Το φεγγάρι δεν έχει αέρα, δεν έχει νερό και οι ακραίες θερμοκρασίες του έχουν εύρος 250 βαθμών (από 120 βαθμούς Κελσίου μέχρι μείον 130). Αλλά μια από τις πιο δύσκολες προκλήσεις για τις διαστημικές υπηρεσίες που ελπίζουν στήσουν μια βάση εκεί, είναι η σκόνη. Διαβρώνει τις διαστημικές στολές, μπλοκάρει τα μηχανήματα, παρεμβαίνει στα επιστημονικά όργανα και δυσκολεύει τις μετακινήσεις.
Τώρα οι επιστήμονες έχουν καταλήξει σε μια πιθανή λύση, όπως αναφέρει ο Guardian. Υποστηρίζουν ότι η σκόνη του φεγγαριού μπορεί να λιώσει χρησιμοποιώντας έναν γιγαντιαίο φακό, προκειμένου να δημιουργηθούν στέρεοι δρόμοι και χώροι προσεδάφισης.
«Μπορεί να σκεφτείτε: "Δρόμοι στο φεγγάρι, ποιος το χρειάζεται αυτό;"», δήλωσε ο καθηγητής Γιενς Γκίνστερ, του Ομοσπονδιακού Ινστιτούτου Έρευνας και Δοκιμών Υλικών στο Βερολίνο και συν-συγγραφέας μιας μελέτης πάνω στην πιθανή λύση, η οποία δημοσιεύεται στο περιοδικό Scientific Reports. «Αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για μία πολύ βασική απαίτηση, από τα πρώτα κιόλας στάδια. Δεν υπάρχει ατμόσφαιρα, η βαρύτητα είναι αδύναμη, οπότε η σκόνη φτάνει παντού και καταστρέφει τον εξοπλισμό των αποστολών».
Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας καταστροφής είναι το διαστημόπλοιο Surveyor 3, το οποίο υπέστη ζημιές από τη σκόνη που εκσφενδονίστηκε κατά την προσεδάφιση του Apollo 12. Η αντιμετώπιση αυτής της πρόκλησης αποτελεί προτεραιότητα για τη NASA, η οποία στοχεύει στη δημιουργία μιας μόνιμης σεληνιακής βάσης. Η μεταφορά οικοδομικών υλικών στο φεγγάρι θα ήταν πολύ δαπανηρή, επομένως χρειάζονται μη συμβατικές λύσεις.
«Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε ό,τι υπάρχει εκεί, και αυτό είναι η ελαφριά σκόνη», δήλωσε ο Γκίνστερ. Ο ίδιος και οι συνάδελφοί του πειραματίστηκαν με ένα λεπτόκοκκο υλικό που ονομάζεται EAC-1A, το οποίο αναπτύχθηκε από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμός Διαστήματος ως υποκατάστατο του σεληνιακού εδάφους. Χρησιμοποίησαν μια δέσμη λέιζερ διαμέτρου 50 χιλιοστών για να θερμάνουν τη σκόνη σε περίπου 1.600 βαθμούς Κελσίου και να τη λιώσουν. Σιγά-σιγά χάραξαν καμπυλωτά τριγωνικά σχήματα, μήκους περίπου 25 εκατοστών έκαστο, τα οποία θα μπορούσαν να συνδεθούν μεταξύ τους για να δημιουργήσουν στέρεες επιφάνειες σε μεγάλες περιοχές του σεληνιακού εδάφους, που θα χρησίμευαν ως μελλοντικοί δρόμοι και βάσεις προσεδάφισης.
Η διαδικασία δεν είναι γρήγορη. Κάθε μικρή γεωμετρική μονάδα χρειάστηκε περίπου μία ώρα για να παραχθεί, πράγμα που σημαίνει ότι θα χρειαστούν περίπου 100 ημέρες για να δημιουργηθεί ένα σημείο προσγείωσης 10 x 10 μέτρων.
Για να πραγματοποιηθεί αυτή η εργασία στο φεγγάρι, οι συγγραφείς υπολογίζουν ότι θα πρέπει να μεταφερθεί από τη Γη ένας φακός περίπου 2,37 τετραγωνικών μέτρων που θα λειτουργήσει ως συγκεντρωτής ηλιακού φωτός στη θέση του λέιζερ. Ο φακός θα μπορούσε να κατασκευαστεί από ένα πολυμερές φύλλο που θα μπορούσε να τυλιχθεί σε ρολό, καθιστώντας εύκολη τη μεταφορά του. Αλλά η σκόνη θα εξακολουθούσε να αποτελεί πρόβλημα για τον ίδιο το φακό. «Όταν συσσωρεύεται σκόνη στον φακό, αργά ή γρήγορα δεν θα λειτουργεί πια», επεσήμανε ο Γκίνστερ, προσθέτοντας ότι ένας δονούμενος φακός θα μπορούσε να μετριάσει αυτό το πρόβλημα.
Πηγή: Cnn.gr
