Αγώνα επιβίωσης δίνουμε κάθε ημέρα, όσοι τυχαίνουμε να ζούμε σε πόλεις που κάθε δρομάκι και κάθε σοκάκι κρύβει τη δική του παγίδα, τη δική του παροπλισμένη νάρκη… την ολική αδιαφορία εκείνων που λένε πως λειτουργούν υπέρ της προστασίας του συνόλου και τη φροντίδα των αδυνάτων!
Το σταυρό μας κάνουμε με το που φεύγουμε κάθε πρωί από το σπιτικό μας, με την ευχή να ξαναγυρίσουμε αρτιμελείς και με τα νεύρα μας στη θέση τους, μιας και τόσα γίνονται τριγύρω μας…
Από που ν’ αρχίσεις και που να τελειώσεις! Από τις πλάκες των πεζοδρομίων που αλλού πατάς και αλλού βρίσκεσαι ή από τα ανύπαρκτα πεζοδρόμια, καθώς κάποιοι «φελλοί» έχουν επάνω τους παρκάρει τις μηχανές ή τις αμαξάρες τους;
Βέβαια, να έχουμε και κατά νου… πως οι νεοέλληνες, έχουν ως επίδειξη ηλιθιότητας να κυκλοφορούν πάνω στα πεζοδρόμια με τα μοτοσακό τους, τα πατίνια τους… άλλη μόδα και τούτη, αλλά και με ότι απαγορεύεται ν’ ανεβαίνει πάνω σ’ αυτά.
Μην ξεχνάμε, πως οι δρόμοι είναι για τους πεζούς, κατά τη φιλοσοφία των «φελλών», καθώς τους θεωρούν μέρος της δοκιμασίας… αν είναι καλοί οδηγοί ή όχι!!!
Και συνεχίζουμε με το τι μυαλό κουβαλάνε αυτοί οι δήθεν VIP της κοινωνίας μας, θεωρώντας πως παραβιάζοντας το STOP είναι μαγκιά, πηγαίνοντας στο αντίθετο ρεύμα είναι σπάσιμο τσαμπουκά του οδηγού που κινείτε στο αντίθετο ρεύμα, αλλά και κορνάροντας σε συνδυασμό με ανέμισμα της ανοικτής παλάμης… έχουν το θείο χάρισμα, να ισοπεδώνουν και να μηδενίζουν τα πάντα.
Άσε, για να μην πιάσουμε το τι μπορεί να μας έρθει στο κεφάλι, εξ’ ουρανού! Κάποιος σοβάς, ένας κουβάς από κάποιο ξέφραγο μπαλκόνι, κάποιο εσώρουχο απροσδιόριστου φύλου, αλλά και καμιά τούρτα πολλαπλών ευωδιών και αποχρώσεων, δώρο από τον αφοδευτήρα, μιας δεκαοχτούρας ή αν θέλετε το επιστημονικό της όνομα, μιας Streptopelia decaocto… για τα social media που πιθανόν θα δημοσιεύσετε!!!
Όσο για τα υπόλοιπα, ο Θεός να μας φυλάει για να μη φάμε καμιά αδέσποτη από το σακίδιο κάθε κατά φαντασία επιστήμονα που το έχει ζαλωμένο στην πλάτη, μέσα σε κάνα τρένο, τραμ ή λεωφορείο, αλλά ακόμα και καμιά αγκωνιά από το πουθενά…
Κι αν νομίζουμε πως μπορούμε να τους πούμε έστω και το ελάχιστο, κάνουμε μεγάλο λάθος! Ούτε κιχ, ούτε πρόταση δεν μπορούμε να σχηματίσουμε… στη χώρα της δημοκρατίας, στη χώρα της ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης!
Μπορούμε όμως να συνεχίσουμε τον αγώνα επιβίωσης, με την ελπίδα πως κάποια στιγμή κάποιο θαύμα θα γίνει και ίσως σωθούμε.
- Ο Παύλος Ανδριάς είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας
