Ο δημοφιλής καλλιτέχνης σε μια ξεχωριστή μουσική παράσταση το Σάββατο 24/8 στο θέατρο Φλόκα - Αρχαία Ολυμπία τις 21.00
Συνέντευξη στη Βίκυ Γκουγκουστάμου
Το να δημιουργείς επί τέσσερις δεκαετίες, να βρίσκεσαι στο προσκήνιο, να έχεις μια κληρονομιά συνεργασιών με τα πιο μεγάλα καλλιτεχνικά ονόματα, να σε ακολουθεί πιστά η γενιά σου, να σε γνωρίζει και να σε θαυμάζει η νεώτερη, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα για έναν καλλιτέχνη. Κι όμως , ο Νίκος Πορτοκάλογλου το ‘χει κάνει να φαίνεται τόσο εύκολο! Το μυστικό του; Το πάθος του για τη μουσική. Από την ηλικία των 12 ετών. Από εκείνη τη στιγμή που έπιασε για πρώτη φορά στα χέρια του κιθάρα. Και ευτυχώς για όλους εμάς δεν την άφησε ποτέ… Ο Νίκος Πορτοκάλογλου μιλά στο ilialive.gr λίγες ώρες πριν την μεγάλη μουσική παράσταση που θα παρουσιάσει το Σάββατο 24 Αυγούστου και ώρα 21.00 στο θέατρο Φλόκα στην Αρχαία Ολυμπία.
Με μια παρέα αξιόλογων μουσικών και ερμηνευτών θα κάνει μια αναδρομή σε όλη του τη δουλειά, από την εποχή των ΦΑΤΜΕ μέχρι και το τελευταίο του τραγούδι-προπομπό της νέας του δισκογραφικής δουλειάς. Μαζί του, η εξαιρετική Βίκυ Καρατζόγλου. Μία από τις νεότερες αναγνωρίσιμες γνήσιες λαϊκές φωνές, που έχει ήδη χαράξει μία ιδιαίτερη πορεία στο χώρο της ελληνικής μουσικής σκηνής. Ο Βύρων Τσουράπης, πιστός συνοδοιπόρος του Νίκου Πορτοκάλογλου τα τελευταία χρόνια στις ζωντανές εμφανίσεις του, έχει γίνει ευρύτερα γνωστός μέσα από το «Μουσικό Κουτί», ως μέλος της μπάντας της εκπομπής. Την ομάδα συμπληρώνουν οι «Ευγενείς Αλήτες», η πολύχρωμη και δυναμική μπάντα του. Και όπως μας λέει ο ίδιος: «Μ’ αρέσει στις συναυλίες μου να βγαίνει ένα πνεύμα ομαδικότητας
Πάντα είχα την επιθυμία να βρίσκω νέα ταλαντούχα παιδιά και να τους δίνω την ευκαιρία μέσα από τη μουσική μου και τα τραγούδια μου να αναδείξουν το ταλέντο τους».
Όσο για το δική του μυστική…συνταγή του να παραμένει πάντα ταλαντούχος, δημιουργικός και επίκαιρος επί τέσσερες δεκαετίες, η απάντηση για τον Νίκο Πορτοκάλογλου είναι απλή:
«Είναι η ανάγκη ανανέωσης, το συνεχές ψάξιμο. Βασική προϋπόθεση πίσω απ’ όλα αυτά είναι η αγάπη και το πάθος για τη μουσική. Είναι κάτι που με συνοδεύει από τότε που πρωτοέπιασα κιθάρα στα χέρια μου, 12 ετών. Αυτή είναι η βασική προϋπόθεση γιατί κάποιοι καλλιτέχνες μπορεί να χάνουν την όρεξη και τον ενθουσιασμό τους κάποια στιγμή για τη μουσική, ή να βαριούνται, να στερεύουν… να νιώθουν ότι δεν έχουν κάτι άλλο να πουν. Αυτό, ήταν πάντα ένας φόβος που με ακολουθούσε από το ξεκίνημά μου γιατί υπήρχαν εποχές που ήμουν πολύ δημιουργικός. Μπορεί να έγραφα και 10 τραγούδια σε μια βδομάδα, και μετά ακολουθούσαν εποχές «ξηρασίας» και σ’ αυτές τις εποχές πάντα ερχόταν αυτός ο φόβος του «μήπως τελείωσα; Μήπως ήταν μέχρι εδώ;». Και δεν είναι παράλογο να το σκεφτεί κανείς αυτό γιατί πολλοί σπουδαίοι καλλιτέχνες σταμάτησαν κάποια στιγμή να γράφουν και να είναι δημιουργικοί. Ευτυχώς δεν μου έχει συμβεί ακόμη (γέλια), παρ’ όλο που τα τελευταία χρόνια άργησα πολύ να κάνω μια καινούργια δουλειά. Είναι η πρώτη μου φορά, σε όλη μου τη διαδρομή που πέρασαν επτά χρόνια χωρίς καινούργιο δίσκο. Αυτό όμως συνέβη περισσότερο γιατί ασχολήθηκα με την τηλεόραση».
Στο «Μουσικό κουτί» της ΕΡΤ, είδαμε μια άλλη σας πτυχή, αυτή του οικοδεσπότη και κατά κοινή ομολογία η εκπομπή έδωσε μια νέα, φρέσκια διάσταση σ’ αυτό που λέμε «μουσική εκπομπή». Ήταν μια ιδέα που εξ’ αρχής ακολουθήσατε;
Γι’ αυτό ακριβώς καμαρώνω και είμαι περήφανος για ό,τι «γράψαμε» με το «Μουσικό κουτί». Είμαι περήφανος πρώτα απ’ όλα για την ιδέα, για τη μορφή που έδωσα σ’ αυτή τη μουσική εκπομπή. Οι περισσότερες εκπομπές στην ελληνική τηλεόραση ήταν ή ένα σκηνικό κέντρου διασκέδασης ή κάποιο ξένο φορμάτ στην ελληνική εκδοχή. Για μένα η πρόκληση, όταν ήρθε η πρόταση από την ΕΡΤ , ήταν η μορφή της. Ήταν σα να έγραφα ένα τραγούδι. Και σε δεύτερο χρόνο ήταν η ευτυχής συγκυρία της σωστής επιλογής συνεργατών: η συμπαρουσιάστριά μου Ρένα Μόρφη, οι μουσικοί, οι συνεργάτες μπροστά και πίσω από τις κάμερες… Αυτό που οραματίστηκα βγήκε ακόμη καλύτερο στην πράξη.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ήταν μια μουσική εγκυκλοπαίδεια όπου μπορεί να ανατρέξει κάποιος για να πληροφορηθεί για ένα τραγούδι, έναν καλλιτέχνη, ενώ πολλές φορές την επόμενη ημέρα η εκπομπή ήταν θέμα συζήτησης με κάτι που διαδραματίστηκε ή ειπώθηκε…
Το μόνο που μου ζήτησε ο πρόεδρος της ΕΡΤ, Κωνσταντίνος Ζούλας, ήταν το εξής: «κάνε όπως θέλεις την εκπομπή, το μόνο που θέλω είναι να είναι ένα αρχείο που θα μείνει στην δημόσια τηλεόραση για πάντα». Να είναι μια εκπομπή αρχείου. Γι’ αυτό και, είχα στο μυαλό μου εξ’ αρχής, ακόμη και οι κουβέντες που θα γίνουν με τους καλλιτέχνες να είναι εστιασμένες περισσότερο σε προσωπικές ιστορίες, βιώματα, διηγήσεις γύρω από το πώς γράφτηκαν κάποια τραγούδια… Να έχει μια ιστορική αξία όλο αυτό αλλά με έναν προσωπικό, και όχι ακαδημαϊκό, τόνο.
Υπάρχει σκέψη να ξανασχοληθείτε με την τηλεόραση;
Προς το παρόν καθόλου. Μου έχει λείψει τόσο πολύ να ασχοληθώ με την ηχογράφηση και τη δημιουργία γιατί η καθημερινή ενασχόληση με την εκπομπή δεν μου άφησε καθόλου ενέργεια. Ξεκινήσαμε για έναν χρόνο και τελικά το «Μουσικό κουτί» κράτησε τέσσερα χρόνια και ο κύκλος έκλεισε με δική μου απόφαση. Αφενός ήταν μια εξαντλητική δουλειά-ακόμη δεν έχω ξεκουραστεί από την ένταση των τεσσάρων χρόνων-και αφετέρου αισθάνθηκα ότι δώσαμε ότι είχαμε να δώσουμε και μετά θα άρχιζε η πτώση.
Ετοιμάζετε τη νέα σας δισκογραφική δουλειά και ήδη έχουμε πάρει μια πρώτη γεύση από το ντουέτο σας με την Ιουλία Καραπατάκη με το τραγούδι «Δεν υπάρχει άλλος δρόμος». Μιλήστε μας γι’ αυτόν τον δίσκο.
Είναι ένας πολυσυμμετοχικός δίσκος. Πάντα μου άρεσαν οι συνεργασίες. Ακόμη και την εποχή των ΦΑΤΜΕ η πρώτη μου συνεργασία ήταν με τη Χαρούλα Αλεξίου. Και αυτό δεν σταμάτησε σ’ αυτά τα 40 χρόνια. Υπάρχει μια τεράστια αλυσίδα συναδέλφων και καλλιτεχνών που θαύμαζα και αγαπούσα και πάντα έβρισκα έναν τρόπο να βρεθούμε στο στούντιο από τη Βιτάλη, τον Μητροπάνο, τον Σαββόπουλο, την Τσαλιγοπούλου, τους Κατσιμιχαίους…από την παλιά γενιά μέχρι και πρόσφατα που συνεργάζομαι με νεώτερους συναδέλφους. Κάτι που συμβαίνει σ’ αυτόν τον δίσκο. Υπάρχουν πολλές συμμετοχές νέων φωνών που τις ήξερα αλλά τις ανακάλυψα από κοντά μέσα από το «Μουσικό κουτί».
Φιλοξενήσατε πάρα πολλούς καλλιτέχνες και ειδικά νέα παιδιά. Πώς βλέπετε να διαμορφώνεται η σύγχρονη ελληνική μουσική; Πώς κρίνετε το ελληνικό τραγούδι;
Ένας από τους βασικούς στόχους μου ήταν ναι μεν να φιλοξενήσω τους καλλιτέχνες της παλαιότερης γενιάς και να τους «φωτίσουμε» από μια άλλη πλευρά, αλλά και να ανακαλύψω τι συμβαίνει σήμερα στο ελληνικό τραγούδι. Για μένα, η «καρδιά» του τραγουδιού είναι οι δημιουργοί του. Καλές φωνές υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα. Το θέμα είναι να υπάρχουν και καλά τραγούδια. Αισιόδοξα είδα το όλο θέμα. Υπάρχει μια νέα γενιά που αγαπά με πάθος το τραγούδι, γράφουν, προσπαθούν να πουν τη δική τους ιστορία για τη δική τους γενιά, σε πολλά διαφορετικά στυλ… Άλλοι ακολουθούν το δρόμο του λαϊκού, παραδοσιακού τραγουδιού με σύγχρονα στοιχεία, άλλοι βάζουν χιπ-χοπ στοιχεία, άλλοι είναι πιο ροκ, πιο μελωδικοί… Υπάρχει μια πλούσια γκάμα, εξαρτάται βέβαια και πόσο θα τα στηρίξει ο κόσμος.
Θεωρείτε όλα τα είδη μουσικής, μουσική; Ποια η άποψή σας για την trap;
Υπάρχει πολύ σκουπίδι εκεί. Αυτό είναι αλήθεια. Και στιχουργικά, που πραγματικά ακούς πράγματα που είναι απόλυτα χυδαία και κακόψυχα. Δεν μπορούμε να αφορίζουμε όμως την χιπ-χοπ γιατί πραγματικά υπάρχουν και «διαμάντια» εκεί. Κακή μουσική υπάρχουν σε όλα τα είδη. Και στο λεγόμενο έντεχνο, όταν κάποιος κάνει κάτι που ακούγεται έντεχνο σημαίνει ότι είναι καλό; Μπορεί να είναι εντελώς χωρίς έμπνευση, τελείως αδιάφορο και βαρετό.
Αν γυρίζατε το χρόνο πίσω, τι θα λέγατε στον νεαρό Νίκο Πορτοκάλογλου;
Η συμβουλή που θα έδινα στο νεαρό εαυτό μου είναι: «καλά κάνεις που δεν ακούς κανέναν και κάνεις του κεφαλιού σου! Κάντο ακόμη περισσότερο! Μην απογοητεύεσαι όταν αυτά που κάνεις δεν βρίσκουν την απήχηση που θα ήθελες. Να επιμένεις στο όνειρό σου μέχρι τέλους….». Αυτό θα έλεγα και σε ένα οποιοδήποτε νέο παιδί σήμερα που θα έβλεπα ότι έχει το ταλέντο αλλά όχι ακόμη την αναγνώριση.
Αν σας ζητούσα να διαλέξετε, ένα, από τα εκατοντάδες τραγούδια που έχετε γράψει, ποιο είναι αυτό;
«Εδώ είναι το ταξίδι». Αυτό είναι ένα τραγούδι «ταυτότητας» για μένα. Αν με ρωτήσουν απ’ όλα τα τραγούδια που έχω γράψει, ποιο θα διάλεγα για να συστηθώ σε κάποιον που δεν με ξέρει, είναι αυτό. Και για τους στίχους του και τη μουσική του.
