Σχετικά Άρθρα

• Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Ιερά αγρυπνία στον νεοανεγερθέντα ναό προς τιμήν του, στο Πράσινο Ηλείας
  σε Επίκαιρα
  

  «Όταν ο άνθρωπος βιώνει το Χριστό αισθάνεται χαρά…» είναι τα λόγια του Αγίου Παϊσίου που συνοδεύουν την καταπληκτική αγιογραφία του στην είσοδου του νεοανεγερθέντος ναού, στο Πράσινο Ηλείας. Και την είδα αυτή τη χαρά. Την είδα στα μάτια των ανθρώπων που ενώ κόπιασαν πολύ, η πνευματική τους ανταμοιβή είναι τέτοια που τους γεμίζει ικανοποίηση και δύναμη να συνεχίσουν το έργο τους.

  Δεν έχει σημασία να αναφέρω ποιος ήταν εκείνος που είχε πρώτος την ιδέα, ή πιο σωστά την ανάγκη, για την δημιουργία ενός ναού προς τιμήν του Αγίου Παϊσίου. Άλλωστε, το ζητούμενο δεν είναι η αυτοπροβολή για κανέναν από τους ανθρώπους που έβαλαν ο καθένας το δικό του λιθαράκι, άλλος μικρότερο άλλο μεγαλύτερο, άλλος προσφέροντας οικονομική ενίσχυση και άλλος με προσωπική εργασία. Και είναι αρκετοί αυτοί οι άνθρωποι…

  Γράφει η Θεώνη Ρωμαίου

  Μια ομάδα κατοίκων του Πρασίνου και της ευρύτερης περιοχής, με βαθιά πίστη και διάθεση προσφοράς έκαναν το όνειρό τους πραγματικότητα και κατασκεύασαν αυτό το πανέμορφο, γραφικό εκκλησάκι. Σε αρμονία με τη φυσική ομορφιά του περιβάλλοντος, που είναι κατάφυτο με πεύκα, αλλά και με θέα που ξεκουράζει τα μάτια και την ψυχή σου, το εκκλησάκι του Αγίου Παϊσίου θα είναι πλέον το στολίδι του Πρασίνου και ένας ακόμη λόγος για να επισκεφθεί κανείς το έτσι κι αλλιώς πανέμορφο χωριό!!

  Το μεράκι των ανθρώπων που εργάστηκαν για περίπου 6 μήνες στην κατασκευή της εκκλησίας διακρίνεται στις λεπτομέρειες… Η πέτρινη βρυσούλα, οι κούνιες, τα ξύλινα παγκάκια, το ξύλινο μοναστηριακού τύπου τραπέζι με πάγκους για να ξεκουράζονται οι επισκέπτες… όλα μελετημένα και υλοποιημένα με προσοχή και φροντίδα.

  Πώς θα μπορούσα να μην αναφερθώ στην εξαιρετική δουλειά της αγιογράφου, Μαρίας Κανελλοπούλου, που φιλοτέχνησε τις εικόνες της Παναγίας και του Αγίου Παϊσίου που κοσμούν το εσωτερικό του ναού, αλλά και την υπέροχη, «ολοζώντανη» αγιογραφία του στην είσοδο, που μοιάζει πραγματικά λες και ο Άγιος μας καλωσορίζει και μας υποδέχεται στο «σπίτι» του!!

  Να έχετε όλοι την ευλογία του και να σας χαρίζει υγεία και γαλήνη ψυχής!!

  Την Πέμπτη 11 Ιουλίου, παραμονή της εορτής του Αγίου Παϊσίου, στο εκκλησάκι θα τελεστεί ιερά αγρυπνία στη μνήμη του, στις 21:30 και όλοι οι ευσεβείς Χριστιανοί θα έχουν τη δυνατότητα να παρευρεθούν και να προσευχηθούν στη χάρη Του.

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  Η εξαιρετική εικόνα του Αγίου Παϊσίου, από την αγιογράφο Μαρία Κανελλοπούλου.

  Η μοναδική θέα από το σημείο που βρίσκεται το ξωκλήσι.

  Λίγα λόγια για τη ζωή του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη

  Ο Άγιος Παΐσιος είναι ίσως ο Άγιος ο οποίος έχει απασχολήσει την κοινή γνώμη περισσότερο τις τελευταίες δεκαετίες για τα σοφά λόγια και οι διδαχές του. Μιλούσε για την αξία της πίστης, της προσευχής και της πνευματικής ζωής γενικότερα, για την αγάπη στους άλλους και την οικογένεια αλλά και για το πώς να αντιμετωπίζει κανείς με στωικότητα και υπομονή τις δυσκολίες της ζωής. Τα λόγια του είχαν τόση απήχηση, που λέγεται πως στην ουσία αναβίωσαν τον μοναχισμό στην Ελλάδα.

  Ακόμη και πριν την Κοίμηση και την επίσημη αγιοποίηση του, πολλοί Ορθόδοξοι σε όλο τον κόσμο τον θεωρούσαν Όσιο. Πολλοί επισκέπτες της σκήτης του Αγίου Παϊσίου ανέφεραν πως μετά την επίσκεψη τους θεραπεύτηκαν από χρόνιες ασθένειες, ακόμη και ανίατες. Μετά την Κοίμηση του, πολλοί έχουν αναφέρει ότι είδαν τον μοναχό, ο οποίος τους προειδοποίησε ή τους προστάτεψε από κάποιον κίνδυνο και στη συνέχεια χάθηκε.

  Γεννήθηκε το 1924 στην Φάρασα της Καππαδοκίας. Την περίοδο εκείνη γινόταν βίαιος διωγμός των Ελλήνων και οι γονείς του μην ξέροντας αν το νεογέννητο παιδί τους θα μπορέσει να επιβιώσει, ζήτησαν από τον ιερέα του χωριού, που δεν ήταν άλλος από τον Άγιο Αρσένιο, να το βαφτίσει άμεσα. Ο Άγιος κατάλαβε ότι το παιδί θα γίνει μοναχός κι επέλεξε να του δώσει το όνομα του, χρίζοντας τον έτσι διάδοχό του.

  Η οικογένεια του Παϊσίου εκδιώχθηκε από την Φάρασα και εγκαταστάθηκε τελικά στην Κόνιτσα της Ηπείρου στην Ελλάδα, όπου ο μικρός Αρσένιος πήγε στο σχολείο, έμαθε γράμματα και ξεκίνησε να διαβάζει την Αγία Γραφή αλλά και βίους Αγίων. Τον περισσότερο χρόνο του τον περνούσε προσευχόμενος σε τοπικά απομονωμένα παρεκκλήσια.

  Ο Αρσένιος επέλεξε να μην πάει Γυμνάσιο αλλά να μάθει τη ξυλουργική τέχνη, μιμούμενος τον Χριστό και άρχισε να παίρνει την απόφαση να μονάσει στο Άγιο Όρος. Όταν ήταν έφηβος, ένας χωριανός του για να τον αποτρέψει από το να γίνει μοναχός του μίλησε για τον Δαρβίνο και ο Αρσένιος συγκλονισμένος κλείστηκε για ώρες σε ένα εκκλησάκι προσευχόμενος. Εκεί του παρουσιάστηκε με τη μορφή λαμπερού φωτός ο Χριστός και του ζήτησε να γίνει Μοναχός.

  Πριν προλάβει να μονάσει ο Αρσένιος ξέσπασε ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος και ο εμφύλιος. Κλήθηκε να υπηρετήσει στο σώμα διαβιβαστών όπου διακρίθηκε για την ανδρεία του, αφού αναλάμβανε δύσκολες αποστολές προτιμώντας να θυσιαστεί ο ίδιος από το να σκοτωθούν οι συναγωνιστές του. Σε όλη τη διάρκεια των πολέμων έσωσε πολλούς στρατιώτες χωρίς να ρίξει ούτε μία σφαίρα.

  Όταν έγινε 29 ετών παρουσιάστηκε στο Άγιο Όρος για να μονάσει και χειροτονήθηκε μοναχός με το όνομα Παΐσιος. Στόχος του ήταν να γίνει ασκητής, αλλά λόγω του ήθους του και της εργατικότητας του, αυτό άργησε να γίνει. Για πολλά χρόνια ο Παΐσιος περιπλανήθηκε σε διάφορα μοναστήρια ανά την Ελλάδα, αλλά και στην Έρημο Σινά.

  Τελικά, έγινε ασκητής στο Άγιο Όρος και σύντομα άρχισαν να τον επισκέπτονται πολλοί πιστοί και μοναχοί για να τον δουν από κοντά και να μιλήσουν μαζί του. Στις 12 Ιουλίου 1994 ο Παΐσιος πέθανε από καρκίνο, κάτι που είχε παρακαλέσει τον Θεό να του συμβεί.

  Πληροφορίες για τον βίο του Αγίου Παϊσίου: monastery.gr

• Αγρυπνία για την Αυτοκράτειρα του Βυζαντίου Οσία Υπομονή, στον Άγ. Ελευθέριο Πύργου
  σε Κοινωνία
  
  Σεμνοπρεπώς και Ιεροπρεπώς τελέστηκε στον Ιερό Ναό Αγίου Ελευθερίου Πύργου, η καθιερωμένη Ιερά αγρυπνία την Τρίτη 28 Μαΐου 2019, προς τιμή της Οσίας Υπομονής τελευταίας Αυτοκράτειρας του Βυζαντίου, με αφορμή την Άλωση της Πόλης που φέτος συμπληρώθηκαν 566 χρόνια, από την αποφράδα εκείνη ημέρα της 29ης Μαϊου 1453. Τότε που ακούστηκε η κραυγή “Εάλω η Πόλις” καί η Βασιλεύουσα, η Πόλη των Αγίων, των Αυτοκρατόρων και των θρύλων, πέρασε υπό την κατοχή του Οθωμανού δυνάστη…

  Των κατανυκτικών ιερών ακολουθιών, προέστη ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Ωλένης κ.κ. Αθανάσιος, πλαισιωμένος από τους Αιδ. π. Κωνσταντίνο Παπαδημητρίου, π. Νικόλαο Κατσηδήμα, π. Άγγελο Ζέζα και τον οικείο Εφημέριο π. Γρηγόριο Πάπαρη, Την παρακολούθησαν αρκετοί φιλάγιοι Χριστιανοί, της ενορίας και της πόλης του Πύργου, προκειμένου να λάβουν την χάρη και την ευλογία της Οσίας Υπομονής.

  Η Αγία Υπομονή ήταν η Βασίλισσα του Βυζαντίου Αυγούστα Ελένη–Δραγάση Παλαιολόγου. Ήταν κόρη του Αυτοκράτορα των Σλάβων Κωνσταντίνου Δραγάση. Έγινε Αυτοκράτειρα του Βυζαντίου ως σύζυγος του Εμμανουήλ Β’ του Παλαιολόγου. Είχε 6 παιδιά και ως Αυτοκράτειρα, κατά τον φιλόσοφο Γεώργιο Πλήθων Γεμιστό, διακρινόταν για τη σωφροσύνη της και την δικαιοσύνη της. Ήταν η μητέρα του τελευταίου Αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Ο Αυτοκράτορας σύζυγός της έγινε αργότερα μοναχός με το όνομα Ματθαίος και μετά το θάνατό του έγινε και η ίδια μοναχή στο μοναστήρι της Κυρά-Μάρθας. Ήταν μια μοναχή σαν όλες τις άλλες και έκανε όλα τα διακονήματα στο μοναστήρι. Η Αγία Υπομονή βοήθησε να ιδρυθεί ένας οίκος ευγηρίας, με το όνομα: «Η ελπίδα των απελπισμένων», στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη (του Τιμίου Προδρόμου) της Πέτρας, όπου φυλασσόταν το σκήνωμα του Οσίου Παταπίου.

  Η πολιορκία της Κωνσταντινούπολης συνέβη κατά την στιγμή που εκείνη και ο σύζυγός της είχαν εξοριστεί (1390 – 1392). Ο Θεός ευδόκησε να μην ζήσει τις τελευταίες τραγικές στιγμές της Αυτοκρατορίας, τρία χρόνια πριν η Κωνσταντινούπολη, πρωτεύουσα του Βυζαντίου, πέσει στα χέρια των Οθωμανών Τούρκων, έπειτα από μακρά πολιορκία. Την κάλεσε κοντά Του στις 13 Μαρτίου 1450, έχοντας διανύσει 35 χρόνια ως Αυτοκρατόρισσα και 25 ως ταπεινή μοναχή. Στην πτώση της Κωνσταντινούπολης τρία χρόνια μετά ο Αυτοκράτορας υιός της, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ως γνωστόν πέθανε στη μάχη. Η Αγία Υπομονή ετάφη στη μονή του Παντοκράτορα στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί ετάφησαν ο Αυτοκράτορας σύζυγός της και τρία από τα παιδιά τους (εκ των οποίων τα 2 ήταν μοναχοί).
  

  Μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς το 1453 μ.Χ, ο Αγγελής Νοταράς, συγγενής του Αυτοκράτορα (ανιψιός της Οσίας Υπομονής) μετέφερε στο βουνό Γεράνεια (κοντά στην Κόρινθο) και έκρυψε το λείψανο του Αγίου Παταπίου σε μια σπηλιά, κοντά στην πόλη Θέρμαι (το σημερινό Λουτράκι), που ήταν ήδη ασκητήριο μοναχών από τον 11ο αιώνα μ.Χ. Στο σπήλαιο αυτό βρέθηκε Βυζαντινή αγιογραφία της Αγίας Υπομονής και η Αγία Κάρα της. Στο σπήλαιο αυτό χτίστηκε το 1952 από τον σεβάσμιο γέροντα Νεκτάριο Μαρμαρινό το μοναστήρι του Αγίου Παταπίου, όπου και φυλάσσεται η σεπτή Κάρα της Αγίας Υπομονής. Η μνήμη της Οσίας και Θεοφόρου μητρός ημών Υπομονής, τελείται κάθε χρόνο την 13η Μαρτίου και την 29η Μαΐου.

  Είναι πραγματικότητα πως όλοι στην ζωή μας, έχουμε ανάγκη την Οσία Υπομονή διότι δίχως αυτή την μεγάλη αρετή της υπομονής μπορεί να πορευόμαστε προς το λάθος. Όμως όταν θα κάνουμε υπομονή τότε ο Θεός θα μας δείξει το σωστό. Γι’ αυτό δεν πρέπει να είμαστε ανυπόμονοι και να βιαζόμαστε αλλά να περιμένουμε και η κατάλληλη στιγμή που είναι προορισμένη και για εμάς θα έρθει. Να περιμένουμε πριν πάρουμε την τελική απόφαση, να περιμένουμε πριν απογοητευτούμε, να περιμένουμε μέχρι να δούμε με τα μάτιά μας τα Θαύματα. Γιατί στο τέλος εκείνος που πιστεύει και υπομένει, ο Θεός τον ελεεί!

  Πρεσβυτέρου Νικολάου Κατσηδήμα.