Χώρισαν οι φίλοι σου; Τι να μην πεις, αν έχεις σκοπό να βοηθήσεις
Λένε πως ένας χωρισμός είναι μικρός θάνατος –υπερβολή, το λιγότερο. Θα κλάψεις; Ναι. Θα φανταστείς τη ζωή που ξέρεις ότι δεν θα είχατε ποτέ, γιατί ο άνθρωπος με τον οποίο είχες σχέση δεν ήταν αυτός που είχες πλάσει στο μυαλό σου; Επίσης ναι. Θα μπεις στον πειρασμό να στείλεις; Τρίτο ναι, δυνατό και μεγάλο. Όμως ξέρεις ότι η θλίψη, η οργή, η απογοήτευση, όλα τους, περνάνε.
Ο χωρισμός είναι μία συναισθηματική κόλαση, αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς. Όταν συμβαίνει σε εσένα, ξέρεις τι χρειάζεσαι για να διαχειριστείς αυτήν την κατάσταση –το έχεις κάνει πολλές φορές στο παρελθόν. Τι κάνεις όταν συμβαίνει στους φίλους σου, ωστόσο;
Μπορείτε να βγείτε και να γυρίσετε όλα τα μπαρ του κέντρου, να κλάψετε τρώγοντας σοκολατάκια, να αναλύσετε ξανά και ξανά τα ίδια και τα ίδια –η λίστα δεν τελειώνει. Αυτό που δεν πρέπει να κάνεις, είναι ένα, είναι πιο απλό απ’ όσο νομίζεις και, μάλλον, είσαι ένοχος.
Σύμφωνα με τη συγγραφέα και καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις, Σουζάν Ντέτζες-Γουάιτ, δεν λέμε ποτέ σε φίλους μας ότι ξέραμε πως οι πρώην τους δεν άξιζαν. Προσπαθώντας να τους παρηγορήσουμε και να τους πείσουμε να μην σπαταλούν χρόνο και δάκρυα σε άτομα που απίστησαν, που είπαν ψέματα, που έκαναν το ελάχιστο δυνατό, με μία φράση σαν «εγώ το ήξερα από την αρχή», θα καταφέρουμε το αντίθετο. Κι αυτό γιατί θα νιώσουν ότι τους κρίνουμε.
Πρώτα απ’ όλα, αν τα ξαναβρούν ποτέ, οι φίλοι μας θα νιώσουν ότι δεν έχουν την οικειότητα να μας πουν τα νέα. Έπειτα, και να μην τα ξαναβρούν, με μία τέτοια δήλωση δεν θα τους κάνουμε να νιώσουν καλύτερα. Πρέπει να καταλάβουν μόνοι τους ότι χρειάζεται να προχωρήσουν, και δική μας δουλειά είναι να έχουμε ενσυναίσθηση και, κυρίως, ανοχή. Να είμαστε πλάι τους ό,τι κι αν γίνει –ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα περάσουμε μαζί το δέκατο βράδυ στη σειρά, αναλύοντας την τελευταία τους συζήτηση.
Πηγή: Jenny.gr
