«Δεδομένου ότι η Αθήνα αυτή τη στιγμή είναι ιδιαίτερα φορτωμένη με κρούσματα, πρέπει να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί στην προσπάθεια περιορισμού τους», είπε η υπουργός Πολιτισμού
Για τον τρόπο λειτουργίας θεάτρων και κλειστών κινηματογράφων ενόψει χειμώνα και εν μέσω πανδημίας μίλησε σήμερα η Λίνα Μενδώνη.
Στόχος της κυβέρνησης είναι να λειτουργήσουν και οι θεατρικές και οι κινηματογραφικές αίθουσες με μέτρα και πρωτόκολλα, ωστόσο όλα θα εξαρτηθούν από τα επιδημιολογικά δεδομένα, σημείωσε η Λίνα Μενδώνη μιλώντας στο Mega.
«Κατά τη διάρκεια της καλοκαιρινής περιόδου, παρά το γεγονός ότι τα πρωτόκολλα ήταν αυστηρά, τηρήθηκε η απόλυτη τάξη σε όλους τους χώρους πολιτιστικού ενδιαφέροντος», υποστήριξε η υπουργός. «Δεδομένου ότι η Αθήνα αυτή τη στιγμή είναι ιδιαίτερα φορτωμένη με κρούσματα, πρέπει να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί στην προσπάθεια περιορισμού τους», είπε.
Η κυρία Μενδώνη εξέφρασε την πεποίθηση ότι εντός του Οκτωβρίου θα ανοίξουν οι πόρτες για τα κλειστά θέατρα και τους κλειστούς κινηματογράφους, ως εκ τούτου τα πρωτόκολλα βρίσκονται στη διαδικασία της προετοιμασίας. Αυτά θα προβλέπουν όλα τα μέτρα που εφαρμόστηκαν το καλοκαίρι, καθώς και μειωμένη πληρότητα.
Σχετικά με τους καλλιτέχνες και τους εργαζομένους στον χώρο του πολιτισμού, η κυρία Μενδώνη υποστήριξε πως «η φροντίδα της πολιτείας ήταν από την αρχή του lockdown. Το υπουργείο Πολιτισμού προσπάθησε να διευρύνει την περίμετρο των μέτρων για να μπορέσουν να ενταχθούν στην οποιαδήποτε ενίσχυση όσο το δυνατόν περισσότεροι καλλιτέχνες». «Όποια στήριξη ισχύσει για όλους τους άλλους κλάδους που πλήττονται, θα ισχύσει και για τους ανθρώπους του πολιτισμού και τις επιχειρήσεις», πρόσθεσε.
Ιδιαίτερες δυσκολίες διαμορφώνονται για εκείνους που δεν δηλώνονται και δουλεύουν στη «μαύρη» εργασία. Γι’ αυτό, επεσήμανε την ένταξη όλων των καλλιτεχνών στο μητρώο καλλιτεχνών και εργαζομένων στον ευρύτερο χώρο του πολιτισμού, προκειμένου να συγκαταλεχθούν στα επιδόματα και την οποιαδήποτε μέριμνα από το κράτος.
Πηγή: Protothema.gr
Τελευταία τροποποίηση στις Πέμπτη, 24 Σεπτεμβρίου 2020 11:46
Επιστροφή στη μεγάλη οθόνη με 2 ευρώ. Η Γιορτή του Σινεμά είναι αύριο Πέμπτη 31 Οκτωβρίου.
Στις 31 Οκτωβρίου 2024, οι κινηματογράφοι σε όλη την Ελλάδα θα ανοίξουν τις πόρτες τους προσφέροντας εισιτήρια με κόστος μόλις 2 ευρώ για όλες τις προβολές, συμμετέχοντας στον εορτασμό της Γιορτής του Σινεμά.
Η πρωτοβουλία αυτή, που υλοποιείται για τρίτη συνεχή χρονιά, στοχεύει στην ενίσχυση του κινηματογραφικού πολιτισμού και την προώθηση της εμπειρίας της μεγάλης οθόνης ως συλλογικής δραστηριότητας.
Η Γιορτή του Σινεμά καθιερώθηκε ως ένας ξεχωριστός θεσμός από την πρώτη της χρονιά το 2022, όπου η προσέλευση έφτασε τους 110.000 θεατές, οι οποίοι κατέκλυσαν τις κινηματογραφικές αίθουσες. Η επιτυχία συνεχίστηκε και την επόμενη χρονιά, καθιστώντας την ημέρα αυτή ένα πολυαναμενόμενο γεγονός για τους λάτρεις της έβδομης τέχνης.
Με το εισιτήριο στα 2 ευρώ, οι θεατές μπορούν να παρακολουθήσουν οποιαδήποτε ταινία της επιλογής τους σε αίθουσες σε όλη τη χώρα, δίνοντας την ευκαιρία για πολλαπλές προβολές μέσα στην ίδια ημέρα. Αυτό αποτελεί ιδανική ευκαιρία για τους κινηματογραφόφιλους να εξερευνήσουν διαφορετικά είδη και καλλιτεχνικές προσεγγίσεις που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα ενδιαφερόντων και αισθητικών.
Γιορτή του Σινεμά: Οι ταινίες που κάνουν πρεμιέρα και τι μπορείτε να δείτε με 2 εύρω
Μεταξύ των νέων ταινιών που θα κάνουν πρεμιέρα στις 31 Οκτωβρίου είναι το «The Substance» της Κοραλί Φαρζά, με πρωταγωνιστές τη Ντέμι Μουρ και τη Μάργκαρετ Κουάλι, που κέρδισε το Βραβείο Σεναρίου στο Φεστιβάλ Καννών, η «Δαχομέη» της Μάτι Ντιόπ, που απέσπασε τη Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο, το «Black Dog» του Γκουάν Χου, που βραβεύτηκε ως Καλύτερη Ταινία στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» των Καννών, και το «Crossing» του Λεβάν Ακίν.
Επιπλέον, το κοινό θα έχει τη δυνατότητα να απολαύσει δημοφιλείς ταινίες όπως: «Azrael», «Deadpool and Wolverine», «Joker: Τρέλα για δύο», «Looney Tunes – Ο Πόρκι και ο Ντάφι σώζουν τη Γη», «Smile 2», «The Wild Robot», «Transformers One», «Venom: Η Τελευταία Πράξη», «Γάτος Δεκάψυχος», «Εγώ ο Απαισιότατος 4», «Ζούμε τη Στιγμή», «Η Ηλιαχτίδα μου», «Όζι: Η Φωνή του Δάσους», «Πέρασμα», «Πώς να Σώσεις έναν Μάγο», «Σκαθαροζούμης», «Τα Μυαλά που Κουβαλάς 2», «Το Μαύρο Καναρίνι», «Το Μυστικό στο Κελάρι» και άλλες.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις ώρες προβολής και τις ταινίες που θα προβάλλονται, οι θεατές καλούνται να επισκεφθούν τις ανακοινώσεις των κινηματογραφικών αιθουσών και τις σχετικές πλατφόρμες τους.
Πέθανε σε ηλικία 88 ετών ο σπουδαίος Γάλλος ηθοποιός και σύμβολο του σεξ τις δεκαετίες του 60' και του 70' Αλέν Ντελόν, όπως μεταδίδει η γαλλική εφημερίδα Le Figaro
Το θάνατό του έκαναν γνωστό τα τρία παιδιά του Ντελόν.
«Ο Αλέν Φαμπιέν, η Ανούσκα, ο Άντον καθώς και ο (σκύλος του) Loubo, ανακοινώνουν με απέραντη θλίψη τον θάνατο του πατέρα τους. Πέθανε ειρηνικά στο σπίτι του» έγραψαν.
Ο Ντελόν γεννήθηκε στο Σω (σημερινό Ω-ντε-Σεν), του Ιλ-ντε-Φρανς, ένα πλούσιο προάστιο του Παρισιού.
Το 1956, μετά τη ναυτική του θητεία, ο Ντελόν επέστρεψε στη Γαλλία και ξεκίνησε να εργάζεται ως σερβιτόρος, αχθοφόρος, γραμματέας και βοηθός πωλήσεων. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου έγινε φίλος με την ηθοποιό Μπριζίτ Ομπέρ, και ενώθηκε της σε ένα ταξίδι στο Φεστιβάλ των Καννών, απ' όπου θα ξεκινούσε η κινηματογραφική του καριέρα.
Στις Κάννες, ο Ντελόν εθεάθη από έναν ανιχνευτή ταλέντων του Αμερικανού παραγωγού Ντέιβιντ Ο. Σέλζνικ. Μετά από μια οντισιόν, ο Σέλζνικ του πρόσφερε συμβόλαιο, υπό την προϋπόθεση ότι θα μάθει αγγλικά. Ο Ντελόν επέστρεψε στο Παρίσι για να μάθει την γλώσσα, αλλά εκεί γνώρισε τον Γάλλο σκηνοθέτη Υβ Αλεγκρέ, ο οποίος ήταν πεπεισμένος ότι έπρεπε να μείνει στη Γαλλία για να ξεκινήσει την καριέρα του. Ο Σέλζνικ επέτρεψε στον Ντελόν να ακυρώσει το συμβόλαιό του και ο Αλεγκρέ του έδωσε τον πρώτο κινηματογραφικό του ρόλο στην ταινία Send a Woman When the Devil Fails.
Κέρδισε την κριτική έπαινο για τους ρόλους του σε ταινίες όπως: Γυμνοί στον ήλιο (1960), Ο Ρόκο και τ' αδέλφια του (1960), Η έκλειψη (1962), Ο γατόπαρδος (1963), Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο (1967), Η πισίνα (1969), Ο κόκκινος κύκλος (1970), Ο μπάτσος (1972) και ο Κύριος Κλάιν (1976). Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο Ντελόν συνεργάστηκε με πολλούς γνωστούς σκηνοθέτες, συμπεριλαμβανομένων των Λουκίνο Βισκόντι, Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, Ζαν-Πιέρ Μελβίλ, Μικελάντζελο Αντονιόνι και Λουί Μαλ.
Το 1985 κέρδισε το Βραβείο Σεζάρ Α' Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του στο Η ιστορία μας (1984). Το 1991, έλαβε το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής της Γαλλίας. Στο 45ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου του απονεμήθηκε η τιμητική Χρυσή Άρκτος. Επίσης το 2019 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών, έλαβε τον τιμητικό Χρυσό Φοίνικα για την συνολική προσφορά του στην έβδομη τέχνη.
Το 1997 ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ηθοποιία, σε ηλικία 62 ετών
Η Ηλείος θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης μιλά για το νέο του έργο «Αλυσίδα» - Απόψε (Σάββατο 20/7) στις 21.30 στο ΣΙΝΕ ΡΟΔΟΝ στο Σταφιδόκαμπο
Συνέντευξη στη Βίκυ Γκουγκουστάμου
Οι μνήμες των παιδικών του χρόνων είναι γεμάτες θέατρο. Πιτσιρικάς ακόμη, δεν έχανε καμία παράσταση στα καλοκαιρινά φεστιβάλ-κυρίως της Αρχαίας Ήλιδας- που ήταν το πιο κοντινό στον τόπο διαμονής του, τον Σταφιδόκαμπο.
Στο τέλος κάθε παράστασης, «χωνόταν» πίσω από τη σκηνή, να αγγίξει τα σκηνικά και τα κοστούμια, να δει κλεφτά τους ηθοποιούς… Ίσως τότε δεν είχε καταλάβει τον δεσμό που δημιουργούσε με την τέχνη του θεάτρου.
Ένας δεσμός, που σήμερα έχει «προικίσει» τον Γιάννη Γαλανόπουλο, με επαίνους, τέσσερα βραβεία θεατρικής συγγραφής, βραβεία του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης, ατελείωτες ώρες πάνω στο σανίδι αλλά και πίσω από τη σκηνή ανεβάζοντας δικά του έργα αλλά και μεγάλες θεατρικές επιτυχίες άλλων δημιουργών, μια βραβευμένη θεατρική ομάδα, τους «Υπερφωτισμένους», αρκετές τηλεοπτικές εμφανίσεις σε δημοφιλείς σειρές και σύντομα στη μεγάλη οθόνη στην πολυαναμενόμενη ταινία του Γιώργου Τσεμπερόπουλου «Υπάρχω», αφιερωμένη στη ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη.
Ο Ηλείος θεατρικός συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτης, κάθε χρόνο επιστρέφει εκεί που ξεκίνησαν όλα, στον Σταφιδόκαμπο. Εκεί, θα έχει την ευκαιρία το Ηλειακό κοινό να απολαύσει το νέο του έργο με τίτλο «Αλυσίδα», απόψε (Σάββατο 20 Ιουλίου) στις 21:30 στο ΣΙΝΕ ΡΟΔΟΝ, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Δήμου Ανδραβίδας Κυλλήνης, με την ευγενική υποστήριξη του Δήμου Φυλής και δωρεάν είσοδο για το κοινό.
Ο Γιάννης Γαλανόπουλος μιλάει στο ilialive.gr για το νέο του θεατρικό έργο και μας προσκαλεί να απολαύσουμε μια ιστορία που ακροβατεί με μαεστρία ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία. Όπως είναι η ζωή στην πραγματική της διάσταση…
«Κάποιοι φίλοι που είδαν την «Αλυσίδα», μου είπαν «νομίζεις ότι είναι κωμωδία… Είναι πολύ τραγικά τα στοιχεία». Το κωμικό με το δραματικό ορισμένες φορές έχουν μια πολύ λεπτή γραμμή που τα χωρίζει. Θυμάμαι τον Σωτήρη Χατζάκη (ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας) σε κάποια σεμινάρια που κάναμε, είχε διαβάσει το έργο μου, «Φίδι στον κόρφο μου» και μου είχε πει ότι «διάβαζα το έργο σου και όση ώρα το μελετούσα, ένιωθα ότι συγγραφικά βρίσκεσαι πάνω σε ένα τεντωμένο ξυράφι με μια ομπρέλα και προσπαθείς να ακροβατήσεις. Αν πέσεις από τη μια πλευρά είναι το κωμικό αν πέσεις από την άλλη είναι το τραγικό..»
Τι ακριβώς λοιπόν είναι η «Αλυσίδα» και τι πραγματεύεται; «Η «Αλυσίδα» είναι μια μαύρη κωμωδία. Είναι η ιστορία μας οικογένειας που δεν τα έχει πάει καλά οικονομικά. Παρ’ ότι το έχει παλέψει, τα επιχειρηματικά σχέδια των γονιών δεν πέτυχαν. Οι δύο κόρες, πολύ έξυπνες και ταλαντούχες αρχίζουν να συσχετίζονται με μια πλούσια οικογένεια την οποία, με μια «αλυσίδα» καταστάσεων, θα αποφασίσουν να εκμεταλλευτούν οικονομικά…
»Είναι μια καταγραφή σημερινών καταστάσεων. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ανοίγουν το κλιματιστικό τους γιατί δεν έχουν να πληρώσουν το ρεύμα και από την άλλη, μια μερίδα ανθρώπων που δεν έχουν καταλάβει τίποτα από την κρίση. Το χιούμορ στο συγκεκριμένο έργο βγαίνει μέσα από τα δεδομένα για το πώς βλέπουν οι μεν τους δε. Μερίδα ανθρώπων χωρίς οικονομικά προβλήματα μπορεί να μην βλέπουν καν τη μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που ζουν στην άλλη πλευρά. Για παράδειγμα, όταν η πλούσια κυρία του έργου ασχολείται με το πώς θα πάει τα σκυλάκια της στον οδοντίατρο, στον θεατή φαίνεται αστείο μεν αλλά είναι τόσο αληθινές τέτοιες καταστάσεις….
Το τηλεφώνημα στον Δημήτρη Ποταμίτη
Τα σκηνικά, τα κοστούμια, οι διάλογοι που κατάφερνε να κρυφακούσει στα παρασκήνια του θεάτρου, θεατρικά προγράμματα… ήταν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της παιδικής του ζωής. Δεν έχανε καμία παράσταση θιάσου που ερχόταν στην περιοχή, κυρίως τα καλοκαίρια. «Σε κάθε παράσταση ήμουν εκεί και μετά «χωνόμουν» να μελετήσω τα σκηνικά, τα κοστούμια… Το θέατρο υπήρχε στη ζωή μου από πολύ μικρή ηλικία…. Θυμάμαι, πρέπει να ήμουν 12-13 ετών όταν έψαξα και βρήκα το τηλέφωνο του αείμνηστου Δημήτρη Ποταμίτη. Του τηλεφώνησα και του ζήτησα να μου στείλει τη διασκευή που είχε κάνει για την «Ειρήνη» του Αριστοφάνη για να την ανεβάσω με παιδιά δημοτικού στον Σταφιδόκαμπο. Εκείνος εξεπλάγην όταν κατάλαβε ότι μιλούσε με ένα παιδί. Αυτό που μου είπε και θυμάμαι έντονα ήταν «Λυπάμαι που δεν θα ζω να δω τι θα κάνεις…»
Ηθοποιός, συγγραφέας, σκηνοθέτης… Τι περισσότερο νιώθει ο ίδιος; «Για να είμαι ειλικρινής σκηνοθετώ αναγκαστικά γιατί στο ερασιτεχνικό θέατρο, όπως είναι γνωστό, δεν έχουμε πάντα την οικονομική δυνατότητα να προσλάβουμε έναν σκηνοθέτη. Όταν γράφω ένα έργο, πάντα ένας χαρακτήρας είμαι εγώ. Μπορεί λόγω ηλικίας ή λόγω καταστάσεων να βλέπω τον εαυτό μου σε έναν ήρωα. Όταν όμως έχω το κατάλληλο έμψυχο υλικό, όπως στην συγκεκριμένη παράσταση, προτιμώ να είμαι πίσω από τη σκηνή ώστε να έχω μια σφαιρική και ολοκληρωμένη εικόνα του έργου χωρίς το άγχος του ηθοποιού».
Θέατρο - τηλεόραση - κινηματογράφος
»Το θέατρο είναι μια δουλειά λεπτεπίλεπτη. Απαιτεί πολλή προσοχή στη λεπτομέρεια, επεξεργασία και πολλή δουλειά. Είναι σαν να ετοιμάζεις μια μεγάλη γιορτή και πρέπει όλα να είναι σωστά προετοιμασμένα. Θέλει μεγάλη οργάνωση, είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Η τηλεόραση για μένα, είναι απλά η καταγραφή της στιγμής….
»Όταν μου προτάθηκε να παίξω στην ταινία «Υπάρχω», δεν το σκέφτηκα καθόλου. Όχι από ματαιοδοξία ή φιλοδοξία, όσο ότι θα έκανα έναν ρόλο που μου ξυπνάει μνήμες του πατέρα μου. Υποδύομαι έναν φανατικό Αεκτζή, όπως είναι και ο πατέρας μου. Επίσης μεγάλωσα με τα τραγούδια του Καζαντζίδη γιατί οι γονείς μου ήταν μετανάστες στη Γερμανία. Και φυσικά, το να δουλεύεις με τον Χρήστο Τσεμπερόπουλο, που οι ταινίες του είναι όλοι «σταθμοί» στον ελληνικό κινηματογράφο, είναι μια τεράστια εμπειρία.
Η «ΑΛΥΣΙΔΑ» ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ
Η οικογένεια «Επιστήμων», αντιμετωπίζοντας πολλές οικονομικές δυσκολίες, ζει σε ένα υπόγειο και τα μέλη της κάνουν δουλειές του ποδαριού, ελπίζοντας να βγουν από το τέλμα. Η ζωή τους αλλάζει όταν η μικρή κόρη της οικογένειας προσλαμβάνεται ως καθηγήτρια μαθηματικών στην εύπορη οικογένεια «Παλαιολόγου». Μέσω μιας «αλυσίδας συστάσεων», η οικογένεια των απόκληρων «Επιστημόνων» εισβάλλει στην πλούσια οικογένεια με σκοπό να επωφεληθεί, προκαλώντας απροσδόκητες εξελίξεις. Διανομή – Σοφία Γκαραβέλα (Σταυρούλα) – Βίκυ Δημητρακοπούλου (Μαρίνα) – Εύα Καρονίδου (Σωτηρία) – Μάριαν Κατσίγιαννη (Ελισάβετ) – Σπύρος Μαυρής (Φρέντυ) – Νίκη Πλαβούκου (Μαρία) – Αριάδνη Τσικαλάκη (Βαγγελιώ)
Οι δυνατότητες ανάδειξης των αρχαιολογικών χώρων και της πλούσιας πολιτιστικής κληρονομιάς του Δήμου μας απετέλεσαν το θέμα της συνάντησης εργασίας του Δημάρχου Ζαχάρως, κου Κωνσταντίνου Μητρόπουλου, και της Υπουργού Πολιτισμού, κας Λίνας Μενδώνη. Στη συνάντηση περευρέθη και η Γενική Διευθύντρια του Υπουργείου, κα Ολυμπία Βικάτου.
Η προστασία των αρχαιολογικών χώρων και των νεότερων μνημείων της περιοχής, ενόψει και της αντιπυρικής περιόδου, η ανάδειξη των χώρων αυτών τόσο με τοπικές εργασίες σήμανσης και προστασίας όσο και με σύγχρονα ψηφιακά εργαλεία, η πορεία των εργασιών ανάδειξης του αρχαίου θεάτρου Πλατιάνας (Αίπυ), καθώς και οι δυνατότητες χρηματοδότησης της Τοπικής Εφορείας Αρχαιοτήτων κυριάρχησαν στην συζήτηση.
Μετά τη συνάντηση, ο Δήμαρχος δήλωσε πως, η ανάδειξη του πλούτου της περιοχής τού Δήμου μας, με στόχο την ισόρροπη ανάπτυξή του, αποτελεί το πρωταρχικό μέλημα της διοίκησης. Στο πλαίσιο αυτό, εξετάζονται όλες οι προοπτικές και δυνατότητες, μέρος των οποίων αποτελεί και η συνεργασία με διάφορες υπηρεσίες και η υποστήριξη με κάθε τρόπο για την καλύτερη και πληρέστερη υλοποίηση του έργου τους. Ιδιαιτέρως θετική ήταν η συμφωνία με την κα Υπουργό, αφενός για τη συνεργασία με την Τοπική Εφορεία και τη Γενική Δ/ντρια του Υπουργείου, αποσκοπώντας στην επίτευξη των κοινών μας στόχων με την ύπαρξη ενός κοινού πλαισίου δράσης και προτάσεων υλοποίησής του, και αφετέρου για τη συντονισμένη προσπάθεια ανάδειξης και ανάπτυξης των Λουτρών Καϊάφα.
Με τους καλύτερους οιωνούς ταξίδεψε η Ομάδα Θεάτρου «Προσκήνιο» για την Καρδίτσα όπου θα λάβει μέρος στο 39ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου. Η διαγωνιστική εμφάνιση της ομάδας με την παράσταση «Οιδίπους Τύραννος» πραγματοποιείται σήμερα Σάββατο 16 Μαρτίου στο Δημοτικό Κινηματοθέατρο της πόλης και όλη η ομάδα πήρε στις «αποσκευές» της, τις διθυραμβικές κριτικές που απέσπασε από το θεατρόφιλο κοινό του Πύργου αλλά και δεκάδων επισκεπτών που παρακολούθησαν την παράσταση στο θέατρο Φλόκα και στο Δημοτικό θέατρο «Απόλλων».
Αξίζει να σημειωθεί ότι η παράσταση προκρίθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ μετά την αξιολόγησή της από την αρμόδια Επιτροπή Επιλογής Έργων, η οποία και κατέληξε στους οχτώ διαγωνιζόμενους θιάσους. Λίγες ώρες πριν την εμφάνιση της ομάδας σε κοινό και κριτική επιτροπή, ο πρωταγωνιστής Νίκος Λαϊνόπουλος μιλάει στο ilialive για την σημαντική πρόκριση που δίνει στο «Προσκήνιο» την ευκαιρία να παρουσιαστεί σε πανελλαδικό επίπεδο και να διαφημίσει το πολιτιστικό γίγνεσθαι της πόλης μας.
Αναμέτρηση σε πανελλήνιο επίπεδο
«Σε μια εποχή που έχουμε αναγάγει το τίποτα σε σπουδαίο, θεατές ή και συνεργοί κάποιων που προσπαθούν να αναδειχθούν και να καθιερωθούν ως περσόνες ή ειδήμονες επί παντός επιστητού, διεκδικητές τίτλων, θριάμβου και εφήμερης δόξας, εμείς, συνεχίζουμε τη δική μας πορεία και αποφασίζουμε να παρουσιάσουμε τη δουλειά μας μέσα από μια διαγωνιστική διαδικασία και να αναμετρηθούμε σε πανελλήνιο επίπεδο» δηλώνει ο Νίκος Λαϊνόπουλος.
«Μας ενδιαφέρει, καταρχάς, η σωστή παρουσίαση της παράστασης και ευελπιστούμε στη διάκρισή της, σε κάποια από τις κατηγορίες των βραβείων που θα απονεμηθούν στα πλαίσια του Φεστιβάλ. Μια διάκριση που εάν έρθει θα είναι και μια σπουδαία διάκριση και προβολή του τόπου μας και της ντόπιας ερασιτεχνικής δημιουργίας. Είμαστε σε τέλεια φόρμα και ξεκινάμε για την Καρδίτσα με κέφι και αισιοδοξία, γνωρίζοντας ότι έχουμε συμπαραστάτες σε αυτή την αναμέτρηση τον κόσμο και τους φίλους που μας στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια. Σε αυτούς άλλωστε οφείλουμε την ύπαρξη της ομάδας μας και την συνεχή παρουσία της εδώ και 24 ολόκληρα χρόνια»
Ενωμένοι στο καλό
Όπως εξηγεί ο Νίκος Λαϊνόπουλος, η συγκεκριμένη παράσταση αποτέλεσε μια παραγωγή του Δήμου Πύργου κατά την προηγούμενη δημοτική αρχή, την οποία συνεχίζει να στηρίζει και η νυν «γεγονός που καταδεικνύει ότι στο καλό μπορούμε να είμαστε ενωμένοι, να εξελισσόμαστε και να προοδεύουμε» και εκφράζει τις θερμές του ευχαριστίες στους φορείς που στήριξαν τη συμμετοχή της ομάδας στο Φεστιβάλ.
«Θα ήθελα να ευχαριστήσω ιδιαίτερα την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας και τον Αντιπεριφερειάρχη Πολιτισμού κ. Παναγιώτη Μπράμο καθώς και την “Ιατρική Μέριμνα Δυτικής Ελλάδας” που λειτουργεί στον Πύργο υπό τη διεύθυνση του κ. Πέτρου Σπίνου, για την πολύτιμη συνδρομή τους στην κάλυψη μέρους της δαπάνης που απαιτούσε η συμμετοχή μας στο Φεστιβάλ. Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω τον τοπικό Τύπο και όλα τα ειδησεογραφικά sites, όχι μόνο για την προβολή της συμμετοχής μας στο συγκεκριμένο Φεστιβάλ αλλά και για τη γενικότερη συμβολή τους στην προβολή όλων των προηγούμενων προσπάθειών μας και τη φιλοξενία που αδιαλείπτως μας παρέχουν».
Η συντακτική ομάδα του ilialive εύχεται κάθε επιτυχία στην ομάδα θεάτρου «Προσκήνιο». Για μας είστε ήδη νικητές!
Συντελεστές της παράστασης
Η σκηνοθεσία της παράστασης ανήκει στον Αλέξανδρο Κοέν, ενώ η μουσική σύνθεση και η μελοποίηση των χορικών του έργου έγιναν από το μεγάλο μας συνθέτη Ηλία Ανδριόπουλο. Στην παράσταση εμφανίζονται οι: Νίκος Λαϊνόπουλος (Οιδίπους), Γιώτα Τόκα (Ιοκάστη), Ευάγγελος Κωνσταντίνου (Κρέων), Μαρία Μαντά (Τειρεσίας), Κώστας Μπιλάλης (Εξάγγελος), Σοφιανός Δημόπουλος (Θεράπων), Φανή Ζάγκλη (Άγγελος), Δώρα Λοίζου, Γεωργία Κράμπελα, Μαρίσια Νεοφωτίστου (Κορυφαίες του Χορού), Άγγελος Γκοτσίνας - Κώστας Ντεβενάζος (Ιερέας), Ραφαέλα Βουργουτζή (Αντιγόνη), Ανδριάνα Γιατρά (Ισμήνη).
[widgetkit id="6" name="######### Gallery για Άρθρα #########"]
Επτά ταινίες κάνουν πρεμιέρα σήμερα στις κινηματογραφικές αίθουσες με την πολυαναμενόμενη επική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας του Ντενί Βιλνέβ «Dune: Mέρος Δεύτερο» να ξεχωρίζει ενώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμένεται και το αισθηματικό δράμα «Πάγος που Καίει».
Dune: Mέρος Δεύτερο
(Dune: Part Two) Περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, αμερικάνικης παραγωγής του 2024, σε σκηνοθεσία Ντενί Βιλνέβ, με τους Τιμοτέ Σαλαμέ, Ζεντάγια, Φλόρενς Πιου, Όστιν Μπάτλερ, Ρεμπέκα Φέργκιουσον, Ντέιβ Μπατίστα, Κρίστοφερ Γουόκεν, Λέα Σεϊντού κα.
Να, που η επιστημονική φαντασία, πέρα από τους χάρτινους υπερήρωες ή την κατάχρηση των ψηφιακών και τεχνολογικών ευκολιών, δείχνει ότι μπορεί να έχει μέλλον. Και αυτό οφείλεται κυρίως στον Ντενί Βιλνέβ, αλλά και στην εξαιρετική παραγωγή, την καλλιτεχνική διεύθυνση, τους ηθοποιούς. Ο Βιλνέβ, τήρησε την υπόσχεσή του, έπειτα από την εκτεταμένη εισαγωγή του πρώτου μέρους, παραδίδοντας μία συναρπαστική ταινία επιστημονικής φαντασίας, με υψηλού επιπέδου αφήγηση και αισθητική, μελετημένους χαρακτήρες και περισσότερη δράση, κάτι που έλειπε από το πρώτο φιλμ.
Στήνει περίτεχνα ένα καθηλωτικό μεσσιανικό φιλμ, κάτω από την επιφάνεια της περιπέτειας, τις μάχες σώμα με σώμα, τις συγκρούσεις με πολυπληθείς στρατιές, τις ραδιουργίες και τις προδοσίες. Συνταιριάζοντας μοναδικά το πολιτικό θρίλερ με την περιπέτεια, θα διατηρήσει στα ύψη την επική δράση, θα κόψει ουκ ολίγες φορές την ανάσα του θεατή, με εικόνες βγαλμένες από τις καλύτερες στιγμές του - ταλαίπωρου εδώ και χρόνια - είδους.
Το φιλμ, συνεχίζει ακριβώς από εκεί που σταμάτησε το πρώτο μέρος και παρουσιάζει, στις περίπου τρεις χορταστικές του ώρες, την άνοδο του Πολ Ατρείδη στην εξουσία ανάμεσα στους Φρέμεν, καθώς και την τελική εξέγερσή του ενάντια στον αυτοκράτορα Σαντάμ του 4ου. Εδώ, όμως, έρχεται και η μοναδική αδυναμία της ταινίας, που αφορά κυρίως όσους δεν έχουν δει το πρώτο φιλμ, με τις συνεχόμενες πληροφορίες, καινούργια πρόσωπα, προφητείες και τοποθεσίες που θα δημιουργήσουν απορίες και ίσως κουράσουν, ειδικά αυτούς που θέλουν πάντα να γνωρίζουν όλες τις πτυχές των ιστοριών.
Ο χαρακτήρας της Τσάνι, καθώς και οι μάγισσες Μπένε Γκεσάριτ παίρνουν μεγαλύτερο μέρος στο στόρι, ενώ από τους νέους χαρακτήρες, που είναι υπερβολικά πολλοί, μας συστήνονται, μεταξύ άλλων, η κόρη του Αυτοκράτορα, πριγκίπισσα Ίρουλαν, η μυστηριώδης η Λαίδη Μάρκο, ο ψυχωτικός ανιψιός του βαρόνου Χαρκόνεν, Φέιντ Ράουθα, ως το απόλυτο κακό, αλλά και αρκετά άλλα πρόσωπα, κάποια απ' τα οποία βάζουν και το απαραίτητο αλατοπίπερο σε ένα σίκουελ μιας υπερπαραγωγής.
Ο Βιλνέβ, ως δεξιοτέχνης της ατμόσφαιρας, θα φτάσει στα άκρα την υποβόσκουσα πολιτική ένταση, σαν λάβα που καίει κάτω από την ψυχρή έρημο, αντιπαραθέτοντας τις ραδιουργίες, τον μιλιταρισμό, τη διαφθορά και τον τυφλό φανατισμό με την αγωνία για την επιβίωση, το χρέος και την ενσυναίσθηση.
Εκεί, όμως, που ο Γαλλοκαναδός σκηνοθέτης δίνει τα ρέστα του είναι στη διατήρηση της απαράμιλλης αισθητικής του και των ψαγμένων πλάνων του, καθώς με την ορμή από το πρώτο μέρος, καταφέρνει να αναζωογονήσει το μύθο του πολυσήμαντου έργου του, να δημιουργήσει μία κινηματογραφική εμπειρία - ειδικά για τους λάτρεις του είδους
Η δουλειά που έχει γίνει σε κοστούμια, σκηνικά, ήχο, μουσική και φωτογραφία είναι άψογη και δίνει στον Βιλνέβ τη δυνατότητα να διατηρήσει τη στιβαρή κινηματογραφική του ματιά, να παραμείνει προσηλωμένος στο θέμα του, να επικεντρωθεί στην ενορχήστρωση των επικών μαχών και το σασπένς. Και ταυτόχρονα να φρεσκάρει, με τις παύσεις και τη σιωπή των ηρώων του, την ανθρωπιά.
Ο Βιλνέβ, όπως κάθε δημιουργός που σέβεται την τέχνη του, δίνει και τον απαραίτητο χώρο να εκφραστεί το πολυπρόσωπο και «καυτό» καστ, που διαχειρίζεται άψογα. Δίνει στους ηθοποιούς του όλα τα όπλα για να αναδείξουν το ταλέντο τους και να συμβάλουν στην αποτελεσματικότητα της ταινίας. Και η επιτυχία του σε αυτό το επίπεδο, δεν οφείλεται στο σωστό μοίρασμα του χρόνου, αλλά στο μελετημένο χτίσιμο των χαρακτήρων, με δουλειά στη λεπτομέρεια, με προσήλωση στην ουσία.
Ο Τιμοτέ Σαλαμέ, βάζει κάτω το όμορφο κεφάλι του και δουλεύει τον χαρακτήρα του εξοντωτικά, η Ζεντάγια παραμένει εντυπωσιακή, ενώ η
Φλόρενς Πιου βάζει το «λαβ στόρι», ο Μπατίστα παραθέτει την πέτρινη γοητεία του και ο Όστιν Μπάτλερ αναδύει έναν από τους πιο σαγηνευτικούς κακούς της μεγάλης οθόνης.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο Πολ Ατρείδης αναζητά εκδίκηση απέναντι σε εκείνους που συνωμότησαν και κατέστρεψαν την οικογένειά του και προσπαθεί να αποτρέψει ένα μέλλον που μόνο ο ίδιος μπορεί να προβλέψει.
Ο Πάγος που Καίει
(The Breaking Ice) Αισθηματικό δράμα, κινέζικης και σιγκαπουριανής παραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Άντονι Τσεν, με τους Ζου Ντονγιού, Λιου Χαοράν, Κου Τσουξάου κα.
Ο Άντονι Τσεν, ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της νέας γενιάς του ασιατικού σινεμά, βραβευμένος το 2013, διά χειρός Ανιές Βαρντά, με τη Χρυσή Κάμερα στις Κάννες, για το «Ilo Ilo» και μετά την «Εποχή της Βροχής» που είδαμε πριν πέντε χρόνια, σπάει τον πάγο των στερεότυπων για τη νέα γενιά, φιλοτεχνώντας ένα ιμπρεσιονιστικό πορτρέτο της. Μια γενιά παρεξηγημένη, που αφού εγκλώβισαν οι προηγούμενες γενιές σε έναν κόσμο ψηφιακής απομόνωσης και «ιδανικών επιτυχίας», ήρθε και η πρόσφατη πανδημία να την χτυπήσει καθοριστικά, να την περιχαρακώσει και να την κατακερματίσει περαιτέρω.
Η λυρική ταινία, που άφησε καλές εντυπώσεις στο Τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα στο περσινό φεστιβάλ των Καννών και αποτελεί επίσημη πρόταση της Σιγκαπούρης για το Όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας, λόγω της καταγωγής του νεαρού σκηνοθέτη από τη Σιγκαπούρη, διαθέτει υφέρπουσα ερωτική ένταση, αλλά ταυτόχρονα και το ρομαντικό βλέμμα της Nouvelle Vague.
Σε μια μεθοριακή πόλη της βόρειας Κίνας, τρεις νέοι, δυο αγόρια κι ένα κορίτσι, συναντούνται τυχαία και κατά τη διάρκεια λίγων ημερών, μέσα στο χιονισμένο τοπίο, αναπτύσσουν μία στενή φιλία, που φτάνει στο ερωτικό πάθος και την όρεξη για ζωή και επικοινωνία.
Τρεις νέοι, θα φτιάξουν ένα ερωτικό τρίγωνο που δεν οδεύει σε προβλέψιμες συγκρούσεις, καθώς η απόκοσμη μοναξιά του τοπίου εξευγενίζει τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες, την ιδιοτέλεια και φέρνει στην επιφάνεια τη δίψα για επικοινωνία και συντροφικότητα.
Ο Τσεν τα πηγαίνει περίφημα όταν μεταφέρει με απλότητα τους χαρακτήρες των νέων, αλλά όχι το ίδιο καλά όταν προσπαθεί να μιλήσει με συμβολισμούς και αλληγορίες. Ωστόσο, τα δυνατά πλάνα και η δεξιοτεχνική σκηνοθεσία του Τσεν καλύπτει τις σεναριακές αδυναμίες, δίνοντας μια χάρη και ένα παιχνίδισμα αναζωογονητικό σαν ένα ελαφρό αεράκι, κόντρα στον καταψύκτη που θέλουν κάποιοι να επιβάλουν.
Ικανοποιητικές ερμηνείες και από τους τρεις πρωταγωνιστές, αν και η Ζου Ντονγιού κλέβει τις περισσότερες φορές τη ματιά και δίνει τον μελαγχολικό τόνο της ταινίας.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Σε μια μεθοριακή πόλη στη Βόρεια Κίνα, η τυχαία, αλλά καθοριστική, συνάντηση τριών νέων που βρίσκονται στην αρχή της ενήλικης ζωής τους, κατά τη διάρκεια λίγων ημερών, μέσα στο χιονισμένο τοπίο, όπου κάτω από τις καθαρές παγωμένες επιφάνειες σιγοκαίει το πάθος για τη ζωή και τον έρωτα.
Περάσματα
(Passages) Ερωτικό δράμα, γαλλικής παραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Άιρα Σακς, με τους Φράνσις Ρογκόφσκι, Μπεν Γουίσο, Αντέλ Εξαρχόπουλος, Έρβαν Κεπόα Φάλε κα.
Σκληρό ερωτικό δράμα από τον γνώριμο Άιρα Σακς, έναν Αμερικάνο σκηνοθέτη, σε μία γαλλική παραγωγή, γυρισμένη στο Παρίσι, με πολυεθνικό καστ. Αν σε αυτή την κοσμοπολίτικη ταινία και άποψη, προσθέσουμε και την ύπαρξη ενός ερωτικού τριγώνου, που διαλύεται από τις διαφορετικές επιθυμίες των ηρώων και κυρίως από τον εγωκεντρικό και σχεδόν αντιπαθητικό χαρακτήρα του βασικού πρωταγωνιστή, του Γερμανού ηθοποιού Φράνσις Ρογκόφσκι, τότε αδιαμφισβήτητα προκαλείται, αν μη τι άλλο, η περιέργεια για το περιεχόμενο και την κατάληξη αυτής της ιστορίας.
Σενάριο, που πληγώνει τους ήρωές του και χωρίς να φλυαρεί ή να δημιουργεί εντυπώσεις για κάτι ξεχωριστό, για έρωτες που μένουν στη μνήμη, δίνει στον Σακς τη δυνατότητα να κάνει παρατηρήσεις για τους τρόπους, που ερωτευόμαστε, πληγωνόμαστε και πληγώνουμε τους άλλους, όταν το πάθος ή το προσωπικό συμφέρον τυφλώνει.
Απ' τα πρώτα πλάνα καταλαβαίνεις ότι ο Τομάς, ένας σκηνοθέτης, που ολοκληρώνει τα γυρίσματα της ταινίας του, είναι ένας ήρωας που δύσκολα θα τον συμπαθήσεις.
Θα εγκαταλείψει την παρέα και τον σύζυγό του Μάρτιν στο μπαρ που γιορτάζουν την ολοκλήρωση της ταινίας του, για να συνευρεθεί ερωτικά με μία δασκάλα. Την επόμενη μέρα, σχεδόν θριαμβευτικά θα ανακοινώσει στον σύζυγό του ότι κοιμήθηκε με μια γυναίκα, κάτι που μάλλον έχει ξανασυμβεί, θέλοντας να επιβραβευθεί απ' αυτόν. Αντιθέτως, ο Μαρκ θα τον διώξει και θα έρθει κοντά με ανερχόμενο συγγραφέα, έναν Αφρικάνο μετανάστη στο Παρίσι, κάτι που θα ανάψει τη σπίθα της ζήλιας ίσως και ξανά τον έρωτα στον Τομάς.
Οι δυο κεντρικοί χαρακτήρες είναι εντελώς διαφορετικοί. Ο Τομάς είναι παρορμητικός, νάρκισσος, εγωιστής, μεταδίδει ενέργεια αλλά και ένταση, ενώ ο Μάρτιν είναι εσωστρεφής, χαμηλών τόνων, υπομονετικός και κουρασμένος από τον χαρακτήρα του Τομάς.
Μια ενδιαφέρουσα προοπτική, που όμως δεν κρατά για πολύ, κάτι που προαναγγέλει και ο κεντρικός ήρωας όταν σε μία ερώτηση απαντά «είμαι μπερδεμένος», όπως μάλλον και ο σκηνοθέτης. Το σενάριο δείχνει να χάνει από ένα σημείο και μετά τον προσανατολισμό του, να αντικαθιστά τη διαμάχη των χαρακτήρων με το μελόδραμα και ορισμένες φορές με μία τάση να δώσει πόντους συμπάθειας σε έναν αρνητικό ήρωα - σαν να μην επιτρέπεται αρνητικός χαρακτήρας στο σενάριο - και ιδίως με το καλογυρισμένο, αλλά εντελώς λάθος φινάλε.
Προσεγμένες ερμηνείες, αφού εύκολα θα μπορούσαν να φτάσουν στο γκροτέσκο ή στην καρικατούρα, αν και τελικά το μεγαλύτερο εμπόδιο ήταν η βούληση του Σακς να δώσει σε όλα τα πρόσωπα της ταινίας του από ένα συγχωροχάρτι.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο Τόμας είναι ένας εγωκεντρικός, ταλαντούχος σκηνοθέτης. Στο πάρτι για το τέλος των γυρισμάτων της νέας του ταινίας θα αφήσει τον χαμηλών τόνων σύζυγό του να γυρίσει μόνος σπίτι, ενώ ο ίδιος θα περάσει το βράδυ με μια όμορφη γυναίκα…
Άκουσέ Με
(Listen) Δραματική ταινία, ελληνικής παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία Μαρίας Ντούζα, με τους Ευθαλία Παπακώστα, Δημήτρης Κίτσος, Γιώργος Πυρπασόπουλος κά.
Ακόμη μία φιλόδοξη προσπάθεια του ελληνικού σινεμά, αυτή τη φορά από την Μαρία Ντούζα, η οποία επανεμφανίζεται έπειτα από δέκα χρόνια, έχοντας απ' ότι φαίνεται διατηρήσει πολλά απ' τα χαρακτηριστικά της πρώτης της ταινίας «Το δέντρο και η κούνια».
Μια τρυφερή ταινία, που επιχειρεί μία απόπειρα συμφιλίωσης διαφορετικών ανθρώπων μεταξύ τους, αλλά και διαφορετικών γενεών, με φόντο την επαρχιακή Ελλάδα. Θίγοντας θέματα όπως την υποκρισία, τα ερείπια της οικονομικής κρίσης, την αγριότητα, κυρίως των νέων, που εμφανίζονται με τα κατάλοιπα της πατριαρχίας, και την τοξική τους συμπεριφορά απέναντι στο «διαφορετικό» ή το ξένο, η Ντούζα βρίσκει την ευκαιρία να σχολιάσει ορισμένες φορές αποτελεσματικά, άλλες όχι, την έλλειψη επικοινωνίας και εμπιστοσύνης προς τον διπλανό μας.
Μία νεαρή κοπέλα, η Βαλμύρα, που είναι κωφή, πρέπει να αφήσει την ασφάλεια του σχολείου κωφών για να συναντήσει τον πατέρα της και τη νέα της οικογένεια, σε ένα νησί. Η ίδια θέλει να επιστρέψει, αλλά και να προσπαθήσει να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα, να γίνει χορεύτρια. Θα δημιουργήσει μία αδελφική σχέση με τον γιο της μητριάς της, θα νιώσει τα πρώτα της ερωτικά σκιρτήματα και θα βρεθεί παγιδευμένη ανάμεσα στην απότομη ενηλικίωση και την αναπηρία της, απ' όπου θα προσπαθήσει να ξεφύγει χαμένη στον θόρυβο των συναισθημάτων και των παρακινδυνευμένων επιλογών της.
Η Μάρθα Ντούζα, ακολουθώντας μία μεθοδική δομή, θα φέρει στο προσκήνιο το δράμα της ιστορίας της, καταφέρνει ως τα μισά της ταινίας, να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή, παρά τις σεναριακές επαναλήψεις και τις υποπλοκές που την απομακρύνουν από το βασικό θέμα της, που είναι η Βαλμύρα. Στη συνέχεια, όμως, δείχνει αμήχανη και αφού παρουσιάζει μονοδιάστατα μία Ελλάδα, που φτάνει στα όρια της γραφικότητας, φαίνεται να χάνει και το κέντρο βάρους της ιστορίας της, ενώ και το φινάλε μοιάζει αταίριαστο με το ύφος της ταινίας της.
Ικανοποιητική στο δύσκολο ρόλο της η Ευθαλία Παπακώστα, όπως και ο έμπειρος Γιώργος Πυρπασόπουλος, καλός ο Δημήτρης Κίτσος, ενώ η Γιοάνα Μπουκόφσκα δείχνει απροετοίμαστη για τον ρόλο της.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Οικονομικές δυσκολίες αναγκάζουν την κωφή έφηβη Βαλμίρα να αφήσει το σχολείο Κωφών στην Αθήνα και να επιστρέψει στο νησί του πατέρα της, όπου βρίσκεται αντιμέτωπη με τον κίνδυνο της αδιαφορίας και της απομόνωσης.
Μια Γυναίκα
(Une Femme de Notre Temps) Αστυνομικό θρίλερ, γαλλικής παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία Ζαν Πολ Σεβεϊράκ, με τους Σοφί Μαρσό, Γιόχαν Χέλντερμπεργκ, Κριστίνα Φλουτούρ κα.
Με βασικό πλεονέκτημα την παρουσία της Σοφί Μαρσό, το αστυνομικό θρίλερ του, αν και παραγωγικού στη Γαλλία, όχι και τόσο γνωστού στη χώρα μας, Ζαν Πολ Σεβεϊράκ μπορεί να είναι καλοβαλμένο και να διαθέτει ορισμένες υποβλητικές σκηνές, αλλά μάλλον κατατάσσεται στις δεκάδες ταινίες του είδους, που παίρνουν γρήγορα το δρόμο της λησμονιάς.
Ο αρχικός τίτλος της ταινίας («Μια γυναίκα της Εποχής μας") που δίνει και το στίγμα των προθέσεων του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Σεβεϊράκ, μοιάζει με σύνθημα, κενό περιεχομένου, καθώς αποτυγχάνει να υλοποιήσει την ιδέα του, να βάλει στο επίκεντρο των σύγχρονων θεμάτων και την επαναδιαπραγμάτευση των σχέσεων των φύλλων μια γυναίκα του σήμερα. Και δεν φτάνει αυτό, αλλά μπερδεύει μέσα σε όλα και το metoo, το ερωτικό πάθος και την απιστία, μέσα από μία κλισέ ιστορία εκδίκησης, στην οποία εντάσσει και ξεπερασμένους συμβολισμούς.
Η Ζουλιάν, μία έντιμη αστυνομική επιθεωρήτρια, που ζει μια ήσυχη ζωή με τον σύζυγό της, ενώ γράφει ένα βιβλίο για την αδελφή της, που πέθανε πριν πέντε χρόνια και ερευνά τον θάνατο ενός διεφθαρμένου πράκτορα, αρχίζει να υποψιάζεται τον άνδρα της από τις πολλές απουσίες του. Όταν καταλαβαίνει ότι αυτός έχει ερωμένη, η Ζουλιάν θα πάρει την απόφαση να λύσει μαζί του τους λογαριασμούς της, αλλά όλα αλλάζουν όταν συναντά μία μητέρα και την κόρη της, που καταδιώκονται από έναν βίαιο πατέρα.
Η ταινία ξεκινά ενθαρρυντικά, ο Σεβεϊράκ χτίζει τους χαρακτήρες και τα γεγονότα, μέχρι να έρθουν οι αποκαλύψεις, οι αμφιβολίες για την αλήθεια και το ψέμα και τη μετατροπή μίας συναισθηματικής και ήσυχης γυναίκας σε θανατηφόρο εκδικητή.
Οι ανατροπές μοιάζουν υπερβολικές και όχι και τόσο αληθοφανείς, ενώ η ηρωίδα του μοιάζει με γυναίκα άλλης εποχής.
Η Σοφί Μαρσό παραμένει γοητευτική, αλλά εγκλωβισμένη σε έναν χαρακτήρα που υπονομεύεται συνεχώς από το σενάριο, ενώ ο Γιόχαν Χέλντερμπεργκ, που υποδύεται τον σύζυγο, αν και δεν είναι κακός, είναι αρκετά χλιαρός, για τον ρόλο του.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Μία ακέραια επιθεωρήτρια της αστυνομίας στο Παρίσι, ρομαντική εκ φύσεως και συγγραφέας στον ελεύθερο χρόνο της, ζει, φαινομενικά ήσυχα, με τον σύζυγό της, μετά τον θάνατό της αδερφής της. Όταν όμως, αίφνης, ανακαλύπτει την διπλή ζωή του άντρα της μεταστρέφεται σε μέχρι πρότινος αδιανόητες για εκείνη πράξεις.
Προβάλλονται ακόμη οι ταινίες:
Πρίμα Μπαλαρίνα
(Joika) Βιογραφικό δράμα, αμερικάνικης και νεοζηλανδικής παραγωγής του 2023, του Νεοζηλανδού Τζέιμς Νάπιερ Ρόμπερτσον, που αφηγείται την ιστορία της πρώτης και μοναδικής Αμερικανίδας που πήγε να σπουδάσει και να ενταχθεί στα μπαλέτα Μπολσόι. Βασισμένη σε μία αληθινή ιστορία, που αποτελεί αξιοπερίεργο γεγονός από μόνη της, καθώς το ρωσικό μπαλέτο και ειδικά τα Μπολσόι θεωρούνται κλειστά για τους ξένους, όπως και το πραγματικό ρωσικό σύστημα στον κλασικό χορό. Η ταινία αφηγείται την πορεία της Τζόι Γούμακ, που θα φύγει από το Τέξας για να ακολουθήσει το όνειρό της, να γίνει πρίμα μπαλαρίνα στα μπαλέτα Μπολσόι. Μια ιστορία για την ομορφιά του μπαλέτου, που μετατρέπεται όμως σε θρίλερ όταν μιλάμε για πρίμες μπαλαρίνες, σε επίπεδο Μπολσόι και όχι μόνο. Η αυστηρότητα των Μπολσόι, με την ευκολία μιας αμερικάνικης επιφανειακής προσέγγισης γίνεται ανταγωνιστική τοξικότητα, μίσος για τους ξένους και μαζί όλα τα στερεότυπα που επαναλαμβάνονται από τις αμερικάνικες παραγωγές. Βεβαίως, η ταινία έχει το ενδιαφέρον της και ορισμένες καλές σκηνές χορού, αλλά προς Θεού, (επειδή θα δουν την ταινία και κορίτσια) το μπαλέτο δεν έχει σχέση με όσα διαδραματίζονται στα παρασκήνια των μεγάλων σκηνών όλου του κόσμου και φυσικά της Ρωσίας. Και βεβαίως η απόρριψη της Γούμακ από τα Μπολσόι, είναι φανερή από το μένος της ίδιας, η οποία μπορεί να έχει ορισμένα δίκια, αλλά μάλλον και ως τεχνική σύμβουλος στο φιλμ,δείχνει να αγαπάει τον εαυτό της πολύ περισσότερο από τον χορό. Παίζουν οι Τάλια Ράιντερ, Ντάιαν Κρούγκερ, Όλεγκ Ιβένγκο, Νατάλια Οσίποβα κα.
Οι Περιπέτειες του Επιθεωρητή Σαν
(Inspector Sun and the Curse of the Black Widow) Ισπανικής παραγωγής (2022) παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων, σε σκηνοθεσία του Χούλιο Σότο Γκουρπίντε, με νουάρ ατμόσφαιρα και διασκεδαστικές περιπέτειες από τον μοναχικό επιθεωρητή Σαν, που ανήκει στο είδος της αράχνης κυνηγού. Ένας ντετέκτιβ που πρέπει να ξεδιαλύνει μία περίεργη υπόθεση ζωής και θανάτου για ανθρώπους και έντομα. Το φιλμ προβάλλεται μεταγλωττισμένο στα ελληνικά.
Πηγή: cnn.gr - Photo by Geoffrey Moffett on Unsplash
Κατατέθηκαν στα πρακτικά της Βουλής από την υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη
Το πολυσυζητημένο ερωτικό φιλί του Μεγάλου Αλεξάνδρου με τον παιδικό του φίλο Ηφαιστίωνα δεν είναι η μοναδική ιστορική ανακρίβεια που περιέχει η δραματοποιημένη σειρά ντοκιμαντέρ του Netflix «Μέγας Αλέξανδρος: Η γέννηση ενός Θεού». Υπάρχουν αρκετές ακόμη σκηνές που παρουσιάζονται ως ιστορικά γεγονότα τα οποία όμως διαψεύδονται από τις υπάρχουσες ιστορικές πηγές αλλά και πολλές ουσιαστικές παραλείψεις εξαιτίας των οποίων προκύπτουν λανθασμένα συμπεράσματα για την προσωπικότητα, τη ζωή και τη διαδρομή του σπουδαίου Μακεδόνα στρατηλάτη.
Με αφορμή επίκαιρη ερώτηση που υπέβαλε ο πρόεδρος του Δημοκρατικού και Πατριωτικού Κινήματος-ΝΙΚΗ, Δ. Νατσιός, η υπουργός Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη, πέρα από την απάντησή της, κατέθεσε στα πρακτικά της Βουλής, ορισμένα από τα ιστορικά ανακριβή γεγονότα που παρουσιάζονται στο ντοκιμαντέρ το οποίο η ίδια χαρακτήρισε ως «μια εξαιρετικά κακής ποιότητας μυθοπλασία, ευτελούς περιεχομένου, που απέχει παρασάγγας από τα ιστορικά γεγονότα, έτσι όπως καταγράφονται στις αρχαίες γραπτές πηγές και τεκμηριώνονται από την αρχαιολογική έρευνα» και «επιδιώκει τον εύκολο εντυπωσιασμό για να κερδίσει θεατές χρησιμοποιώντας τον κακόβουλο σχολιασμό, ως δήθεν γεγονότα».
Όσον αφορά στη σεξουαλικότητα του Αλέξανδρου και τη σχέση του με τον Ηφαιστίωνα επισημαίνεται πως δεν υπάρχει καμία αναφορά στις πηγές που να ξεφεύγει από τα όρια της φιλίας, όπως την ορίζει ο μεγάλος του δάσκαλος, ο Αριστοτέλης. Ο Αλέξανδρος διδάχτηκε από τον Αριστοτέλη ρητορική, ηθική και πολιτική. Οι αριστοτελικές αξίες βασίζονται στην άσκηση του ορθολογισμού, δηλαδή στην αναζήτηση της αιτίας των πραγμάτων, την ακαταπόνητη επιδίωξη στόχων, την άσκηση στις ηθικές αρετές της εγκράτειας, της σωφροσύνης και του μέτρου. Θεμελιώδες στοιχείο στην σκέψη του Αριστοτέλη είναι η φιλία που βασίζεται στην αρετή και το αγαθό. Όταν ασκείς εξουσία είσαι κυρίαρχος του κόσμου, είσαι ηγέτης, στηρίζεσαι στους φίλους, με την αριστοτελική έννοια, δηλαδή σε έναν κύκλο ανθρώπων απόλυτα πιστών και αφοσιωμένων έως θανάτου που περιβάλλουν τον ηγέτη, τον στηρίζουν, τον συμβουλεύουν. Όλο αυτό το σημαντικό φιλοσοφικό πλαίσιο δεν παρουσιάζεται στη σειρά.
Μια ακόμη τρανταχτή ανακρίβεια της σειράς σχετίζεται τον τρόπο με τον οποίο ο Μέγας Αλέξανδρος αντιμετώπιζε τις γυναίκες των αντιπάλων του. Ενώ στη σειρά αναφέρεται ότι παντρεύτηκε και απέκτησε παιδί με την γυναίκα του Δαρείου, Στάτειρα Β’ κάτι τέτοιο δεν συνάδει με τις ιστορικές πηγές. Η γυναίκα που γέννησε το παιδί του ήταν η κόρη του Δαρείου, Στάτειρα Γ’, την οποία ο Αλέξανδρος νυμφεύθηκε στο πλαίσιο των πολιτικών γάμων, που τέλεσε με σκοπό την νομιμοποίηση των κατακτήσεων στα μάτια των γηγενών πληθυσμών.
Επιπλέον, όταν ο Αλέξανδρος εμφανίζεται στη βασιλική σκηνή μαζί με τον Ηφαιστίωνα, σύμφωνα με τις αρχαίες πηγές, είναι η μητέρα του Δαρείου, η οποία πέφτει στα πόδια του, και όχι η γυναίκα του, όπως εσφαλμένα παρουσιάζεται στη σκηνή της σειράς. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ο Αλέξανδρος αρνείται να συναντήσει ξανά την γυναίκα του Δαρείου για να μην τον προσβάλει τον αντίπαλό του. Ο ίδιος, εξάλλου, επιδείκνυε, διαχρονικά, τεράστιο σεβασμό προς τις γυναίκες των αντιπάλων του τις οποίες φρόντιζε να προστατεύει και την ίδια στάση απαιτούσε απ’ όλα τα μέλη του στρατεύματός του. Κάποιοι μάλιστα που παράκουσαν τις εντολές και βίασαν γυναίκες αντιπάλων τιμωρήθηκαν παραδειγματικά με θανατική ποινή.
Στο μεταξύ, στη σειρά υποβαθμίζεται η ιδιοφυής πολιτική κίνηση της λύσης από τον Αλέξανδρο του περίφημου Γόρδιου δεσμού, για τον οποίο η παράδοση έλεγε πως όποιος καταφέρει να τον λύσει θα κυριαρχούσε σε ολόκληρη την Ασία. Ο Αλέξανδρος ταξίδεψε χιλιόμετρα, ώστε να φτάσει στο λιμάνι του Γόρδιου και μπροστά σε πλήθος κόσμου να κόψει τον Γόρδιο δεσμό εδραιώνοντας τη φήμη και την ισχύ του σε εχθρούς και φίλους.
Τι συμβαίνει όταν παντρεμένα ζευγάρια είναι έτοιμα να υποκύψουν στον πειρασμό της… απιστίας; Όταν τα κουτσομπολιά και οι παρεξηγήσεις εναλλάσσονται με τέτοιο ρυθμό που δύσκολα ξεχωρίζει ο «θύτης» από το «θύμα»; Οι απαντήσεις θα δοθούν από την Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου στη σκηνή του Δημοτικού Θέατρο «Απόλλων» με την σπαρταριστή κωμωδία του Ζωρζ Φεντώ «Ψύλλοι στ’ αυτιά» από τη θεατρική ομάδα «Προσκήνιο» και τον Νίκο Λαϊνόπουλο στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Για άλλη μια χρονιά ο Νίκος Λαϊνόπουλος, μας εκπλήσσει ευχάριστα με τις επιλογές του. Από το δράμα στην κωμωδία υπηρετεί το ερασιτεχνικό θέατρο με ευδιάκριτη αφοσίωση και στρατιωτική πειθαρχία. Δεν εφησυχάζει, ούτε βαδίζει σε γνώριμα μονοπάτια. Εξελίσσει το ρεπερτόριό του και μαζί του εξελίσσεται και ο ίδιος. Το περσινό καλοκαίρι ανέβασε τον «Οιδίποδα τύραννο» στο θέατρο Φλόκα στην Αρχαία Ολυμπία και έκανε τους πιο αυστηρούς ή ακόμη και δύσπιστους κριτές του να υποκλιθούν στο άρτιο αποτέλεσμα. Από το αρχαίο δράμα μας ταξιδεύει σε πιο… σουρεαλιστικά θεατρικά μονοπάτια, με ένα έργο παρεξηγήσεων και ανατροπών σε φρενήρεις ρυθμούς! Και έναν συγγραφέα να καυτηριάζει κυρίως την μετριότητα της αστικής τάξης μέσα από το πρίσμα των ερωτικών… ατασθαλιών.
Συναντήσαμε τον Νίκο Λαϊνόπουλο στο θέατρο «Απόλλων» σε ένα διάλλειμα από τις εντατικές πρόβες. Μας μίλησε για το έργο, τη σύγχρονη ματιά του συγγραφέα-παρά το γεγονός ότι γράφτηκε το 1907- την πορεία της θεατρικής ομάδας «Προσκήνιο» και τη συνεργασία με τον σκηνοθέτη Αλέξανδρο Κοέν, αλλά και το πώς κρίνει την πολιτιστική εικόνα του Πύργου.
«Η επιλογή του έργου είναι μια δύσκολη υπόθεση, και ειδικά της κωμωδίας γιατί είναι ένα πάρα πολύ απαιτητικό είδος. Και ειδικά το συγκεκριμένο που είναι μια πολύ ωραία φάρσα. Δεν πήγαμε σε μια εύκολη επιλογή. Είναι πολύ γρήγορο στους ρυθμούς του, απαιτεί ενέργεια, συγχρονισμό απ’ όλους μας… Ήταν πολύ δύσκολες οι πρόβες αλλά και εμένα δεν μου αρέσουν οι ευκολίες. Στόχος μου είναι να κάνουμε έργα-που ακόμη και αν δεν έχουν μεγάλα μηνύματα-να μείνουν στη μνήμη του κόσμου σαν μια ωραία παράσταση και πετυχημένη απ’ όλες τις απόψεις» μας λέει ο Νίκος Λαϊνόπουλος για την επιλογή του έργου.
Ο Ζωρζ Φεντώ κριτικάρει την κοινωνία της εποχής του 1907. Κριτικάρει όμως και τη σύγχρονη εποχή…
Μα τίποτα δεν έχει αλλάξει, ειδικά στα θέματα του έρωτα, της συζυγικής απιστίας, τα «πιπεράτα» θέματα των συντρόφων… Όλα είναι σύγχρονα. Ο άνθρωπος εξελίσσεται μεν αλλά κάποια πράγματα παραμένουν ίδια (γέλια).
Εκτιμώ ότι δεν αναλύει μόνο την απιστία αλλά και με ποιον τρόπο μπορεί να διαδοθεί κάτι και να πάρει μεγάλες διαστάσεις ακόμη και χωρίς υπόσταση.
Ασφαλώς, αλλά κυρίως και πώς μπορεί να μπερδευτεί μια κατάσταση, πόσες παρεξηγήσεις μπορεί να γίνουν, πόσα πρόσωπα να εμπλακούν… Πιστεύω ότι είναι το κορυφαίο έργο των παρεξηγήσεων, του μπερδέματος και των ανατροπών.
Έχεις καταφέρει τόσα χρόνια τεχνηέντως να ισορροπείς ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα. Ποιος ο στόχος της εναλλαγής του ρεπερτορίου;
Η ομάδα μας έχει κάνει δραματικά έργα και πολλές κωμωδίες. Ο μεγάλος στόχος είναι να παρουσιάζουμε κάθε χρόνο μια διαφορετική εικόνα. Δεν αντέχω την επανάληψη. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για μια θεατρική ομάδα που έχει μπει στον 24ο χρόνο της, να μην βαριέται ο κόσμος. Δεν αντέχει το κοινό να βλέπει την ίδια εικόνα. Όλα τα έργα είναι μια πρόκληση. Και πάντα η επιλογή γίνεται σε συνεννόηση με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας. Δεν κρύβω ότι έχω μια προτίμηση σε πιο δραματικά έργα. Μ’ αρέσει όμως και η κωμωδία και είναι ευχαρίστηση να ακούς τον κόσμο να γελάει.
Όσοι θα έρθουν να δούνε την παράσταση, στο φουαγιέ του «Απόλλωνα» θα δούνε να δεσπόζει η Σφίγγα από την καλοκαιρινή παράσταση «Οιδίπους τύραννος». Κουβαλάς ακόμη τον Οιδίποδα μαζί σου;
Νομίζω ότι θα τον «κουβαλάω» για πολύ καιρό ακόμη. Μ’ έχει σημαδέψει ο ρόλος αυτός όπως και την πορεία της θεατρικής ομάδας. Ήταν ένα μεγάλο στοίχημα, ένα τεράστιο ρίσκο. Πολλοί που άκουσαν ότι θα ανεβάσουμε αρχαίο δράμα ήταν επιφυλακτικοί. Και πραγματικά χαίρομαι που ακόμη κι’ αυτοί, οι πιο δύσκολοι, πείστηκαν και το εκδήλωσαν ένθερμα και με απόλυτη ειλικρίνεια. Εισπράξαμε τα συγχαρητήρια του θεατρόφιλου κοινού της πόλης. Ανθρώπων που έχουν γνώση του θεάτρου και είναι απαιτητικοί ως θεατές.
Αισθάνθηκες δικαιωμένος με την κριτική που εισέπραξες για όσους σε αμφισβήτησαν τα προηγούμενα χρόνια;
Ναι, και κυρίως σ’ αυτούς αναφέρομαι. Η αμφισβήτηση υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίζει να υπάρχει. Το θέατρο, ακόμη και το ερασιτεχνικό είναι μια πολύ δύσκολη αρένα. Δυστυχώς υπάρχει όχι μόνο αμφισβήτηση αλλά και κακοήθεια πολλές φορές. Έχω απαντήσει όλα αυτά τα χρόνια μέσα από τη δουλειά και τις επιλογές μας. Η θεατρική ομάδα «Προσκήνιο» πάντα παρουσιάζει, και ας κατηγορηθώ από κάποιους, μια άρτια καλλιτεχνικά και τεχνικά παράσταση. Γίνεται πάρα πολλή δουλειά και γι’ αυτό έχουμε επιλέξει τα τελευταία χρόνια έναν συγκεκριμένο άνθρωπο, τον Αλέξανδρο Κοέν. Είναι δάσκαλος υποκριτικής, σκηνοθέτης, έχει μια πολύ επιτυχημένη πορεία στην Αθήνα, έχουν περάσει από τα «χέρια» του ηθοποιοί με καριέρα στο θέατρο και μας διδάσκει διαρκώς. Είναι πάντα σύμφωνος με τις επιλογές μας και δεν επαναπαύεται ποτέ. Δεν έρχεται στον Πύργο να κάνει μια… παραστασούλα, μια αρπαχτή και να φύγει.
Πώς κρίνεις το πολιτιστικό γίγνεσθαι στην πόλη μας; Σε ικανοποιεί η εικόνα που παρουσιάζεται τα τελευταία χρόνια;
Δυστυχώς εδώ και 21 χρόνια, που ασχολούμαι με το θέατρο, δεν αλλάζει κάτι. Μπορεί να μην γνωρίζω εγώ τί είναι και τι σημαίνει πολιτισμός. Από το δικό μου μετερίζι όμως, βλέπω κάποια πράγματα, ή έχω αντίληψη κάποιων πραγμάτων και κάποιες σκέψεις για το τί μπορεί να γίνει και να αλλάξει η πόλη σ’ αυτό το κομμάτι τουλάχιστον.
Δεν νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια έχει γίνει κάτι θεαματικό ώστε η πόλη αυτή να αποκτήσει μια πολιτιστική ταυτότητα ή μια κουλτούρα που να εμπεριέχει τα στοιχεία της φυσιογνωμίας, της παιδείας μιας τοπικής κοινωνίας. Δεν έχουν δημιουργηθεί μόνιμοι θεσμοί και δομές στην πόλη που να εξελίσσονται, να αναπτύσσονται και μέσα απ’ αυτούς η πόλη να παρουσιάζει την πολιτιστική της ταυτότητα. Και να αναδεικνύεται και η τοπική πολιτιστική δημιουργία. Οι θεατρικές ομάδες κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό για να προσδώσει πολιτιστική ταυτότητα στην πόλη. Τι έχουμε; Μόνο τις θεατρικές ομάδες και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου.
Θα πρέπει να δημιουργηθούν δομές, να τεθούν στόχοι ώστε η πόλη να αποκτήσει έναν συγκεκριμένο πολιτιστικό χαρακτήρα, να αναδείξει τα πολιτιστικά της στοιχεία, τους ανθρώπους της. Και φυσικά απαιτείται ενεργοποίηση και συνεργασίες. Δεν μπορούμε να λέμε ότι κάνουμε πολιτισμό μετακαλώντας τους καλλιτέχνες, τραγουδιστές κ.α. για να κάνουμε τα περιβόητα πολιτιστικά καλοκαίρια. Χρειάζεται κι αυτό, αλλά δεν μπορεί να γίνεται μόνο αυτό. Δεν είναι αυτό η πολιτιστική ταυτότητα μιας πόλης. Και εγώ το έκανα ως Αντιπρόεδρος του ΔΟΠΠ το 2018 και το 19, και φέραμε δημοφιλείς τραγουδιστές για να περάσει ο κόσμος όμορφα. Αλλά δεν διαμορφώνεις πολιτιστική ταυτότητα μ’ αυτό. Δεν διαμορφώνεις πολιτιστική ταυτότητα μιλώντας και κλείνοντας συνεργασίες με τα γραφεία των μάνατζερ στην Αθήνα για να διαπραγματεύεσαι την αμοιβή του καλλιτέχνη και την ημερομηνία που θα εμφανιστεί στον Πύργο. Δεν αρκεί αυτό, και δεν βλέπω δυστυχώς να υπάρχει κανένας απολύτως σχεδιασμός τα τελευταία χρόνια. Και καμία απολύτως πρόοδο.
Τα πάντα είναι θέμα ανθρώπων. Να αγαπήσουν και να δουλέψουν για τον πολιτισμό. Ο πολιτισμός δεν χρειάζεται ανθρώπους που αποσκοπούν σε οικονομικό όφελος ή τον αντιμετωπίζουν ως επιχειρηματική δράση. Δεν χρειάζεται ανθρώπους με έπαρση που δεν έχουν να επιδείξουν ουσιαστικό έργο σε πολιτιστικούς τομείς.
Για να «τρέξει» ο Πολιτισμός σε μια πόλη, θα πρέπει να υπάρξουν άνθρωποι να αγαπήσουν τον συγκεκριμένο τομέα, να έχουν όραμα και στόχους. Να κουραστούν με τη σκέψη αν χρειαστεί, να αναζητήσουν συμβουλές, να επιδιώξουν συνεργασίες….
Μιας και μιλάμε για την πολιτιστική ταυτότητα της πόλης, θέλω να αναφερθούμε και στην μοναδική στέγη του πολιτισμού που δεν είναι άλλη από το θέατρο Απόλλων που παρουσιάζει σημαντικά προβλήματα….
Αντιμετωπίζει πάρα πολλά προβλήματα. Δυστυχώς κανείς δεν έχει σκύψει με ευλάβεια και αφοσίωση πάνω σ’ αυτό το κτήριο για να το φροντίσει και να το κρατήσει ζωντανό. Κατά τη διάρκεια της μικρής θητείας μου στον ΔΟΠΠ, ο «Απόλλωνας», πέρα από τα κτηριακά προβλήματα που επιδεινώθηκαν τα τελευταία τρία χρόνια, δεν είχε και άλλα πράγματα για την ασφάλεια των θεατών και του χώρου. Εκδώσαμε το πρώτο πιστοποιητικό πυρασφάλειας, θέσπισα τον κανονισμό λειτουργίας και ελπίζω να επικαιροποιηθεί από τη νέα Δημοτική Αρχή. Προσπαθήσαμε να αποκαταστήσουμε κάποιες κτηριακές ανάγκες αλλά τα τελευταία χρόνια έχει επιδεινωθεί η κατάσταση. Χρειάζεται μια ολοκληρωμένη μελέτη για να αποκατασταθούν όλες οι βλάβες και ζημιές που έχουν γίνει.
Copyright © 2011 - 2024 Ηλεία Live!.