Με τις καλύτερες εντυπώσεις έμειναν όσοι παρακολούθησαν την χθεσινή παράσταση, στο θέατρο “Απόλλων” στον Πύργο, με τίτλο “Η Ζωή… είναι γυναίκα!” από την Β’ τάξη Βρεφονηπιοκόμων της ΕΠΑΣ Δ.ΥΠ.Α (πρώην ΟΑΕΔ) . Ύστερα από σχεδόν τρία χρόνια πανδημίας, οι μαθήτριες βρέθηκαν στη σκηνή και ερμήνευσαν θεατρικούς μονολόγους, που αφορούσαν διαχρονικά κοινωνικά προβλήματα, όπως ο πόλεμος, η κακοποίηση (λεκτική, συναισθηματική, ή σωματική), το ψέμα, η ανασφάλεια, η συρρίκνωση και παραφθορά της Ελληνικής γλώσσας και η συναισθηματική μοναξια.
Τα παιδιά με την βοήθεια, την καθοδήγηση και την σκηνοθεσία, της εκπαιδευτικού τους και πολιτισμολόγου, Μαρίας Κολόκα, ερμήνευσαν κείμενα Ελλήνων και ξένων συγγραφέων ενώ δύο από αυτά τα εντόπισαν στο διαδίκτυο και αφορούν πραγματικές μαρτυρίες γυναικών, για το πως βίωσαν την καραντίνα. Συνδετικός κρίκος αλλά και καταλύτης όλων των γυναικών, είναι ένα κορίτσι 8 ετών που μεγαλώνει σε έναν κόσμο που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς ένα τεράστιο αδιέξοδο, αλλά ελπίζει σε ένα καλύτερο μέλλον, μια ζωή πιο φωτεινή, που θα πρυτανεύουν η ειρήνη, η αγάπη, η καλοσύνη, ο σεβασμός και η συμπόνια για τον συνάνθρωπο.
Η διευθύντρια του ΕΠΑΣ Δ.ΥΠ.Α Όλγα Κίτσου αναφερόμενη στην προσπάθεια αυτή των μαθητριών της σε δήλωσή της στο ilialive.gr, σημείωσε πως «…πάνω απ’ όλα, μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά αυτά είναι τα παιδιά της καραντίνας που ήταν δύσκολες όπως και να έχει και ιδιόρρυθμες οι συνθήκες που έχουν ζήσει, θέλω να πιστεύω ότι θα τους ανταμείψουμε με το έργο και εύχομαι τα καλύτερα». Από την πλευρά της η εκπαιδευτικός και σκηνοθέτιδα της παράστασης Μαρία Κολόκα τόνισε ότι: «Αφορμή για την παράσταση στάθηκε μια πρόταση των παιδιών να κάνουμε κάτι για την αποφοίτησή τους και αποφασίσαμε να κάνουμε μία θεατρική παράσταση.
Η παράσταση ονομάζεται η ζωή είναι γυναίκα και είναι γυναικείοι θεατρικοί μονόλογοι, τα παιδιά καταπιάνονται με διάφορα κοινωνικά θέματα όπως είναι ο πόλεμος, η μοναξιά, η παραφθορά της ελληνικής γλώσσας, έχουν δουλέψει πάρα πολύ κάτω από δύσκολες συνθήκες, νομίζω όμως ότι τα κατάφεραν και με το παραπάνω. Είμαι περήφανη για αυτές και ελπίζω να το αγκαλιάσετε και να το χαρείτε όπως το χαρήκαμε και εμείς.
Επιλέξαμε να κάνουμε αυτό το θεατρικό γιατί θεωρώ ότι είναι ένας τρόπος έκφρασης για τα παιδιά που τα βγάζει από τα στενά όριά τους. Είναι παιδιά τα οποία δεν είχαν ξανά ασχοληθεί με το θέατρο και το είδα σαν μία ευκαιρία να εκφραστούν μέσα από αυτά που λένε και να δείξουν περισσότερα πράγματα, να “λυθούν” αν θέλετε. Αυτό το “λύσιμο” νομίζω ότι θα τους χρειαστεί και αργότερα. Να μπουν δηλαδή σε μία κοινωνία που δεν είναι μονοδιάστατη, έχει πολλές διαστάσεις.
Τα κείμενα είναι επιλογή δική μου, δύο κείμενα είναι γνωστών συγγραφέων, τα υπόλοιπα νέων ελλήνων συγγραφέων και τρία από τα κείμενα είναι πραγματικές μαρτυρίες μέσα από το διαδίκτυο, γυναικών για το πως βίωσαν τις συνθήκες της καραντίνας, τα οποία στοιχειοθετήθηκαν επιμελήθηκαν και παρουσιάζονται.
Σε ό,τι αφορά την σκηνοθεσία, προσπάθησα να μη χάσουν τα παιδιά με τις οδηγίες μου την αθωότητά τους και την απλότητα τους» ανέφερε κυρία Κολόκα ενώ μιλώντας για τα κορίτσια σημειώσει ότι δεν ήθελε να είναι στημένες αλλά να είναι οι εαυτοί τους έτσι ώστε να μπορέσουν να μπουν μέσα στο κείμενο και να το κάνουν δικό τους πράγμα και το οποίο τελικά έγινε.
