Απύθμενη η πλατφόρμα του Netflix.
Και σαν βγεις στον πηγαιμό για μια ταινία Σαββατόβραδο, διαπιστώνεις, εσύ ο αργόσχολος, ο έχων τον χρόνο δεμένο στην πολυθρόνα – μαστιγωτής του, ο συνταξιούχος, ο αγοραφοβικός που την Βασιλίσσης Σοφίας την είδες τελευταία φορά στολισμένη επί δημάρχου Τρίτση· εσύ ο φανατικός που όλο και ξεκλέβεις μια δυο ώρες από την τηλεργασία για να δεις ό,τι νέα άφιξη, διαπιστώνεις λοιπόν ότι τα έχεις δει όλα…
Όχι όλα ακριβώς, αλλά σχεδόν όλα. Και σαν απλώσουν οι νέες ταινίες τα θέλγητρά τους, σαν το κορίτσι που σου ‘γνεφε από το απέναντι παράθυρο «τότε», δεν το σκέπτεσαι: ανταποκρίνεσαι στο κάλεσμα τους και με όπλο το τηλεχειριστήριο τους δίνεις μια 20λεπτη ευκαιρία. Αν το μισάωρο περάσει και δεν αλλάξεις επιλογή, σε έχουν κερδίσει.
Δυο τέτοιες ταινίες «έπεσαν» μέσα στον Δεκέμβριο. Η μια πρόσφατα, η άλλη με το έμπα του πρώτου μήνα του χειμώνα. Λοιπόν, επειδή τα πολλά λόγια και οι αμέτρητες λέξεις σκοτώνουν το νόημα ενός θέματος, μπαίνουμε στη… σκοτεινή αίθουσα του καθιστικού:
Ταινία Νο1: «Η Εξουσία του Σκύλου». Γουέστερν που δεν είναι Γουέστερν, με έναν Μπένεντικτ Κάμπερμπατς που θυμίζει Κλιντ Ίστγουντ στα καλύτερά του, δεν είναι όμως Κλιντ Ίστγουντ, αλλά με ερμηνεία για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου. Σκηνοθετική σφραγίδα από την Τζέιν Κάμπιον, που βγήκε σολίστ από τα «Μαθήματα Πιάνου» και δίνει ρεσιτάλ με φόντο τη σκληρή και άνυδρη φύση της Άγριας Δύσης πριν από την Μεγάλη Ύφεση (η ταινία γυρισμένη στη Νέα Ζηλανδία δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τους σκληρούς τόπους της αμερικανικής ηπείρου).
Το σενάριο επικεντρώνεται στον Φιλ, τον σκληρό καουμπόι που όλοι τον κοιτούν στο στόμα ν' ακούσουν τι θα πει μην και τον κακοκαρδίσουν, τον Φιλ που έχει αποφοιτήσει από Yale με κλασσικές σπουδές, που όμως πλένεται... κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα κι όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από την δυσώδη – μάτσο προσωπικότητά του. Πλάι του, ο χαμηλών τόνων αδερφός, ο καλοντυμένος, ο χαμογελαστός και καλοσιδερωμένος, που κοιμούνται μαζί από παιδιά και στο κατώφλι των 40 το κάνουν ακόμα. Οι γονείς… μακριά κι αγαπημένοι και τα δυο αδέρφια αλλοτριωμένα στα γελάδια και στα γη τους, μέχρι που εμφανίζεται ο συνήθης καταλύτης: μια γυναίκα. Κι εκεί αλλάζουν όλα κι κόσμος των καμπόιδων γκρεμίζεται σαν σοβάς φουσκωμένος από την υγρασία της υποκρισίας.
Η γυναίκα παντρεύεται τον «καλό» αδερφό, κάποια στιγμή στο σπίτι έρχεται και ο εύθραυστος γιος της που προσκρούει στον γρανιτένιο Φιλ. Μυστικά αποκαλύπτονται, ο «γρανιτένιος» δεν είναι και τόσο σκληρός τελικά κι ο κόσμος τους όλος γίνεται μια σταλιά και δεν χωράει κανένα, παρά τον πιο έξυπνο και πονηρό…
Αυτά από σενάριο και από ερμηνείες όλες πάνω από τον μέσο όρο με εκείνη του (Φιλ) Κάμπερμπατς να κυριαρχεί από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτο. Λίγο αργή η ταινία, αλλά δεν την αφήνεις στη μέση. Ο (συμβολικός) Σκύλος - φύλακας της οικογένειας και της καλά κρυμμένης στις σκοτεινές χαραμάδες των ανείπωτων πόθων ζωής, γαυγίζει, αλλά δεν δαγκώνει… Εξουσιάζει, αλλά εύκολα ξεγελιέται μ’ ένα κόκκαλο – δέλεαρ. Ολόκληρη η ταινία,, ο Κάμπερμπατς! Υποψήφιος για Όσκαρ Α’ Αντρικού χωρίς συζήτηση!
Ταινία Νο 2: «The Unforgivable». Ασυγχώρητη η Σάντρα Μπούλοκ που κατά καιρούς έπαιξε σε ταινιούλες της σειράς, που τις ξέχασες πριν ακόμα πέσουν οι τίτλοι του τέλους… Στην ταινία της γερμανίδας σκηνοθέτριας Νόρα Φίνγκσαϊντ, η (Ρουθ) Μπούλοκ μεταμορφώνεται. Δεν θα χαμογελάσει ποτέ, δεν θα χτενιστεί ποτέ, δεν θα χαράξει ήλιος ποτέ γι’ αυτήν, που ακόμα πληρώνει - αν και έχει αποφυλακιστεί υπό όρους - για τον φόνο του τοπικού σερίφη - ένα έγκλημα εν βρασμώ ψυχής.
Η Μπούλοκ, μια ταινία μόνη της: Αναζητεί την αδελφή που άφησε πίσω, μπαίνοντας στη φυλακή και προσπαθεί να εξορκίσει το παρελθόν που την καταδιώκει. Η Μπούλοκ σηκώνει στην πλάτη της το σενάριο και το κουβαλάει μέχρι τέλους, αποκαλύπτοντας τις ερμηνευτικές τις ικανότητες. Αν στη βιτρίνα του σπιτιού της έχει ένα Όσκαρ για κάποιας αμφίβολης ποιότητας και ενδιαφέροντος ταινία όπως η «The Blind Side», τώρα κλείνει στόματα και κάνει χώρο για το δεύτερο και πιο γυαλιστερό Χρυσό Αγαλματάκι της.
Και οι δυο οι ταινίες έχουν κοινά: Από ένα μυστικό που στοιχειώνει, από δυο αδέλφια που μοιράστηκαν ακραία συναισθήματα, από μια έρημο ψυχής που δεν γεμίζει όταν αδειάσει από τα «θέλω» και πνιγεί από τα «πρέπει». Κι ένα κοινό ακόμα: Γεμίζουν ευχάριστα δυο ώρες χειμωνιάτικες όταν έξω βρέχει κι οι ψυχές παλεύουν να στεγνώσουν με εικονική πραγματικότητα!
Πηγή: ethnos.gr
