ ο ίδιος. Πρέπει να βοηθάμε και να μοιραζόμαστε, χαρά και ζωή”.
