Η ειδική παιδαγωγός παρουσιάζει το νέο της βιβλίο «Είμαι παιδί της καρδιάς»
Συνέντευξη στη Βίκυ Γκουγκουστάμου
Όποιος είπε ότι «πρώτα ζούμε και μετά γράφουμε» ίσως και να είχε στο μυαλό του, αληθινές, ανθρώπινες γεμάτες αγάπη και στοργή ιστορίες, σαν αυτή που βίωσε η Πυργιώτισσα Μαρτσελλιάννα Χριστοπούλου με τον μικρό Στέφανο. Μια ιστορία ξεχωριστή όπως το όνομά της… Την αποτύπωσε σε χαρτί, την έκανε βιβλίο και το Σάββατο 12 Οκτωβρίου στο Δημοτικό Θέατρο Απόλλων, στις 18.30, μας παρουσιάζει το δικό της «παιδί της καρδιάς».
Μια βιωματική ιστορία που θα μας κάνει να δούμε τη ζωή μέσα από άλλο πρίσμα. Αυτό της αληθινής, πηγαίας αγάπης. Μια αγάπη, που μόνο μια μητέρα μπορεί να δώσει σε ένα παιδί. Και ας μην έχει βγει από τα σπλάχνα της… Το είχε κυοφορήσει ήδη στην καρδιά της. Η Μαρσελλιάννα Χριστοπούλου είναι Ειδική Παιδαγωγός και ανήκει στο Δυναμικό της Διεπιστημονικής Ομάδας του Παιδοψυχιατρικού Τμήματος του Γενικού Νοσοκομείου Παίδων Πεντέλης. Ιδιαίτερα χαρούμενη και συγκινημένη που έρχεται στα πάτρια εδάφη για την παρουσίαση του βιβλίου της, μιλάει στο ilialive.gr για τον Στέφανο που της…έκλεψε την καρδιά, την απόφασή της να γίνει ανάδοχη μητέρα- μονογονεϊκής αρχικά οικογένειας πριν έρθει ο γάμος και οι δυο της κόρες-τα διδάγματα που πήρε ως άνθρωπος μέσα από τη σχέση της με το «παιδί της καρδιάς» και σχολιάζει την ελληνική πραγματικότητα πάνω στο θέμα της αναδοχής και της υιοθεσίας.
«Είμαι παιδί της καρδιάς», ο τίτλος του νέου σας βιβλίου. Όπως γνωρίζουμε, είναι μια βιωματική ιστορία. Μιλήστε μας για το δικό σας «παιδί της καρδιάς», τον Στέφανο.
Το «Είμαι παιδί της καρδιάς» είναι το νέο «χάρτινο» μου παιδί, που κυκλοφόρησε μόλις τον περασμένο Απρίλιο από τις εκδόσεις Δερέ. Είναι όντως μια βιωματική ιστορία. Είναι η ιστορία της δικής μου οικογένειας, που ξεκίνησε ως μονογονεϊκή, με κέντρο του κόσμου το δικό μου παιδί της καρδιάς, το Στέφανο.
Ο Στέφανος υπήρξε ένα παιδί, που τα δυο πρώτα χρόνια της ζωής του τα έζησε σε ίδρυμα. Ήταν από εκείνα τα παιδιά, που πιστεύεις, πως έχουν γεννηθεί με ένα προδιαγεγραμμένο μέλλον, όχι και τόσο φωτεινό, χωρίς αστέρι. Και όμως και φωτεινό αποδείχθηκε το μέλλον του και με πολλά αστέρια! Με το Στέφανο, 14 μηνών τότε, συναντήθηκαν οι δρόμοι μας το 2012, όταν μπήκα στην ομάδα των εθελοντών του ιδρύματος στο οποίο διαβιούσε τότε. Μάλιστα ο άνθρωπος που μας έφερε κοντά, ήταν μια πολύ καλή μου φίλη και ανάδοχη μαμά και η ίδια ήδη, η οποία μετέπειτα μου έκανε την τιμή να γίνει και η νονά του. Η πρώτη γνωριμία στο διάδρομο του ιδρύματος, η πρώτη του ματιά με τα μεγάλα εκφραστικά του μάτια, ήταν αρκετή για να αλλάξει τις ζωές και των δυο μας ή μάλλον όχι να τις αλλάξει, να τις ανατρέψει. Μια ανατροπή που έμοιαζε δύσκολη, τρελλή και επικίνδυνη, για τους απέξω, για τους θεατές. Για μένα, βέβαια, αλλά και για εκείνον ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα, που μπορούσε να μας συμβεί. Ήταν σαν πραγματικά να είμαστε μαζί πάντα.
Πόσο εύκολη και γρήγορη ήταν η απόφαση να γίνετε ανάδοχος γονιός;
Νομίζω πως την απόφαση την είχα πάρει από την πρώτη μέρα, χωρίς να το ξέρω ούτε η ίδια ακόμα! Η πρώτη σκέψη πως αυτό το παιδί έπρεπε να βρει οικογένεια, να βρει ένα σπίτι, ήρθε πολύ γρήγορα, τις 2 πρώτες εβδομάδες. Η βεβαιότητα πως αυτό το παιδί θα έχει για δικό του σπίτι το δικό μου, ήρθε σχεδόν ταυτόχρονα. Η αίτηση αναδοχής κατατέθηκε, πολύ συνειδητά και υπεύθυνα, 6 μήνες μετά. Ήθελα τόσο πολύ να γίνω η μαμά του, να γίνει το παιδί μου, ο γιός μου! Και μάλλον και ο ίδιος το ήθελε πολύ, γιατί η λέξη μαμά βγήκε από τα χείλη του, απλώνοντας τα χεράκια του, για να τον πάρω αγκαλιά, ένα απόγευμα στο ίδρυμα.
Τι σας δίδαξε η ύπαρξη του Στέφανου στη ζωή σας;
Η ύπαρξη του Στέφανου στη ζωή μου με δίδαξε πως μπορείς να φροντίσεις, να αγαπήσεις και να δεθείς με ένα παιδί κάποιου άλλου, με ένα παιδί που δεν κουβαλά τίποτα από το βιολογικό σου υλικό, αλλά κουβαλά με τα δυο του τα χεράκια το είναι σου, τα πάντα σου, όλο σου τον κόσμο.
Πως αντέδρασε όταν έμαθε ότι η ιστορία σας θα γίνει παραμύθι για μικρούς και μεγάλους;
Όταν το συζήτησα μαζί του για πρώτη φορά, ως σκέψη ακόμα, του φάνηκε παράξενο και αυτό γιατί προφανώς δεν μπορούσε να καταλάβει και να συνειδητοποιήσει τι θα πρόσφερε η δικη του η ζώη, το δικό μας βίωμα στους άλλους, στους έξω από εμάς. Νομίζω πως αυτό συνέβη, γιατί η συνάντησή μας στο ίδρυμα δεν υπήρξε ποτέ για εκείνον, γιατί πολύ απλά ήμουν πάντα η μαμά του και εκείνος πάντα το παιδί μου. Τώρα βέβαια, 6 μήνες μετά την κυκλοφορία του, νιώθω πως είναι περήφανος για αυτό, με μια ευαισθησία παραπάνω, για τα παιδιά που διαβιούν στα ιδρύματα.
Σε έναν ιδανικό κόσμο, σε μια ιδανική κοινωνία, κανένα παιδί δεν θα έπρεπε να μεγαλώνει σε ίδρυμα. Σε τι επίπεδο εκτιμάτε ότι βρίσκεται ο θεσμός της αναδοχής και της υιοθεσίας στη χώρα μας; Ποια η συμβουλή σας σε εν δυνάμει ανάδοχους γονείς;
Η Ελλάδα, παρόλο που τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει φιλότιμες προσπάθειες, έχει ακόμα πολύ δρόμο να διανύσει σε θέματα γενικά παιδικής προστασίας. Ο θεσμός της αναδοχής και της υιοθεσίας, παρόλο που έχουν αυξηθεί οι εν δυνάμει ανάδοχοι και θετοί γονείς, μοιάζει να προχωρά με ρυθμούς χελώνας. Μη σας πω και πιο αργά από χελώνα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Έχω την αίσθηση πως αυτό συμβαίνει, γιατί δύσκολα μπαίνουμε στη θέση του άλλου, δύσκολα νιώθουμε τον άλλον. Μας λείπει η ενσυναίσθηση.
Αυτό που θα έλεγα στους εν δυνάμει ανάδοχους και θετούς γονείς είναι: Μην εγκαταλείπετε την προσπάθεια και το στόχο σας. Το παιδί σας σας περιμένει! Περιμένει την αγκαλιά σας, το χάδι σας, την αγάπη σας.
Το βιβλίο σας, απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους αναγνώστες. Τι θα αποκομίσει η κάθε ηλικιακή ομάδα διαβάζοντάς το;
Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, θα αποκομίσουν ΑΓΑΠΗ. Ελπίζω πως μέσω του βιβλίου τα παιδιά θα μάθουν πως υπάρχουν και παιδιά που διαβιούν στα ιδρύματα, παιδιά που μπορεί να γίνουν συμμαθητές τους, φίλοι τους, κολλητοί τους. Για τους γονείς, για τους ενήλικες θέλω να πιστεύω πως θα αποτελέσει μια πολύ καλή αφορμή να μιλήσουν στα παιδιά τους και για αυτά τα παιδιά.
Παρουσιάζετε το βιβλίο σας, στα πάτρια εδάφη. Ποια τα συναισθήματά σας όταν εκθέτετε τη δουλειά σας στο μέρος που μεγαλώσατε, στους ανθρώπους που γνωρίζετε από μικρό παιδί;
Είναι μεγάλη μου τιμή, που ο τόπος που μεγάλωσα, που με γαλούχησαν οι γονείς μου, ανοίγει μια μεγάλη αγκαλιά για μένα και υποδέχεται μια προσπάθειά μου! Συναισθήματα χαράς και ανυπομονησίας από τη μια, γιατί θα συναντήσω ανθρώπους με τους οποίους μεγάλωσα μαζί, ανθρώπους που με δίδαξαν, ανθρώπους που δούλεψα μαζί, συγγενείς, φίλους καρδιακούς. Από την άλλη συναισθήματα νοσταλγίας και λύπης, γιατί θα λείπουν δυο σημαντικοί άνθρωποι για μένα, που τους χρωστώ ακριβώς αυτό που είμαι, ο Νίκος Χριστόπουλος και η Ειρήνη Χριστοπούλου, οι γονείς μου.
Έχετε μια μακροχρόνια εμπειρία στην Ειδική Αγωγή η οποία αποτυπώθηκε και στα δύο προηγούμενα βιβλία σας «Η Μελίνα εκπαιδεύεται (1&2)». Πόσο εκπαιδευμένη όμως είναι η σύγχρονη κοινωνία για να εντάξει στο σύνολό της παιδιά και αργότερα ενήλικες είτε με αναπηρία είτε με μαθησιακές δυσκολίες;
Ο χώρος της Ειδικής Αγωγής, αλλά και της Ψυχικής Υγείας στον οποίο δραστηριοποιούμαι συνολικά τα τελευταία 21 χρόνια, μου έχει διδάξει πως η σύγχρονη κοινωνία, ό,τι δεν μοιάζει για εκείνη τέλειο, θα δυσκολευτεί να το εντάξει στο σύνολό της. Η προσπάθεια ένταξης δεν θα πρέπει επ ουδενί να εγκαταλειφθεί, αλλά θα πρέπει να γιγαντωθεί απ΄όλους μας. Γιατί ο κόσμος μας θα γίνει τότε μόνο καλύτερος, όταν η διαφορετικότητα δεν θα είναι συνώνυμο του διαφορετικού, αλλά του ίσα δικαιώματα.
Βιογραφικό
Η Μαρτσελλιάννα Χριστοπούλου γεννήθηκε το 1979 στο Τρίερ Γερμανίας. Παρακολούθησε το γερμανικό σχολείο μέχρι τη Β’ δημοτικού και τελείωσε το δημοτικό, το γυμνάσιο και το λύκειο στον Πύργο Ηλείας, απ’ όπου και κατάγεται. Σπούδασε στο Βόλο και είναι απόφοιτη του Παιδαγωγικού Τμήματος Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Από τον Ιανουάριο του 2010 εργάζεται ως Ειδική Παιδαγωγός και ανήκει στο Δυναμικό της Διεπιστημονικής Ομάδας του Παιδοψυχιατρικού Τμήματος του Γενικού Νοσοκομείου Παίδων Πεντέλης.
Προσφέρει υπηρεσίες στα εξωτερικά ιατρεία στα πλαίσια διάγνωσης κυρίως της Διαταραχής του Αυτιστικού Φάσματος κ των μαθησιακών δυσκολιών , στην ενδονοσοκομειακή νοσηλεία παιδιών με ψυχιατρικά προβλήματα, σε περιστατικά διασυνδετικής με τις κλινικές του νοσοκομείου, καθώς και στην αποκατάσταση με παιδιά που χρήζουν εξειδικευμένο πρόγραμμα ειδικής διαπαιδαγώγησης. Είναι η συγγραφέας των βιβλίων με τίτλο «Η Μελίνα εκπαιδεύεται» (2011) «Η Μελίνα εκπαιδεύεται 1» (ανανεωμένη έκδοση 2022) και «Η Μελίνα εκπαιδεύεται 2» (2017) των εκδόσεων Ροτόντα . Από το 2020 είναι τακτικό μέλος στο Διοικητικό Συμβούλιο του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικής Αλληλεγύης, Φορέα του Υπουργείου Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας. Είναι έγγαμη, μητέρα τριών παιδιών και από το 2010 εγκεκριμένη ανάδοχη μητέρα της Μονάδας Προστασίας Παιδιών Πεντέλης (πρώην Π.Ι.Κ.Π.Α).
