Ζελέ κυδώνι και κυδωνόπαστο... μια παραδοσιακή φρουτονοστιμιά

Γνήσιο παιδί του γεωπόνου μπαμπά και εγγόνι ενός αγρότη παππού με μερικά χωράφια γεμάτα μηλιές που αργότερα αντικαταστάθηκαν με κυδωνιές λατρεύω και τα δύο αυτά φρούτα.

 

Το ένα σκούρο κόκκινο και το άλλο χρυσόξανθο με ένα ελαφρό καφετί χνούδι να το ...προστατεύει θαρρείς στόλιζαν τη φρουτιέρα που κυριαρχούσε στο τραπέζι της κουζίνας της πολυαγαπημένης μου γιαγιάς.

 

Κυρίαρχα και στο μυαλό μου, στη ψυχή μου, άρρηκτα δεμένα με τις νοστιμιές που μας χάριζαν γεμίζοντας το πιάτο μας δεν θα μπορούσα παρά να τα χρησιμοποιώ κι εγώ, όσο περισσότερο μπορώ στην κουζίνα μου και στις μαγειρικές, χαλαρωτικές περιπλανήσεις μου. 

 

Μηλόπιτες, κέικ με μήλο ή κυδώνι... μικρά και μεγάλα, σε νηστίσιμη ή όχι μορφή, σε σύγχρονο στυλ ή σε πιο παραδοσιακό, τάρτες, μαρμελάδες αλλά και γλυκά του κουταλιού με πηγή τούτα τα δύο αγαπημένα φρούτα μας χαρίζουν, συχνά πυκνά, τη νοστιμιά τους. 

 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ζελέ κυδωνιού, σε έντονο ρουμπί χρώμα και με απίστευτη γεύση σε μικρά ή μεγαλύτερα γυάλινα πιατελάκια με καπάκι (τί πανέμορφα σκεύη κι αυτά!!) που ήταν πάντα σε περίοπτη θέση, θαρρείς για να τα ανακαλύπτουμε εύκολα εμείς τα εγγόνια, μέσα σ'εκείνο τον μπουφέ - χρυσωρυχείο όπως τον αποκαλούσα όταν μεγάλωσα.

 

Ένας μπουφές γεύσης!!! Ένα από τα ντουλάπια του, το πιο μεγάλο ήταν ένα ολάκερο ζαχαροπλαστείο της εποχής, με κάθε είδος γλυκό του κουταλιού και μαρμελάδα... απ΄ό,τι φρούτο μπορεί κανείς να φανταστεί!!!

 

Τα πιατικά της γιαγιά μου... λιγοστά... γουστόζικα, όμορφα, κομψά αν και όχι ακριβά... όταν γέμιζαν με όλα αυτά τα καλούδια που τόσο απλόχερα της χάριζε η φύση και που η ίδια τα "χειριζόταν" με τόσο σεβασμό κι αγάπη, γινόταν πραγματικά έργα τέχνης, γαστρονομικής τέχνης.

 

Διαβάστε περισσότερα στο Tantekiki.blogspot.com