Αυτά τα συμφέροντα έχουν υπηρετήσει όλες οι εκδοχές της αστικής διακυβέρνησης: Κεντροδεξιές και κεντροαριστερές, δεξιές και «αριστερές». Κυβερνήσεις μονοκομματικές και συνεργασίας. Μονοκομματικές κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Κυβερνήσεις συνεργασίας μεταξύ τους, παρά το ότι ήταν «ορκισμένοι» ανταγωνιστές της κυβερνητικής εναλλαγής. Κυβερνήσεις με πρωθυπουργούς και υπουργούς τεχνοκράτες και «ειδικούς». Η «πρώτη φορά αριστερή» κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ.
Σήμερα ένα είναι το πραγματικό δίλλημα, «ή τα κέρδη τους, ή οι ζωές μας» και αυτό το δίλημμα πρέπει να απαντήσει ο λαός δίνοντας ψήφο στο ΚΚΕ, στο κόμμα που «γεννά Μπελογιάννηδες». Η δύναμη που μπορεί και πρέπει να αποκτήσουμε για να αλλάξουν οι ζωές μας, απαιτεί αδύναμα όλα τα κόμματα του συστήματος. Μόνο η κόκκινη ψήφος μπορεί να αποτελέσει σταθερή και μαχητική αντιπολίτευση σε αυτό το πολιτικό σύστημα που ξεβράζει τραγωδίες και εγκλήματα. Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, με «συνοδοιπόρο» του ένα δυνατό ΚΚΕ.
Η μόνη πραγματική πρόοδος είναι ο σοσιαλισμός, η κοινωνία στην οποία οι εργαζόμενοι βγαίνουν απ’ το περιθώριο της πολιτικής ζωής και συμμετέχουν, ισότιμα άνδρες και γυναίκες, ενεργά στη λήψη, στην εφαρμογή και στον έλεγχο των αποφάσεων, γιατί έχουν πλέον την εξουσία στα δικά τους χέρια.
Το πραγματικά νέο είναι η κοινωνική ιδιοκτησία όλου του πλούτου που υπάρχει, ώστε να πάψει να λειτουργεί η οικονομία με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος. Το ΚΚΕ μπαίνει μπροστά και διαθέτει όλες του τις δυνάμεις, για να οργανώσει ο λαός την αντεπίθεσή του, να βάλουν οι εργαζόμενοι τη δική τους σφραγίδα στις εξελίξεις.
Ο Μπελογιάννης δε δίδαξε μόνο με τον θάνατό του, αλλά και με τη ζωή του. Τέτοιες αξίες δε χάνουν ποτέ τη σημασία τους, είναι οδηγός για τους Κομμουνιστές και τις Κομμουνίστριες, για τον λαό μας στον αγώνα του, για ένα διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, την εργατική εξουσία, το σοσιαλισμό.
Η μόνιμη έκθεση Νίκου Μπελογιάννη θα είναι ανοιχτή την Κυριακή, από τις 12:00 έως τις 14:00.
Νίκος Μπελογιάννης. Ένα όνομα θρύλος. Ένας κομμουνιστής ήρωας, που η αφοσίωσή του στο Κόμμα και στον λαό παραμένει φάρος στους σύγχρονους αγώνες. Για καθέναν και καθεμία που δεν βολεύεται με τ' άδικο. Που παλεύει να ξεπατώσει την ταξική του ρίζα, να ανατρέψει το σύστημα που το γέννησε και το γεννά.
Στις 30 Μάρτη συμπληρώνονται 71 χρόνια από την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη, μαζί με τους συντρόφους του, Ηλία Αργυριάδη, Νίκο Καλούμενο και Δημήτρη Μπάτση. Στάθηκαν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα και αντίκρισαν τον θάνατο με χαμόγελο, που πήγαζε από τη βαθιά τους πίστη στο ΚΚΕ και στον σκοπό της πάλης του, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Ο Νίκος Μπελογιάννης καθώς και άλλοι κατηγορούμενοι ξετίναξαν το στημένο κατηγορητήριο. Ο Μπελογιάννης υπερασπίστηκε την πολιτική του ΚΚΕ και την ανάγκη το Κόμμα της εργατικής τάξης να δρα ακόμα και όταν το κράτος το απαγορεύει. Η δίκη έληξε την 1η Μάρτη 1952. Οι Μπελογιάννης και Αργυριάδης καταδικάστηκαν δύο φορές σε θάνατο, οι Μπάτσης, Καλούμενος, Λαζαρίδης, Ιωαννίδου, Τουλιάτος και Μπισμπιάνος μία φορά σε θάνατο.
Στην απολογία του ο Μπελογιάννης υπερασπίστηκε με σθένος την πολιτική και τη δράση του ΚΚΕ. Είπε ανάμεσα σε άλλα: «Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι. (...) Στο πρόσωπό μου δικάζεται η πολιτική του ΚΚΕ. Αυτά που θα πω δεν έχουν σκοπό να αναιρέσουν την ενοχή μου, αλλά να υποστηρίξουν την πολιτική γραμμή του Κόμματος και να υπερασπίσουν τη ζωή μου και αυτά που πιστεύω. (...) Το ΚΚΕ έχει ρίζες στον λαό, ποτισμένες με αίμα. Και δεν εξοντώνεται, ούτε με στρατοδικεία, ούτε με εκτελεστικά αποσπάσματα. Το ΚΚΕ ζητάει την ειρήνευση του τόπου, τη δημιουργική ανασυγκρότησή του και τη δημοκρατική του ανάπλαση (...) Γι' αυτή μας την πολιτική με δικάζετε. Και γι' αυτό τα δικαστήριά σας είναι δικαστήρια σκοπιμότητας. Και γι' αυτό δεν ζητώ την επιείκειά σας. Θα δεχτώ με περηφάνια και στωικότητα την καταδίκη μου και θαρραλέα θα αντιμετωπίσω ακόμα και το εκτελεστικό σας απόσπασμα».
Μετά την καταδίκη του ακολούθησε διεθνής κινητοποίηση και κατακραυγή και αγώνας για να δοθεί χάρη ώστε να αποφευχθεί η θανάτωσή τους. Στις 28 Μάρτη το «Συμβούλιο Χαρίτων» έδωσε χάρη στους Λαζαρίδη, Ιωαννίδου, Τουλιάτο και Μπισμπιάνο, ενώ απέρριψε την αίτηση χάριτος για τους Νίκο Μπελογιάννη, Δημήτρη Μπάτση, Ηλία Αργυριάδη, Νίκο Καλούμενο. Οι κρατικές αρχές προχώρησαν αμέσως στην εκτέλεσή τους τα ξημερώματα της 30ής Μάρτη 1952, μέρα Κυριακή, που δεν εκτελούσαν ούτε οι ναζί...
Με τη θυσία του, ο Νίκος Μπελογιάννης έγινε σύμβολο της ανάγκης διαφύλαξης της αυτοτέλειας και της ανυποχώρητης επαναστατικής πάλης του Κόμματος σε όλες τις συνθήκες. Γι’ αυτό και στο πρόσωπό του τιμάμε τη θυσία όλων των κομμουνιστών, όλων των αλύγιστων της ταξικής πάλης.
71 χρόνια μετά, οι απόγονοι των πολιτικών δυνάμεων που εκτέλεσαν τον Νίκο Μπελογιάννη, όπως επίσης και εκείνων που αρνήθηκαν την υποψηφιότητά του στον συνδυασμό της ΕΔΑ στις εκλογές του 1951, μία κίνηση που είχε σκοπό να δημιουργήσει κώλυμα στην εκτέλεσή του, προσπαθούν να καπηλευτούν τη θυσία του. Οι ίδιοι που όλα αυτά τα χρόνια ψήφιζαν το ένα αντιλαϊκό μέτρο μετά το άλλο, προσπαθούν να «ξεπλυθούν» προεκλογικά, κάνοντας πολιτιστικές εκδηλώσεις στη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη. Ο μεγαλύτερος φόρος τιμής για αυτόν τον κομμουνιστή ήρωα είναι να σταθείς στο πλευρό της εργατικής τάξης και του φτωχού λαού και όχι να ψηφίζεις μνημόνια και αντιλαϊκά μέτρα για τα συμφέροντα των οικονομικά ισχυρών.
Σήμερα, στην εποχή της «ψηφιακής οικονομίας» και της πλατιάς εφαρμογής νέων τεχνολογιών, υπάρχουν οι επιστημονικές, τεχνολογικές και παραγωγικές δυνατότητες για να ζήσουμε όλοι οι εργαζόμενοι πολύ καλύτερα, με βάση τις σύγχρονες λαϊκές και κοινωνικές ανάγκες.
Την ίδια ώρα, οι νέες γενιές όχι μόνο καταδικάζονται να ζουν πίσω από τις δυνατότητες της εποχής, αλλά ζουν και με χειρότερους ακόμα όρους σε σχέση με τις παλιότερες γενεές. Αυτό απέδειξε και το προδιαγεγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη που συγκλόνισε όλον τον λαό της χώρας μας. Αυτό που μπαίνει εμπόδιο στη λαϊκή ευημερία και ακυρώνει τις δυνατότητες για σύγχρονους όρους δουλειάς και ζωής, είναι ότι όλοι μας έχουμε απέναντί μας ένα εχθρικό κράτος, μια οικονομία και συνολικά μια κοινωνική οργάνωση, που λειτουργούν με κριτήριο τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, με το πώς θα μεγαλώσουν τα κέρδη τους, πώς θα βγαίνουν νικητές στον ανταγωνισμό με τους αντιπάλους τους.
(Δελτίο Τύπου)
