Μαζί με την Πωλίνα, τη Μαντώ και την Σοφία Βόσσου μας προσκαλούν σε ένα ξεχωριστό 80’-90’ς πάρτι στην Αρχαία Ολυμπία - Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου στις 20.30
Συνέντευξη στη Βίκυ Γκουγκουστάμου
Έχουμε ταξιδέψει μαζί του στου «Αιγαίου τα μπλουζ». Ερωτευτήκαμε «Με την πρώτη ματιά». Διασκεδάσαμε τον χωρισμό με μια «Μελισσούλα» που πήγε σε άλλο… λουλουδάκι και είπαμε «I miss you». Και οι Κατερίνες πρόσθεσαν ακόμη ένα κομμάτι αφιερωμένο στο πολυτραγουδισμένο όνομά τους… Όλες αυτές τις επιτυχίες και άλλες τόσες θα μας τραγουδήσει ο Κώστας Μπίγαλης σε ένα ξεχωριστό πάρτι αφιερωμένο στα τραγούδια των 80’ς-90’ς στην Αρχαία Ολυμπία, στο χώρο του Δημαρχείου τη Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου στις 20.30.
Μαζί του, η Πωλίνα, η Μαντώ και η Σοφία Βόσσου για να μας ταξιδέψουν πίσω στο χρόνο και να συστήσουν στις νεότερες γενιές τον τρόπο διασκέδασης των γονιών τους! Και όπως μας λέει ο ίδιος «Αυτό που μπορώ να εγγυηθώ είναι ότι ο κόσμος είναι “καταδικασμένος” να περάσει πάρα πολύ καλά!»
Αεικίνητος, δημιουργικός και ανήσυχο πνεύμα. Έτσι ήταν και έτσι παραμένει ο Κώστας Μπίγαλης. Είναι η ζωντανή απόδειξη ότι η ηλικία στην περίπτωσή του είναι απλά ένας αριθμός. Το μυστικό του; Μας το αποκαλύπτει παρακάτω… Ο δημοφιλής καλλιτέχνης μιλάει στο ilialive.gr για το πώς ξεκίνησε την αναβίωση εκείνης της καλλιτεχνικής περιόδου, την αγάπη του κόσμου που απολαμβάνει περισσότερο τώρα από τότε, αναφέρεται στα εγγόνια του και χαρακτηρίζει τον εαυτό του μη συμβατικό παππού, μιλάει για τους γονείς του και το μεγάλο δώρο που του έκαναν, και ανάμεσα σε όλα αυτά λέει πολλές φορές το πόσο τυχερός και ευλογημένος νιώθει.
» Περίπου πριν 12 χρόνια, στην εποχή της κρίσης, ξεκίνησα μόνος μου τις εμφανίσεις παρουσιάζοντας τις επιτυχίες εκείνων των δεκαετιών . Ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα τότε με την κρίση. Ξεκίνησε ως ατομική εμφάνιση και σιγά-σιγά άρχισε να «χτίζεται» όλο αυτό. Προστέθηκε η Πωλίνα, η Μαντώ, ο Χαριτοδιπλωμένος, ο αείμνηστος Δάκης… Όταν έφυγε από κοντά μας ο Δάκης, προστέθηκε στην παρέα μας η Σοφία Βόσσου...Και από τότε όπου εμφανιζόμαστε, βλέπουμε ότι το σχήμα δουλεύει πολύ καλά, ο κόσμος περνά όμορφα γιατί είναι πολλά τα σουξέ, διαχρονικά, που θυμίζουν στους ανθρώπους τα νεανικά τους χρόνια. Είναι κυρίως οι σημερινοί 45αρηδες -50άρηδες που έχουν έντονες αναμνήσεις απ’ αυτά τα τραγούδια. Αναμνήσεις από φοιτητικά χρόνια, έρωτες, χωρισμούς, εκδρομές… Γενικά η επαναφορά των 80’ς και 90’ς έχει να κάνει με τις αναμνήσεις μας. Υπάρχει όμως και μια νεώτερη γενιά, η οποία μας ακολουθεί και αυτό είναι εκπληκτικό. Παιδιά τα οποία γεννιόντουσαν τότε, αλλά προφανώς έχουν κάνει επιλογή αυτή τη δεκαετία μέσα από τη σύσταση μεγαλυτέρων. Έτσι, παρά το νεαρό της ηλικίας τους αποφάσισαν να ακούσουν τη δική μας μουσική και να διευρύνουν και τη δική τους μουσική γκάμα. Βλέπουμε λοιπόν τα νεώτερα παιδιά να έρχονται, να μας ακούνε και να διασκεδάζουν και το χαιρόμαστε πραγματικά. Είναι κάτι που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ποτέ, πώς όταν γράφαμε αυτά τα τραγούδια θα είχαν αυτή την αποδοχή τόσα χρόνια μετά.
»Για να είμαι ειλικρινής, δεν υπήρχε τότε καμία σκέψη ότι τα τραγούδια θα γίνουν διαχρονικά. Αυτό, πραγματικά είναι μια αποκάλυψη για μας και νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη και πολύ τυχερός. Δεν είναι καθόλου εύκολο να καταλήξει ένα τραγούδι, που γράφτηκε πριν 35 σχεδόν χρόνια, διαχρονικό. Αν μου το έλεγε τότε κάποιος θα του απαντούσα: «άστο φίλε…». Και όμως αυτή είναι η αλήθεια…
»Νιώθουμε όλοι μας πάρα πολύ τυχεροί, γιατί πέρα από την καλλιτεχνική αποδοχή που είναι πάρα πολύ ευχάριστη, είναι και ένας τρόπος να επιβιώνουμε ακόμη κάποιοι από εμάς που δεν βρήκαμε τίποτα έτοιμο και αγωνιζόμαστε όλα μας τα χρόνια. Κάνουμε τον σταυρό μας και λέμε «τι τύχη ήταν αυτή!». Μπορούμε να δουλεύουμε ακόμη, να εισπράττουμε την αποδοχή και την αγάπη του κόσμου και να επιβιώνουμε σ’ αυτή τη δύσκολη εποχή.
Τι είναι αυτό που τον διατηρεί τόσο ζωντανό, δημιουργικό και δραστήριο; «Καταρχάς είμαι ένας άνθρωπος που ποτέ δεν ήμουν ακραίος. Δεν έχω καπνίσει ποτέ στη ζωή μου και δεν έχω πιει, ανεξάρτητα αν είμαι σ’ αυτό το χώρο. Ακούγεται κάπως περίεργο και πολύ καλό για να είναι αληθινό, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Πιστεύω ότι πέρα από ένα καλό γονίδιο που πήρα από τους γονείς μου, βοήθησα κι εγώ σ’ αυτό, με τον τρόπο ζωής μου.
«Νιώθω πολύ τυχερός που γεννήθηκα από δύο γονείς-που μπορεί να τους έχω χάσει αλλά πιστεύω ότι ζουν μέσα από μένα και εγώ μέσα απ’ αυτούς- που μου κληροδότησαν τα γονίδια τους, τη Βιολέτα και τον Γιώργο. Δεν πήρα μόνο τη φυσική κατάσταση αλλά και την καλλιτεχνική υπόσταση. Η μητέρα μου είχε την ίδια χροιά και την ίδια τεχνική με μένα όταν τραγουδούσε, και ο πατέρας μου ήταν φοβερός. Όταν λοιπόν συνειδητοποίησα, και ειδικά από τη στιγμή που τους έχασα, πόσο τυχερός υπήρξα στη ζωή μου και τί μου είχαν “περάσει” είπα ότι αν εγώ δεν προσέξω το σώμα μου και την ψυχή μου στο καλλιτεχνικό κάλεσμα που είχα από 17 ετών και αρχίσω να υπονομεύω τον εαυτό μου με τσιγάρα, ποτά και καταχρήσεις θα ήταν ύβρης. Ύβρης προς τους γονείς μου. Η εντολή “τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου” για μένα ήταν τρόπος ζωής...
»Παντρεύτηκα 20 χρονών, έχω χωρίσει πολλά χρόνια τώρα αλλά έχω πολύ καλή σχέση με την πρώην σύζυγό μου. Πολλοί άνθρωποι χωρίζουν και είναι χάλια. Αλλά εμείς πάντα ήμασταν κοντά. Υπάρχει μεταξύ μας η έννοια της οικογένειας. Και η κόρη μου παντρεύτηκε νέα σχετικά και σήμερα έχω δύο υπέροχα εγγόνια. Ο μεγάλος μου εγγονός σπουδάζει στο Πολυτεχνείο στην Πάτρα. Δεν έχει καμία σχέση με τον καλλιτεχνικό χώρο, είναι σοβαρό παιδί (γέλια). Η μικρή, που είναι 16 ετών έχει ένα καλλιτεχνικό γονίδιο με ροπή προς τα εικαστικά. Έχει πάθος με τη ζωγραφική και το animation εδώ και πολλά χρόνια.
»Τα εγγόνια μου, από μικρή ηλικία είχαν καταλάβει ότι δεν πρόκειται για έναν...συμβατικό παππού. Και σήμερα είναι απόλυτα εξοικειωμένα με την εικόνα ενός τέτοιου είδους...παππού. Γενικώς είχα την τύχη να είναι πολύ σοβαρά παιδιά με πολλή ήρεμη εφηβεία, συγκροτημένα και μπορώ να πω ότι αυτό με ευχαριστεί πολύ. Ξέρω ότι τα παιδιά στην εφηβεία τρελαίνονται, κάνουν διάφορα… Μέσα από το επάγγελμά μου έχω βιώσει τέτοιες ανησυχητικές καταστάσεις και δεν θα ήθελα μέλη της δικής μου οικογένειας να ζήσουν περίεργες καταστάσεις. Είναι δύο λαμπρά παιδιά.
»Μουσικές “μόδες” όπως η τραπ, δεν είναι κάτι καινούργιο. Έχουν εμφανιστεί κατά καιρούς διάφορα τέτοια φαινόμενα. Πιστεύω ότι τα παιδιά περνούν μια φάση όταν εμφανιστεί μια τέτοια επιρροή, αλλά δε νομίζω ότι αυτό το είδος μπορεί να αντέξει πολύ στο χρόνο. Ένα παιδί μπορεί να περάσει τη φάση του και μετά θα πάει παρακάτω. Δε νομίζω ότι είναι μια τόσο ισχυρή μόδα που θα τους ακολουθεί για πάντα. Πιστεύω ότι τα σημερινά παιδιά είναι πολύ έξυπνα, έχουν κριτική σκέψη και σίγουρα κάποια στιγμή θα αλλάξουν... πίστα. Είναι θέμα χρόνου.
»Έχω ζήσει ακραίες μορφές θαυμασμού, αλλά μπορώ να πω ότι από τότε που ξεκίνησε η επαναφορά των 80΄ς και 90΄ς έχω βιώσει καταστάσεις που ούτε τη δεκαετία του 90 δεν έζησα. Να με σηκώνουν στα χέρια και να τραγουδάω στην αγκαλιά του κόσμου....Και όλο αυτό ξεκίνησε στις4 Οκτωβρίου 2013 σε ένα ροκ-μέταλ κλαμπ στην Θεσσαλονίκη στα Λαδάδικα. Το έκαναν μόδα να με σηκώνουν στα χέρια, να με περιφέρουν και εγώ να τραγουδάω...(γέλια). Αυτά δεν τα είχα ζήσει στο ξεκίνημά μου.
»Είμαι ένας άνθρωπος που ζω την εποχή μου, προχωράω μπροστά, θυμάμαι τι έγινε τότε αλλά και σήμερα δημιουργώ τις αναμνήσεις του μέλλοντος. Δεν είμαι από τους νοσταλγούς του παρελθόντος ούτε ισχυρίζομαι ότι όλα τότε ήταν καλά. Αυτό που σίγουρα ήταν καλύτερο τότε, είναι ότι είχαμε λιγότερο άγχος και λιγότερο τοξικό περιβάλλον. Αυτό νοσταλγώ μόνο... Δεν μπορώ να παραβλέψω τη μεγάλη τεχνολογική εξέλιξη και τα ιατρικά επιτεύγματα που βοηθούν τόσο τον άνθρωπο και καλυτερεύουν τη ζωή του.
»Αυτό που μου εύχομαι για τα επόμενα χρόνια είναι να είμαι καλά στην υγεία μου. Και το εύχομαι για όλο τον κόσμο. Όταν υπάρχει θέμα υγείας, τόσο σταματούν τα πάντα. Τότε καταλαβαίνεις την σημαντικότητα της υγείας σε σχέση με όλα τα άλλα. Θα ήθελα να συνεχίσω να είμαι δημιουργικός, γιατί για μένα η διαδικασία της δημιουργίας είναι ψυχοθεραπευτική, με γεμίζει υπαρξιακά, κάνει τη ζωή μου να έχει νόημα, να σηκώνομαι το πρωί και να έχω έναν στόχο. Η ψυχοθεραπεία μου και η δυνατότητα διαφυγής από την καθημερινότητα, για μένα είναι το θέατρο. Και φέτος με τον Βύρωνα Κολάση ανεβάζουμε το έργο του Χάρολντ Πίντερ “Η προδοσία”, από 4 Νοεμβρίου μέχρι τις 7 Ιανουαρίου στο θέατρο “Διάχρονο” στο Νέο Κόσμο.
