Σχετικά Άρθρα

• Γιγάντιος βάτραχος 2,7 κιλών βρέθηκε στην Αυστραλία - Ο μεγαλύτερος που έχει καταγραφεί ποτέ
  σε Κόσμος
  

  Ένας γιγάντιος τοξικός βάτραχος που ζυγίζει όσο ένα νεογέννητο μωρό βρέθηκε στην Αυστραλία.

  Ο τεράστιος βάτραχος που ονομάστηκε "Toadzilla", εντοπίστηκε από δασοφύλακες στο εθνικό πάρκο Conway του Κουίνσλαντ την Πέμπτη και πιστεύεται ότι είναι ο μεγαλύτερος του είδους του που έχει βρεθεί ποτέ.

  Το συγκεκριμένο είδος κανονικά φτάνει σε μέγεθος περίπου τα 15 εκατοστά και είναι ένα από τα πιο διαβόητα χωροκατακτητικά είδη της Αυστραλίας που θεωρούνται απειλή για την τοπική άγρια ζωή.

  Οι καφέ, κονδυλώδεις φρύνοι μπορεί να είναι θανατηφόρα δηλητηριώδεις για την άγρια ζωή και έχουν προκαλέσει την τοπική εξαφάνιση ορισμένων από τα αρπακτικά τους.

  Το παγκόσμιο ρεκόρ Γκίνες για τον μεγαλύτερο βάτραχο στην ιστορία είναι 2,65 κιλά, που βρέθηκε το 1991.

  Οι δασοφύλακες που βρήκαν τον "Toadzilla" τον πήγαν πίσω στη βάση τους και τον ζύγισαν. Η ζυγαριά έδειξε 2,7 κιλά, που θα μπορούσε να είναι ένα νέο ρεκόρ.

  Η δασοφύλακας που τον βρήκε δήλωσε, όπως αναφέρει η Guardian:

  «Ένας βάτραχος αυτού του μεγέθους τρώει οτιδήποτε μπορεί να χωρέσει στο στόμα του, και αυτό περιλαμβάνει έντομα, ερπετά και μικρά θηλαστικά. Βρέθηκε σε υψόμετρο 393 μέτρων, το οποίο δεν είναι ασυνήθιστο, αλλά έχει προκαλέσει μεγάλο ενδιαφέρον στο προσωπικό των δασοφυλάκων μας λόγω του μεγέθους της».

  Σύμφωνα με την ίδια: «Το Μουσείο του Κουίνσλαντ ενδιαφέρεται να τον πάρει, καθώς μπορεί να είναι το μεγαλύτερο είδος που έχει καταγραφεί».

  Η δασοφύλακας δεν είναι σίγουρη πόσο ετών είναι ο βάτραχος ωστόσο υποψιάζεται πως είναι μεγάλος. Το είδος του ζει μέχρι και 15 χρόνια στη φύση.

  Πηγή: ethnos.gr

• Τι «έσωσε» τους μεταλλαγμένους βατράχους του Τσέρνομπιλ από τη ραδιενέργεια
  σε Περιβάλλον
  

  Ο λόγος που οι βάτραχοι με σκούρο χρώμα στο δέρμα είχαν περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης μετά το πυρηνικό ατύχημα στο Τσέρνομπιλ.

  Το 1986 η περιοχή Τσέρνομπιλ στη βόρεια Ουκρανία έγινε μάρτυρας της μεγαλύτερης απελευθέρωσης ραδιενεργού υλικού στο περιβάλλον στην ανθρώπινη ιστορία.

  Εξαιτίας της έκρηξης στον πυρηνικό αντιδραστήρα του Τσέρνομπιλ, οι επιστήμονες πιστεύουν τώρα ότι το πιο σκούρο δέρμα των μεταλλαγμένων βατράχων, ενδέχεται να τους βοήθησε να επιβιώσουν στη ζώνη αποκλεισμού, η οποία σήμερα περιορίζει την πρόσβαση σε 10.000 τετραγωνικά μίλια γύρω από το «σημείο μηδέν».

  νέα μελέτη, ανέφερε ότι: «Έχουμε αντιληφθεί αυτούς τους βατράχους την πρώτη κιόλας νύχτα που δουλέψαμε στο Τσερνομπίλ. Ψάχναμε για αυτό το είδος κοντά στο κατεστραμμένο εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας και εντοπίσαμε πολλούς βατράχους που ήταν απλώς μαύροι».

  Ο ίδιος, εξήγησε επίσης: «Γνωρίζουμε ότι η μελανίνη είναι υπεύθυνη για το σκούρο ή μαύρο χρώμα σε πολλούς οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένων των βατράχων. Ταυτόχρονα, γνωρίζουμε ότι η ουσία αυτή προστατεύει από τις βλάβες που προκαλούνται από διαφορετικούς τύπους ακτινοβολίας, από την υπεριώδη έως την ιονίζουσα, όπως στο Τσέρνομπιλ».

  Για τη μελέτη τους, ο Orizaola και ο συν-συγγραφέας του, Δρ. Pablo Burraco, συνέλεξαν περισσότερους από 200 αρσενικούς βατράχους από 12 διαφορετικές λίμνες με διαφορετικά επίπεδα ακτινοβολίας.

  Διαπίστωσαν ότι οι βάτραχοι εντός της ζώνης αποκλεισμού ήταν πολύ πιο σκούροι από εκείνους που βρίσκονταν εκτός αυτής.

  Chernobyl’s Radiation Turned Its Local Frogs Black https://t.co/FU4RimpGrQ pic.twitter.com/saGKTUqqGz

  — Forbes Science (@ForbesScience) October 2, 2022

  Παρόλο που δεν υπήρχε συσχέτιση μεταξύ των πιο σκούρων βατράχων και των πιο ακτινοβολημένων σημείων σήμερα, υπήρχε συσχέτιση με τα μέρη που επλήγησαν περισσότερο από τη στιγμή του ατυχήματος.

  Με άλλα λόγια, οι πιο σκούροι βάτραχοι είχαν περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης όταν συνέβη η τραγωδία το 1986, καθιστώντας τους περισσότερους σε πληθυσμό σήμερα.

  Ο Δρ Orizaola τόνισε: «Αυτό το μικρό ποσοστό θα είχε ωφεληθεί από την προστασία της μελανίνης, ειδικά τη στιγμή του ατυχήματος, όταν τα επίπεδα ακτινοβολίας ήταν πολύ υψηλότερα και η ποικιλομορφία των ραδιοϊσοτόπων ευρύτερη.

  Σε αυτό το σενάριο, θα έπρεπε να είχαν επιβιώσει καλύτερα, έτσι ώστε να αναπαραχθούν περισσότερο από τους κανονικούς πράσινους βατράχους».

  Με την πάροδο του χρόνου, 10 έως 12 γενιές βατράχων έχουν περάσει από το ατύχημα. Αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα αυτοί οι μαύροι βάτραχοι να κυριαρχούν στη ζώνη αποκλεισμού. Ωστόσο, με τα επίπεδα ραδιενέργειας να είναι πολύ χαμηλότερα σήμερα, η επιτροπή δεν εξετάζει εάν οι μαύροι βάτραχοι θα παραμείνουν κυρίαρχοι.

  Σύμφωνα με τον Orizaola: «Δεδομένου ότι ο προστατευτικός ρόλος της μελανίνης δεν είναι τόσο κρίσιμος αυτή τη στιγμή, καθώς υπάρχουν πολύ χαμηλότερα επίπεδα ακτινοβολίας, θα μπορούσαν ακόμη και να εξαφανιστούν».

  Πηγή: The Sun - iEidiseis.gr - Φωτογραφία από Jerzy Górecki από το Pixabay

• Πώς μια προϊστορική λίμνη μετατράπηκε σε τάφο «ερωτοχτυπημένων» βατράχων - Νέα μελέτη δίνει την απάντηση
  σε Κόσμος
  

  Ένας τάφος με εκατοντάδες απολιθωμένα βατράχιαβρέθηκε κατά τις εργασίες εξόρυξης λιγνίτη στην κοιλάδα του Γκάιζελ στη Γερμανία, που φιλοξενούσε μια σειρά από σχετικά μικρές λίμνες πριν από περίπου 45 εκατομμύρια χρόνια.

  Ο μαζικός τάφος έκανε τους παλαιοντολόγους να απορούν για χρόνια πώς είναι δυνατόν να πέθαναν τόσα πολλά βατράχια την ίδια ώρα. Νέα μελέτη δίνει μια πειστική απάντηση: Τα αμφίβια μάλλον πέθαναν στην προσπάθεια τους να ζευγαρώσουν, με τις λίμνες ζευγαρώματος να μετατρέπονται σε τάφο τους.

  Προηγούμενες μελέτες είχαν υποστηρίξει πως τα αμφίβια μπορεί να πέθαναν, όταν η στάθμη των λιμνών έπεσε και τα επίπεδα οξυγόνου στο νερό μειώθηκαν. Ωστόσο η υπόθεση αυτή δείχνει να διαψεύδεται από νέα μελέτη που δημοσιεύει στην επιθεώρηση Papers in Palaeontology διεθνής ομάδα ερευνητών.

  «Η έρευνά μας έδειξε ότι οι βάτραχοι θα μπορούσαν εύκολα να καταφύγουν σε κοντινούς όγκους νερού. Βρήκαμε επίσης ενδείξεις ότι τα κουφάρια τους επέπλεαν στο νερό για κάποιο καιρό πριν βυθιστούν στον πάτο της λίμνης. Οπότε η λίμνη δεν μπορεί να ξεράθηκε» γράφει στο The Conversation ο Ντάνιελ Φοκ του Πανεπιστημίου του Κορκ στην Ιρλανδία, επικεφαλής της μελέτης.\

  Τα σκότωσε το ενθουσιώδες ζευγάρωμα

  Η σύγκριση των απολιθωμένων σκελετών με σύγχρονα είδη έδειξε ότι τα προϊστορικά αμφίβια ήταν φρύνοι, οι οποίοι τείνουν να περνούν τον περισσότερο χρόνο τους στη στεριά και επισκέπτονται λίμνες μόνο την εποχή του ζευγαρώματος. Δεδομένου ότι το χρονικό περιθώριο για ζευγάρωμα είναι περιορισμένο –σε ορισμένα τροπικά είδη διαρκεί μόνο μερικές ώρες- τα αρσενικά παθαίνουν σεξουαλική φρενίτιδα για να ολοκληρώσουν την αποστολή τους.

  «Το σεξ μπορεί να γίνει παγίδα θανάτου για τα σύγχρονα είδη φρύνων και βατράχων. Συχνά υποκύπτουν στην εξάντληση και πεθαίνουν» γράφει ο Φοκ. «Τα θηλυκά αντιμετωπίζουν μεγαλύτερο κίνδυνο πνιγμού, καθώς συχνά βυθίζονται από ένα ή περισσότερα αρσενικά» εξηγεί.

  «Ακόμα και σήμερα, μαζικοί τάφοι φρύνων εντοπίζονται κατά μήκος μεταναστευτικών διαδρομών και σε λιμνούλες ζευγαρώματος. Πιθανώς το ίδιο συνέβη με τα δείγματα της κοιλάδας του Γκάιζελ».

  Επομένως, «η πιθανότερη εξήγηση για την παρουσία αρκετών ομάδων φρύνων, αποτελούμενων από εκατοντάδες άτομα η καθεμία, τα οποία πέθαναν σχεδόν ταυτόχρονα σε διαφορετικές λιμνούλες, είναι ότι τα σκότωσε το ενθουσιώδες ζευγάρωμα» καταλήγει ο ερευνητής.

  Τα απολιθωμένα βατράχια περιλαμβάνονται στη μεγάλη συλλογή απολιθωμάτων του Γκάιζελ, η οποία παρέμενε κλειστή για δεκαετίες αλλά πρόσφατα άνοιξε και πάλι για το κοινό και τους επιστήμονες.

  Εκτός από αμφίβια, η συλλογή των 50.000 ευρημάτων περιλαμβάνει επίσης κροκόδειλους, φίδια, γιγάντια πτηνά και πρωτόγονα άλογα σε μέγεθος σκύλου».

  Το παλιό λιγνιτορυχείο όπου βρέθηκαν τα απολιθώματα έχει πλέον έχει μετατραπεί σε λίμνη, στο πλαίσιο των εργασιών περιβαλλοντικής αποκατάστασής του στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Εκατομμύρια χρόνια μετά τους μαζικούς θανάτους, η νέα λίμνη ίσως φιλοξενήσει ξανά το ζευγάρωμα ερωτοχτυπημένων βατραχιών.

  Πηγή: Ethnos.gr - Φωτογραφία από Couleur από το Pixabay

• Επιστήμονες στις ΗΠΑ αναγέννησαν τα κομμένα πόδια βατράχων
  σε Κόσμος
  

  Ερευνητές στις ΗΠΑ κατάφεραν να αναγεννήσουν σχεδόν πλήρη πόδια βατράχων, που είχαν προηγουμένως ακρωτηριαστεί. Το επίτευγμα, χάρη σε ένα "κοκτέιλ" πέντε φαρμάκων, αποτελεί ένα βήμα-ορόσημο στον στόχο της αναγεννητικής ιατρικής να πετύχει και στους ανθρώπους αυτό που μπορούν να κάνουν μερικά ζώα όπως οι σαλαμάνδρες, οι κάβουρες, κάποιες σαύρες, μερικά σκουλήκια και βέβαια οι υπερήρωες των κόμικ: να αναγεννούν ένα κομμένο άκρο ή ακόμη και όλο το σώμα τους.

  Οι άνθρωποι έχουν απλώς την ικανότητα να κλείνουν τα τραύματα τους με την αναγέννηση νέων ιστών, ενώ μόνο το ανθρώπινο ήπαρ μπορεί να αναγεννηθεί πλήρως ακόμη κι αν χάσει το 50% του μεγέθους του. Η προοπτική της φυσικής αναγέννησης - και όχι της αντικατάστασης με κάποιο προσθετικό άκρο - αποτελεί σήμερα ένα μακρινό όνειρο για εκατομμύρια ασθενείς που έχουν χάσει τα άνω ή τα κάτω άκρα τους λόγω τραυματισμού, διαβήτη ή άλλης αιτίας. Εξίσου "όνειρο" είναι όμως και για τους βατράχους - και τα άλλα θηλαστικά - που επίσης δεν μπορούν να αναγεννήσουν τα χαμένα άκρα τους.

  Οι ερευνητές των πανεπιστημίων Χάρβαρντ και Ταφτς, με επικεφαλής την επίκουρη καθηγήτρια Νιρόσα Μουρουγκάν του δεύτερου, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Science Advances", πέτυχαν να πυροδοτήσουν τη φυσική αναγέννηση στα κομμένα πόδια των βατράχων, χρησιμοποιώντας έναν συνδυασμό φαρμάκων και μια γέλη πρωτεΐνης που περιέχονταν σε έναν βιοαντιδραστήρα από σιλικόνη (BioDome), ο οποίος είχε προσαρτηθεί επί μόνο 24 ώρες στη ρίζα των κομμένων άκρων των ζώων (τα οποία δυστυχώς είχαν προηγουμένως ακρωτηριαστεί επί σκοπού). Το "κοκτέιλ" των φαρμάκων - καθένα από τα οποία επιτελούσε διαφορετικό βιολογικό ρόλο - έθεσε σε κίνηση μια διαδικασία διάρκειας 18 μηνών που είχε ως αποτέλεσμα την αναγέννηση ενός λειτουργικού σχεδόν ολοκληρωμένου άκρου, μέσα από την ανάπτυξη νέων νεύρων, αιμοφόρων αγγείων και μυών.

  Τα νέα άκρα των βατράχων είχαν δομή οστών παρόμοια με τα φυσικά άκρα, ενώ αρκετά δάχτυλα αναπτύχθηκαν από το τέλος των ποδιών. Τα ζώα μπορούσαν να χρησιμοποιούν τα αναγεννημένα άκρα τους για να κολυμπούν στο νερό και γενικά να κινούνται όπως ένας φυσιολογικός βάτραχος.

  "Είναι συναρπαστικό που βλέπουμε ότι τα φάρμακα βοήθησαν να δημιουργηθεί ένα σχεδόν πλήρες άκρο. Το γεγονός ότι χρειάστηκε μόνο μια σύντομη έκθεση στα φάρμακα, προκειμένου να τεθεί σε κίνηση η πολύμηνη διαδικασία της αναγέννησης, δείχνει ότι οι βάτραχοι και ίσως άλλα ζώα έχουν λανθάνουσες αναγεννητικές ικανότητες που μπορούν να πυροδοτηθούν, ώστε να ενεργοποιηθούν", δήλωσε η Μουρουγκάν.

  Σύνδεσμος για την επιστημονική δημοσίευση:

  https://www.science.org/doi/10.1126/sciadv.abj2164

  Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΡΧΕΙΟΥ

• Θεσσαλονίκη: Ο κορονοϊός ευνοεί τη διέλευση των βατράχων στους έρημους δρόμους
  σε Περιβάλλον
  

  Πιθανή αύξηση του πληθυσμού τους

  Ανενόχλητα, λόγω των περιοριστικών μέτρων κυκλοφορίας, μπορούν πλέον να διασχίζουν τους έρημους δρόμους τα βατράχια και οι φρύνοι, που μεσούσης της αναπαραγωγικής τους περιόδου, αναζητούν υγροτόπους.

  Ο κύκλος της ζωής της φύσης συνεχίζεται και ο κορονοϊός φαίνεται πως ωφελεί τα ζώα, όπως τα αμφίβια, που αυτή την εποχή συνθλίβονταν, σε μεγάλους αριθμούς, κάτω από ρόδες αυτοκινήτων, στην προσπάθειά τους να διαβούν δρόμους για να προσεγγίσουν μέρη με νερό. Ανάμεσα στα ωφελημένα είδη και ο Πηλοβάτης, ένα σπάνιο και ακριβοθώρητο αμφίβιο της ελληνικής πανίδας με κατακερματισμένη εξάπλωση, που προστατεύεται αυστηρά από εθνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία, ενώ η κατάσταση των πληθυσμών του σε εθνικό επίπεδο είναι άγνωστη και το είδος χαρακτηρίζεται ως «Μη Αξιολογηθέν» στο «Κόκκινο Βιβλίο των Απειλούμενων Σπονδυλόζωων της Ελλάδας», σύμφωνα με τα κριτήρια της «κόκκινης λίστας» της IUCN.

  «Φέτος, με τη μειωμένη κινητικότητα των ανθρώπων, τα αμφίβια που πεθαίνουν προσπαθώντας να περάσουν το δρόμο είναι κατά πολύ λιγότερα από άλλες χρονιές. Αυτό μπορεί να συμβάλει σε αυξημένους πληθυσμούς τις επόμενες χρονιές σε περιοχές που συνήθως έχουν μεγάλη θνησιμότητα εξαιτίας των δρόμων», αναφέρει ο βιολόγος, υποψήφιος διδάκτορας ΑΠΘ και μέλος της Ελληνικής Ερπετολογικής Εταιρείας Ηλίας Στραχίνης.

  «Μην ξεχνάμε», προσθέτει, «ότι τα αμφίβια είναι "φίλοι" του γεωργού και του κτηνοτρόφου αφού τρέφονται με έντομα και άλλα ασπόνδυλα, όπως ακρίδες, κάμπιες, τσιμπούρια, κ.ά, που μπορούν να προσβάλουν καλλιέργειες και ζωικό κεφάλαιο».

  Συγκεκριμένα για τον Πηλοβάτη, που αποτελεί το αντικείμενο της διδακτορικής διατριβής του κ. Στραχίνη, η περιοριστική καραντίνα θα μπορούσε να συμβάλει στην αύξηση του πληθυσμού του αφού, ειδικά στο νομό Θεσσαλονίκης, η αναπαραγωγική περίοδος μόλις ξεκίνησε και σύντομα θα πρέπει να αναζητήσει ταίρι.

  «Ο Πηλοβάτης ζει θαμμένος σε μαλακό χώμα και επειδή είναι νυκτόβιο ζώο, βγαίνει μόνο το βράδυ και είναι φειδωλός στις κινήσεις. Επειδή μάλιστα η αναπαραγωγική του περίοδος, σε σχέση με άλλα είδη, είναι πολύ μικρότερη, ο περιορισμός της ανθρώπινης κυκλοφορίας θα μπορούσε να βοηθήσει ώστε να προσεγγίσει υδατοσυλλογές, χωρίς ατυχήματα», εξηγεί ο κ. Στραχίνης, θέτοντας ως παράδειγμα αντίστοιχες χρονικές περιόδους περασμένων ετών, όπου σε διάφορα σημεία περιμετρικά των λιμών Κορώνειας και Βόλβης, συναντούσες μεγάλο αριθμό νεκρών ζώων από διερχόμενα αυτοκίνητα.

  «Με τη φετινή κατάσταση, τα αμφίβια θα καταφέρουν, χωρίς πολλά ατυχήματα, να περάσουν τους δρόμους και να προσεγγίσουν μέρη για να αναπαραχθούν. Αν, μάλιστα, συνεχιστεί η καραντίνα, όταν οι γυρίνοι μεταμορφωθούν σε βατραχάκια και πρέπει πάλι να εγκαταλείψουν το νερό και να περάσουν δρόμους, τότε ενδεχομένως θα μπορούμε να μιλάμε, τα επόμενα ένα με δύο χρόνια, για αισθητή αύξηση του πληθυσμού τους τοπικά», καταλήγει.

  Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ - Φωτογραφία παραχώρησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Στραχίνης