Το Gladiator II επανέρχεται με την ίδια αγριότητα και θεαματικότητα, γεμάτο από επικές μάχες στο Ρωμαϊκό Κολοσσαίο και φαντασμαγορικές ερμηνείες, καθιστώντας την μία από τις πιο δυναμικές ταινίες δράσης της χρονιάς.
Ο Mescal, γνωστός για τους ευαίσθητους και εσωτερικούς ρόλους του στα Normal People και Aftersun, μπορεί να φαίνεται μια απροσδόκητη επιλογή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, ωστόσο καταφέρνει να φέρει στην ταινία την ίδια δύναμη και μαγνητισμό που είχε ο Russell Crowe ως Maximus στο πρώτο μέρος.
Στο ρόλο του Lucius, γιου του Maximus και της Lucilla, ο Mescal δίνει μία πολυδιάστατη ερμηνεία που ισορροπεί μεταξύ σκληρότητας και τρυφερότητας, κάνοντας τον θεατή να αισθανθεί τη σύγκρουση ανάμεσα στην προσωπική του επιθυμία για εκδίκηση και τις κοινωνικές προσδοκίες.
Η ταινία διατηρεί τη δομή του αρχικού έργου με τις θεαματικές μάχες, τους αποκεφαλισμούς και τις εντυπωσιακές ξιφομαχίες, αλλά αυτή τη φορά προσθέτει νέα στοιχεία στο σκηνικό, όπως καρχαρίες στο πλημμυρισμένο Κολοσσαίο.
Φυσικά όλα αυτά έχουν αμφισβητηθεί από τους ιστορικούς και υπήρξε σκληρή κριτική από πολλούς ειδικούς για διάφορες ανακρίβειες. Από την άλλη όμως ξέρουμε πολύ καλά πως ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται και πολύ για την ιστορία όσο για την διασκέδαση του, οπότε τελικά ο Scott είχε δίκιο.
Ωστόσο, η πραγματική δύναμη της ταινίας βρίσκεται στους μικρότερους, συναισθηματικά φορτισμένους διαλόγους, όπως οι συναντήσεις του Lucius με τη μητέρα του Lucilla (την οποία υποδύεται ξανά η Connie Nielsen, που αψηφούν τις εύκολες προσδοκίες του κοινού και εξελίσσουν τον χαρακτήρα του Lucius σε έναν ηγέτη που αναζητά το δικό του μονοπάτι.
Ο Ridley Scott, γνωστός για την ικανότητά του να συνδυάζει το θέαμα με βαθύτερα κοινωνικά μηνύματα, καταπιάνεται και πάλι με τα ζητήματα της πολιτικής δύναμης και της τυραννίας στη Ρώμη.
Το θέμα της εξουσίας και των λαϊκών προσδοκιών είναι κεντρικό στην ταινία, με τον Lucius να αμφισβητεί τις πρακτικές της αυτοκρατορίας και να ρωτά τους πολίτες αν τολμούν να ξαναχτίσουν το όραμα μιας Ρωμαϊκής Δημοκρατίας.
