Σχετικά Άρθρα

• Νέα εφεύρεση υπόσχεται να κάνει τη ζωή των αστροναυτών στη Σελήνη εύκολη, ίσως και… μόνιμη
  σε Τεχνολογία
  

  Με την αποστολή Artemis να ετοιμάζεται για εκτόξευση, επιστήμονες προσπαθούν να κάνουν την παραμονή των αστροναυτών στη Σελήνη ευχάριστη και λειτουργική.

  Οι άνθρωποι δεν έχουν ταξιδέψει στη Σελήνη από τότε που η αποστολή Apollo της NASA ολοκληρώθηκε το 1972, αλλά το πρόγραμμα Artemis θα επιτρέψει σύντομα στους ανθρώπους να επιστρέψουν στην επιφάνεια της Σελήνης, με την πρώτη επανδρωμένη αποστολή να προγραμματίζεται επί του παρόντος για το 2026.

  Οι αστροναύτες της αποστολής Artemis θα επιδιώξουν να κάνουν πράγματα που οι άνθρωποι δεν έχουν ξανακάνει, όπως η κατασκευή μιας κατοικήσιμης βάσης που θα επιτρέπει μακροχρόνιες επισκέψεις και η εξερεύνηση του κρατήρα του νότιου πόλου της Σελήνης.

  Καινοτόμοι σε όλο τον κόσμο εργάζονται πάνω σε λύσεις για να τους βοηθήσουν να επιτύχουν τους στόχους τους και να τους κρατήσουν ασφαλείς. Συγκεκριμένα ερευνητές στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (MIT), αναπτύσσουν ένα σύνολο φορητών ρομποτικών άκρων για να βοηθήσουν τους αστροναύτες να ανακάμπτουν από τις πτώσεις.

  «SuperLimbs»

  Πρόκειται για τα λεγόμενα «SuperLimbs» τα οποία είναι σχεδιασμένα να επεκτείνονται από ένα σακίδιο που περιέχει το σύστημα υποστήριξης ζωής των αστροναυτών. Όταν ο χρήστης πέφτει, ένα επιπλέον ζευγάρι άκρων μπορεί να επεκταθεί για να του ώθηση ώστε να σταθεί, εξοικονομώντας ενέργεια για άλλες εργασίες.

  Did you know that astronauts on moonwalks fall down? @MITMechE have developed "SuperLimbs," a wearable backpack with spider-like limbs to help astronauts maintain stability in space. https://t.co/3QxAbulm4M pic.twitter.com/cvFVxXc7gl

  — MIT School of Engineering (@MITEngineering) May 21, 2024

  Αυτό θα μπορούσε να είναι πολύ χρήσιμο. Η μερική βαρύτητα της Σελήνης κάνει τη διατήρηση της ισορροπίας δύσκολη. Οι 12 αστροναύτες που περπάτησαν στη Σελήνη στις αποστολές Apollo έπεσαν 27 φορές και είχαν άλλες 21 παρ’ ολίγον πτώσεις, σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν.

  «Το ακραίο περιβάλλον του Διαστήματος μπορεί να καταστήσει ακριβή και χρονοβόρα τη διαδικασία έγκρισης της τεχνολογίας για χρήση εκτός του πλανήτη Γη»

  Όταν ο αστροναύτης Charlie Duke έπεσε στη Σελήνη το 1972, ενώ έκανε δοκιμές στο σεληνιακό έδαφος, χρειάστηκε να κάνει τρεις προσπάθειες για να σηκωθεί. Η μελέτη διαπίστωσε ότι οι πτώσεις ήταν πιο συχνές όταν οι αστροναύτες συνέλεγαν δείγματα ή χρησιμοποιούν εργαλεία — δραστηριότητες που πιθανόν να αναλάβουν οι αστροναύτες της αποστολής Artemis».

  «Χρειάζεται περισσότερη δουλειά»

  Τα SuperLimbs αναπτύχθηκαν πριν από περίπου μια δεκαετία από τον Harry Asada, καθηγητή στο MIT, και έχουν ήδη δοκιμαστεί από εργαζομένους στην κατασκευή αεροσκαφών και πλοίων.

  Τώρα προσαρμόζονται για τους αστροναύτες. Ο Erik Ballesteros, διδακτορικός φοιτητής στο MIT, πέρασε το καλοκαίρι στο Εργαστήριο Αεριοπροώθησης της NASA (Jet Propulsion Lab) εργαζόμενος πάνω στην καινοτόμο κατασκευή ως μέρος μιας υποτροφίας της NASA.

  SuperLimbs, a system of wearable robotic limbs built by Professor Harry Asada and Erik Ballesteros is designed to physically support an astronaut and lift them back on their feet after a fall, helping them conserve energy for other essential tasks. https://t.co/T5Qqt17HW5 pic.twitter.com/zYSucHIq4r

  — MIT MechE (@MITMechE) May 24, 2024

  Το σύστημα χρειάζεται περισσότερη δουλειά, είπε ο Ballesteros, αλλά ελπίζει ότι θα είναι έτοιμο για επίδειξη μέχρι τον Ιανουάριο.

  Πιστεύει ότι μέσα σε ένα ή δύο χρόνια, θα είναι έτοιμο για επίδειξη με άνθρωπο, αλλά η ομάδα πρέπει πρώτα να λύσει πολλά ζητήματα σχετικά με την ασφάλεια, όπως ανέφερε στο CNN. «Δεν μπορούμε απλά να χρησιμοποιήσουμε ταινία και να το συναρμολογήσουμε πρόχειρα, πρέπει να είμαστε πολύ ακριβείς και πολύ προσεκτικοί», είπε.

  Θα μπορούσαν να υπάρξουν και άλλες προκλήσεις. Ο Δρ. Jonathan Clark, επίκουρος κλινικός καθηγητής Νευρολογίας και Διαστημικής Ιατρικής στο Κολέγιο Ιατρικής Baylor, δήλωσε στο CNN ότι το ακραίο περιβάλλον του Διαστήματος —από τις θερμοκρασίες, έως τα μολυσματικά σωματίδια όπως η σκόνη, και την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία— μπορεί να καταστήσει ακριβή και χρονοβόρα τη διαδικασία έγκρισης της τεχνολογίας για χρήση εκτός του πλανήτη Γη».

  Οι άνθρωποι δεν έχουν μέχρι στιγμής πολλές ευκαιρίες να εργαστούν στη Σελήνη. Οι αστροναύτες της αποστολής Apollo 17 κατέχουν το ρεκόρ για την πιο μακροχρόνια περιπατητική αποστολή στη Σελήνη, διάρκειας επτά ωρών και 37 λεπτών.

  Αντίθετα, οι συμμετέχοντες στις αποστολές Artemis θα περάσουν έως και μια εβδομάδα στη Σελήνη, μαθαίνοντας να ζουν και να εργάζονται μακριά από τη Γη, ως προετοιμασία για ανθρώπινες αποστολές στον Άρη.

  Η Κίνα έχει τα δικά της σχέδια για να φτάσει στη Σελήνη μέχρι το 2030, όπου θα κατασκευάσει έναν ερευνητικό σταθμό.

  «Θέλω να γίνουν σχεδόν σαν μια φυσική επέκταση των σωμάτων τους…»

  Ο Ballesteros σκοπεύει να περάσει τα επόμενα χρόνια της διδακτορικής του διατριβής για να μετατρέψει τα SuperLimbs σε ένα σύστημα για αστροναύτες που μπορεί να «καλύψει διαφορετικές περιπτώσεις χρήσης, αλλά να έχει ένα ενιαίο σχεδιασμό».

  Στη συνέχεια, σκοπεύει να εργαστεί για να κάνουν τα άκρα να λειτουργούν ως ένα επιπλέον ζευγάρι ποδιών.

  «Έτσι, θα σας επιτρέπει να πηγαίνετε από το σημείο Α στο Β πολύ πιο γρήγορα και χωρίς να χρησιμοποιείτε τόση ενέργεια», είπε. «Και αν αρχίσουν να χάνουν την ισορροπία τους λίγο, μπορεί να τους βοηθήσει να σταθεροποιηθούν», εξήγησε ο ίδιος.

  Αφού ολοκληρώσει αυτό, θα στραφεί στην κατανόηση του πώς τα άκρα μπορούν να αξιοποιούν εργαλεία για να βοηθήσουν σε εργασίες όπως η εκσκαφή, η διαχείριση δειγμάτων και η κατασκευή.

  «Θέλω να γίνουν σχεδόν σαν μια φυσική επέκταση των σωμάτων τους… έτσι ώστε ο αστροναύτης να νιώθει σχεδόν άβολα χωρίς αυτά», πρόσθεσε ο Ballesteros.

  Στο μέλλον, ελπίζει ότι τα επιπλέον άκρα θα γίνουν το νέο φυσιολογικό. «Ο στόχος μου είναι να κάνω αυτά τα άκρα να γίνουν σχεδόν σαν το νέο παράδειγμα για τους αστροναύτες», κατέληξε.

  Πηγή: In.gr

• LEGO: Τι είναι τα «διαστημικά τούβλα» – Πώς θα συμβάλλουν σε μελλοντικές κατασκευές στη Σελήνη
  σε Τεχνολογία
  

  Εμπνευσμένοι από τα τουβλάκια LEGO επιστήμονες κατασκεύασαν στα εργαστήρια μια διαστημική... έκπληξη.

  Οι επιστήμονες της Ευρωπαϊκής Διαστημικής Υπηρεσίας (ESA) εμπνευσμένοι από το αγαπημένο παιχνίδι (LEGO) εκατομμυρίων παιδιών (και όχι μόνο) εξερευνούν πώς θα μπορούσε να κατασκευαστεί μια μελλοντική βάση στη Σελήνη από υλικά στην επιφάνεια της!

  Έτσι, η ομάδα Spaceship EAC δοκίμασε τις ικανότητές της στην κατασκευή LEGO και εκτύπωσε τρισδιάστατα τουβλάκια από σεληνιακό ρεγόλιθο και σκόνη μετεωριτών, γεννώντας μια προοπτική για το πώς μπορεί να μοιάζουν οι μελλοντικές κατασκευές στη Σελήνη.

  Μια διαστημική… έκπληξη

  Τα τούβλα τρισδιάστατης εκτύπωσης που κατασκευάστηκαν από ομάδες επιστημόνων στη Γη κρύβουν μάλιστα μια διαστημική… έκπληξη: Είναι φτιαγμένα από ειδική σκόνη που προέρχεται από μετεωρίτη 4,5 δισεκατομμυρίων ετών που ανακαλύφθηκε το 2000 στη βορειοδυτική Αφρική!

  Η σκόνη του μετεωρίτη λειτουργεί ως υποκατάστατο του σεληνιακού ρεγόλιθου

  Η επιφάνεια της Σελήνης καλύπτεται με ένα στρώμα από θραύσματα πετρωμάτων και ορυκτών που είναι γνωστά ως σεληνιακός ρεγόλιθος. Αυτό το υλικό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή διαστημικών τούβλων. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι δεν υπάρχει αρκετή πρώτη ύλη διαθέσιμη στη Γη για πειραματισμό.

  Απτόητοι, οι επιστήμονες της ESA βρήκαν μια λύση: Η σκόνη του μετεωρίτη λειτουργεί ως υποκατάστατο του σεληνιακού ρεγόλιθου και αποτελεί τη βάση ενός μείγματος που βοηθά την τρισδιάστατη εκτύπωση κάποιων διαστημικών τούβλων σε στυλ LEGO.

  «Το μέλλον των διαστημικών ταξιδιών»

  Ο επιστημονικός υπεύθυνος της Ευρωπαϊκής Διαστημικής Υπηρεσίας, Aidan Cowley, ο οποίος είναι επικεφαλής του εργαστηρίου, δήλωσε ότι η ομάδα του λατρεύει τις «δημιουργικές κατασκευές» και πως είχε την ιδέα να διερευνήσει αν η διαστημική σκόνη θα μπορούσε να σχηματιστεί ένα μικρό μπλοκ παρόμοιο με τα τουβλάκια LEGO, ώστε να μπορούν να δοκιμάσουν διαφορετικές τεχνικές κατασκευής.

  «Οι ομάδες μας εργάζονται για το μέλλον των διαστημικών ταξιδιών και εμπνέονται όχι μόνο από ό,τι βρίσκεται στη Γη, αλλά και από ό,τι μπορούμε να βρούμε εκτός αυτής», δήλωσε ο Cowley.

  «Κανείς δεν έχει κατασκευάσει ποτέ μια κατασκευή στο φεγγάρι, οπότε πρέπει να σκεφτούμε όχι μόνο πώς θα την κατασκευάσουμε, αλλά και από τι θα την κατασκευάσουμε, καθώς δεν μπορούμε να πάρουμε υλικά μαζί μας».

  Είναι καταπληκτικό

  Τα τουβλάκια λειτουργούν με την ίδια αρχή που εφαρμόζει η Lego. Με σωλήνες στην κάτω πλευρά που αλληλοσυνδέονται με καρφιά στην κορυφή.

  «Το αποτέλεσμα είναι καταπληκτικό, επιτρέποντάς μας να παίζουμε και να δοκιμάζουμε τα σχέδιά μας», δήλωσε ο Cowley. «Ήταν τόσο διασκεδαστικό όσο και χρήσιμο για την επιστημονική κατανόηση των ορίων αυτών των τεχνικών», πρόσθεσε.

  Ο όμιλος LEGO έχει εκθέσει 15 από τα «διαστημικά τουβλάκια» της ESA στα καταστήματά του σε όλο τον κόσμο, καθώς η εταιρεία λέει ότι ελπίζει να εμπνεύσει τα παιδιά.

  Πηγή: In.gr
• Σελήνη: Κινέζοι επιστήμονες κατάφεραν να ανακτήσουν νερό από το σεληνιακό έδαφος
  σε Τεχνολογία
  

  Η Κίνα παράγει πόσιμο νερό στη Σελήνη. Μπορεί το σεληνιακό έδαφος να αποκτήσει τους βιώσιμους πόρους που απαιτούνται για να ευδοκιμήσει η ζωή;

  Κινέζοι επιστήμονες ανέπτυξαν μια νέα επαναστατική μέθοδο για την παραγωγή μεγάλων ποσοτήτων νερού χρησιμοποιώντας σεληνιακό έδαφος. Ο καθηγητής Wang Junqiang από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας και Μηχανικής Υλικών Ningbo (NIMTE) της Κινεζικής Ακαδημίας Επιστημών (CAS) είναι επικεφαλής της ομάδας επιστημόνων που ανέπτυξε τον τρόπο για τη δημιουργία νερού από το σεληνιακό έδαφος.

  Για να πετύχει το σκοπό της, η κινεζική αποστολή «Chang’e-5», έφερε δείγματα του σεληνιακού εδάφους και άρχισαν να δουλεύουν με αυτό στα εργαστήρια. Οι ερευνητές από την Κινεζική Ακαδημία ανακάλυψαν ότι τα στοιχεία σε αυτό το μείγμα χώματος, σκόνης, σπασμένων πετρωμάτων και άλλων σχετικών υλικών, περιέχουν μεγάλες ποσότητες υδρογόνου, το οποίο αντιδρά με άλλα στοιχεία όταν θερμαίνεται σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες, παράγοντας υδρατμούς.

  Τα ορυκτά στο χώμα της Σελήνης περιέχουν μεγάλες ποσότητες υδρογόνου

  «Χρησιμοποιήσαμε δείγματα σεληνιακού ρηγολίθου που έφερε πίσω η αποστολή Chang’E-5 προσπαθώντας να βρούμε έναν τρόπο να παράγουμε νερό στη Σελήνη», δήλωσε ο καθηγητής Wang υπογραμμίζοντας τη σημασία της χρήσης αυθεντικού σεληνιακού εδάφους για να διασφαλιστεί η αξιοπιστία του πειράματος.

  Τα πειράματα με τον ρηγόλιθο

  Στα πειράματα διαπιστώθηκε ότι ο σεληνιακός ρηγόλιθος όταν θερμαίνεται σε ιδιαίτερα υψηλές θερμοκρασίες μπορεί να παράξει νερό.Ένα γραμμάριο του πολύτιμου ορυκτού μπορεί να παράγει περίπου 51 έως 76 mg νερού.

  Ένας τόνος σεληνιακού ρηγολίθου μπορεί να παράγει περισσότερα από 50 κιλά νερού, το οποίο ισοδυναμεί με εκατό μπουκάλια πόσιμου νερού των 500 ml.

  Αυτή η ποσότητα μπορεί να παρέχει πόσιμο νερό σε 50 ανθρώπους για μια ολόκληρη ημέρα, γεγονός που αναδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να διατηρηθεί η ανθρώπινη ζωή.

  Θεμέλια για την κατασκευή του Διεθνούς Σεληνιακού Ερευνητικού Σταθμού

  Η Κίνα ελπίζει ότι οι πρόσφατες και μελλοντικές σεληνιακές αποστολές θα θέσουν τα θεμέλια για την κατασκευή του Διεθνούς Σεληνιακού Ερευνητικού Σταθμού (ILRS), μιας πρωτοβουλίας της οποίας ηγείται από κοινού με τη Ρωσία.

  Η διαστημική υπηρεσία της Κίνας έχει ορίσει το 2035 ως ημερομηνία που θα κατασκευαστεί ένας «βασικός σταθμός» στο νότιο πόλο της σελήνης, ενώ μέχρι το 2045 θα προστεθεί ένας διαστημικός σταθμός που θα βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη.

  Η ανακοίνωση της ανακάλυψης έρχεται την ώρα που Κινέζοι επιστήμονες διεξάγουν ήδη πειράματα σε σεληνιακά δείγματα που έφερε πίσω τον Ιούνιο η αποστολή Chang’e-6.

  Πηγή: In.gr
• Στις συγκρούσεις μετεωριτών οφείλεται η λεπτή ατμόσφαιρα της Σελήνης
  σε Τεχνολογία
  

  Το μυστήριο για το πώς παράγεται η αραιή ατμόσφαιρα της Σελήνης έλυσαν οι επιστήμονες που μελετούν τα σεληνιακά δείγματα που έφεραν οι αποστολές Απόλλων.

  Η σεληνιακή ατμόσφαιρα, που ανακαλύφθηκε στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, όταν η NASA έστειλε αστροναύτες στο φεγγάρι, είναι πολύ πιο αραιή από εκείνη της Γης και θεωρήθηκε ότι προκύπτει από την αποσάθρωση της επιφάνειας του φεγγαριού.

  Τώρα οι ειδικοί αποκαλύπτουν ότι η βασική αιτία είναι οι συγκρούσεις μετεωριτών, αναφέρει ο Guardian.

  Σε μελέτη που δημοσιεύεται στο περιοδικό Science Advances, περιγράφεται πώς η σεληνιακή ατμόσφαιρα πρέπει να ανανεώνεται συνεχώς, επειδή τα άτομά της χάνονται συνεχώς στο διάστημα λόγω της ασθενούς βαρύτητας, ή παγιδεύονται στη σεληνιακή επιφάνεια.

  Οι μετεωρίτες και ο ηλιακός άνεμος

  Τα υπεριώδη φωτόνια από τον Ήλιο μπορούν να απελευθερώσουν εκ νέου τα τελευταία, αλλά οι επιστήμονες λένε ότι η αναπλήρωση της ατμόσφαιρας βασίζεται στα άτομα που απελευθερώνονται από το εσωτερικό των σεληνιακών ορυκτών – είτε ως αποτέλεσμα συγκρούσεων μετεωριτών, είτε από τον ηλιακό άνεμο, όταν φορτισμένα σωματίδια από τον Ήλιο χτυπούν το φεγγάρι και εκτοξεύουν άτομα.

  Όμως μέχρι τώρα δεν ήταν σαφές ποιος από τους δύο παράγοντες κυριαρχεί. Η ομάδα πίσω από τη μελέτη έδωσε την απάντηση μελετώντας τα διαφορετικά ισότοπα του καλίου και του ρουβιδίου σε 10 δείγματα σεληνιακού εδάφους από τις αποστολές Απόλλων.

  Τα αποτελέσματα υποδεικνύουν ότι περίπου το 70% της ατμόσφαιρας της Σελήνης οφείλεται στην εξάτμιση από πρόσκρουση και το 30% στη διασπορά από τον ηλιακό άνεμο.

  «Τα ευρήματά μας παρέχουν μια σαφέστερη εικόνα του τρόπου με τον οποίο η επιφάνεια και η ατμόσφαιρα της σελήνης αλληλεπιδρούν σε μεγάλες χρονικές κλίμακες, και ενισχύουν την κατανόησή μας για τις διαδικασίες της αποσάθρωσης στο διάστημα», δήλωσε η συν-συγγραφέας της μελέτης Δρ. Nicole Nie, που εδρεύει στο τμήμα Γεωεπιστημών, Ατμοσφαιρικών και Πλανητικών Επιστημών του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ).

  Πηγή: Cnn.gr
• Σχέδιο αποστολής απειλούμενων ειδών στη Σελήνη - Οι προκλήσεις
  σε Περιβάλλον
  

  Ένα φιλόδοξο σχέδιο για την τοποθέτηση απειλούμενων ειδών στη Σελήνη, αποκάλυψαν επιστήμονες σε μελέτη που δημοσιεύεται στο περιοδικό BioScience.

  Η σεληνιακή αποθηκευτική εγκατάσταση θα μας επέτρεπε να διατηρήσουμε δείγματα από τα πιο απειλούμενα είδη ζώων στη Γη, φυλάσσοντάς τα μακριά από τους κινδύνους του δικού μας πλανήτη, υποστηρίζουν οι επιστήμονες.

  Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας τρόπος να διατηρήσουμε ένα μακροχρόνιο αρχείο των ζώων που μπορεί να χάσουμε στη Γη, τα οποία θα «κρυοσυντηρηθούν» για να διατηρηθούν σε χρήσιμη κατάσταση, σημειώνει ο Independent.

  Γιατί στη Σελήνη

  Μια τέτοια εγκατάσταση, όπως σημειώνει η επιστημονική ομάδα με επικεφαλής τη Mary Hagedorn του Εθνικού Ινστιτούτου Ζωολογικών Κήπων και Βιολογίας Διατήρησης του Smithsonian, θα ήταν καλό να βρίσκεται στις περιοχές κοντά στους πόλους της Σελήνης, οι οποίες παραμένουν μόνιμα στη σκιά. Οι θερμοκρασίες εκεί παραμένουν κάτω από τους -196 βαθμούς Κελσίου, έτσι ώστε η εγκατάσταση να λειτουργεί σαν ψυγείο και να επιτρέπει την μακροπρόθεσμη αποθήκευση των βιολογικών δειγμάτων.

  Η αποθήκευση στη Σελήνη θα σήμαινε ότι δεν θα χρειαζόταν ανθρώπινη παρέμβαση ή μια συνεχής πηγή ενέργειας για να διατηρείται η εγκατάσταση δροσερή. Αυτά είναι δύο από τις κύρια προβλήματα που αντιμετωπίζει οποιοσδήποτε παρόμοιος αποθηκευτικός χώρος στη Γη.

  Επιπλέον, η εγκατάσταση θα ήταν ασφαλής από άλλους κινδύνους, όπως οι φυσικές καταστροφές, η κλιματική αλλαγή και οι γεωπολιτικές συγκρούσεις.

  Αρχικά, η εγκατάσταση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τη φύλαξη δειγμάτων δέρματος ζώων που περιλαμβάνουν ινοβλαστικά κύτταρα. Η ομάδα έχει ήδη αρχίσει να σχεδιάζει πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει αυτό με δείγματα του ψαριού Asterropteryx semipunctatus, ενός είδους γωβιού, που θα χρησιμοποιηθεί ως παράδειγμα και δοκιμή.

  Τα προβλήματα

  Οι ερευνητές σημειώνουν ότι υπάρχουν πολλές προκλήσεις που θα μπορούσαν να προκαλέσουν προβλήματα στο σχέδιο. Σε αυτές περιλαμβάνονται η ασφαλής μεταφορά των δειγμάτων στο διάστημα και στη Σελήνη, η προστασία τους από την ακτινοβολία και η συνεργασία χωρών και οργανισμών από όλο τον κόσμο για την κατασκευή και τη μετέπειτα προστασία της εγκατάστασης.

  Σημειώνουν όμως ότι η δράση είναι απαραίτητη παρά τις προκλήσεις αυτές, καθώς «οι απειλές εξαφάνισης επιταχύνονται ταχύτερα από την ικανότητά μας να σώσουμε αυτά τα είδη στο φυσικό τους περιβάλλον», όπως γράφουν στη μελέτη.

  Πηγή: Cnn.gr

• Ανακαλύφθηκε σπηλιά στη Σελήνη - «Ιδανικό μέρος για να ζήσουν οι άνθρωποι» λένε επιστήμονες
  σε Κόσμος
  

  Μια σπηλιά 100 μέτρων βάθους ανακάλυψαν στη Σελήνη οι επιστήμονες, σύμφωνα με τους οποίους θα μπορούσε να είναι ιδανικό μέρος για να χτίσουν μια μόνιμη βάση οι άνθρωποι.

  Συνιστά μάλλον, ένα από τα εκατοντάδες σπήλαια που «κρύβονται» σε έναν «υπόγειο, ανεξερεύνητο κόσμο», σύμφωνα με τους επιστήμονες που συμμετέχουν στην έρευνα που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature Astronomy.

  Για να καταστεί δυνατή η επιβίωση των ανθρώπων στη Σελήνη, όμως, θα χρειαστεί να βρουν τρόπους να προστατευτούν από την ακτινοβολία, τις ακραίες θερμοκρασίες και συνολικά τις ακραίες καιρικές συνθήκες που επικρατούν στο διάστημα.

  Cave discovered on Moon could be home for humans https://t.co/nHe8ylmZPJ

  — BBC News (UK) (@BBCNews) July 15, 2024

  Πιθανόν οι άνθρωποι να ζουν σε σεληνιακές σπηλιές τα επόμενα 20-30 χρόνια

  Η πρώτη Βρετανίδα αστροναύτης που ταξίδεψε στο διάστημα, Helen Sharman, σε συνέντευξή της στο BBC ανέφερε πως το σπήλαιο που ανακαλύφθηκε πρόσφατα έμοιαζε με ένα καλό μέρος για βάση, ενώ συμπλήρωσε ότι οι άνθρωποι θα μπορούσαν ενδεχομένως να ζουν σε σεληνιακές σπηλιές τα επόμενα 20-30 χρόνια.

  Η σπηλιά εντοπίστηκε με τη χρήση ραντάρ για τη διείσδυση στην είσοδο μιας σπηλιάς σε μια βραχώδη πεδιάδα που ονομάζεται Mare Tranquillitatis.

  Είναι ορατή με γυμνό μάτι από τη Γη, και είναι επίσης το σημείο όπου προσγειώθηκε το Apollo 11 το 1969.

  Το σπήλαιο έχει έναν φεγγίτη στην επιφάνεια της Σελήνης, που οδηγεί σε κατακόρυφους και προεξέχοντες τοίχους, και ένα επικλινές δάπεδο που μπορεί να εκτείνεται κι άλλο κάτω από το έδαφος.

  Κατασκευάστηκε πριν από εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια χρόνια, όταν λάβα κύλησε στη Σελήνη, δημιουργώντας ένα τούνελ μέσα από το βράχο.

  Κατ' αναλογία με τη Γη θα μπορούσε να μοιάζει με το ηφαιστειακό σπήλαιο στο Λανθαρότε της Ισπανίας, εξηγεί ο καθηγητής Carrer, προσθέτοντας ότι οι ερευνητές επισκέφτηκαν αυτά τα σπήλαια ως μέρος της δουλειάς τους.

  «Σε τελική ανάλυση, η ζωή στη Γη ξεκίνησε σε σπηλιές, οπότε είναι λογικό να μπορούν να ζήσουν οι άνθρωποι μέσα σε αυτές στη Σελήνη», λέει ο καθηγητής Carrer.

  Το σπήλαιο δεν έχει ακόμη εξερευνηθεί πλήρως, αλλά οι ερευνητές ελπίζουν ότι ραντάρ, κάμερες ή ακόμα και ρομπότ θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για τη χαρτογράφηση του.

  Να σημειωθεί πως, οι επιστήμονες συνειδητοποίησαν για πρώτη φορά ότι πιθανώς υπήρχαν σπήλαια στη Σελήνη πριν από περίπου 50 χρόνια. Στη συνέχεια, το 2010, μια κάμερα σε αποστολή που ονομάζεται Lunar Reconnaissance Orbiter τράβηξε φωτογραφίες από σπήλαια που οι επιστήμονες πίστευαν ότι θα μπορούσαν να είναι είσοδοι σπηλαίων.

  Πόσο βάθος έχει το σπήλαιο;

  Αλλά οι ερευνητές δεν γνώριζαν πόσο βαθιές μπορεί να είναι οι σπηλιές αυτές ή αν είχαν καταρρεύσει.

  Το έργο του καθηγητή Bruzzone και του καθηγητή Carrer έχει τώρα απαντήσει σε αυτό το ερώτημα, αν και πρέπει να γίνουν πολύ περισσότερα για να κατανοήσουμε την πλήρη κλίμακα του σπηλαίου.

  «Έχουμε πολύ καλές εικόνες της επιφάνειας - ανάλυσης έως και 25 εκατοστών, μπορούμε να δούμε τα σημεία προσγείωσης του Apollo, αλλά δεν γνωρίζουμε τίποτα για το τι βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια. Υπάρχουν τεράστιες ευκαιρίες που μένουν να ανακαλυφθούν» δήλωσε ο Συντονιστής της Topical Team Planetary Caves του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος, Francesco Sauro στο BBC News.

  Ανοίγει ο δρόμος για την εξερεύνηση σπηλαίων στον Άρη

  Η έρευνα αυτή φαίνεται να ανοίγει τον δρόμο για την εξερεύνηση σπηλαίων στον Άρη στο μέλλον.

  Αυτό θα μπορούσε να ανοίξει την πόρτα για την εύρεση στοιχείων ζωής στον πλανήτη αυτό.

  Το σπήλαιο που βρέθηκε της Σελήνης θα μπορούσε να βοηθήσει στην απάντηση θεμελιωδών ερωτημάτων σχετικά με την ιστορία της Σελήνης, ακόμη και του ηλιακού μας συστήματος.

  Οι βράχοι μέσα στο σπήλαιο δεν θα είναι τόσο διαβρωμένοι από τις διαστημικές καιρικές συνθήκες, επομένως μπορεί να παρέχουν ένα εκτεταμένο γεωλογικό αρχείο δισεκατομμυρίων ετών.

  Πηγή: cnn.gr

• Πόσο ταχύτερα τρέχει ο χρόνος στη Σελήνη; - Η NASA έχει νέα απάντηση
  σε Τεχνολογία
  

  Όπως προβλέπει η γενική θεωρία της σχετικότητας, ο χρόνος τρέχει πιο αργά στο φεγγάρι από ό,τι στη Γη.

  Εν μέσω διεθνούς προσπάθειας για την καθιέρωση ειδικής ζώνης ώρας για τη Σελήνη, ερευνητές της NASA υπολόγισαν με νέα ακρίβεια πώς η σχετικότητα του Αϊνστάιν κάνει τον χρόνο να κυλά πιο γρήγορα στο φεγγάρι.

  Η καθιέρωση ενός γενικά αποδεκτού χρόνου αναφοράς στη Σελήνη αποκτά σημασία καθώς η NASA ετοιμάζεται για την επιστροφή των Αμερικανών στη Σελήνη έπειτα από απουσία 50 ετών και η Κίνα προγραμματίζει την αντίστοιχη δική της αποστολή για το τέλος της δεκαετίας.

  Για τον λόγο αυτό βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη μια διεθνής προσπάθεια προκειμένου να συμφωνηθεί ένα κοινό στάνταρτ που θα επιτρέπει σε αποστολές διαφορετικών χωρών να συνεννοούνται μεταξύ τους.

  Για την ώρα, κάθε αποστολή στη Σελήνη χρησιμοποιεί την ώρα της χώρας που εκτόξευσε το σκάφος, μια πρακτική που δυνητικά θα δυσχέραινε την οργάνωση κοινών αποστολών ή τις συνεννοήσεις μεταξύ αποστολών διαφορετικής προέλευσης.

  Το πρόβλημα είναι ότι ο χρόνος τρέχει ταχύτερα στη Σελήνη από ό,τι στη Γη. Σύμφωνα με τη γενική θεωρία της σχετικότητας, η βαρύτητα διαστέλλει τον χρόνο.

  Δεδομένου ότι το βαρυτικό πεδίο της Σελήνης είναι 6 φορές πιο ασθενές από ό,τι το γήινο, ένας παρατηρητής στη Γη θα έβλεπε ένα ρολόι στο φεγγάρι να τρέχει ταχύτερα από ό,τι το δικό του.

  Για τον ίδιο λόγο, ο χρόνος κυλά πιο γρήγορα για ένα σκάφος που κινείται σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη, συγκριτικά με ένα ρολόι στην επιφάνειά της, κάτι που δυνητικά θα δημιουργούσε αποκλίσεις.

  Η νέα μελέτη του Εργαστηρίου Αεριώθησης (JPL) της NASA, η οποία ακόμα δεν έχει ακόμα υποβληθεί σε ανεξάρτητο έλεγχο και παρουσιάζεται ως προδημοσίευση στο αποθετήριο arXiv, υπολογίζει ότι, συγκριτικά με τη Γη, ένα ρολόι στη Σελήνη θα πήγαινε μπροστά κατά 0,0000575 δευτερόλεπτα ανά ημέρα.

  Αυτό σημαίνει ότι ένας άνθρωπος που περνά 80 χρόνια στο φεγγάρι θα ήταν 1,68 δευτερόλεπτα πιο ηλικιωμένος από ό,τι αν είχε ζήσει στη Γη.

  Ανάλογοι υπολογισμοί απαιτούνται και για τον υπολογισμό της ώρας σε άλλα σώματα του Ηλιακού Συστήματος.

  Μετά τον καθορισμό χρόνου αναφοράς για τη Σελήνη, σειρά θα έχει πιθανότατα ο Άρης.

  Πηγή: In.gr

• Η Σελήνη απομακρύνεται από τη Γη και μεγαλώνει τις ημέρες μας
  σε Περιβάλλον
  

  Πριν από δισεκατομμύρια χρόνια το μέσο γήινο 24ωρο διαρκούσε… λιγότερο από 13 ώρες. Και σήμερα οι μέρες συνεχίζουν να μεγαλώνουν, κάτι που οφείλεται στη σχέση μεταξύ της Σελήνης και των ωκεανών μας.

  Καθώς η Σελήνη εκτελεί το εξαιρετικά ισορροπημένο… μπαλέτο της γύρω από τη Γη – περιστρέφεται αλλά ποτέ δεν κάνει πιρουέτες, γι' αυτό και βλέπουμε πάντα μόνο τη μία πλευρά της Σελήνης – απομακρύνεται σταδιακά από τον πλανήτη μας με μια διαδικασία γνωστή ως «σεληνιακή υποχώρηση».

  Εκτοξεύοντας λέιζερ σε ανακλαστήρες που είχαν τοποθετηθεί στη σεληνιακή επιφάνεια από τους αστροναύτες των αποστολών Απόλλων, οι επιστήμονες μπόρεσαν πρόσφατα να μετρήσουν με ακρίβεια το πόσο γρήγορα υποχωρεί η Σελήνη. Και επιβεβαίωσαν ότι ο δορυφόρος της Γης απομακρύνεται με ρυθμό 3,8 εκατοστών κάθε χρόνο. Και καθώς το κάνει αυτό, οι μέρες μας μεγαλώνουν λίγο περισσότερο, αναφέρει το BBC News.

  «Όλα έχουν να κάνουν με τις παλίρροιες»

  «Όλα έχουν να κάνουν με τις παλίρροιες», λέει ο David Waltham, καθηγητής γεωφυσικής στο Royal Holloway του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, ο οποίος μελετά τη σχέση μεταξύ της Σελήνης και της Γης.

  «Η παλιρροιακή αντίσταση στη Γη επιβραδύνει την περιστροφή του πλανήτη μας και η Σελήνη κερδίζει αυτή την ενέργεια ως στροφορμή».

  Ουσιαστικά, καθώς η Γη περιστρέφεται, η βαρύτητα της Σελήνης που βρίσκεται σε τροχιά από πάνω της έλκει τους ωκεανούς δημιουργώντας παλίρροιες. Αυτές οι παλίρροιες είναι στην πραγματικότητα ένα «εξόγκωμα» νερού που εκτείνεται σε ελλειπτικό σχήμα τόσο προς όσο και μακριά από τη βαρύτητα της Σελήνης. Όμως η Γη περιστρέφεται στον άξονά της πολύ πιο γρήγορα από ό,τι η Σελήνη περιστρέφεται από πάνω της, πράγμα που σημαίνει ότι η τριβή από τις ωκεάνιες λεκάνες που κινούνται από κάτω, επίσης παρασύρει το νερό μαζί της. Αυτό σημαίνει ότι το «εξόγκωμα» νερού κινείται ελαφρώς μπροστά από τη Σελήνη στην τροχιά της, η οποία προσπαθεί να το τραβήξει προς τα πίσω. Αυτό απορροφά σιγά σιγά την περιστροφική ενέργεια του πλανήτη μας, επιβραδύνοντας την περιστροφή του, ενώ η Σελήνη κερδίζει ενέργεια, με αποτέλεσμα να κινείται σε υψηλότερη τροχιά.

  Πόσο απομακρύνεται η Σελήνη

  Αυτό το σταδιακό φρενάρισμα της περιστροφής του πλανήτη μας σημαίνει ότι η διάρκεια μιας μέσης γήινης ημέρας έχει αυξηθεί κατά περίπου 1,09 χιλιοστά του δευτερολέπτου ανά αιώνα από τα τέλη του 17^ου αιώνα, σύμφωνα με την τελευταία ανάλυση. Άλλες εκτιμήσεις ανεβάζουν τον αριθμό λίγο υψηλότερα, στα 1,78 χιλιοστά ανά αιώνα, βασιζόμενες σε πιο αρχαίες παρατηρήσεις εκλείψεων.

  Αν οι αριθμοί αυτοί ακούγονται ασήμαντοι, αποκτούν άλλοι σημασία στο βάθος των 4,5 δισεκατομμυρίων ετών της ιστορίας της Γης.

  Σήμερα η Σελήνη απέχει 384.400 χιλιόμετρα από τη Γη. Όμως μια πρόσφατη μελέτη δείχνει ότι πριν από περίπου 3,2 δισεκατομμύρια χρόνια – όταν οι τεκτονικές πλάκες άρχισαν να μετακινούνται και οι μικροοργανισμοί που ζούσαν στους ωκεανούς καταβρόχθιζαν άζωτο – η Σελήνη απείχε μόλις 270.000 χιλιόμετρα από τη Γη, περίπου το 70% της σημερινής της απόστασης.

  «Η γρηγορότερα περιστρεφόμενη Γη συντόμευε τη διάρκεια της ημέρας, έτσι ώστε μέσα σε ένα 24ωρο να υπάρχουν δύο ανατολές και δύο ηλιοβασιλέματα», λέει ο γεωφυσικός Tom Eulenfeld.

  «Αυτό μπορεί να μείωσε τη διαφορά θερμοκρασίας μεταξύ ημέρας και νύχτας και να επηρέασε τη βιοχημεία των φωτοσυνθετικών οργανισμών» συμπληρώνει ο Eulenfeld, που ηγήθηκε της μελέτης στο Πανεπιστήμιο Friedrich Schiller της Ιένας, στη Γερμανία.

  Για μεγάλο μέρος της ιστορίας της, ωστόσο, η Σελήνη απομακρυνόταν με πολύ μικρότερο ρυθμό από ό,τι σήμερα. Στην πραγματικότητα, αυτή τη στιγμή ζούμε σε μια περίοδο όπου ο ρυθμός υποχώρησης είναι ασυνήθιστα υψηλός – η Σελήνη θα έπρεπε να υποχωρήσει με τον σημερινό της ρυθμό μόνο για 1,5 δισεκατομμύριο χρόνια για να φτάσει στη σημερινή της θέση. Όμως η διαδικασία λαμβάνει χώρα από τότε που σχηματίστηκε η Σελήνη πριν από 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια, οπότε ήταν σαφώς πολύ πιο αργή σε κάποια σημεία στο παρελθόν.

  Ο ρόλος του Ατλαντικού Ωκεανού

  «Η παλιρροϊκή αντίσταση αυτή τη στιγμή είναι τρεις φορές μεγαλύτερη από ό,τι θα περιμέναμε», λέει ο Waltham, κάτι που μπορεί να οφείλεται στο μέγεθος του Ατλαντικού Ωκεανού.

  Η σημερινή διαμόρφωση των ηπείρων σημαίνει ότι η λεκάνη του Βόρειου Ατλαντικού Ωκεανού τυχαίνει να έχει ακριβώς τις σωστές αναλογίες για να δημιουργήσει ένα φαινόμενο συντονισμού, οπότε το νερό που περιέχει κυλάει μπρος-πίσω με ρυθμό που πλησιάζει αυτόν των παλιρροιών. Αυτό σημαίνει ότι οι παλίρροιες είναι μεγαλύτερες από ό,τι θα ήταν διαφορετικά. Όπως το θέτει ο Waltham, σκεφτείτε ότι σπρώχνετε ένα παιδί σε μια κούνια – ανεβαίνει ψηλότερα αν κάθε σπρώξιμο είναι συγχρονισμένο με την υπάρχουσα κίνηση.

  «Αν ο Βόρειος Ατλαντικός ήταν ελαφρώς πιο πλατύς ή πιο στενός, αυτό δεν θα συνέβαινε», λέει ο Waltham. «Τα μοντέλα φαίνεται να δείχνουν ότι αν πάμε μερικά εκατομμύρια χρόνια πίσω, η δύναμη της παλίρροιας πέφτει αμέσως, επειδή οι ήπειροι βρίσκονταν σε διαφορετικές θέσεις».

  Αλλά αυτό είναι πιθανό να συνεχίσει να αλλάζει στο μέλλον. Η μοντελοποίηση προβλέπει ότι ένας νέος παλιρροιακός συντονισμός θα εμφανιστεί σε 150 εκατομμύρια χρόνια από τώρα και θα εξαφανιστεί μετά από άλλα 100 εκατομμύρια χρόνια, καθώς θα σχηματίζεται μια νέα «υπερήπειρος».

  Θα… χάσουμε ποτέ τη Σελήνη;

  Θα μπορούσε, λοιπόν, να υπάρξει ένα μέλλον όπου η Γη δεν θα έχει πλέον Σελήνη; Ακόμη και με τον υψηλό σημερινό ρυθμό υποχώρησής της, η Σελήνη είναι απίθανο να εγκαταλείψει ποτέ εντελώς τη Γη. Ο ολέθριος θάνατος του Ήλιου μας θα μεσολαβήσει πιθανότατα πολύ πριν συμβεί αυτό, σε περίπου 5-10 δισεκατομμύρια χρόνια. Και η ανθρωπότητα είναι πιθανό να έχει σβήσει πολύ πριν από αυτό…

  Πηγή: Cnn.gr