Μία διαπλανητική σύγκρουση τη Γης, σύμφωνα με τους επιστήμονες, θεωρείται ότι συνέβη πριν από περίπου 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια.
Μια νέα μελέτη στο φεγγάρι προσφέρει νέες αποδείξεις ότι ο φυσικός δορυφόρος της Γης σχηματίστηκε από έναν αρχαίο πλανήτη, που συγκρούστηκε με τον δικό μας πλανήτη, πριν από πολύ καιρό.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την Daily Mail, αυτή η μακροχρόνια θεωρητική διαπλανητική σύγκρουση – που οι επιστήμονες πιστεύουν ότι συνέβη πριν από περίπου 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια – περιελάμβανε έναν πλανήτη στο μέγεθος του Άρη με το όνομα «Theia». Ενώ ορισμένα από τα πλανητικά υπολείμματα του πλανήτη «Theia» φαίνεται να είναι θαμμένα βαθιά κάτω από τις τεκτονικές πλάκες της Αφρικής και του Ειρηνικού Ωκεανού, οι επιστήμονες δήλωσαν ότι τα στοιχεία για το πού πήγε η υπόλοιπη «Theia» ύστερα από αυτή τη σύγκρουση, παρέμειναν αδιευκρίνιστα.
Πλέον, όμως, νέα δεδομένα από το διαστημικό σκάφος GRAIL (Gravity Recovery and Interior Laboratory) της NASA έχουν βρει μεγάλες αποθέσεις μεταλλεύματος τιτανίου – σιδήρου βαθιά κάτω από την επιφάνεια του φεγγαριού, γεγονός που υποδηλώνει ότι τα υπόλοιπα υπολείμματα της «Theia» πράγματι αποτέλεσαν τον φυσικό δορυφόρο της Γης.
Ο πλανητικός γεωφυσικός, Adrien Broquet, του Γερμανικού Κέντρου Αεροδιαστημικής στο Βερολίνο, χαρακτήρισε τα ευρήματα του GRAIL της NASA ως «μαγευτικά». Η νέα μελέτη της ομάδας του, που δημοσιεύτηκε τον Απρίλιο στο Nature Geoscience, επικεντρώθηκε στις «ανωμαλίες βαρύτητας» βαθιά κάτω από την επιφάνεια του φεγγαριού. «Η ανάλυση αυτών των μεταβολών στο βαρυτικό πεδίο της Σελήνης μάς επέτρεψε να κρυφοκοιτάξουμε κάτω από την επιφάνεια της Σελήνης και να δούμε τι βρίσκεται από κάτω», δήλωσε ο Adrien Broquet.
Κάτω από τον φλοιό της Σελήνης, στην περιοχή μεταξύ του φλοιού και του πυρήνα, γνωστή ως «μανδύας», το σκάφος GRAIL εντόπισε δύο πυκνές περιοχές που ταιριάζουν με τα αποθέματα τιτανίου και σιδήρου που θα υπήρχαν αν η θεωρία της πρόσκρουσης με τον πλανήτη «Theia» ήταν σωστή. Μετά την πιθανή σύγκρουση της «Theia» με τη Γη, και αφού θραύσματα αυτού του χαμένου πλανήτη θάφτηκαν κάτω από τον φλοιό της Γης, λιωμένη λάβα από βαρύ τιτάνιο και σίδηρο στην επιφάνεια του φεγγαριού άρχισε να βυθίζεται όλο και πιο πολύ προς τον πυρήνα του, ωθώντας ελαφρύτερα πετρώματα προς τα πάνω.
«Το φεγγάρι μας κυριολεκτικά γύρισε τον εαυτό του από μέσα προς τα έξω», δήλωσε ο συν-συγγραφέας της μελέτης, Jeff Andrews-Hanna, γεωφυσικός στο Σεληνιακό και Πλανητικό Εργαστήριο του Πανεπιστημίου της Αριζόνα. Υπολογιστικά μοντέλα του συναδέλφου τους, Nan Zhang στο Πανεπιστήμιο του Πεκίνου στο Πεκίνο, προσέφεραν το αρχικό πλαίσιο για τη θεωρία τους ότι υλικό πλούσιο σε τιτάνιο θα υπήρχε βαθιά στο φεγγάρι ως αποτέλεσμα της προέλευσής του από κομμάτια του πλανήτη «Theia».
Χαρακτηριστικά, ο Jeff Andrews-Hanna ανέφερε: «Όταν είδαμε αυτές τις προβλέψεις των μοντέλων, ήταν σαν να άναψε ένα λαμπάκι. Βλέπουμε ακριβώς το ίδιο μοτίβο όταν εξετάζουμε τις λεπτές μεταβολές στο πεδίο βαρύτητας του φεγγαριού, αποκαλύπτοντας ένα δίκτυο πυκνού υλικού που κρύβεται κάτω από τον φλοιό».
Όσον αφορά στη Γη, δύο εξίσου πυκνές και ασυνήθιστες περιοχές στη βάση του μανδύα του πλανήτη μας – γνωστές ως Μεγάλες Επαρχίες Χαμηλής Ταχύτητας (LLVPs) – έχουν επίσης προσδώσει αξιοπιστία στη θεωρία ότι μια διαπλανητική σύγκρουση με τη «Theia» δημιούργησε το φεγγάρι μας. Η μία LLVP βρίσκεται κάτω από την αφρικανική τεκτονική πλάκα και η άλλη κάτω από την τεκτονική πλάκα του Ειρηνικού, όπως μετρήθηκε με σεισμικό εξοπλισμό παρόμοιο με αυτόν που χρησιμοποιείται για τον εντοπισμό σεισμών. Η ύπαρξή τους διαπιστώθηκε όταν οι γεωλόγοι συνειδητοποίησαν ότι τα σεισμικά κύματα επιβραδύνονται δραματικά σε βάθος 2.900 χλμ. στις δύο περιοχές, το οποίο διαφέρει από άλλα μέρη της Γης.
Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι το υλικό σε αυτά τα LLVPs είναι μεταξύ 2 και 3,5% πυκνότερο από τον μανδύα που περιβάλλει τη Γη.
